Ogrody

Ilucorana

- A to ci niespodzianka.
Wyszczerzyła się bezczelnie.
- Zawsze mi się wydawło, że jakiś niedorobiony jesteś. A tu patrz. Bezczelnie twierdzi co innego.
Zmrużyła lekko oczy, nadal wytrzymując jego wzrok. Nachyliła się ku niemu jeszcze bardziej. Niech zna swoje miejsce! Niech wie, że to on nie ma szans.

Marek

- Niedorobiony? Już dziś chyba rozmawialiśmy o pozorach, kochana. Myślałem, ze jestes bardziej inteligentna i potrafisz zauwazyć coś więcej niz tylko powierzchowność i pozór nieudolności - uśmiechnął się kącikami i pochylił jeszcze bardziej. Stykali się niemalże czołami.

Ilucorana

- Wybacz...nigdy nie miała okazji poznać cię od innej tej rzekomo "dorobionej" strony.
Mruknęła cicho, pochylając się jeszcze bardziej. Ich czoła dotknęły się. Rzec by można, że się mierzyli. Kąciki jej ust powędrowały do góry.
- I nadal nie jesteś w stanie mi tego udowodnić.
Stwierdziła dobitnie. Docinali sobie jak dzieci.

Marek

- Ależ ty nigdy nie chciałaś mnie poznać od innej strony - zauważył nie cofając się nawet o milimetr - A udowadniać ci niczego nie musze. Albo się sama przekonasz albo nie. Ja ci klapeczek z oczu zdejmowac nie będę

Ilucorana

- A oświeć mnie...jak mam się przekonać?
Patrzyła mu caly czas bezczelnie w oczy.
- A z resztą...jaka jest Twoja druga strona?

Marek

- Inna - zaśmiał się utrzymując kontakt wzrokowy - Niewielu ma szansę ją poznać. I nie zamierzam cię oświecać. Dojdź do tego sama - opanował chęć pokazania jej języka. Zamiast tego puścił jej oczko.

Ilucorana

Zamruczała cicho, niczym zadowolona kocica.
- Posunę się do dość drastycznych środków.
Przestrzegła, szczerząc się wciąż wesoło. Naparła na jego czoło swoim, nadal patrząc mu w oczy.
- Najpewniej, jesteś inteligentny oraz uparty
Nadal patrzyła mu w oczy.

Marek

- A posuwaj się do czego sobie chcesz. nie licz na moją pomoc w tym względzie. Sama wydedukuj - mruknął uśmiechając się przewrotnie.

Ilucorana

Westchnęła ciężko.
- Widać Ciebie nie da się zrobić na piękne oczęta...no trudno. Posunę się do wielu rzeczy.
Wyszczerzyła się jeszcze szerzej i przysunęła jeszcze bliżej. A co! Niech ma.

Marek

- Jakże mi z tego powodu przykro - stwierdził z lekkim sarkazmem. Uśmiechnął się łobuzersko i kontynuował ten dziwny pojedynek przysuwając się odrobinę. Już dawno naruszyli te umowne wzajemne granice nietykalności osobistej, więc teraz było mu już wszystko jedno.

Ilucorana

Wyszczerzyła się, przysuwając się jeszcze.
- Tylko czego by tu użyć?
Szepnęła niemalże muskając wargami jego usta.
- Tortur? czy czegoś bardziej...wymyślnego?

Marek

- Tortur? - mruknął zblizając się tak że ich usta dzieliły milimetry - myślałem , ze sta ć cię na coś bardziej wyrafinowanego i eleganckiego - stwierdził uśmiechając się pod nosem

Ilucorana

- Tortura również może być wyrafinowana oraz elegancka, Marku.
Wymruczała cicho, patrząc mu w oczy.
- Ale tak na przykład....wbijanie małych igiełek w różne punkty na ciele z trucizną? Jak ci się podoba ten pomysł? Bo mnie bardzo.
Zastygła tak, patrząc mu w oczy. Iskierki wesoło skakały po szkarłatnych tęczówkach.

Marek

- Używane od lat. - Skrzywił się - wymyśl coś innego... Chińczycy mieli całkiem niezłe pomysły. Może zaczerpnij od nich? - rozbawiony przypatrywał się jej zauważając że ma niesamowicie błękitne oczy. To ciekawe spostrzeżenie...

Ilucorana

- Potrzebuję inspiracji...
Mruknęła cicho. I ni z gruszki ni z pietruszki (xD), pocałowała go. Ot tak..dla sportu, dla zabawy. Starzy ludzie nie muszą się tłumaczyć.
- Jesteś mi ją w stanie zapewnić?

Marek

- Nie wiem - uśmiechnął się pod nosem i pocałował ją też. Młodość również ma swoje prawa, a głupoty młodości się wybacza. Razz

Ilucorana

Jej oczy zalśniły wesoło. Ot, starość nie radość,ale jednak czasem się należy. Złapała wargami jego dolną wargę, spojrzała mu w oczy. Pewnie by przekrzywiła lekko głowę, ale teraz zastygła jak posąg wlepiając w niego spojrzenie.

Marek

Przyciągnął ją do siebie i o. Uśmiechnął się czując jak łapie jego wargę. Leciutko pokręcił głową wielce rozbawiony.

Ilucorana

Mruknęła cicho. Odsunęła sie lekko.
- Zero inspiracji...
Westchnęła ciężko, z miną artystki, której uciekła wena, przyłożyła dłoń do czoła, odchylając się lekko.

