Ogrody

Albert

- Za wcześnie, za wcześnie... - pokręcił głową. - Nie lepiej najpierw posmakować życia? - zapytał. On potrzebował ponad pięć tysięcy lat by dojrzeć do związku.

Leana

- Wiesz to zależy od indywidualnej osoby mi akurat te ponad 100 lat starczyło wystarczająco na posmakowanie życie, reszte chce smakowac z Liamem...

Albert

- A pytałaś się może czego ON chce? - zapytał unosząc brwi. Co się ze mną dzieje?! - skarcił się w myślach. Od kiedy robię za znawcę w sprawach sercowych?! - Z resztą, nieważne. Życzę wam szczęścia. - skończył i wstał. Ruszył alejką. Po prawej stronie zauważył okna do salonu w swoich komnatach. Zauważył Lizzy. Na jego twarzy automatycznie pojawił się uśmiech.

Leana

- Tobie także życze szczęścia wuju - powiedziała spoglądając na jego uśmiech a następnie wyszła z ogrodu

/dom

Lizzy Brown

//Komnaty Alberta

Nie spieszyła się specjalnie, właściwie to szła dosyć wolno. Szukała wzrokiem i węchem Alberta. Ten drugi zmysł wychwycił go pierwszy . Jego i ... dwie wampirzyce. Przyspieszyła kroku, wypięła dumnie pierś , uniosła głowę by za chwilę stanąć przed nim z pytającym wzrokiem.

Albert

Już na odległość wyczuł ukochany zapach. Odwrócił się by spojrzeć na Lizzy. Zauważył jej pytający wzrok. - Co jest? - zapytał podchodząc bliżej. Jej skóra iskrzyła w słońcu, oczy świeciły czerwienią. Kochał ten widok.

Lizzy Brown

-Czemu nie przyszedłeś do komnaty? Czekałam tam i umierałam z nudów...- podeszła odrobinę bliżej i uniosła butelkę - dobrą krew tu masz..

Albert

- A nie wiem... Chciałem się przewietrzyć. - powiedział. Właściwie sam nie wiedział po co tu przyszedł. Spojrzał na butelkę. - Widzę, że też lubisz grupę zero. - uśmiechnął się.

Lizzy Brown

Wzruszyła ramionami.
- Mi to tam bez różnicy.. powiedź mi tylko... - zaczęły chwytając go za krawat i przysuwając do twarzy - kogo ja tu czuję? Cóż to za "damy'?

Albert

Zrobił rozbawioną minę. - Mieszkanki dworu. - odpowiedział. - Jedna to Mercedez, przydupas Ara, a druga to córka Marka, Leana. - powiedział posłusznie. - Jakiś problem? - zapytał.

Lizzy Brown

Puściła go zadowolona.
-Nie wszystko w jak najlepszym porządku ... - teraz dopiero rozejrzała się po ogrodzie i stwierdziła - Ładny.

Albert

- I tak najbardziej z tego wszystkiego lubię słońce. - powiedział zadzierając głowę w górę, by spojrzeć na źródło przyjemnego ciepła.

Lizzy Brown

-Słońce? - uniosła głowę , by mu się przyjrzeć - Słońce jak słonce.. jak dla mnie największa atrakcją tego ogrodu jesteś Ty ... nie jakieś tam słońce- powiedziała i opuściła oczy.

Albert

Opuścił głowę i spojrzał na Lizzy. - Nie mów tak, bo zrobi się ze mnie jakiś narcyz. - zaśmiał się cicho i objął dziewczynę w pasie. Przybliżył usta do jej ucha. - A kiedy tak się stanie, zamiast kochać ciebie, będę kochał swoje odbicie w lustrze. A tego bym nie zniósł... - szepnął.

Lizzy Brown

Roześmiała się cicho.
-Lubię gdy to mówisz...- mruknęła cicho - Więc jak gadałeś z Aro? - uniosła butelkę i otworzyła ją zębami.

Albert

- Byłem u niego, ale nie był zbyt rozmowny... - mruknął. - Powiedziałem, że jak coś dla mnie znajdzie, to ma kogoś do mnie przysłać. - rzekł i zrobił ruch głową jakby chciał sobie nastawić kręgi. - Jeśli w najbliższym czasie nikt się nic się nie pojawi, sami znajdziemy sobie jakąś misję. - powiedział znudzonym głosem, ale po chwili się uśmiechnął.

Lizzy Brown

Wpatrzyła się w jakiś punk przed sobą.
- No dobra.. tylko nie pozwól mi się tu nudzić...- uniosła butelkę do ust i wzięła dużego łyka - Co ja mam tu robić? oprócz spędzania czasu z Tobą oczywiście...

Albert

- Właściwie to możesz robić co ci się żywnie podoba. - powiedział nie spuszczając z niej wzroku. - Wiesz, że jestem gotów spełnić każde twoje życzenie... - wymruczał i uśmiechnął się nieznacznie.

Lizzy Brown

-Musiałabym się zastanowić, nie wiem co chcę robić...- przejechała dłonią po jego plecach - masz jakieś pomysły? dostosuję się... - uśmiechnęła się wciąż patrząc przed siebie.

Albert

- Teraz po głowie chodzi mi tylko jedna myśl... - wymruczał uśmiechając się łobuzersko.

Lizzy Brown

Raptownie przeniosła wzrok na twarz Alberta.
-Taaak? Rozwiń...

Albert

- Dobrze wiesz o co mi chodzi... - uśmiech nie schodził z jego twarzy. Przycisnął dziewczynę do siebie i musnął jej szyję delikatnie.

