Sala audiencyjna

Leana

- Czyli konieczna jest interwencja Volturi wujku ?. - zapytala poprawiła spódnice swojej sukni

Aro · Gość

Odłożył dokumenty i zaczął zakładać czarne, skórzane rękawiczki.
- Jane zapowiedziała, że tamtejsze wampiry nie są zbyt gorliwe w wysłuchiwaniu naszych... nazwijmy to prośbami. - spojrzał na bratanicę - Tak więc koniecznie muszę się wybrać tam osobiście. Jeśli nie chcecie nie musicie jechać ze mną. Zabiorę ze sobą kilku strażników.

Leana

- Ja i tak wracam do Forks więc pojade z tobą.... - powiedziała nie chciała mówić o swoich kłótniach z Liamem. Skinęła głową na wampirzyce i poprosiła o spakowanie swoich bagazy

Aro · Gość

- Dobrze. Samolot już na nas czeka. Proszę Cię abyś uprzedziła Matt'a o naszym przyjeździe. Chcę aby odebrał nas z lotniska. Powiedz, że ma tam na nas czekać - po tych słowach ruszył przed siebie. Po chwili w drzwiach stanęło 4 strażników.
- Wy polecicie drugim samolotem, spotkamy się na lotnisku w Ameryce. Zachowujcie się jak należy. - zmierzył ich wzrokiem i ponownie spojrzał na bratanicę.
- Możemy wyruszyć?

Marek

Marek przywitał się z bratem. Przypatrzył się jak rozdjae rozkazy. Zawsz mu zazdrośicł pewności siebie.
-Aro bracie mój kogo ze sobą zabierasz?
Popatrzył na niego.
-Chciałem Cię jeszcze uprzedzić że nie zaszczyci Cię dar naszej drogiej Mercedez a bardzo by się przydał w takiej wyprawie bo posiada dary nas wszystkich a do tego rozpona dary tamtych wampirów.
Popatrzył na reakcję Leany lecz nic nie dało się z niej wyczytać

Leana

- Jak dla mnie możemy ruszać. juz wysyłam wiadomość do Matta - powiedziała pisząc smsa
- Marku lecisz z nami >

Aro · Gość

- Trudno, z Mercedez porozmawiam kiedy tylko mi się uda. - poprawił pelerynę, Strażnicy już wyszli i ruszyli do swojego samolotu.
- Moja droga - zwrócił się do Leany - Poinformuj również Claudię aby zapowiedziała innym wampirom naszą wizytę. Odwiedzę wszystkie tamtejsze grupy. Jak już dolecimy wszystko ma być przygotowane. - poszedł w kierunku drzwi, zatrzymał się jeszcze i spojrzał na brata.
- Zostawiam dwór w Twoich rękach, bracie. Dbaj o nasze włości. Jeśli będziesz potrzebował w czymś pomocy to kontaktuj się ze mną przez te... komórki - powiedział z lekką odrazą, bowiem to był jeden z wynalazków, którego używał bardzo rzadko.

Marek

Spojrzał na Leanę. Nie był pewny czy lecieć z nimi czy nie.
-Aro bracie co myślisz o zaistaniałej sytuacji? Tyle zrobiłeś dla tej dziewczyny a ona Cię opuściła. Uważam że trzeba nią ukarać
Uśmiechnał się szeroko widząć wkurzoną twarz brata
-Oczywiście że zadbam o nasz dwór. Będzie problem to zadzwonie

Aro · Gość

- Myślę, że kilka godzin w odosobnieniu z Jane będzie odpowiednią karą. - uśmiechnął się lekko - Ale o tym później. Jeśli chcesz lecieć z nami Marku to radziłbym Ci się pośpieszyć. Zostawię Was jeszcze samych. Będę czekał w samochodzie na dziedzińcu.
Po tych słowach zostawił ich samych. Chciał dać im chwile na pożegnanie i rozmowę.

