Miasteczko

Lizzy Brown

-Też się cieszę.. - mruknęła z uśmiechem przyglądając się jego umięśnionej klatce. Zdjęła powoli buty , stawiając gołe stopy na pisaku i w końcu zmuszona była odwrócić wzrok , rozbierając się do bielizny.

Albert

Nie spuszczał z niej wzroku, uśmiechając się pod nosem z zadowolenia. W końcu został na samych czarnych bokserkach. - Umiesz pływać? - zapytał żeby się z nią podroczyć. Podszedł do niej i objął ją jedną ręką w pasie. Pocałował ją w szyję delikatnie. - Jesteś piękna... - mruknął cicho.

Lizzy Brown

Prawie warknęła gdy usłyszała to głupie pytanie.
-Nie umiem ! Topie się w wannie - zaśmiała się szorstko, urażona. Jednak cała irytacja prysła, gdy tylko jej dotknął.
-Wiem o tym...- szepnęła cicho -Ale dzięki... i wiesz Ty też nie odstajesz.
Nagle coś pojęła, popatrzyła na niego ,a wyraz jej twarz zaczął się zmieniać. Uśmiech przeobraził się we wściekłość i żal. Spuściła wzrok i spytała:
-Czy gdybym rozbierała się mniej chętnie i ... mniej chętnie raczyła Cię sobą lubił byś mnie tak samo?
Pytanie było głupie, jednak głowę Lizz nawiedziła myśl która ją do niego zmusiła.
-Mam wrażenie że tak.. może się mylę.... ale chyba to moja dupa jest ważniejsza dla Ciebie od mojego umysłu... - jej ciało nawiedziła wściekłość. Dziwiła się sobie dlaczego wpadła na to dopiero teraz. Odsunęła się od niego i stanęła w odległości 2 metrów.
-Jesteś chamem i sukinsynem... Nie wiem czemu dopiero teraz to zauważyłam... Od początku liczyło się dla Ciebie tylko to by się dobrze bawić... - zdjęła pierścionek z palca i rzuciła nim w Alberta - nie zbliżaj się do mnie więcej - powiedziała i doskoczyła do niego waląc go pięścią w twarz. - nie waż się... - pobiegła do wody i wskoczyła do niej.

//Gdzieś tam pływa..

Albert

Wysłuchał jej ze spokojem, a kiedy rzuciła w niego pierścionkiem, złapał go. Uderzenie w twarz zapiekło, ale tylko i wyłącznie w dumę. Chamem i sukinsynem... - te słowa nie robiły na nim żadnego wrażenia. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Odeszła. Lecz on mówił. Wiedział, że go usłyszy.
- Masz rację. - mruknął. - Chodziło mi tylko o seks. - przyznał. - Szkoda mi tylko ciebie, że byłaś tak naiwna... - pokręcił głową. - Dać się tak wykorzystywać. Wszyscy doskonale wiedzą, że nie jestem w stanie kochać. Chodzę po tej ziemi wystarczająco długo by przekonać się, że miłość prowadzi do zguby.
Sięgnął po ciuchy i ubrał się w mgnieniu oka.
- Żegnaj, Lizzy. Miło było.
Rzucił pierścionek za siebie i ruszył w kierunku miasteczka.

Lizzy Brown

Słysząc jego słowa zadrżała, całe jej ciało wpadło w szał. Jakby ktoś podpalił ją za życia. Nie było szansy by się opanowała.. Już po kilku sekundach wiedziała , że zaatakuje... Najbliższa jej osoba powiedziała jej coś czego nie była w stanie od tak zostawić. Z niezwykła nawet jak na wampira prędkością, wybiegła z wody. Nie zatrzymała się , nie wyhamowała, tylko z całą swoją siłą skoczyła na plecy Alberta. Potoczyli się kilka metrów po plaży w pełnym słońcu. Elizabeth zbliżyła zęby do jego ramienia i wbiła je w nie, przebijając skórę. W jej oczach widoczna była jedynie czerń.
Na plaży było już kilkoro ludzi , którzy przyglądali się temu dziwnemu zjawisku, dwojgu błyszczących się stworzeń, w których z pewnością nie byli w stanie rozpoznać ludzi...

