Ogrody

Lizzy Brown

-Przecież nie musisz im mówić kim jesteś.. to by była głupota... - roześmiała się - ale ja mówię o takich potomkach po prostej linii ... nie o tych wszystkich ludziach...
Elizabeth wciąż wpatrywała się w jego dłonie .

Albert

- Ich też pewnie będzie sporo... - zmarszczył brwi w zamyśleniu. - Nawet nie wiem gdzie powinniśmy zacząć szukać... Nie wiem czy nadal mieszkają we Włoszech...

Lizzy Brown

-Ja nie mówię, że znajdziemy ich jutro... za tydzień czy nawet za miesiąc ,ale mamy całe lata . Czy tak? - cały czas mówiła prosząc jednocześnie by się zgodził .

Albert

- No tak, tak. - pokiwał głową. Trochę przejął się tą sprawą. Potraktował to jak kolejną misję. Tym razem jednak aż się palił by odnaleźć swoją rodzinę.

Lizzy Brown

Wstała uradowana.
- Wspaniale.. Nawet nie wiesz jak się cieszę! - w jej poważnym głosie dało się wyczuć radość.

Liam

/Dom Liama

Liam wszedł do ogrodu, nie chcąc od razu narzucać swojej obecności w siedzibie braci. Szybko jednak zauważył, że nie jest sam.
- Albert - odezwał się, podchodząc bliżej. - Witaj - zerknął na kobietę, która z nim była. - A pani nie miałem okazji poznać - stwierdził.

Albert

- Nie bardzo wiem czym się tak cieszysz... - zaśmiał się cicho. Gdy widział radość na jej twarzy, sam również się cieszył. Wtedy podszedł do nich Liam. Albert skierował na niego z lekka wkurzone spojrzenie, w końcu przerwał im taką piękną chwilę. Zaraz jednak uspokoił się. Wstał i podał mu dłoń. - Witaj, Liam. - uśmiechnął się. - Poznaj moją towarzyszkę, Elizabeth. - wskazał na Lizzy.

Lizzy Brown

-Mam powody do radości...- stwierdziła przenosząc wzrok na nowo przybyłego wampira. Nie zareagowała zbyt radośnie , mruknęła tylko :
-Witaj - i zniecierpliwiona przeniosła wzrok na Alberta. Już po kilku sekundach miała dość towarzystwa Liama.

Liam

- Widać i czuć, że jestem tu zbędny - powiedział z uśmiechem. - Spokojnie, tylko przechodziłem tędy - popatrzył teraz na Lizzy. - Liam Janevski - wysłannik Volturi i pośrednik między rodziną, a resztą wampirów - przedstawił się krótko, lekko się kłaniając.- Miło panią poznać - dodał. - Nie będę wam przeszkadzać - kiwnął głową i odwrócił się, idąc ku siedzibie Volturi.

/Sala audiencyjna

Albert

Nie chciał żeby tak to wyszło; lubił Liama, ale wybrał nieodpowiedni moment na pogawędkę. Albert spojrzał na Lizzy i z powrotem usiadł obok niej na ławce. - Wracając do tematu. - powiedział kładąc dłoń na jej udzie. - Dlaczego tak bardzo cieszy cię nasza nowa misja? - zapytał uśmiechając się lekko.

Lizzy Brown

Popatrzyła w plecy Liama , zadowolona , że odszedł , bo znowu została sama z Albertem. Spojrzała na jego dłoń z uśmiechem.
- Bo dzięki temu nie będziemy się nudzić, opuścimy na jakiś czas Volterrę i ... jeśli się uda to spotkam Twojego.... dalekiego... wnuka. -dziwnie to brzmiało.

Albert

- Wnuka... - powtórzył i skrzywił się lekko. Zrobił zmartwioną minę. - Czy ja wyglądam na dziadka? - zapytał z przejęciem wpatrując się w Lizzy.

Lizzy Brown

-Taaak... na bardzo, bardzo starego dziadka - pokazała wszystkie ząbki - ido tego cholernie przystojnego..

Albert

- I widzisz? Da się! Jestem strasznie stary i nadal dobrze się trzymam. - uśmiechnął się szeroko. - Chociaż czasem coś mi strzyka w kościach. - wygiął się lekko, jakby go bolał krzyż.

Lizzy Brown

-Dobra nie rób z siebie idioty - poprosiła uprzejmie - i zejdźmy z tego słońca może co już?
Miała dosyć, nigdy nie była zbyt wielka fanką takiej pogody. Była przyzwyczajona do deszczów.

Albert

- Jak sobie życzysz. - mruknął i wstał. Podał jej dłoń. - Chcesz wyruszyć od razu? - zapytał, mając na myśli poszukiwania potomków.

Lizzy Brown

Zdziwiła się lekko tym pośpiechem.
- A mogę się przygotować? - zapytała zdezorientowana - Mogę Cię przygotować?
Pociągnęła Alberta w stronę jego komnat.

// Komnaty Alberta

Albert

Ruszył za Lizzy.

/Komnaty Alberta

Marek

Marek powoli przemirzył korytarze i wyszedł do ogrodu.jak ja dewno tu nie byłem. Oh Rosa czemu Cię już ze mną nie ma Marek podszedł do altanki w której stały krzesła i stół. Usiadł na jednym z krzeseł. Pstryknął palcami a zaraz przynieśli kielichy z krwią. Kazał przynieść jeszcze coś zwykłego do picia jakiś sok lub coś podobnego. Za chwile donieśli i postawili sok na stole. On sam złapał kielich z krwią i zaczął delektować się jej smakiem.

