Korytarze

Gość

[ świetny pomysł! ]

Elisabeth

Junette Kowalska

/ komnaty Alberta

Połaziła trochę, wszystko jednak zdawało się krzyczeć "zdrajczyni", szybko więc zaprzestała wędrówki po ciemnych korytarzach Volterry. Postanowiła wrócić tam skąd przyszła.

/ Komnata Alberta

Jane Volturi

// ?

Przechadzała się korytarzami. Wszyscy odsuwali się pod ściany co tylko mile łechtało jej dumę. Wszyscy jej się bali a jej się to podobało. Jej uwagę przykuły dźwięki dochodzące z jednej z komnat. Stanęłą na przeciw drzwi i słuchała. Była ciekawa co się tam dzieje dokładnie. Szukała też swojego brata ale i jego nie znalazła.

Avia

/ komnaty Alberta

Cały czas szła u jego boku zastanawiając się dokąd idą, gdzie prowadzą te wszystkie rozległe korytarze, ile tajemnic w sobie kryją. Chciała to sprawdzić ale to chyba nie był najlepszy moment.
- Gdzie idziemy? - spytała.

Albert

/Komnaty Alberta

Kroczył przez ciemny korytarz dumnym krokiem ciągnąc za sobą swoich sprzymierzeńców. - Idziemy do sali audiencyjnej, głównego miejsca we dworze. - odpowiedział na pytanie Avii. Wtedy zauważył Jane. Przystanął i spojrzał na nią z tym swoim cwanym uśmiechem. - Witaj, Jane. - powiedział.

Jane Volturi

Stanęła przy nich i przyjrzała się blondynce a potem spojrzała na Alberta.
- Witaj Albercie - wygładziła swoją sukienkę. Nie skłoniła mu się bo uważała,że jest lepsza,jak to Jane albo przynajmniej równie cudowna jak on. Ale za to oczekiwała,że dziewczyna się jej skłoni. W końcu chyba była nowa. Uniosła dłoń żeby w razie czego wypróbować swoja moc.

Avia

Av popatrzyła na nią kątem oka. Doszła do wniosku, że mała ma conajmniej zbyt wysokie mniemanie o sobie. Szybko zanalizowała możliwe relacje Jane - Albert. Uśmiechnęła się wrednie, a w jej oczach zamigotała mała iskra zadrości.
- Cześć młoda. - powiedziała jednocześnie przysuwając się do Alberta.
- Twoja znajoma Albercie? - przejechała mu dłonią po karku.

Albert

Jak dobrze, że miał taki dar, a nie inny. Za nazwanie Jane per "młoda", Avia zapewne już dawno zwijałaby się na posadzce z bólu. Westchnął cicho, wyraźnie rozbawiony sytuacją. - Avio, to jest Jane. Podobnie jak ty jest moim dziełem. - powiedział zerkając raz na Jane, raz na Avię. Tak zwykł nazywać wampiry, które przemienił. Dzieła. Trochę ich miał jakby się zastanowić. Wlepił spojrzenie w szkarłatne oczy Jane. - Zechcesz nam towarzyszyć, moja droga? - zapytał uprzejmie. Wiedział, że z nią nie dało się inaczej. - Szykuje się niezła zabawa. - dodał z uśmiechem.

Jane Volturi

Warknęła kiedy wyłączył jej dar a kiedy zobaczyła co robi ta Nowa to wkurzyła się jeszcze bardziej.
- Jeśli włączysz mi dar to pójdę - syknęła patrząc groźnie na Avię. Ktoś właśnie szedł korytarzem i zwijał się ze strachu przechodząc obok niej. Ale nawet nei mogła nic zrobić. Czuła się niepewnie. Starała się wyczuć co jest pomiedzy Albertem a Avią.

Avia

Młoda popatrzyła na nią wzrokiem mogącym zabić, zignorowała ją uśmiechając się tylko wrednie. Bardziej martwiło ją to "dzieło". Odsunęła się lekko, podnosząc głowę z dumą. Na kimś musiała się odegrać...
- Oj dziewczynko, nie patrz tak bo ci zostanie. Złość piękności szkodzi. - pociekło jadem.
Miała nadzieję, Albert zrozumie, że to właśnie bardziej na nim chciała się wyładować.

