Mały domek wypoczynowy

Amelia

Zaśmiała się.
-W bardzo długim skrócie.
Spojrzała mu w oczy.
-Najbardziej mnie boli że straciłeś wszystko przeze mnie.
Powiedziała smutno.
-Ojca odebrał Ci mój ojciec. Matkę odebrałam Ci ja.
-A dziadek zostawił Cię gdy byłeś dorosły aby móc zając się mną.
Wciągnęła powietrze.
-Ciągle zastanawiam się jak to by było gdyby jednak on uratował mamę.

Demitry

- E tam. Daj spokój.
Uśmiechnął się blado.
- Jakoś przeżyję.
Pogłaskał ją po dłoni.

Amelia

Gdy zaczął ją głaskać po ręku uśmiechnęła się smutno.
-Nie cofnę tego nawet jak bym chciała.
Nadal opierała głowę na jego ramieniu.
-Cieszę się że mnie zaakceptowałeś
-I tak na prawdę przyjąłeś bez zastanowienia

Amelia

[pomyliły Ci się postacie Razz

]

-Nie wiem sama. Wiesz jednak nie na co dzień dowiadujesz się że Twoją siostrą jest pół-wampir
Zaśmiała się na własne słowa.
-Ja czasami działam spontanicznie. I widać po kim to mam.

Demitry

[wwiem, wiem xd pół wampirem! xd]

- Zawsze chciałem poznać pół - wampira.
Uśmiechnął się.
- Na pewno po mnie.

Amelia

-Takie ukryte marzenie?
Zaśmiała się wesoło.
-Ja od kąd wiem że mam barata chciałam go odnaleść.

Demitry

- Można tak powiedzieć.
Zeskoczył z parapetu i pobiegł do kuchni.
Wrócił chwilkę po tem z lekami i szklanką wody.
Włóżył leki do ust, popił wodą i połknął.
Uśmiechnął się do Ameli.
- Jak będziesz spędzać święta?

Amelia

Amelia patrzyła jak Dem coś łyka.
-Chory jesteś?
Zapytała.
-Święta?? Sama nie wiem. Zawsze spędzałam je z dziadkiem.
Posmutniała trochę.
-Pewnie w motelu będę siedzieć

Demitry

- Niedawno miałem "wypadek"
Mruknął i odstawił pustą szklankę na parapet.
- Może spędzisz je z nami?
Spojrzał na nią.
- Ze mną i z Kim? Jeśli się zgodzi...
Dodał cicho.

Amelia

Uśmiechnęła się promiennie.
-Z miła chęcią jeśli nie będzie miała nic przciwko.
Spojrzała za okno potem uważnie na brata.
-Jaki wypadek?

Demitry

- A takie tam...
Machną tylko ręką.
- Nic wielkiego.
Dodał po chwili i spojrzał na Amelię.

Amelia

-Nic wielkiego?
Spojrzała mu w oczy
-Czemu nie chcesz mi powiedzieć?
Podeszła do niego.
-Mogę to sama sprawdzić.

Demitry

Miał już coś powiedzieć, ale zamilkł i spojrzał na Amelię.
- Co?
Zapytał dośc niepewnie.
Nie spuszczał jej z oczu.

Amelia

-Braciszku jestem tropicielem.
Uśmiechnęła się.
-Gdy Cię obwącham będę wiedziała co robiłeś przez ostatnie dni i nawet dalej. To będzie wyglądać tak jak bym cofnęła się w czasie wraz z Twoim życiem.
Popatrzyła mu w oczy.
-Powiesz mi?

Demitry

- Ale... - zaczął.
- To naprawdę nic wielkiego.
Westchnął wiedząc, że nie wygra.
- Może lepiej zobacz.
Ściągnął z siebie sweter i podał naburmuszony Amelii.
- Miałem go wtedy na sobie.

