Ogrody

Ilucorana

- Zależy ile mi pozwolą....chyba, że już mam iść.
Uśmiechnęła się, patrząc na niego uważnie. Zarzuciła mu ręce na szyję.
- Aż tak ci moje towarzystwo nie w smak?

Marek

- Okrutnie - zamknął ją w objęciach - Jesteś wyjatkowo pozbawiona jakichkolwiek zdolności prospołecznych.

Ilucorana

- Jak ty to przeżyjesz...
Wymruczała, muskając wargami jego szyję, kusząco blisko tętnicy.
- Hm? jak ty przeżyjesz moje straszne towarzystwo?

Marek

- Nie mam zielonego pojęcia. Może nie przeżyję? - przełknął to dziwne uczucie, które zagościło mu w gardle. Niebezpiecznie blisko jej muskających go ust.

Ilucorana

- Może....
Szepnęła z uśmiechem. Na krótką chwilę dotknęła wargami jego szyi, ale od razu się cofnęła. To nie był dobry pomysł. Zamknęła oczy, oddychając cicho, spokojnie.
- A co oni zrobią, jak nie przeżyjesz?

Marek

- Nie wiem - przyznał szczerze. - może wpadna w rozpacz. Może się uradują. Moze będą szukać zemsty.

Ilucorana

- Zemsta? Byłaby mi wybitnie nie na rękę...
Westchnęła ciężko, oparła się o niego, przymknęła oczy, żeby się uspokoić.
- Zdecydowanie nie na rękę....
Powtórzyła cicho.

Marek

- To mnie nie drażnij. - mruknął przygarniając ją ramieniem. Uspokajająco gładził ją po plecach - A co jest ci na rękę Ilu? - zapytał patrząc z lekkim uśmiechem

Ilucorana

- Mhm...
Mruknęła. Przekrzywiła głowę.
- Co mi jest na rękę? Wszystko co układa się zgodnie z moimi planami, ot co.

Marek

- Wszystko? - uniósł brew - A jakie masz plany Ilu? COś konkretnego? Coś mniej konkretnego? - zapytał zaciekawiony

Ilucorana

- Żadne konkretne.
Odrzekła spokojnie, spoglądając na niebo.
- Na rękę jest mi cisza i spokój, Marku.
Zaśmiała się cicho.
- Ale nie zawsze...
Wtuliła się w niego, opierając głowę na jego ramieniu.

Marek

- Akurat ciszę i spokój mozesz tu znaleźć - uśmiechnął się i objął ją. - A gdy potrzeba ci czegoś bardziej... żywego... to również masz na to szansę. Raz na kilka kroków ktos tu sobie umila pobyt. - stwierdził.

Ilucorana

Spojrzała na niego.
- Co rozumiesz przez coś bardziej żywego?
Uniosła brew, wtulając głowę w jego klatkę piersiową
- Co to znaczy umila pobyt?
Ot, widać coś sprośnego się zrodziło w słodkiej, dziewczęcej główce.

Marek

Skrzywił się nieznacznie. Cokolwiek miał na myśli, nie zamierzał sie tym dzielić.
- No wiesz... - mruknął. - Każdy sobie prędzej czy później znajduje rozrywkę. Całe szczęście że Matt wyjechał. Jego bym tu nie zniósł w tej chwili. Niech uskutecznia te swoje sadystyczne zabawy gdzie indziej - wywrócił oczami szepcząc niemalże.

Ilucorana

- Matt?
Spojrzała na niego.
- Sadystyczne zabawy?
Brew powędrowała do góry.
- Cóż....co kto lubi...
Uśmiechnęła się odrobinę szerzej, widząc jego pewne....zniesmaczenie?

Marek

- Każdy ma swoje sposoby na odpoczynek - zrobił dziwną minę- A to dziecko... Jakoś mnie do swoich nie przekonuje.

Ilucorana

- Cóż...bywa. Są gusta i guściki.
Zaśmiała się cicho i przytuliła się do niego jeszcze mocniej.
- Jedni lubią to....a inni zbierać znaczki.

Marek

- A co ty lubisz? - zapytał uśmiechając się. Pogładził ją po plecach i owinął sobie jeden z kosmyków jej włosów wokół palca.

Ilucorana

- Jaaaaaa?
Spojrzała na niego.
- Różnie....zależy od humoru.
Zaśmiała się cicho.
- Kobieta zmienną jest....
Zanuciła melodyjnie, wyślizgując się z gracją z jego ramion. Spojrzała na niebo, uśmiechając się szeroko, pięknie. Zakręciła się wokół własnej osi, rozkładając ramiona.
- A ty?

Marek

Pokręcił głową z dziwną miną.
- Kobieta zmienną jest. A mężczyzna również miewa swoje fanaberie zalezne od humoru. - włożył ręce do kieszeni i rozejrzał się spokojnie. - Co lubisz gdy jesteś w takim humorze jak teraz? - zapytał od niechcenia

Ilucorana

- Co lubię? Tańczyć...rozmawiać...bawić się...
Podeszła do niego bliżej.
- A czemu pytasz?
Oparła mu główkę na ramieniu by po chwili wspiąć sie na palce i go pocałować krótko w usta i odsunąć sie tanecznym krokiem.