Lizzy Brown

-Więc może wrócimy do środka?- zaproponowała wtulając głowę w jego tors.

Albert

Był rozdarty. Bardzo chciał wrócić do środka, ale ciepłe promienie słońca były tak przyjemne... - Może później? - zapytał niepewnym tonem. Pociągnął Lizzy w stronę najbardziej oświetlonej ławki i usiadł na niej. Posadził sobie dziewczynę na kolanach. - Dużo pamiętasz sprzed przemiany? - zapytał ni z gruchy ni z pietruchy.

Lizzy Brown

-Może byś się zdecydował - stwierdziła i usadowiła się wygodniej na kolanach Alberta.
-Nie pytałeś mnie o to już?- uniosła brwi i chwyciła jego dłoń, by dokładniej przyjrzeć się jej w słońcu.
-Trochę...

Albert

- Zawsze mówiłem, że nic nie pamiętam z ludzkiego życia. - rzekł nagle poważniejąc. - To nieprawda. Pamiętam wszystko doskonale. - dokończył i uciekł wzrokiem w kierunku słońca.

Lizzy Brown

Zacisnęła palce na butelce.
-Słucham ? - tylko tyle była w stanie z siebie wydusić i wpatrzyła się w niego tak intensywnie ,jak tylko mogła.

Albert

Opuścił lekko głowę i zamknął oczy. Westchnął. - Miałem hm... coś na wzór żony. A z nią dzieci. - powiedział cicho. - W tamtych czasach bardzo wcześnie zakładało się rodziny...

Lizzy Brown

Wstała zdenerwowana , ze mówi jej o tym teraz.
- Mów dalej - zażądała i wzięła ogromny łyk krwi - słucham, słucham...

Albert

Oparł łokcie na kolanach i złączył dłonie. - Miałem troje dzieci. - rzekł, a przed jego oczami pojawiły się trochę już zamazane obrazy trójki czarnowłosych maluchów. - Kiedy zostałem przemieniony najstarszy syn miał siedem lat. Musiałem ich zostawić. Z początku planowałem ich zabić, jednak nie potrafiłem...

Lizzy Brown

Wściekłość ustąpiła jakiemuś innemu uczuciu, jednak nie potrafiła określić jakiemu.
- Więc zostawiłeś je? Tak po prostu? a żona? - spojrzała na niego podejrzliwie.
- Opowiadaj.. ja słucham.. - powiedziała chłodno.

Albert

- Musiałem ich zostawić. - powiedział kładąc nacisk na pierwsze słowo. - Gdybym wrócił, zabiłbym wszystkich, bez litości. - rzekł. - Ale pomagałem im jak mogłem. Nocą, gdy spali, często podrzucałem im pieniądze, albo przyprowadzałem zwierzęta do zagrody... - mówił wspominając swoje pierwsze wampirze lata. - Robiłem to tak długo, aż mój najstarszy syn mógł sam zapewnić byt rodzinie. - zrobił krótką przerwę, wyprostował się i oparł o oparcie ławki. - Oczywiście domyślali się, że to ja im pomagałem. Nie wiedzieli tylko dlaczego nie wracam. A później zniknąłem z ich życia na dobre.

Lizzy Brown

Odstawiła butelkę na ziemię i usiadła obok chłopaka. Nie miała pojęcia co mu powiedzieć, pierwszy raz w życiu zaniemówiła. Jej twarz nie wyrażała żadnych uczuć, jedynie oczy pokazywały współczucie. Elizabeth oparła głowę na ramieniu Alberta i pocałowała go delikatnie w policzek.
W końcu wykrztusiła jedynie marne: - przykro mi... - i zamilkła.

Albert

- Nie powinno być ci przykro. - powiedział i przyciągnął ją ramieniem do siebie. - To było przecież przeszło pięć tysięcy lat temu. Nie ma nad czym rozpaczać. - uśmiechnął się nieznacznie. - Ważne, że teraz jestem szczęśliwy... z tobą. - pocałował ją w najbliższe ustom miejsce czyli w czoło.

Lizzy Brown

-Aha.. ale to jednak Twoja rodzina ... była - westchnęła cicho - nawet jeśli sprzed pięciu tysięcy lat - podniosła głowę.
-jest jeszcze coś co powinnam wiedzieć?

Albert

- No właśnie. Była. - skwitował. - Nie wiem... może to, że moi potomkowie nadal chodzą po tym świecie i jest ich całkiem sporo. - powiedział, choć nie znał żadnego z nich osobiście. Na przełomie tysięcy lat spotkał ich kilkoro i poznawał ich wyłącznie po zapachu.

Lizzy Brown

Oczęta jej zalśniły.
- Więc mam dla nas rozrywkę by mi się nie nudziło - uśmiechnęła się pięknie -jako , że moi przodkowie nigdy nie będą stąpać po tym świecie... - westchnęła - więc mam pewien pomysł...

Albert

- Co ci chodzi po głowie? - zapytał widząc entuzjazm w jej czerwonych oczach. Zmarszczył pytająco brwi.

Lizzy Brown

-Znajdźmy ich... - to nie była propozycja a raczej prośba. Ujęła obie dłonie Alberta i wpatrzyła się w nie intensywnie.

Albert

Trochę go zatkało. - Ale... po co? - zapytał cicho. - Założę się, że wszyscy są ludźmi. To będzie dla nich lekki szok spotkać swojego przodka sprzed kilku tysięcy lat... - chciał użyć słowa 'dziadek' ale nie chciało mu to przejść przez gardło. Przecież był młody.