Albert

Avia chyba nie zrozumiała lekcji. Z Jane się nie zadzierało. Nie może przecież ciągle polegać na opiece ze strony Alberta. Spojrzał na Jane i uśmiechnął się tylko. Przestał ją blokować. - Liczę na owocną współpracę. - odpowiedział uprzejmie i ruszył w kierunku sali audiencyjnej.

Jane Volturi

- Tak lepiej - westchnęła i poszła przodem. Uśmiechnęła się nieco złośliwie i sprawiła dziewczynie ból.Nie jakiś wielki ale na pewno mocno ją bolało.
- Jaki mamy cudowny dzień prawda? - powiedziała z udawanym zachwytem i trochę zwiększyła dawkę bólu. Avia była młodsza i musiała ją szanować. Spojrzała na nią przez ramię z ślicznym i dziecięcym uśmieszkiem a potem na Alberta.

Avia

Leżała na podłodze zwijając się z bólu i w duchu klnąc na dziewczynę. Oj.. jeszcze zobaczycie jaki to będzie piękny dzień... Z kolejną falą bólu szacunek do nich obojga malał coraz bardziej. A ona wycierała pogłogę korytarza. Rzuciła tylko okiem na Alberta i to nie było miłe spojrzenie.

Albert

Kiedy tylko usłyszał jak Av pada na posadzkę z bólu momentalnie wyłączył dar Jane. - Wystarczy. - uciął. Wiedział, że skończy się to w ten sposób. Zatrzymał się i spojrzał na dziecko u swego boku. - Urażona duma, rozumiem, ale jej nie wolno ci atakować. - powiedział surowym tonem. Odwrócił się i podszedł do Avii. Kucnął obok niej. - Av, Av, Av... - mruknął i pokręcił głową z dezaprobatą. - Jak miałem cię bronić? Pamiętaj, że nie jestem wszechmogący, a lekceważąc innych nie pomagasz ani sobie, ani mnie. - mruknął i pomógł jej wstać. - Przepraszam za Jane. - powiedział jej do ucha kiedy już stała. - To się więcej nie powtórzy, prawda? - zapytał głośniej i zerknął na Jane. Nie miał jej za złe tego co zrobiła, będąc na jej miejscu pewnie postąpiłby podobnie. Chciał tylko by zrozumiała, że Avia jest dla niego ważną osobą i że nie chce stracić jej zaufania przez mało ważne sprzeczki.

Jane Volturi

Syknęła znów kiedy wyłączył jej dar. Nienawidziła tego.
- Ależ oczywiście - niby powiedziała to szczerze ale w głębi tylko czekala aż kiedyś spotka ją gdzieś na korytarzu. Dopóki nei będzie jej traktowała z szacunkiem Jane będzie ją tego ''uczyła'' .Chociaż z drugiej strony będzie miala nieprzyjemności z Albertem. Musi to chyba przemyśleć.
- To powiedz jej,że ma mnie traktować z szacunkiem - powiedziała prawie rozkazująco. Nie interesowało ją z kim i co on robi. No może czasami była ciekawska i wyrażała swoją opinię.

Avia

- Szacunek... - prychnęła stojąc wyprostowana.
Spodziewała się kolejnej fali bólu, była wręcz przygotowna.
- Albercie... - syknęła cicho.
- Masz bardzo miłych znajomych, zapewne było to ciekawe widowisko. - wyszła do przodu mijając ich.
- Na szacunek trzeba sobie zasłużyć Słoneczko. - jej głos był przyjemny jak letni wietrzyk a nienawiść biła z oczu.

Albert

Opuścił bezradnie ręce. - Dogadaj się tu z kobietami. - pokręcił głową i ruszył za Av w kierunku sali audiencyjnej. Miał serdecznie dosyć łagodzenia sporu jaki wywiązał się między jego Dziełami. Dał upust złości i zablokował dary wszystkim, nawet Avii. - Jane, odłóżmy tę kłótnię na później, dobrze? Mamy teraz ważniejsze sprawy na głowie. - powiedział mijając dziewczynę.