Amelia

-oo to idealnie. Bo to pokazuje mi idealnie wszystko.
Uśmiechnęła się.
Wzięła od niego sweter i przyłożyła do twarzy.
Spojrzała jeszcze na niego i zamknęła oczy.
Wciągnęła powietrze wraz z zapachem ubrania

[zastanawiam się nad wypadkiem.. podrzuć jakiś pomysł]

Demitry

Spojrzał zdziwiony na Amelię.
W oczekiwaniu na efekt zeskoczył z parapetu.
Cały czas nie ruszał się jednak z miejsca.
Ameli także nie spuszczał z oczu.

Amelia

Nelly skupiła się dokładnie na wydarzeniu które ją interesowało.

Widziała Dema idącego do domu. To nie było jeszcze La Push. Poznała go od razu. Nie zmienił się dużo. Ale jednak był młodszy. Wszedł do jakiegoś pomieszczenia. Rzucił kluczyki od samochodu na stolik i poszedł do salonu. Nagle z kąta wyłoniła się jakaś postać. Amelia widząc to aż się wzdrygnęła. Poznała w mężczyźnie swojego ojca. Złapał Dema i rzucił nim raz o ścianę.
-Kim jesteś i czego chcesz?-Zapytał jej brat.
-Twojej śmierci nędzny człowieku.
Demitry chciał jeszcze o coś zapytać ale mężczyzna złapał go i rzucił na stolik. Musiał stracić przytomność bo się nie ruszał.
-Teraz nadejdzie Twój koniec jak i Twojego ojca.
Zbliżał się do leżącego na ziemi chłopaka. Nagle to pomieszczenia ktoś wszedł. Amelia rozpoznała w nim dziadka.
-Czumu znów nas męczysz Alfonso?
Zapytał dziadek ojca Amelii.
-Przyszedłem dokończyć to co zaczęłam.
Syknął zbliżając się w kierunku chłopaka.
-A co z Amelią? Nie pomyślałeś o niej?
-Ona jest we Włoszech. Dorosła i niech radzi sobie sama.
-Ona ma 13 lat!-krzyknął dziadek
Mężczyzna spojrzał na niego.
-Jak uważasz że jest taka bezbronna to jedź do Włoszech i zostaw go dla niej. Ona Was nigdy nie miała. Odrzuciłeś ją od razu po narodzinach.
-Nie uratowałeś mojej córki!-powiedział zrozpaczony dziadek.
-Nie mogłem! Było za późno-syknął wampir
-Zaopiekuję się nią ale zostaw mojego wnuka w spokoju.
Wampir nic nie odpowiedział tylko skierował się w stronę drzwi.
-Szukaj jej we Włoszech.
Syknął do dziadka i zniknął Dziadek podszedł do Dema pogłaskał go po głowie i zadzwonił na pogotowie. Gdy karetka przyjechała dziadek wyruszył do Włoch.
Amelia otworzyła oczy. Stała jak sparaliżowana.
-To był mój ojciec... To on Cię zaatakował.[/i]

Demitry

[eee... nie tak było xd no ale ok ;]]

- Co?! - prawie że krzyknął.

[ sory, że tak mało, ale nie mam weny xd

Amelia

[ej ja nie wiem co tam było trza było dokładnie powiedzieć co i jak Razz

a tak to poniosłam się wyobraźnie]

-To był mój ojciec.
Powiedziała nieco głośniej.
-Po tym wszystkim Twój dziadek zniknął aby mnie odnaleźć.
Usiadła z nadmiaru wrażeń. Sweter Dema nadal trzymała przy sobie

Demitry

Wziął sweter i uśmiechnął sięblado.
- Dziękuję. A możesz wyczuć kiedy był prany?
Zaśmiał się, ale znowu był spokojny.
- Jak to?

Amelia

Zaśmiała się perliście.
-Nie akurat tego nie mogę wyczuć.
Uśmiech nie schodził jej z twarzy do chwili frugiego pytania.
-To było ultimatum. Jeśli Cię zostawi i odnajdzie mnie to przeżyjesz.

Demitry

Zamyślił się.
Gdy wszystko miał już poukładane w głowie uśmiechnął się i rzekł do siostry:
- No dobra koniec tematu.
Zaśmiał się cicho.