Leana

/komnata

- Tato to ja pójde pogadac z Mercedez wpadne do was poźniej - powiedziała i wybiegła z ogrodu

/komnaty Mercedez

Marek

-Dobrze kochanie. To leć do niej

Emily Young

Nieśmiało weszła do ogrodu którego nigdy wcześniej nie widziała na oczy, było to szczerą prawdą bo nigdy tu jeszcze nie była

Marek

Marek zobaczył wychodzącą dziewczynę. Wstał i podszedł do niej.
-Nie wstyć się Emily chodź do altanki. Tam usiądziemy i możemy na spokojnie porozmawiać i poznać się.
Zaprowadził dziewczynę do stoli. Postawił przed nią sok.
-Mam nadzieje że Ci posmakuje.-gdy zobaczył minę dziewczyny od razu dodał-to zwykły sok moja droga. Nie masz czego się tu bać. Powiedz mi czy Leana Ci wszytsko powiedziała dlaczego Cię tu sprowadziła?

Emily Young

- Rozpoznaje że to zwykły sok tak więc sie nie boje - powiedziała i usiadła na jakiejś ławce.
- Tak powiedziała mi dlaczego mnie tu sprowadziła. - powiedziala do niego.

Marek

Jej odpowiedź trochę go spieła. Zapytał trochę speszony.
-Jesteś gotowa do wszystkich poświeceń? A co z tym Twoim Samem czy jak mu tam?

Emily Young

- Nas czyli mnie i Sama już nie ma. On zmienił się i to na gorsze a ja tak nie chce. Dlatego tutaj przyjechałam....I wiem na co sie godze - powiedziała biorąc do ręki szklanke z sokiem

Marek

-Ah no dobrze w takim razie. Trochę to dla mnie sytuacja nie zręczna ale dla swojej córki zrobię wszystko by była szczęśliwa.
Popatrzył na dzieczynę uważnie.
-Powiedz mi jeszcze skarbie czy chcesz zostać pozostać człowiekiem?

Emily Young

- Czy chce pozostać człowiekiem ?. Narazie tak nie wiem co poźniej los przyniesie, wiem z jakimi trudami to się wiążę więc jeżeli przeżyje to wszystko chce zostać czlowiekiem. - powiedziała z nieśmiałym uśmiechem. - O ile to wszystko nie przeszkadza

Marek

-Nie chce odbierać Ci życia. Nie wiem jaki masz do tego stosunek do wszystkiego. Nie chce Cię ranić ale teraz Cię nie będę umiał pokochać. I nie wiem czy tak się stanie. Zgodziłem się ze względu na Leanę

Emily Young

- Rozumiem co pan...ty...mówisz. Wiem że możesz mnie nie pokochać. - powiedziała spoglądając przed siebie

Marek

-Mów mi Marek Emily.Cieszę się że mnie rozumiesz.
Przyjżał się uważnie dziewczynie.
-Wiesz też otym że będziesz musiała pić krew?

Emily Young

- Tak o tym też wiem Marku więc nie musisz się niczego obawiać - powiedziała do niego.

Marek

-Ah to dobrze. Wiesz trochę źle będę się czuł skazując Cię na to wszystko bo moja Lea chce rodzeństwo. Nie powiem też bym chciał mieć jeszcze dzieci ale jakoś poważnie o tym nie myślałem

Emily Young

- Wiem że to może wścibskie pytanie ale ile ty masz lat Marek ?. - zapytała z czystej ciekawośći - Ja wiem na co sie decyduje

Marek

Marek zaczął się śmiać. Nigdy go o to nie pytano chociaż pamięta jak Mercedez też zapytała o to ale to wtedy ich trzech. Jego,Aro i Kakusza.
-Oh Emily powiedziałbym Ci gdybym wiedział. Coś ok kilku tysięcy. No nie wiem może z 6?? Nie myślę że jeszcze więcej

Emily Young

- No to nieźle. A dawałabym ci najwyżej tysiąc choć obstawiałam coś w granicy 560 lat plus minus 50 lat - powiedziała szczerze

Marek

-Emily 500 lat ma jedna moja wampirzyca która stoi zawsze blisko mnie i moich braci. Nazywa się Mercedez. Wysoka różowłosa i ma czekoladowe oczy. Niewaidomo czemu ale po przemianie nie zmieniły koloru. Wyszła zaraz przed tym jak Ty weszłaś do sali.
Popatrzył raz jeszcze na Emily. Gdy wspomniał o wampirzycy to uśmiech wpełz mu na twarz.
-Oh gdybym ja był taki młody. Pamiętam jeszcze jak miałem 1000lat. Ah te młode czasy. Ja Aro, Kajusz i Albert jesteśmy najstarszymi wampirami

Emily Young

- Tu chodzi o to na ile człowiek/wampir sie czuje lat. Można miec 5 tysięcy a czuć sie na 50 lat więc to już kwestia przyzwyczajenia - powiedziała szczerze.
- Widze że humor ci sie poprawił

Marek

-Ah no tak... Yyy rozbawiłaś mnie tym pytaniem po prostu. Ja tam się czuje na 25.-tym słowom toważyszył śmiech.
-A ty Emily ile masz lat?? a i powiedz mi na ile wyglądam lat??

Emily Young

- Niedługo koncze 19 lat. choć szczerze powiedziawszy czuje sie na 23....a wyglądasz góra na 28 jak nie mniej. - powiedziała szczerze