Jane Volturi

- Oczywiście. Nawet nie mam ochoty z Wami rozmawiać - burknęła a potem jednak się uśmiechnęła.
- Do zobaczenia Albercie - stanęła na palcach i cmoknęła go w policzek.
- Pa - pomachała mu i poszła w stronę swoich komnat. Dziewczyny nawet nie pożegnała.

Avia

- A kto by miał z tobą dziecko. - mruknęła do siebie gdy kroki Jane ucichły.
D niego nie odezwała się ani słowem. Zablokował jej dar, spoufalanie z tą młodą, "dzieło"? Coraz mniej się jej to podobało. Zwolniła kroku tak, by iść obok June.
Oj Albercie... za bardzo napawasz się władzą. Była zła, nawet bardzo. Za tą scenę, za poniżenie, za przedmiotowe traktowanie...

Albert

To, że miała u niego specjalne względy nie oznaczało jednak, że będzie pozwalał jej na lekceważenie członków rodziny. Była tu nowa i za młoda by tak się panoszyć ze swoją pozycją. Albert nie lubił takich sytuacji. Szczególnie jeśli szkodziły i jemu. - Av... - zaczął nawet się do niej nie odwracając. Sala audiencyjna była dosyć daleko, więc mieli czas na rozmowę. - Byłbym ci bardzo wdzięczny gdybyś następnym razem nie narażała mnie na utratę czyjegoś zaufania. - powiedział sucho. - Jak już mówiłem, lekceważeniem sobie nie pomożesz. - był spokojny, bo niby po co miał się unosić. Nie lubił hałasu.

Avia

Zatrzymała się w pół kroku. Przymknęła oczy by opanować złość.
- Nie prosiłam o taką sytuację. - powiedziała cicho głosem ociekającym jadem.
- Poza tym nie mam zamiaru ci się tłumaczyć. - dokończyła.
Złość osiągnęła u niej punkt bliski krytycznego, nie dość że ją lekceważył to teraz udzielał "nagany", do tego publicznej, z winy tej małej.... Odetchneła licząc w myślach do 10. " Jej zaufania...", ona na pewno by oddała duszę, której a propo nie ma na twoje skinienie, jak bezwolna lalka... zaufanie pfff

Albert

Również się zatrzymał. Spojrzał na Avię surowym wzrokiem. - Nie prosiłaś, ale to ty ją zaczęłaś. - zauważył. - Nie każę ci się tłumaczyć, nie mam też zamiaru cie teraz pouczać. Daję tylko cenną radę na przyszłość. - jego twarz w tym momencie nie wyrażała żadnych uczuć. - Nieważne czy starszy czy młodszy wampir, zwykły szacunek może uratować ci tyłek bo nigdy nie wiadomo jakiego asa w rękawie chowa twój przeciwnik. - sam traktował swoich wrogów z tą samą myślą. No, chyba, że ktoś na prawdę poważnie zalazł mu za skórę.

Avia

Nie odpowiedziała. Jednak jej urażone spojrzenie mówiło wyraźnie że nie ma zamiaru współpracować, bynajmniej nie teraz. Może i miał rację, ale zawsze musi robić scenę przy wszystkich, przy Lizzy... szczególnie. Strzepnęła niewidzialne pyłki z sukienki.
- Jak rozkarzesz... Panie... - powiedziała ironicznym tonem w parodii ukłonu.
Cały czas patrzyła mu w oczy, badziej chyba znieważyć go na oczach innych nie mogła. Zdawała sobie sprawę że mocno tego pożałuje, ale na razie cieszyła się odwetem.

