Korytarze

Marek

//ogrody zamkowe - spiżarnia Razz

- Nie wierzysz mi - zauważył uśmiechając się lekko. - W co nie wierzysz? - prowadził ją szerokimi korytarzami. Mijające wampiry chyliły czoła. Marek już dawno przestał zwracać na to uwagę.

Ilucorana

- Że nie masz posłuchu.
Wskazała na jednego z mijających ich.
- Swoją drogą...dobrze was wychował...
Mruknęła cicho, pod nosem, jakby do siebie, rozjerzała się. Trochę się zmieniło...to prawda.

Marek

- Dobrze nas wychował kto? - podchwycił jej cichą uwagę. Rozejrzał się i zmarszczył czoło... komnaty gościnne... Gdzie one były? Po chwili juz się ogarnął i poprowadził ją w odpowiednim kierunku

Ilucorana

- Hm?
Spojrzała na niego...chyba po prostu wypowiedziała myśli na głos...niechcący. Przypadłość starcza.
- A .... nic...myślałam na głos
Cicho.

Marek

- Skoro już usłyszałem to dokończ. Proszę - spojrzał na nią lekko rozbawionym wzrokiem. Zakłopotana? Nie.. Chyba nie...

Ilucorana

Chyba jednak tak...Westchnęła cicho.
- Wasz "ojciec"
Mruknęła cicho
- W jednym mój brat....
Dodała jeszcze ciszej, z pewnym niezadowoleniem.
- Znaczy.....a nie ważne...

Marek

Twarz Marka stężała
- Nie znaliśmy go. Żaden z nas go nie znał - stwierdził krótko i odwrócił wzrok. - Ale skoro zaczęłaś to dokończ to co chciałaś powiedzieć. Nie lubię strasznie gdsy ktoś zaczyna coś mówić a potem w połowie przerywa. Drażni mnie to.

Ilucorana

Patrzyła na niego przez chwilę...przecież zawsze o nich tyle mówił. Pokręciłą po woli głową.
- Nie wiedziałam...cóż....Zatem zostaje mi wam gratulować.
Mruknęła cicho, trochę niechętnie.

Marek

- Czego? - rzucił moze nieco zbyt ostro - Czego gratulować? - spytał ponownie już nieco łagodniej

Ilucorana

-....
Spojrzała na niego, machnęła ręką.
-Zapędzam się i mówię głupoty...już milknę.

Marek

Odwrócił ją w swoją stronę
- Ilu.. - zmruzył oczy ale szybko opanował się - Nie rób tak, proszę. Mnie naprawdę to złości. Ktoś kiedyś robił tak bardzo często. Do tej pory mam wrażenie że gdyby tak nie robiła, gdyby mówiła... moze by jeszcze zyła. Proszę więc byś skończyła to co zaćżęłaś mówić - puścił jej nadgarstek

Ilucorana

Westchnęła ciężko.
- Tego, jak sobie daliście radę...bez mistrza.
Stwierdziła cicho, niechętnie. W myślach burknęła coś niezbyt miłego do tej istoty, która śmiała nazywać siebie wampirem.

Marek

Widząc jej niechęć do przyznania, ze coś jednak im wyszło zaśmiał się. Szczerze i nieskrępowanie. Popatrzył na nią i znów się roześmiał. Bez cienia złośliwości
- Dziękuję. Chyba - stwierdził nadal rozbawiony - Nie wiem tylko czy jest czego gratulować. To była konieczność przecież. Musieliśmy sobie jakoś radzić.

Ilucorana

Patrzyła na niego przez chwilę, pokręciła głową, potarła skronie. O losie....za jakie grzechy. Zamilkłą, idąc przed siebie. Ona i jej problemy z trzymaniem języka za zębami ,żeby się nie wygłupić. Westchnęła ciężko, spojrzała na niego, wzruszyła ramionami, idąc w stronę tych komnat. O nie! Nie powie już nic głupiego! Nie ma!

Marek

- Ilu... - zreflektował się - Nie śmieję się z ciebie, żeby było jasne. Ani z tego co powiedziałaś. Tylko... - zatrzymał się na środku korytarza i delikatnie odwrócił ją w swoją stronę - Miałaś taką minę, ze po prostu... - uśmiechnął się - Aż tak ciężko jest przyznac, ze jednak czasem coś nam wyjdzie?