//Dziedziniec

Leana

- Tato juz ponad 100 lat nie byliśmy na wyciecze no zgódź sie

Marek

-Bracie może i dobra kara ale szanse mają identyczne. Ten dar Mercedez to przekleństwo nie raz.
Spojrzał na Leanę.
-To leć córeczko i sotrzeż Mercedez że będzie miała problemy chociaż Aro dla niej zawsze był dobry.
Wstał i przytulił córkę

Leana

- Czyli nie lecisz ?. - zapytała troche podenerwowana

Marek

-Zresztą co będę siedział w dworze.
Złapał Leanę za rękę i poszli na dziedziniec

//Dziedziniec

Albert

/Komnaty Alberta [nie chce mi sie czekać na Aro, więc piszę własną wersję, o! XD]

Wszedł do sali. Odgłosy jego kroków odbijały się echem od zimnych ścian komnaty, w której panowała bezwzględna cisza. Albert stanął przed obliczem Aro. - Wzywałeś mnie, bracie. - rzekł. Aro uśmiechnął się na widok swego brata po czym przemówił:
- Mam dla ciebie misję, Albercie. - zaczął. - Odnajdziesz Junette i sprowadzisz ją na dwór. Jestem pewien, że dobrze ją pamiętasz. - powiedziawszy to, uśmiechnął się cwanie.
Albert uniósł z wyższością głowę. - Załatwione. - powiedział. Doskonale pamiętał tę drobną wampirzycę. Uznał, że nie powinien mieć z nią problemu.
- Jak pewnie się domyślasz, dziewczyna przebywa obecnie w Forks. - prawie prychnął Aro.
Albert przytaknął tylko głową nieznacznie i odwrócił się by wyjść z sali.
- Liczę na ciebie. - rzucił na pożegnanie Aro.
Albert opuścił dwór próbując skupić swe rozproszone myśli na poleconej misji.

/Lotnisko

Junette Kowalska

dziedziniec/
Weszła do Sali, jak zwykle z pełną klasą. pochyliła się przed samym tronem.
- Witaj, Aro. - Powiedziała ściszonym głosem.
- Kazałeś mnie sprowadzić, nie mam pojęcia - więc pytam, po co?

Gość

//Lotnisko

Pojawił się w sali bez zbędnych ukłonów, czy czegoś podobnego. Zanim straż Volturi zorientowała się, kim jest, Vea już stał przy June. Nachylił się nad jej uchem.
-Nie jestem tu mile widzianym gościem. - Szepnął jej na ucho, ciut rozbawiony, po czym ukłonił się przed Aro. - Panie, przybyłem odwiedzić stare kąty...

Junette Kowalska

- Więc co ty tu robisz?! Mało masz problemów? - Szepnęła z lekkim rozbawieniem. Bo tak na prawdę ta sytuacja ją szczerze bawiła, wyglądali jak dwie świnie stające przed drzwiami rzeźnika.
- Panie? - Zapytała lekko znużona.

Gość

-Trochę rozrywki czasem się przyda, nie? - Odpowiedział jej i odwrócił się do Ara. Jednak zanim zdążył otworzyć usta, tamten przemówił.
-Junette i Vea, dwóch zbiegów, uciekinierów... - Zaczął kpiąco, jednak Vea mu przerwał.
-Ja nie uciekłem, zostałem wygnany.
-Tym bardziej nie powinieneś tu być. Gdyby Kajusz wiedział, że tu jesteś... Cóż, niechybnie czekałaby cie śmierć w płomieniach.
-A czego chcesz od June? - Spytał znużony, dobrze to wszystko wiedział, i bez przypominania. Za postawienie nogi we Włoszech była mu wyznaczona śmierć. Aro przerzucił spojrzenie zamglonych, czerwonych oczu na dziewczynę.
-Junette, chcę, żebyś wróciła na dwór, służyć mi. - Po tym zdaniu nawet Vea nie mógł wykrztusić słowa.

Junette Kowalska

Że co?! W głowie miała mętlik, była przekonana że we Włoszech zakończy swoją "wieczną" wędrówkę.
- Panie, więc kim mam być i co robić na twoim dworze? - Brzmiało to jak zaakceptowanie jego decyzji, jednak tego nie powiedziała.
- Dostałam drugą szansę? - Spuściła pokornie wzrok z Oblicza Ara i
obejrzała się na Veę, spokojny i opanowany - jak zwykle.

Gość

Wyprostował się, a jego twarz nie zdradzała żadnych uczuć. Jak maska, obojętność i chłód.
-Będziesz mi służyć, naturalnie. - Odpowiedział jej powoli, jakby to była najzwyklejsza rzecz na świecie. - Pracować tu, dostaniesz własne komnaty i część majątku w zamian za ochronę mnie i moich Braci.
-Przepraszam, ze się wtrące... - Zaczął Vea, ale Aro uciął jego przemowę machnięciem ręki. Po chwili naokoło nich pojawiło się kilkanaście, a może kilkadziesiat zakapturzonych postaci.
-Ciebie nie powinno tu być. Zaprowadźcie go do lochów. - Rozkazał im, a wampiry powoli zacieśniały krąg wokół nich.