Albert

Pokręcił głową z dezaprobatą i posłał jej krótkie, znudzone spojrzenie. - Nie pomagasz sobie, Av. - odwrócił się i ruszył w dalszą drogę do sali audiencyjnej. Nie pojmował, czego Av nie potrafi zrozumieć. Nie uraził jej przecież w żaden sposób. Tak na prawdę zależało mu jedynie by uświadomiła sobie kilka istotnych spraw. I za takie coś należała mu się pogarda z jej strony? Przecież to niedorzeczne. Gniew powoli w nim narastał, ale jak zwykle nie pokazał tego po sobie w żaden sposób.

Avia

Otworzyła już usta by coś powiedzieć ale zamknęła je, uśmiechnęła się tylko w myślach. Na jej twarzy widniał tylko pozorny spokój, a w głębi gotowała się ze złości. Liczyła na jakąś scenę z jego strony, coś więcej niż tylko znudzone spojrzenie. Znała go jednak na tyle, że wiedziała że to nie koniec, zapewne policzy się z nią później. Było mało prawdopodobne żeby tak to zostawił. Szykowała sobie linię obrony jak i ataku, ale to później... Teraz bez słowa szła za nimi.

Albert

Do jego uszu dochodziły już tylko dźwięki kroków. I tak było lepiej. Nic nie mogło zakłócać jego jasnego myślenia, w końcu czeka go teraz bardzo poważna rozmowa. Ktoś jednak był na tyle egoistyczny i zapatrzony w siebie, że wolał skupiać uwagę wszystkich na swoich humorkach. Nie myśl o tym, bo się niepotrzebnie denerwujesz. - skarcił siebie w myślach. Starał się skupić na ważniejszym temacie.
Wkrótce dotarli do wrót sali audiencyjnej. Albert odwrócił się i spojrzał na wszystkich, którzy za nim podążali. - Trzymajcie się blisko mnie. - powiedział cichym, aczkolwiek stanowczym głosem. - Będę z nimi rozmawiał, więc nie wchodźcie mi w słowo, jasne? - nie był nieuprzejmy. Po prostu chciał utrzymać jako taki porządek kiedy już przekroczą wrota sali. - No i, co najważniejsze... Bądźcie czujni. - dodał na koniec i odwrócił się. Spojrzał na drzwi z lekkim westchnieniem.

Junette Kowalska

Uśmiechnęła się przytakując gdy obrzucił ją spojrzeniem. Zerknęła jeszcze na chwilę na Av, jej zachowanie ją rozbawiło, choć całkiem niedawno to ona leżałaby zwijając się z bólu nie do końca panując nad swoim darem. Teraz jednak wolała zgrywać pełną doświadczenia.
- Albercie. - Przesunęła się nieco bliżej. - Powodzenia. Liczę na ciebie. - Szepnęła mu do ucha po czym stanęła po jego prawej stronie. Była lekko spięta choć dobrze wiedziała że może na niego liczyć.

Elisabeth

Westchnęła cicho, pod nosem. Po drodze minęła ją Jane, której nie obdarzyła nawet spojrzeniem. Czuła tylko po zapachu, że Albert skierował się gdzieś korytarzami. Stanęła i wykonała zwrot w tył. Ignorując swego towarzysza, ruszyła w stronę znajomego zapachu. Chwilę później stała za grupą wampirzyc oraz Albertem. Uniosła nieznacznie brew. No cóż...jeśli to wszystko miało mu pomóc. Stała za nimi, z rękoma założonymi za plecami. Po chwili poprawiła swój fikuśny, przyduży cylinder. Nie wiedziała do końca co się dzieje i po co. Ale to już kwestia czasu, prawda?

Albert

Uśmiechnął się pod nosem czując obecność Elisabeth. - Dobrze, że jesteś. - powiedział patrząc przed siebie, jednak był pewien, że dziewczyna wie do kogo mówił. Na słowa June zwyczajnie kiwnął głową. Przymknął na sekundę powieki by jego myśli stały się klarowne i poukładane. Nie ma mowy o błędach! Po chwili otworzył oczy i z twarzą nie wyrażającą żadnych uczuć otworzył wrota sali audiencyjnej. Wkroczył do środka, prowadząc za sobą mały pochód.

/Sala audiencyjna