Ilucorana

Uniosła brew do góry, patrząc na niego. Teraz to ona roześmiała się. Śmiałą się cicho, dźwięcznie. Rozbawił ja niepomiernie.
- Ciężko....bardzo ciężko.
Odparła dużo bardziej ponuro.
- Oczywiście...nie życzę wam źle..

Marek

Zaśmiał się ponownie - Oczywiście i w żadnym razie - pokręcił rozbawiony głową - Nie jestem ani ślepy, ani głupi, Ilu. Mimo, że może ci się tak wydawać. Gdybyś mogła to z chęcia urwałabyś mi łeb. Jednak byłoby to wyjątkowo niepolityczne - mruknął z uśmiechem - Aczkolwiek... to byłby prawie zaszczyt. Mieć łeb urwany przez tak interesującą kobietę - schylił lekko głowę - Jednak pozwól że jeszcze się tym łbem na karku pocieszę trochę - wznowił spacer ku komnatom gościnnym.

Ilucorana

- Nie łba bym ci nie urwała...
Uśmiechnęła się do niego czarująco.
- Niczego byś sie nie nauczył.
Ciągnęła z tym samym uśmiechem. Ruszyła dalej.
- Tak...bardzo niepolityczne...i zdecydowanie nie w dobrym guście. Ani ni w moim stylu. To takie...bez klasy. Ręce bym sobie pobrudziła..

Marek

Parsknął śmiechem.
- Niebywałe. Czarująca i niebezpieczna. Złośliwa w sposób tak uroczy... - potrząsnął głową z wyrazem ogromnego rozbawienia mieszającego się z niedowierzaniem - Jedyna w swoim rodzaju. Bez wątpienia - szczerze powiedział co myślał. - Niech zgadnę... Urwałabyś mi jaja? - to wydawało mu się najbardziej prawdopodobne.

Ilucorana

-...w twoim przypadku niewiele by to zmieniło.
Mruknęła bardzo cicho. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej...ach te dowcipy XXI wieku...
- A ty jak zwykle sypiesz komplementami...Czarujący
Zaśmiała isę cicho.
- Marku, nigdy się nie zmienisz...nadal masz mnie za osobę mało kreatywną.

Marek

- W moim przypadku niewiele by to zmieniło... - uniósł brew powtarzając za nia. Wybuchnął gromkim śmiechem - Oto sposób na wykastrowanie każdego jednym zdaniem. Wykastrowanie intelektualne. - jego smiech odbijał się od ścian i rozbrzmiewał głośnym echem - Co by to było Ilu? Rwanie skóry pasami? Odcinanie kawałeczek po kawałeczku? Podziel się swoimi pomysłami... - był żywo zainteresowany. - Nie mam cię za mało kreatywną, wręcz przeciwnie. Ty nadal masz mnie za powierzchownego wioskowego głupka.

Ilucorana

- Zacznijmy od tego że mam dużo czasu...wypróbowałabym wszystko co by mi przyszło do głowy. Przecież jesteśmy wytrzymali.
Uśmeichnęła się iście szatańsko.
- Cóż...może kiedyś to zmienisz...chłopcze.
Poczochrała mu włosy, rozbawiona. Drobne uszczypliwości chyba nigdy nei znikną z jej repertuaru.
- Może bym cie przy kropiła jakimś kwasem. Z tego co wiem...ta nowoczesna nauka daje wiele możliwości.

Marek

- Moze tak.. Moze nie... - zaśmiał się ujmująco. Poprawił rozczochrane przez nią włosy. Nigdy nie przykładał do ubioru takiej wagi jak Aro czy Kajusz. Jego styl był równie swobodny co wygodny. NIe był jednakże pozbawiony smaku. Taka niewymuszona i swobodna elegancja. Proste uczesanie rónież miało swoje zalety. Ktokolwiek go nie czochrał fryzura szybko dawała się doprowadzić do ładu za pomocą jednego czy dwóch ruchów dłoni. Uśmiechnął się szczeniacko i pogroził Ilu palcem - Uważaj, moja droga, bo jako cłopcu mogą się mnie jeszcze trzymać szczeniackie żarty.

Ilucorana

- Szczeniackie?
Uniosła brew, wyraźnie rozbawiona.
- Niby jakie?
Patrzyła na niego z wesołymi iskierkami w oczach. Zdmuchnęła niesforny kosmyk, założyła go za ucho. Lekki uśmiech błąkał się po jej ustach. Był to uśmiech szczery, co było pewną nowością w jej przypadku. Z reguły wszystkim posyłała te "ciepłe" uśmiechy, tylko po to by dali spokój. A teraz? Nic nie było wymuszone. Zaśmiała się pod nosem. Trochę ją to bawiło. A w sumie śmieszyło. To co teraz się działo. Ile lat... widać czas faktycznie potrafi pomóc.

