Mały domek wypoczynowy

Tomas Grant

-Przecież ja zawsze byłem zabawny.
Posłał jej uśmiech i pokazał języka Very Happy

Demitry

Przytulił się do Kim i pocałował ją w usta.
- Amelia to moja siostra...
Wyszeptał Kim prosto do uch:
- I muszę z nią porozmawiać...
"odkleił" się od Kim i wziął Amelię za rękę.
Wbiegł do sweojej sypialni i zamknął drzwi. Gdy Amelia sama usiadła na łóżku on oparł się o szafkę.
Nie za bardzo wiedział jak zacząć rozmowę.
Błądził oczyma po pokoju. W końcu sięodezwał.
- Amelia...
Powiedział niepewnie i usiadł na łóżku obok niej.
- Ja wiem, że to może dziwne...
Westchnął i spojrzał jej w oczy.
- Ledwo co mnie znasz... I... Ja poprostu nie mogłem stracić kolejnej osoby w rodzinie, więc zabrałem Cię ze sobą...

Amelia

Gdy Dem powiedział dziewczynie kim ona jest uśmiechnęła się blado do niej.
Chłopak złapał ją za rękę i pociągnął do innego pomieszczenia.
Gdy się tam znaleźli rozejrzała się dookoła i usiadła na łożku.
matko co ja to najlepszego robię
Nic nie mówiła.
Czekała aż on zacznie.
-Tak?
Zapytała gdy wymówił jej imię.
Usiadł obok niej. Spojrzała na niego.
Spojrzała mu w oczy i stwierdziała że mają takie same.
-Dziwnę? Wiesz raczej dziewne wszystko powinno być dla Ciebie. Uśmiechnęła się nie pewnie.
-Ja wiem o Tobie od 6 lat. Nie zastanawiałeś się nad tym tylko mnie tu przywiozłeś. Dla mnie szokiem było to że nie wydarłeś się na całą ulicę że jestem wariatką itp. Wieść o tym że jestem wampirem też Cię nie ruszyła wogóle.
Opuściła głowę. Patrzyła na swoje ręce.
-Wiesz... zastanawiałam się o Twoich snach. Opowiedz mi o nich. JAk dłogu je masz i o czym przeważnie były?

Kim

Pokiwała tylko głową na słowa Dema.
Cóż, było to dziwne.
Usiadłą koło Toma zamyślona.
Nic nie mówiła

Demitry

Spojrzał niepewnie na Amelię.
- Byłaś w La Push?
- O tobie... Dokładnie to co się stało.

Amelia

-Byłam z przyjacielem w lesie w La Push. Wilki mnie zaatakowały. To było zaraz przed tym jak się spotkaliśmy. A czemu pytasz?
Zapytała zaintrygowana.
-To ciekawe że śniło Ci się to co się wydarzyło.
Zamyśliła się.
-Musisz mieć ukryty dar.

Demitry

Rozejrzał się po pokoju.
- To dziwne... To wszystko...
Spojrzał na Amelię.

Amelia

-Ale co?
Spytała zdziwiona

Tomas Grant

Szturchnął Kim.
-Co jest maleńka?
Zapytał troskliwie

Kim

Wyrwał ją z zamyślenia.
- Nic. Tak tylko próbuję myśleć - uśmeichnęła się lekko do niego

Amelia

[jako Tom bo nie chce mi się przelogowywać ale jak bedzie już Dem to zaloguje i Toma]

-Próbujesz myśleć?
Powiedział.
-A to Cię nie boli?
Dodał ze śmiechem

Kim

[oki ]

Szturchnęła go łokciem.
- W odróżnieniu od Ciebie ja umiem myśleć - pokazałą mu język i wredne oczka.
Wzięła w łapki poduszkęi zdzieliła go po głowie.

Tomas Grant

-Wiesz mnie to po prostu boli.
Pokazał jej język.
Zabrał jej poduszkę uderzając w jej głowę

Demitry

Spojrzał na siostrę.
- No... to wszystko... Przyjechałem szukać dziadka, a znalazłem ciebie...
Westchnął.
Przytulił się do siostry.
- Będziemy się dobrze bawić...