Junette Kowalska

Chwyciła Veę za dłoń.
- Dobrze, będę godną następczynią Reymonda. - Podniosła się z klęczek.
- Nie będę stawiała warunków, oprócz jednego. Vea zostaje ze mną. I tutaj nic mu się nie stanie. - Wpatrywała się w jasną twarz Aro z nieznaną jej dotąd powagą i dumą. Mimo że nienawidziła dworu z całego serca, czuła jakby wróciła do domu.
- Odtąd więc jestem Volturi. Zgadzam się na twoje warunki i zrobię to co mi polecisz. Zabiję kogo będziesz chciał, a zostawię przy życiu tego którego wyróżnisz. Ale ty mi obiecasz że Vea przy mnie jest nietykalny. Jej oczy świeciły jasnym blaskiem. Wróciła.

Gość

Zdziwił się bardzo tym, że June tak szybko się poddała. A może właśnie nie? Może chciała wrócić? Może on też powinien? Poczuł jak na ramieniu kościstą, zimną dłoń i strzepnął ją natychmiast. Na jego twarzy pojawił się bezczelny uśmieszek.
-Sępy... - Mruknął zdegustowany i popatrzył wyczekująco na Ara. Ten uśmiechnął się tryumfalnie.
-Junette, myślałem, że nie jesteś na tyle głupia, żeby zadawać się ze zdrajcami... - Jego twarz nagle zmieniła wyraz, była teraz zimna i nieprzenikniona, niczym twarz Vei, a oczy mu poczerniały. - To nie była prośba. Zostajesz tu, ze mną, albo idziesz na dół, jak on. - Wskazał na Veę kościstymi palcami, ale ten stał niewruszony. Popatrzył na Ara z należnym mu szancunkiem, ale również pogardą.
-Nie myśl sobie, panie, że pozbawiając mnie życia, czy wolności zrobisz na złość mnie. Odszedłem z pałacu z własnej woli, nie dlatego, że zostałem wygnany. To, czego naopowiadał ci twój brat, to już twoje sprawa. WIesz, jaki on jest. - Mówił ze stoickim spokojem. Ścisnął delikatnie rękę Jun. - Więc nie widzę powodu nazywać mnie zdrajcą.

Junette Kowalska

- Zostaję tu z tobą ale razem z nim. Jest zdrajcą. Tak samo jak ja. Ja i Reymond również odeszliśmy, a jednak ja dostałam drugą szansę. Nie śmiem cię prosić abyś mu wybaczył, ale zostaw go przy życiu. - Uśmiechnęła się tak, jak kilka lat temu. Niewinnie i dziewczęco.
- Nie sprawię ci więcej zawodu.

Gość

-Ty i Reymond to inna historia. - Machnął ręką, a tłum wampirów odsunął się parę kroków z pomrukiem niezadowolenia. - Ale dobrze, jeśli tak chcesz, niech tak będzie.
Przez twarz Vei przemknął uśmiech, puścił June oczko, ale jak się okazało, to nie koniec problemów.
-Więc będziecie żyć tu, jako moi doradcy i ochroniarze... Ale ochroniarzy zwykle mam trzech... - Wstał i machnął na służącego stającego przy drzwiach. - Przedstawiam wam trzeciego.
No i Vei opadła szczęka.

Gość

//Forks

Wkroczyła do sali dostojnym krokiem w długiej, fioletowej, satynowej sukni. Na plecach miała czarną pelerynę, a na głowie kaptur. Podeszła do tronu Ara i zrzuciła go z głowy. Ukłoniła się lekko.
-Jestem panie. - Powiedziała spiewnym głosem i uśmiechnęła się radośnie do pozostałej dwójki.

Junette Kowalska

Odwzajemniła uśmiech i spojrzała na Aro radośnie.
-Więc dwie wampirzyce i jeden wampir. Niech będzie. - Widząc minę Vei ścisnęła jego rękę po raz ostatni, po czym ją puściła. Rachel... byli długo ze sobą związani.
- Czekam na rozkazy, i jestem do twojej dyspozycji. - Skłoniła się lekko.