Amelia

Uśmiechnęła się smutno.
-Wiem że to wszystko powalone.
Zamilkła na chwilę.
-W moim życiu nigdy nic nie było proste i łatwe.
Podeszła do brata i przytuliła się.
-Jedyną rzeczą z której się cieszę to jest to że Cię znalazlam.
Łza szczęście pociekła po jej policzku

Demitry

Pogłaskał ją po plecach z uśmiechem.
- Wiem...
Po chwili zapytał:
- Czy twój motor nie został na ulicy?

Amelia

Zrobiła wielkie oczy na jego słowa.
-Ja pierdole!
Zatkała szybko usta.
-Przepraszam. Zapomniałam o nim! Kurczę.
Skrzywiła się ale nagle coś sobie uświadomiła.
-To było praktycznie przy motelu w którym się zatrzymałam i postawiłam go przecież na patking. Nikt go nie ukradnie.
Uśmiechnęła się pewnie.
-Niech sprobuje to go prąd porazi.
Zaśmiała się.
-Kiedy wracamy?

Demitry

Odetchną z ulgą.
- Myślałem, że zostawiłaś go na ulicy.
Roześmiał się.

Amelia

MAchnęła ręka.
-Kupiłabym drugi.
Puściła mu oczko.
-Wiesz zastanawialam się czy nie odnaleść czasem ojca.
Popatrzyła chłopakowi w oczy.
-Chciałabym się go zapytać czemu to wszystko zrobił.
Zrobiła dłuższą pauzę i dodała.
-Czemu nie uratował mamy, czemu zostawił i czemu chciał zabić Ciebie.
Odwróciła się w stronę okna.
-Tyle pytań mam

Demitry

- Daj spokój. Wystarczy że mam ciebie.
Uśmiechnął się.
Także spojrzał w okno.

Amelia

-Wiesz Dem tak bardzo chciałabym być normalna.
Nadal patrzyła w okno.
Myslała o Alex i Brendonie których zostawiła w Forks.
Tęskniła z nimi

Demitry

- A ja bym nawet chciał być taki jak ty.
Westchnął, ale pop chwili się uśmiechnął.
- Chyba za niedługo wracamy... - stwierdził.

Amelia

-Tęsknie za przyjaciółką którą tam poznałam.
Zamilkła na chwilę.
-I takiego chłopaka z La Push poznałam. Bardzo miły.
Uśmiechnęła się na samą myśl o nim.
-Chciałbyś być taki?
Podeszła bliżej do niego.
-Na prawde chciałbyś być nieśmiertelny?

Demitry

- Sam nie wiem - westchnął.
Po chwili dodał:
- Z jednej strony chciałbym, ale z drugiej...

Amelia

-Na początku jest podobno trudno.
Szepneła.
-Spotykałam inne wampiry to opowiadały mi o wszystkichm. Zresztą sama oglądałam ich historie.
Patrzyła mu prosto w oczy.
-Po jakiś 50-70 latach jest łatwiej bo już wszyscy których się znało nie żyją.
Chciała odszukać się w nim jakiejś reakcji.
-Ja z jednej strony chciałabym abyś stał się jednym z nas ale z drugiej strony nie chce odbierać Ci ludzkiego życia.
Uśmiechnęła się do niego słodko.
-Taki krok mogę podjąć tylko wtedy gdy będzie z Tobą źle. Wtedy gdy miałbyś umrzeć

Demitry

-= Macie w sobie jad?
Zapytał Amelii.
Cały czas patrzył ślepo w okno.

Amelia

-Pół wampirzyce nie ale pół wampiry już tak.
Skrzywiła się na swoje słowa.
-Ale mam przyjaciółkę która jest wampirem i ona owszem ma jad.
Przytuliła się do Dema