Albert

Naskoczyła na niego, zaczęli toczyć się po piasku. Kiedy wgryzła się w jego ramię zaczął się głośno śmiać. - Co? Boli? Nie spodziewałaś się takich słów, co? - śmiał się dalej. W ogóle się nie bronił. No bo po co? - Gryź, jeśli w ten sposób ma ci ulżyć... - przez tyle lat zdążył się już uodpornić na ból.

Lizzy Brown

Odpuściła, nie było sensu dalej go gryźć. Spojrzała na niego jak na śmiecia, warcząc cicho. Przynajmniej był szczery.
- A może zrobić tak?- spytała i znów zatopiła zęby, tym razem odrywając kawałek jego martwego ciała i wypluwając go na bok.

Albert

- A rób sobie co chcesz. - wzruszył ramionami z obojętnym wyrazem twarzy. Teraz bolało i to bardzo. Nie było sensu się oszukiwać. Gdyby naprawdę jej nie kochał pewne dawno zrzuciłby ją z siebie i zabił z premedytacją. A on leży i pozwala jej siebie kaleczyć. Czy to normalne? Kłócił się sam ze sobą.

Lizzy Brown

Oddychała ciężko. Miała ogromną ochotę zdać mu jeszcze więcej ran, o wiele bardziej głębokich.
-Jesteś pewny? Bo ja mogę tak długo- warknęła i znów wbiła zęby , tym razem w jego pierś, przez chwile zostając bez ruchu, by za chwilę pewnie szarpnąć.

Albert

Milczał. Leżał w bezruchu i wpatrywał się w oczy Lizzy. Targały nim sprzeczne uczucia. Nie wiedział co ma zrobić, co powiedzieć. Ostatecznie wsparł się na łokciach i by dosięgnąć ucha Lizzy. - Rób co chcesz. - powtórzył. - Moje ciało i tak należy do ciebie. - mruknął, po czym sam wgryzł się w jej ramię i oderwał spory kawał martwej tkanki. - Oko za oko, ząb za ząb, kochanie. - mruknął z szyderczym uśmiechem.

Lizzy Brown

Zaskoczył ją, zawyła z bólu i odruchowo spojrzała na niego. To była chwila kiedy w jej oczach pojawił się żal i ból zupełnie inny,i o wiele większy od tego cielesnego. Czuła się oszukana, jeszcze przed kilkunastoma minutami miała pierścionek na palcu. To On ją zranił, więc to nie ona miała płacić.. Nagle uśmiechnęła się piekielnie.
-Skoro twoje ciało jest moje...- zaczęła zsuwać dłoń poniżej jego pasa -W takim razie nie masz nic przeciwko...- chwyciła go za genitalia i zaczęła powoli zaciskać dłoń.
-Powiedź skarbie... w jakim celu zabrałeś mnie ze sobą ze Seattle? I po cholerę targałeś mnie tu? Po co dałeś mi ten pierścionek?- zapytała uroczo , jednocześnie wbijając paznokcie w jego krocze.

Albert

Na ten ból nie był uodporniony. Skrzywił się i podniósł gwałtownie. Syknął z bólu. Mógłby ją teraz odepchnąć, bez problemu, nie zrobił tego jednak. - Widzisz Lizzy... - wysapał. - Ktoś tu chyba wyciągnął pochopne wnioski... - zaciskał zęby z bólu. - Myślisz, że oświadczyłem ci się tylko po to... - otworzył szerzej oczy, które przed chwilą były przymknięte z bólu. - Tylko po to żeby móc częściej uprawiać z tobą seks? - dokończył z trudem. Ten ból był nie do zniesienia.