Gość

Zacisnął usta. To bez sensu. Nie był już z Rachel, zdradziła go, a coś go do niej ciągnęło. Ale June musiała uznać, że są razem, bo się od niego nieznacznie, ale jednak, odsunęła.
-Myślę, że na razie Rachel pokaże wam wasze komnaty. Rozgoście się, macie na razie chwilę odpoczynku. Zresztą zdaje się, że mamy gości, warto by było ich przywitać. - Oznajmił zmuszajac się do oficjalnego uśmiechu. Vea przytaknął i złapał Jun za rękę.

Gość

Rachel skłoniła się swojemu panu i podeszła do pary. Złapała Veę za rękę.
-Chodźcie, pokaże wam pokoje. - Oznajmiła z radością w glosie. - Są połączone, ale macie oddzielne sypialnie i łazienki, więc z tym nie będzie problemu. - Instruowała ich, kiedy wyszli z sali. Doszli do wielkich, potężnych drzwi. - To tu. A moja komnata jest tuż obok. - Wskazała dłonią na drzwi obok. - Jest również połączona z waszymi tarasem, więc jakbyście chcieli wpaśc w odwiedziny, to zapraszam. - Uśmiechnęła się znacząco do Vei i skierowała się w stronę swoich wrót. - Ubrania są w garderobach. - Dodała jeszcze, zanim zniknęła w wejsciu.

//Komnata Rachel

Junette Kowalska

- Chyba musimy pogadać. - Stwierdziła patrząc na zamyśloną twarz Vei.
Posłała Aro krótki uśmiech i pociągnęła Veę za sobą.
/ komnaty gościnne (kurde, zmieniam ten post któryś raz z koleixD)

Anna Marie

| Dziedziniec

Obraz, który niedawno stworzył przed jej oczami Nick niewiele się różnił od tego co miała i widziała przed sobą teraz. Stanęła pod jedną ze ścian. Właśnie do sali wchodziła Heidi, prowadząc za sobą zdezorientowanych ludzi, oglądających się na każdą stronę. Wraz z nimi w powietrzu unosiło się mnóstwo zapachów. Anna Marie wciągnęła powietrze, rozkoszując się tą chwilą.

Cherry

//Dziedziniec

Wampirzyca kroczyła obok Ann i obok niej się zatrzymała. Przyglądała się ludziom , którzy wyglądali zabawnie, niepewnie rozglądając się po pomieszczeniu i wyszukując oznak że coś jest nie tak. - Różnorodność smaków... - uniosła kąciki ust ku górze - mam nadzieję , że niektórzy z nich będą w stanie zaspokoić moje wymagania smakowe... - mruczała jej do ucha.

Anna Marie

- Heidi mimo, że jest człowiekiem ma dobry gust .. - stwierdziła, wyszukując wzrokiem swojej ofiary. Z daleka uśmiechał się do nich jakiś chłopak. W niebieskiej koszuli i spranych jeansach wyglądał bardzo dobrze, a zapach jego krwi, który było czuć z aż takiej odległości był jeszcze lepszy. - I o to mamy zwycięzcę. - powiedziała jakby znudzonym tonem, poczym szeroko się uśmiechnęła i pognała w jego stronę.
- Trzeba się najpierw zapoznać.. - szepnęła, odchodząc i puszczając im oczko.

Gość

Zostawił im wolną rękę co do wyboru obiadu. Sam zaczął się rozglądać w koło, aż dostrzegł całkiem zdezorientowaną i przestraszoną młodą dziewczynę w tłumie.
-Aż szkoda takiego piękna... - Westchnął. - A jakby się tak zabawić i... Stworzyć kilku nowych? - Szepnął do Cherry z błyskiem w oku.

Cherry

Ann odeszła , a Cherry zaczęła się zastanawiać nad wyborem posiłku. Ona wybierała ludzi według ich wieku , różnorodności kulturowej itp. Zazwyczaj padało na ludzi w przedziale wiekowym 18 - 22... Wypatrzyła jakąś brunetkę z wystraszoną miną.
Nagle usłyszała głos Nicolasa.
- Nowych? To... tu dozwolone ? - spytała spoglądając niepewnie w jego stronę.

Gość

-Pewnie nie... Ale jesteście pod moją opieką. - Wzruszył ramionami. Salę wypełniało tyle smakowitych zapachów, a Nick póki co sycił się tylko nimi. Dobrze wiedział, ze Aro nie pozwoliłby mu nic zrobić, bo byl jedną z niewielu osób, które naprawdę kochał. - Ale możemy to przełożyć... na kiedy indziej.