Demitry

Położył swoją dłoń na dłoni siostry i uśmiechnął się smutno.
- Wiesz co? Nigdy nie myślałem, że kiedyś znajdę kogoś z rodziny - zaczął - Najbardziej boję się tego bólu... Mógłbym się do niego przyzwyczaić, ale wiem, że nie mógłbym go ominąć... - westchnął - To byłoby dziwne... Wszyscy znajomi by zniknęli, a ja musiałbym patrzeć jak się to dzieje. Sam zniknąć bym nie mógł. Cały czas miałbym nadzieję, że ktoś ze mną zostanie. Próbowałbym ją chwycić, a ona za każdym razem uciekała by mi z rąk. Gdybym miał się słuchać serca już byłbym wampirem... Ale serce to organ. Napędza się i pompuje krew, ale nie ma ust, więc nie może mówić. To byłaby wielka zmiana... Wiem, że zmiany są nieuniknione, ale... - tu znowu westchnął - To mógłby być najgorszy błąd w moim życiu... ale w życiu poza śmiercią i podatkami jest jeszcze jedna rzecz pewna: błędy. Uczymy się na nich, ale... ja się już chyba nauczyłem za dużo. Ja się poprostu boję. Dobrze jest się bać. To oznacza, że ciągle masz coś do stracenia, ale ja nie chcę niczego stracić. Czym właściwie są wampiry? Najpierw Bóg stworzył i niebo i ziemię. Następnie zwierzęta i rośliny, a później człowieka... Człowiek narobił samych kłopotów, więc co z wampirami? Czym bym był? Błądzącym po świecie duchem? Co by się stało z moimi organami? Byłbym pusty w środku? I musiałbym zabijać czując pragnienie, a ja wcale tego niue chcę... Z drugiej strony gdybym miał całą wieczność mógłbym szukać tej jednej igły w stogu siana... Byłbym z tobą... - zaczął się cały trząść. Zawsze tak miał gdy się denerwował, albo był podekscytowany. - A co ty o tym sądzisz? Postaram ci się zaufać, bo razem możemy być wyjątkowi, a osobno zwyczajni. - do oczu napłynęły mu łzy, a on ślepo wpatrywał się w ciemność za oknem.

Amelia

Amelia słuchała go cały czas. W pewnym momeńcie się do niego przytuliła.
-Sama nie wiem dużo o wampirach bo jestem inna. Tego się nie da ukryć.
Zamilkła na chwilę. Widziała w jego ozach łzy.
-Zmieniając się w wampira zostajesz sobą. Twoje organy nadal są w ciele a serce? Serce kocha jeszcze bardziej niż ludzkie. Nasza rasa jest taka że jak z kimś się zwiąże to do końca wieczności. A jeśli jedna strona umrze to i ta druga też nie chce żyć. Dem strach tu jest jak najbardziej na miejscu. A kim są wampiry? Wampiry są po prostu potępionę. Nie należymy ani do piekła ani do nieba. Nas nie powinno być tak jak wilkołaków czy zmiennokształtnych.
Spojrzała na niego. Cały czas chciała znać jego wyraz tważy.
-Kocham Cię Dem bo jesteś moim bratem. Mam tylko Ciebie i nie chce Cię stracić. Ból przemiany trwa 3 dni i wcale nie musisz zabijać ludzi. Możesz pić krew zwierząt. Ja tak robię.
Posłała mu niepewny uśmiech.
-Dzięki Twoim proroczym snom jaestem pewna że razem byśmy byli wyjątkowi, osobno mało znaczymy ale razem>
Patrzyła mu prosto w oczy.
-Razem możemy bardzo wiele.
Scisnęła jego dłoń.

Demitry

Przytulił się do nioej i pociągnął nosem.
- Wiem... - wyszeptał.
Po policzku spłynęła mu łza, ale szybko ją wytarł.
- Ja... ch... Chę być wampirem! - powiedział głośno.

Amelia

Spojrzała na niego świdrując go wzrokiem.
-Nie muszisz się śpieszyć.
Zamilkła.
-Zastanów się co z Kim. Musiałbyś dla nie umrzeć. Bylibyście inner rasy. Owszem moglibyście być razem Dem ale ona nie wiem czy mogłaby się przemienić bo nie jeste człowiekiem.
Przytuliła go mocno.
-Po przepianie będę potrzebowała wampira takiego jak Ty. Ja sobie z Tobą bym nie poradziła. Byłbyś za silny dla mnie i mógłbyś coś zrobić mi.