Lizzy Brown

Z satysfakcją popatrzyła jak jego twarz wykrzywia się z bólu. Jego słowa podirytowały ją jeszcze bardziej. –Zarzucasz mi.. – wzmogła uścisk -głupotę? Słyszałam co powiedziałeś…- oddech Lizz chociaż zupełnie niepotrzebny , był bardzo ciężki. Jej twarz pełna złości, domagała się wytłumaczeń.

Albert

Stracił cierpliwość. Upewnił się, że jego klejnoty są uwolnione i odepchnął Lizzy z całej siły. W błyskawicznym tempie podniósł się z piasku. - Chciałaś odejść, więc to powiedziałem. - warknął do niej z dzikością w oczach. - Nie będę się kajał, to uwłacza mojej godności. - dokończył unosząc lekko głowę. Jego twarz była teraz twarzą drapieżnika. Zawsze tak było gdy ponosiły go emocje.

Lizzy Brown

Ryknęła ze wściekłością wstając. Cofnęła się metr do tyłu, widząc wyraz jego twarzy i ustawiła się gotowa do ataku bądź obrony.
-Wystarczyło zaprzeczyć!!! - jej oczy czarne jak węgiel, zalśniły się . Można w nich było dostrzec żal - Nikt nie kazał Ci się płaszczyć.. - powiedziała zaciskając zęby.

Albert

- To nie wygaduj więcej takich głupstw! - ryknął, cholernie wkurzony. Odwrócił się na pięcie i ruszył przed siebie. Bordowe oczy wręcz rzucały iskry. Musiał odreagować. Doszedł do jakiegoś samotnie opalającego się plażowicza, podniósł go z piasku i szybkim ruchem ręki ukręcił mu kark. Wgryzł się w jego szyję i wypił całą jego krew. Do ostatniej kropli.

Lizzy Brown

Ruszyła za nim wzrokiem, ciągle pozostając w miejscu. Przyglądała się jak morduje tego człowieka w kompletnym bezruchu.
-Smacznego.. - mruknęła bardziej do siebie niż do niego. Jad napłynął jej do ust, zignorowała go.

Albert

Odrzucił martwe ciało na gorący piasek. Obejrzał się przez ramię i ze zmęczoną minę mruknął: - Dzięki... - usiadł obok martwego ciała wlepił wzrok w horyzont. Nie wiedział czy ma się odezwać do Lizzy czy może sobie pójść, wrócić do Voltery. Sam.

Lizzy Brown

Zamknęła powieki próbując pohamować wściekłość. Walczyła sama ze sobą. Zadrżała , zacisnęła pięści i ruszyła do przodu. Stanęła przed Albertem, spojrzała na niego z góry i przez chwilę zastanawiała się co powiedzieć. Spojrzała na rany na jego ramieniu i klatce piersiowej , a potem na swoją własną. Uśmiechnęła się .
-powiedź to... powiedź , znowu wszystko zepsułam - mruknęła, przyglądając się mu - że jestem popierdolona.

Albert

Zrobił jak sobie życzyła. - Jesteś popierdolona. - wyrecytował. - Lepiej ci teraz? - prychnął. Nie wiedział co ma myśleć o całej tej sytuacji. Miał gdzieś, że ludzie na nich patrzą, że ich skóra błyszczy w słońcu jak pokruszone diamenty. Chwilowo miał wszystko gdzieś.

Lizzy Brown

-Tak zdecydowanie!- pokiwała głową . Przykucnęła i rozejrzała się po plaży, w nadziei , że oprócz plażowiczów znajdzie jakieś rozwiązanie całej sytuacji.
-Ale to dobrze..- zaczęła cicho - gdybym nie była... byłabym normalna...a wtedy byłoby nudno... - uśmiechnęła się spuszczając wzrok.