Amelia

Odwzajemniła jego uścisk.
-No bardzo bym chciała aby dziadek żył.
Westchnęła.
-Mam nadzieję że się wszystko jakoś ułoży.
Posłała mu szeroki uśmiech.
-Powiedz mi jaka była nasza mama? Mam tylko jej zdjęcie.
Wzięła medalion do dłoni i rozłożyła go.
-Pamiętak że ojciec mi go dał i mówił abym zawsze miała go przy sobie.
Uśmiechnęła się na samą myśl.
-A Dem powiedz mi czy dziadek coś Ci mówił zanim Cię zostawił? Na przykład dlaczego Twoi rodzice nie żyją?
Zapytała ciekawa

Demitry

Posłał jej ciepły uśmiech.
- Ja też... ja też...
Westchnął.
- Oczywiście, że się jakoś ułoży! Musi.
Zaśmiał się.
Gdy Amelia pokazała mu medialion powiedział:
- Piękny... Cóż... - zaczął - Była bardzo ambitną kobietą...
Uśmiechnął się blado i kontynłował:
- I była... nadopiekuńcza... Tyle pamiętam...
- A dziadek nic mi nie wspominał... Chyba nie zdążył.

Amelia

-Dziękuję.
Uśmiechnęła się.
-No musi bo inaczej być nie może.
-Ja nie zdążyąłm jej poznać.
Powiedziała smutno.
-Wiesz najbardziej bałam się tego że możesz mnie nie zaakceptujesz. Że mnie odrzucisz.
Spojrzała na obraz za oknem.
-Wiesz nie chciałabym Cię stracić

Kim

- Ej! - Znów była potargana.
Wzięła w łapki szczotkę i rozczesała włosy.
- Wiesz co? Twoja fryzura ejst bardzo...Kobieca - zaśmiała się wesoło.

Demitry

Westchnął.
- Miałbym, odrzucić jedyną rodzinę?
Spojrzał na zegarek.
- Już czas na kolację.
Uśmiechnął się i spojrzał na Amelię.
- Zjesz coś?

Amelia

-Mnie przeraża tylko to że mogę Cię stracić.
Przytuliła się do niego a po jej policzku poleciała łza.
-Dopiero Cię odzyskałam.
Zamilkła na chwilę.
Gdy Dem zapytał ją o kolację powiedziałam.
-Mogę coś zjeść bo akurat jem ludzkie jedzenie ale powinnam pożywić się także krwią.
Gdy zobaczyła minę brata szybko dodała.
-Jakiegoś zwierzęcia wystarczy.
Uśmiechnęła się

Tomas Grant

-A co mam sobie żałować.
Wyrwał jej szcotkę z rąk i potargał wsłosy jeszcze raz.
Zaśmiał się głośno a po jej słowach dodał.
-Może i kobieca ale ja jestem męski.
Wypiął do niej pierś i wybuchnął śmiechem

Demitry

Przytulił się do Amelii z uśmiechem
Gdy zobaczył, że płacze powiedział cicho:
- Hej...nie płacz.
Otarł jej łzy policzkiem.
Wstał i podszedł do drzwi.
- Będę w kuchni.
Uśmiechnął się i wyszedł.
- Idę robić kolację.
Rzekł do Tom,a i Kim. Zniknął w kuchni.

Kim

- Tak ty i męskość, jasne - zaśmiałą się wesoło.
Widząc jak Dem idzie do kuchni zastanowiłą się- pomóc Ci? - spytała spokojnie.

Demitry

- Możesz.
Uśmiechnął się pokazując białe ząbki.
Od razu po wejściu do kuchni sięgnął po patelnię.
Wyciągnął drewnianą łyżkę (gdzieś tam była xd)
Na patelnię wylał oliwę i dodał czosnku z papryką.
Po chwili podgrzewania dodał: pomidorów, soli i pieprzu.
Nałożył pokrywkę i czekał dziesięć minut.
W międzyczasie sp[ojrzał na Kim.