Anna Marie

- Cześć - podeszła do upatrzonego przez siebie chłopaka i zatrzepotała rzęsami.
- Cześć .. - odpowiedział jej niepewnie, patrząc na swoje buty - Wiesz może co tu takiego jest, że nas tu przyprowadzili ? - spytał obcym akcentem. Przez chwilę Annie Marie wydawało się, że ciemny chłopak drży.
- Spokojnie .. - wyszeptała mu do ucha, poczym spojrzała w jego wielkie czekoladowe oczy. Wyczuwała w nich tylko strach i niepewność. Po chwili jednak znajdował się już pod jej ciężką hipnozą.
- Widzisz .. - powiedziała do niego, choć po wyrazie twarzy było wyraźnie widać, że był nieobecny - nic ci nie będzie - przyłożyła czerwone usta do wgłębienia pod jego uchem.
Gdy ugięły się pod nim nogi, zostawiła go na ziemi. Bladego, bez żadnej kropli krwi. - Spoczywaj w spokoju - szepnęła, całując go w czoło. Wstała. Jej tęczówki przybrały barwę intensywnej czerwieni, a ona sama poczuła się dużo lepiej.
Podeszła do Cherry i Nicolasa.

Cherry

Wywróciła znacząco oczami - Nie kuś mnie więc czymś podobnym - roześmiała się cicho. Wypatrywała na powrót brunetki, gdyż wśród wszystkich tu ludzi Tylko Ona spełniała warunki Cherry. - Kiedy tylko będziesz chciał. - mruknęła gdy Ann podeszła.
- Najedzona?- zwróciła ku niej swe oczy.

Gość

Zaśmiał się cicho pod nosem i podszedł do owej dziewczyny, która miała skórę bladą niemal jak on, ciemnoszare oczy i bardzo, bardzo ciemne włosy.
-Mogę w czymś pomóc? - Spytał, jakby nigdy nic. Dziewczyna przyjrzała sie mu od stóp do głów, jej wzrok na chwilę zatrzymała osobliwa peleryna, ale po chwili patrzyła w jego szkarłatne oczy, a przerażenie na jej twarzy rosło.
-Ja... Ja chciałabym już stąd wyjść.. Boo jestem zmęczona tą wycieczką i...
-W porządku, odprowadzę cię do drzwi. - Zaoferował się i wziął ją za rękę, czując jej wspaniały słodki zapach, słysząc intensywne bicie jej serca i pulsowanie krwi w żyłach. PO chwili włamując się do jej mózgu wytworzył omam, dzięki któremu dziewczyna zobaczyła przed sobą otwarte drzwi, te którymi wchodziła.
-Widzisz? Do zobaczenia następnym razem. - Powiedział, kiedy dziewczyna przeszła przez wyimaginowane drzwi. Po chwili był tuż przy niej i wbił białe i ostre jak igiełki zęby w jej szyję. Wypił krew z dziewczyny w rekordowym tempie i otarł usta. Iluzja zniknęła. Podszedł do obu pań.
-Cóż... Jak na przystawkę, idealnie.

Anna Marie

- O czym mówiliście ? - spytała z ciekawości, stając obok Cherry.
- Tak, jestem najedzona. - odpowiedziała zadowolona i wykrzywiła usta w uśmiechu. Jeden porządny człowiek w zupełności jej wystarczył. Jej pragnienie zostało zaspokojone.
- Szukasz nadal ? - zwróciła się do Nicolasa, uniosząc prawą brew do góry.

Cherry

- Zaproponował zabawę w tworzeniu nowych - odpowiedziała.
Gdy i Nicolas wrócił od swojego posiłku Cherry, ruszyła w kierunku brunetki. Bez żadnych ceregieli pociągnęła ją za ciepłą dłoń pod jedna ze ścian.
- Przykro mi moja droga.- mruknęła przepraszająco i pogłaskała dziewczynę po twarzy.
Odkręciła ją tyłem do siebie i wgryzła się w jej szyję. Pozbawiła ciało ostatniej , nawet najmniejszej kropli krwi. Puściła brunetkę wolno, pozwalając by ciało opadło głucho na podłogę.
- Ja już podziękuję, najadłam się. - powiedziała zgodnie z prawdą. Zawsze wystarczało jej niewiele krwi.