Albert

Milczał, wpatrując się w horyzont. Myśli kłębiły się w jego głowie. Nagle w jego kieszeni zawibrowała komórka. Wyciągnął ją i przeczytał smsa. Zamarł na moment. Po chwili schował telefon i wstał. Spojrzał na Lizzy. Nie wiedział jak zacząć. - Zrobię teraz to co ty kiedyś. Stchórzę i ucieknę. Bo przecież takie rozwiązanie jest najłatwiejsze, prawda? - mówił cicho, ale dobitnie. Kucnął i oparł łokcie na kolanach. Wpatrywał się w Lizzy jak w obrazek. - Tyle, że moja wersja będzie trochę inna. - wyciągnął pierścionek, który, jak się okazało, cały czas znajdował się w jego kieszeni. Sięgnął po dłoń Lizzy i położył na niej błyskotkę. Zamknął jej dłoń w pięść po czym spojrzał dziewczynie w oczy. - Wrócę, albo żeby go odzyskać i odejść, albo po to, by umieścić go na właściwym miejscu. - jego kciuk delikatnie musnął palec Lizzy na którym powinien znajdować się pierścionek. - Ale to już zależy od ciebie, Elizabeth. - wstał i odwrócił się. - Bywaj. - mruknął tylko. Obok niego pojawił się Marcello i razem zniknęli.

/Włochy/Voltera

Lizzy Brown

Zacisnęła zęby i nie odezwała się nawet gdy skończył. Potem odszedł, a ona została sama z pierścionkiem w dłoni. Lizzy dopiero spoglądając na niego poczuła ogromny ból i zawód. Odszedł... Ale obiecał, że wróci czyż nie? Zacisnęła powieki a co jeśli nie?
Podniosła się z piasku i rozejrzała po plaży, gdzieś w oddali leżały jej ciuchy. Pobiegła po nie i zarzuciła je na siebie, wkładając pierścionek do kieszeni.
Na odsłoniętym ramieniu brakowało sporego kawałka ciała. Lizz miała to gdzieś, jak również to że stoi w pełnym słońcu. Ruszyła wzdłuż plaży, chciała dokończyć coś co zaczęła razem z Albertem.

//Chatka niedaleko brzegu morza.

Albert

/Włochy

Pojawił się na plaży wraz z Marcello, który szybko się ulotnił. Albert rozejrzał się. Ani śladu Lizzy. Zastanowił się przez chwilę. Nagle do jego nozdrzy dotarł nikły zapach krwi. Podążył w kierunku źródła. Obudził się w nim strach, kiedy zdał sobie sprawę, że idzie w kierunku 'tej' chatki.

/Chatka na brzegu morza

Demitry

//Seattle/Lotnisko

Wyszedł z lotniska odrazu do miasteczka. Postawił walizki i zazął się rozglądać.
- Ładnie tu - uśmiechnął się do Kim. - Gdzie teraz?
Usiadł na jakiejś ławeczce.

Kim

/Seattle

-Poczekaj chwilę - poprosiła i wyciągnęła telefon. Zadzwoniła do znajomej i zaczęła mówić szybko i płynnie po hiszpańsku. Po długiej chwili rozłączyłą się.
- Odstawić walizki. Moja znajoma pozwoliła nam zamieszkać w jej domku letnisowym - powiedziała spokojnie i ruszyłą przodem.

/Domek.

Demitry

- Aha... - powiedział tylko i uśmiechnął się.
Ruszył za Kim rozglądając się i słuchając szumu tego państwa.

Tomas Grant

// ?

Tomas przechadzał się po miasteczku. Nie wiedział co ma ze sobą zrobić i po co tu przyjechał. no tak. Kim tu jest westknął na samą myśl o niej. Wyjął telefon i napisał do niej

Kim

/Domek

Wyszła z domu i udała się do centrum miasteczka.
Włóczyła się ta jakiś czas gdy w końcu go ujrzała.
Podeszłą do niego z wesołym uśmiechem.
- Cześć Tom ! - powiedziałą wesoło stojąc za nim.