Marek

- Z ciekawości - pogłaskał ja po policzku - ze zwykłej ciekawości - uśmiechnął się. Złapał ją gdy się odsuwała, zakręcił w obrocie i ujął ją pod łopatkę trzymając ramę. Poprowadził ją do walca przy melodii wiatru śpiewającego w koronach drzew.

Ilucorana

Uśmiechnęła się do niego.
- Czyżbyś się dostosowywał?
Niemalże płynęła nie dotykając ziemi. Kochała taniec, z powodu jego elegancji ale i delikatności. Spojrzała mu w oczy, które błysnęły lekkim płomieniem. Uśmiechnęła się troszkę szerzej, nieznacznie ukazując ząbki.

Marek

- Bynajmniej - zaśmiał się - Sam lubię tańczyć - prowadził dalej. Lekko, pewnie. Wiatr dalej śpiewał melodię w koronach drzew.

Ilucorana

- I masz na to humor?
Uniosła leciutko brew, wirując wraz z nim. Wpadł jej do łba szatański plan. Ale o tym później. Przecież właściciel zamku nie musiał o tym wiedzieć. Zawirowała wraz z nim, pozwoliła się spokojnie prowadzić. Przymknęła na krótką chwilę oczy.

Marek

- Owszem - mruknął w odpowiedzi.
Wpatrywał się w jej twarz przez krótką chwilę. Wyglądała tak spokojnie. Marek uśmiechnął się i przeszedł do kolejnego obrotu.

Ilucorana

Uśmiechnęła się jeszcze szerzej, tak bardziej do siebie. Zacisnęła mocniej palce na jego dłoni. Po kilku chwilach odsunęła się od niego leciutko, spojrzała na niego spod przymrużonych powiek. Spojrzała na kwiat.
- Wracamy już?
Spojrzała na niego przelotnie.

Marek

- Jeżeli sobie tego zyczysz - skłonił się lekko prowadząc ją w stronę dworu - Zmęczona? - zapytał uprzejmie.

Ilucorana

- Nigdy....
Uśmiechnęła się lekko.
- A ty?
Przytuliła się do niego, opierając głowę na ramieniu.

Marek

- Bynajmniej - uśmiechnął się - Coś ci chodzi po głowie konkretnego? - odgarnął miękkim ruchem jej włosy z policzka. Miała taką delikatną urodę. Aż go to zadziwiało. Bo charakterna była, ze hej!

Ilucorana

Spojrzała na niego.
- Coś ty taki dociekliwy, co do mych myśli?
Uniosła brew, przekrzywiła lekko głowę.
- Ja raczej nic nie planuję....z reguły.
Odrzekła spokojnie...pół prawda pół kłamstwo. Ot, tak łatwiej.

Marek

- Ciekawy. Po prostu ciekawy. - mruknął pod nosem
- Dawno nie było tu kogoś tak.. żywiołowego. Ot co - silił się na obojętnosć. Z jego tonu przebijało rozbawienie.

Ilucorana

- Żywiołowego?
Uniosła zaskoczona brew.
- Ciekawość to pierwszy topień do piekła, mój drogi...
Zaśmiała się radośnie, dziecięco troszkę. W oczkach błysnęła jej iskierka rozbawienia ale i chytrości.
- Nazywaj to jak chcesz....
Zaczęła się z wolna kierować w stronę dworu.
- Dla mnie to i tak będzie dociekliwość...Marku.
Jego imię wypowiedziała wręcz pieszczotliwie.

Marek

Uśmiechnął się w odpowiedzi.
- Dociekliwość, ciekawość... To jedynie słowa - pocałował ją delikatnie - A wiesz co.. ja jestem człowiekiem czynów.

Ilucorana

- Cóż to znaczy? Człowiek czynów?
Uśmiechnęła się do niego łagodnie.
- To co innego....
Zaparła sie jak małe dziecko, przytulając się do niego mocniej i o! pocałowała go w brodę, bo tak. Taki kaprys. A plan ogólnej zagłady z wolna kwitł w jej główce xD.

Marek

- To znaczy ze wolę działać niż po próżnicy dziamgać buzią - powiedział całując ją w czoło. Tez miał kaprysy, a co.

Ilucorana

Pokiwała główką.
- Dobrze wiedzieć...zapamiętam.
Uśmiechnęła się szczwanie.
- Czyli szalik dostanę?
Spojrzała na niego wieeelkimi oczami małego dziecka.

Marek

- Dostaniesz - zaśmiał się przyciągając ją do siebie - Ty wiesz, ze bywasz niewinna jak dziecko? To zwodnicze jest... - mruknął całując ją delikatnie.

Ilucorana

- Toć taka właśnie jestem...
Zamruczała, objęła go za szyję i pocałowała dużo mocniej, delikatnie przygryzając jego dolną wargę.
-Widzisz?

Marek

- Widzę - pogłębił pocałunek przyciągając ją do siebie mocniej. Złapał ją pewnie w talii i uniósł odrobinę w górę.