Marek

- Nie wiem.. miałem duzo czasu żeby myśleć nad szczeniackimi wygłupami - zaśmiał się - teraz trudno wybrać.. moze pociągnę cię za warkoczyk, którego nie masz? A moze nie? - zrobił zeza.

Ilucorana

Roześmiała się.
- O ja niedobra...nie mam warkoczy...
Spojrzała na pojedyncze kosmyki wypadające z koka złapanego klamrą. Oplotła jeden z nich na palcu.
- A co jeszcze możesz zrobić?
Zaciekawiła się, patrząc na niego wielkimi ,dziecięcymi oczyma, które błyskały się figlarnie. Jej usta rozciągnęły się w szerszym uśmiechu.

Marek

Złapał delikatnie jeden z tych kosmyków i zagarnał jej za ucho.
- Nie wiem... będę cię podglądał pod prysznicem, podwieję ci spódnicę... - mozeliwości prawie nieograniczone. - zerknał na nią rozbawiony - a moze zwiążę ci sznurówki w butach

Ilucorana

- Cóż...nie noszę sznurowanych butów...
Uśmiechnęła sie do niego, pokazała mu język
- Nie dostaniesz się do łazienki...choćbyś bardzo chciał.
Uśmiechnęła się szerzej.
- A co jak ja zacznę się zachowywać szczeniacko? Stara jestem,.....teraz to już tylko się dziecinnieje.

Marek

- Sugerujesz ze dotyka cie juz demencja starcza? - uniósł brew w udawanej trosce - Moja biedaczko... Moze laseczke ci załatwić? Albo chodziczek? - wytknał jezyk i roześmiał się szczerze.

Ilucorana

- Oj nie...podziękuję. Ale ja już tylko zdziecinnieć mogę.
Westchnęła cicho, z udanym smutkiem.
- Co ja biedna teraz uczynię...

Marek

- Postawimy dla ciebie plac zabaw. - zasmiał się odgarniając jej z policzka resztę kosmyków - I karuzelę. Dzieci podobno uwielbiają karuzele...

Ilucorana

- Mówisz, jakbym tu miała zamieszkać na stałe...
Stwierdziła cicho, spojrzała na niego z lekkim uśmiechem.
-.....wolę huśtawki.

Marek

- Ilu... przecież nie puszczę dziecka samego - mruknął z uśmiechem - I będą huśtawki.

Ilucorana

- Jak to nie puścisz? Co to ma znaczyć?
Uniosła brew, patrząc na niego nadal z uśmiechem.

Marek

- Dzieci nie można nawet na chwilę puszczać samych bo robią jakieś głupoty.. Kaqrmią inne dzieci piaskiem w piaskownicy, albo próbuja ślimaki uczyc latać - przewrócił oczami smiejąc się cały czas.

Ilucorana

- A ty? Jesteś dzieckiem?
Spojrzała na niego rozbawiona, rozpuściła na chwilę włosy, odrzucając je w tył.. Rozniósł się zapach cytrusów. Ponownie je spięła, przeczesując palcami lekko grzywkę.
- Ja nie karmie innych dzieci piaskiem...

Marek

- A jestem dzieckiem? - spojrzał na nią rozbawiony. Wciągnął zapach cytrusów. Przypomniały mu poranne spacery w ogrodzie. Uśmiechnął się do wspomnień

Ilucorana

- Nie wiem, to ja ciebie pytam.
Lekki, ciepły uśmiech. Przetarła oko, spojrzała przed siebie. Z tego co pamiętała do tych komnat gościnnych był jeszcze kawał drogi....chociaż może się myliła. Te ścian wszędzie wyglądały tak samo.

Marek

- Chwila.. - przesadnie uważnie przejrzał się w szybie okiennej - Nie wyglądam na dziecko, Ilu. A nie jestem na tyle stary, zeby mnie zdziecinnienie starcze ogarniało - chwycił ją pewniej pod ramię.

Ilucorana

- Cóż....
Przywarła do jego boku swoim.
- Ja też nie, prawda?
Przejrzała się w następnej szybie, odgarnęła kosmyk
- Nie wiem ile mam lat...
Stwierdziła znużona.