Marek

- Przykrość - mruknął przesuwając palcem po jej wargach. - Jak ty przeżyjesz ten brak natchnienia?

Ilucorana

- Nie wiem...nie wiem
Zamarła w tej dramatycznej pozie.
- Bo przecież nikt i nic nei jest mi w stanie pomóc....o losie!
Zatrzęsła się, po chwili wybuchnęła śmiechem, zlatując na ziemię. Śmiała sie długo, perliście, szczerze.

Marek

Zawtórował jej przyjemnym dla ucha śmiechem.
- Poobijasz się - podał jej rękę. Dźwignął ją z ziemi - Ty jesteś strasznie niepoważna jak na starą jędzę - przyciągnął ją do siebie - Zdziecinnienie starcze jak nic. Ciebie trzeba pilnować Ilu.... - mruknął ogarniając ją ramieniem - Żebyś nam tu zamku nie rozniosła. Baaardzo pilnować... -popatrzył jej w oczy i uśmiechnął się. Bezczelnie pocałował. - Jak ja przeżyję to pilnowanie.... -westchnął teatralnie

Ilucorana

Zamrugała zdziwiona. Zachichotała cicho.
- Nie jestem stara...
Stwierdziła, nadymając policzki jak obrażone dziecko.
- Nie wiem czy w ogóle przeżyjesz
Wyszczerzyła się radośnie.

Marek

- Ja juz jestem martwy - zauważył filozoficznie i roześmiał się - Cudownie chłodno martwy - mruknął - Myśle ze juz bardziej martwy nie będę. Co najwyzej... Unicestwiony - wyszczerzył się równie radośnie. - Ale chwilowo nie zamierzam na to pozwolić

Ilucorana

- Nieee?
Zrobiła smutną minkę.
- No wiesz....
Burknęła niby obrażona, przytuliła się.
- Niby jak chcesz cały czas mieć mnie na oku, co?
Przekrzywiła łepek.

Marek

- Przywiążę cię do siebie - mruknął przytulając ją - szalikiem - puścił jej oczko i gładził po głowie jak dziewczynkę. - Albo paskiem od szlafroka.

Ilucorana

- Zboczeniec!
Pisnęła nienaturalnie wysokim głosem.
- Facet w damskiej przebieralni!
Popiskiwała dalej.
- Nie dam się związać!
Oświadczyła.

Marek

- A co ty będziesz miała do gadania? - zaśmiał się - Poza tym przetrzyj uszy. Powiedziałem Przywiązać a nie Związać.. - mruknął - I nie piszcz tak.. Bo mi bębenki popękają.

Ilucorana

- W twoim przypadku to prawie jak związać, taki nudny jesteś...
Burknęła.
- Nie dajesz mi weny!
Wytknęła mu palec przed nos.
- I o!

Marek

- Trudno - złapał ją za czubek nosa i scisnął lekko - Cierp i męcz się w takim razie. - odsunął się ostentacyjnie - A skoro nie dostarczam weny - żachnął się z udawanym oburzeniem - to moze powinnaś sobie jej poszukać gdzie indziej - wstał i odszedł kilka kroków.

Ilucorana

Zmrużyła oczy. O nie! Nie ma sera xD! Nie będzie grała jak jej zagra. Co najwyżej on może próbować wbić się w jej rytm.
- Nie to nie! Znajdę inne natchnienie. Może Aro....
Skrzywiła się na samą myśl.
- Albo Kajusza? Albo po prostu jednego z twych podopiecznych
Zamruczała cicho.

Marek

- A może rybki w akwarium.... - podpowiedział śmiejąc się - Chodź, marudna jędzo. - zwrócił się do niej żartobliwie i pociągnął ją za rękę - Obiecałem ci szalik - przypomniał z cwaną miną,

Ilucorana

- Poradzę sobie sama!
Wydęła ostentacyjnie wargi i stanęła do niego tyłem. A co! Nie ma sera we wsi!
- Rybki są jeszcze bardziej kłopotliwe niż takie stare pryki jak ty!
Mruknęła, obserwując go kątem oka.

Marek

- Proszę bardzo - w myślach już zabronił wszystkim swoim podopiecznym zbliżanie się do niej choćby na 10 kroków
- Wiesz... Ty się zachowujesz zupełnie jak rozkapryszone dziecko - spojrzał na nią spode łba. Zabrał swoją rękę. - Jak wolisz...

Ilucorana

- I kto to mówi!
Mruknęła na niego cicho, niezadowolona. Odwróciła się do niego przodem, spojrzała na niego troszkę obruszona, a troszkę rozbawiona. Była ciekawa co zrobi. Jak się zachowa. Przekrzywiła głowę, patrząc na niego uważnie.

Marek

- Ty - powtórzył jej gest przekrzywiając również swoją głowę. Był rozbawiony.

Ilucorana

Patrzyła na niego, podeszła kroczek bliżej.
- A co jeśli bym teraz...tak uciekła?
Zaciekawiła się .

Marek

- A masz na to ochotę? - uniósł brew - Nie mogę ci zabronić, prawda? - zblizył się o krok.

Ilucorana

- Nie wiem.
Patrzyła na niego, z lekkim uśmiechem. Otaksowała go wzrokiem.
- Nie wiem....zależy od natchnienia.
Wyszczerzyła się i jednym susem znalazła się przy nim.

Marek

A on ją jednym susem złapał. - Zamierzasz go długo szukać? - mruknął uśmiechając się krzywo.