Amelia

-Wiesz po prostu myślę o przyszłości
Zamilkła.
-I ona mnie czasami przeraża
Dodała ze smutkiem.
-Dobra idź. Ja tu poczekam.
Uśmiechnęła się do niego. Gdy Wyszedł podciągnęła nogi pod brodę.
i jak to teraz będzie? znalazłam go i co dalej?

[I OD TOMA]
-Oczywiście że męski!
Powiedział ze śmiechem.
-Gdyby tak nie było to poleciałabyś na mnie?

Kim

- to moja słodka tajemnica - poweidziała do Toma i poszła do Kuchni.
Przyglądała się co robi Dem i usiadła na blacie.
- Co mam robić ? - uśmiechnęła się słodko.

Demitry

- Wystarczy, że będziesz ładnie wyglądać.
Zaśmiał się i podszedł do Kim.
Pocałował jądelikatnie i wrócił do patelni.
Podniósł pokrywkę i dodał troszkę bazyli.
Przykrył wszystko i odczekał pięć minut.
W dużym garnku ugotował makaron (kokardki).
Makaron rozdzielił na cztery miseczki i każdy polał taką samą ilością sosu.
Dodał też troszkę mozarelli i z uśmiechem wziął dwie miski do rąk.

Kim

Zaśmiała się cicho i oddała lekko pocałunek.
Przyglądała się temu co robi.
- A więc to Twoja siostra? - spytała ot tak.

Demitry

- Tak.
Uśmiechnął się.
- Cóż to dziwne, bo kilka godzin temu dowiedziałem się, że mam siostrę.
Zaśmiał się i zaniósł miski do salonu i postawił na stoliku.
Wrócił po dwie następne.
- Zawołam Amelię.
Powiedział i zniknął za drzwiami.
- Amelia kolacja...
- Wyszeptał uchylając drzwi.

Kim

Pokiwała tylko głową i poszłą do salonu.
Usiadła na kanapie i wzięła jedną miskę do ręki.
Spróbowała i o dziwo nawet się nie otruła. Czekała ąż Dem przyjdzie.

Demitry

Usiadł na ziemi obok kanapy.
Zaczął powoli jeść.
- Smacznego.
Mruknął z uśmiechem.

Kim

- Nawzajem - powiedziała spokojnie.
Jadła w ciszy przemyślając pewne rzeczy.
Gdy skończyła wyniosła swoją miseczkę do kuchni po czym znów usiadła na kanapie.
- De mogę Cię na chwilę prosić ? - spytała spokojnie i wyszła na taras.

Demitry

Zdziwiony spojrzał na Kim.
- Tak jasne...
Odłożył widelec i wyszedł na taras.
-O co chodzi?...
Zapytał niepewnie patrząc na Kim.

Kim

Stanęła spokojnie obok Dema nie wiedząc od czego zacząć.
Jakoś dziwnie się teraz czuła sam na sam z nim.
- chodzi o to że... -urwała.
Spuściła na chwilę wzrok wbijając go w bardzo ciekawa.
Milczałą nadal wpatrując się w tą trawę.

Demitry

Uśmiechnął się blado.
- No powiedz...
Nalegał.
- Bo kolacja stygnie.
Podniósł jej głowę tak żeby patrzyła wprost na niego.

Kim

Musiała się jeszcze chwilę zastanowić czy na pewno jest pewna i czy tego chce.
raz kozie śmierć
Przeniosła wzrok na Dema.
- chciałam się spytać czy twoja propozycja z rana jest nadal aktualna? - spytała spokojnie patrząc mu w oczy.

Demitry

Uśmiechnął się i powiedział wesoło:
- Owszem...Jest.
Spojrzał na Kim.

Kim

Uśmiechnęła się lekko.
- Więc moge jeszcze ją przyjąć? Tylko miałabym jeden warunek... - spytałą spokojnie nadal patrzac mu w oczy i uśmiechnęła się słodko.

Demitry

Zaśmiał się ciocho.
- Oczywiście że możesz! Jaki warunek?
Dodał po chwili spoglądając na Kim.

Kim

Uśmiechnęła się.
- Tai ze nie będziemy się na razie śpieszyć ze ślubem...Muszę się oswoić z tą myślą - spuściła wzrok. Czekała spokojnie na jego reakcję.