Tomas Grant

Usłyszał za sobą jakiś głos. Od razu poznał że to Kim. Odwrócił się i wziął ją na ręce całując w policzek.
-Hey Kim!
Postawił ją na ziemi.
-Co tam słychać u Ciebie piekna?

Kim

Zaśmiała się i przytuliła się do niego.
Nad odpowiedzią chwilę się zastanowiła.
-W sumie po staremu...No może z kilkoma wyjątkami ale to nic wielkiego. - spojrzała na niego wesoło w dołu, cóż niższa była.
- A u Ciebie co słychać? - spytałą wesoło.

Tomas Grant

Popatrzył na nią z góry.
-Eh nic nie urosłaś.
I zaśmiał się wesoło. Uwielniał się z nią drażnić.
-Nic nowego? Tylko z małymi wyjątkami?
Spojrzał na nią podejrzliwie.
-Pewnie jaiś przystojniaczek już mi Cię wyrwał.
Powiedział smutno teatralnie ocierając łzę.
-A u mnie po staremu. Dom stoi a ja piję i bawię się w burdelach.
Gdy zobaczył minę Kim dodał.
-No co Ty żartuję.
Potargał ją po włosach bo wiedział że tego nie lubi

Kim

Zaśmiałą się.
- też żałuję że wyższa nie jestem - stanęłą na palcach by być choć trochę wyższa.
lecz nie wytrzymała tak długo.
- Noo, trafiłeś - powiedziała spokojnie obserwując jego reakcję.
Słysząc o jego zajęciach zrobiłą poważną minę niczym policjant na przesłuchaniu.
Gdy okazało się że tak nie jest uśmiechnęła się lecz zaraz potem szturchnęła lekko Toma.
- nie włosy ! - jęknęła.

Tomas Grant

-I tak jesteś piękna.
Uśmiechnął się do niej ale gdy dotarły do niego jej słowa uśmiech zniknał.
-Masz kogoś?-zapytał
-a tak po za tym to tęskniłaś?-dodał z wyżutem

Kim

Zarumieniłą się lekko.
- dzięki - powiedziała spokojnie.
Nie podobał jej się sposób w jai zareagował.
- Póki co to tak... - powiedziała trochę niepewnie.
Po chwili jednak uśmiechnęła się szeroko.
- Głupio się pytasz - powieziała żartem al jednak prawdę.

Tomas Grant

-Ej no! Przecież wiesz że nigdy nie świeciłem rozumem.
Uśmiechnął się nonszalancko.
-A chociaż pożądny? Bo jak nie to...
I uderzył rękę w dłoń

Kim

Wywruciłą oczami.
- Ja tam go lubię... I pewnie poznasz go dziś - uśmiechnęła się do niego.
Zastanowiła się czy iść prosto do domu czy nie...
- Idziemy pochodzić czy wolisz od razu iść do domu? - spytała spokojnie.

Tomas Grant

Spojrzał na nią. Nie miał wielkiej ochoty poznawać swojego konkurenta.
-A to jest człowiek czy jak?
Popatrzył na nią śmiesznie przekręcając głowę.
-A podrapiesz czarną panterkę za uchem?
Starał się być poważny ale wybuchnął śmiechem

Kim

No i miała problem [xD]
Zastanowiął się dłuższą chwilę.
- człowiek. - odpowiedziała spokojnie lecz po chwili już śmiała się.
- duże masz wymogi wiesz? - spytała wesoło i lekko pogłaskała go po karku.

Tomas Grant

Udawał że się łasi i powiedział.
-Gdzie tam duże wymogi.
Złapał ją i wsadził sobie na barana.
-To w którą stronę? Po drodze porozmawiamy.
Posłał jej szaleńczy uśmiech i dodał.
-A on wie że Ty nie jesteś człowiekiem?