Mały domek wypoczynowy

Demitry

- Ślub?!
Zaśmiał się.
- Naweto o tym, nie pomyślałem.
Podniósł Kim i pocałował ją.

Kim

Uśmiechnęła się jeszcze słodziej.
Oddała wesoło pocałunek głaszcząc go po karku.

Amelia

Gdy Dem ją zawołał wyszła z pokoju i poszła zjeść.
Kolacja była dobra.
Nie mogła narzekać.
Nie wiedziała co ma ze sobą zrobić.
Wtsała od stołu i wróciła do wcześniejszego pokoju.
Usiadła na łożku.
-I co teraz?
Zapytała sama siebie.
Podeszła do okna i usiadła na parapecie.

Demitry

Przerwał na chwilę serię pocałunków i spojrzał na Am,elię.
- Hej... Możesz z nią pogadać?
Szybko po chwili dodał:
- Ona się może dziwnie czuć.

Kim

Zastanowiłą się chwilę słysząc pytanie.
- Ech...Mogę spróbować...Ale za chwilę - powiedziała spokojnie i przytuliła się do niego. O t tak, potrzebowała tego.
Jego zapachu i bliskości...

Demitry

- Nie musisz teraz.
Wyszeptał i wtulił się w nią.
Spoglądał co chwila czy Amelia nie wychodzi.

Amelia

Amelia wstała z parapetu i otwaożyła okno.
Usiadła spowrotem na swoje miejsce wypuszczając nogi na zwnątrz.
Słyszała doskonale rozmowę brata z Kim przez wyczulony słuch.
i o czym ona może ze mną rozmawiać?
Nie była pewna swoich uczuć.
Nie wiedziała co myśleć i jak się zachowywać.
Chciała odnaleść brata ale nie zastanawiała się co będzie jak już go znajdzie.
-Co ja mam teraz zrobić?
Powiedziała szeptem sama do siebie.
Znów poleciała jej łza po policzku.
on jest człowiekiem i w każdej chwili może zniknąć
Tego obawiała się najbardziej.
Dopiero odnalazła brata a w każdej chwili może go stracić.

Kim

Głaskała go deliatni po plecach.
- Wiesz.. Tęskniłam - powiedziała cichutko i uśmiechnęła się lekko patrząc mu w oczy.

Demitry

Zaśmiał się:
- Nie było mnie zaledwie dzień.
Uśmiechnął się słodko.

Kim

Zaśmiała się cicho.
- ALe to i tak długo. Bardzo długo - pogłaskała go lekko po policzku nadal głaszcząć go po plecach,

Demitry

- A tam długo.
Zaśmiał się cicho.

Amelia

Amelia przebierała nogami.
Właśnie w takich chwilach brakowało jej dziadka.

Kim

Zaśmiała się cicho i pocałowała go lekko.
- Ale nie będziesz już nigdzie jechał? - spytała ze smutnymi oczkami i leciutkim uśmiechem.

Amelia

Amelia postanowiła wyjść z pokoju.
Uchyliła lekko drzwi i podeszła do Dema i Kim
-Nie przechadzam może?
Zapytała lekko nie pewnie.
-Chciałam zapytać kiedy jest planowany ewentualny powrót do Forks.

Kim

Uśmiechnęła się lekko słysząc dziewczynę. Odkleiła się od Dema.
- Nie, nie przeszkadzasz - posłąłą jej przyjazny uśmiech.
Słysząc pytanie zastanowiła się.
- Szczerze nie wiem. Jeszcze nad tym nie myśleliśmy... A chcesz już wracać? - cały czas uśmiechała się przyjaźnie.

Amelia

-Nie nie! To nie tak
Zaparła ręce w obronnym geście.
Nie chciała urazić brata ani dziewczyny.
-Nie wiem po prostu co mam tu ze sobą zrobić.
Zamilkła na chwilę.
-A w Forks zdążyłam znalęśćprzyjaciół.
Uśmiechnęła się lekko.
-Zresztą nie chce Wam przeszkadzać.

Kim

Nadal uśmiechała się przyjaźnie.
- Rozumiem. - powiedziała spokojnie i zamyśliłą się.
- Jak chcesz mogę Ci pokazać okolicę - udała że nei słyszałą ostatniego zdania.

Demitry

- Także mogę się wybrać na wycieczkę.
Odparł radośnie.
- Grecja jest piękna.
Posłał Amelii oczko.

Amelia

Weschnęła.
-Ja nie mogę spacerować po okolicy w środku dnia.
Zamilkła naq chwilę
-Moja skóra migocze na słońcu.
Powiedziała to normalnie to na w pół smutno
-Wisz Demitry trudno mi się jakoś jeszcze odnaleść w tes sytuacji.
-Bardzo chciałam Cię odnalęść ale nie myślałam co będzie gdy to się stanie.
Uąmiechnęła się smutno

Demitry

- Wiem
Westchnął i odkleił się od Kim.
Podszedł do siostry i przytulił ją.
- Dlatego proponuję spacerek w nocy.
Uśmiechnął się.

Kim

Stałą tak spokojnie przyglądając się nim.
Być może nawet jej przyszłej rodzinie.
- Jak chcecie pogadać to mogę pójść na spacer z Tomem... - zaproponowała spokojnie nadal na nich patrząc.

Tomas Grant

Tom słysząc słowa Kim ożywił się i od razu podszedł do nich.
-A z chęcią pójdę z Tobą maleńka
Posłał jej cwany uśmieszek

Amelia

Amelia odwzajemniła uścisk brata.
-Jak w nocy to może być.
Uśmiechnęła się do Dema.
-Ale pamiętaj że też sypiam.
Zachichotała.
-A wogle braciszku gdzie mieszkasz?

Kim

Uśmeichnęła się do Toma.
- nie będziemy przeszkadzać - powiedziała spokojnie i oboje z Tomem wyszli.

/miasteczko

Tomas Grant

Tom wyszedł za Kim

/miasteczko

Demitry

- W La Push.
Zaśmiał się i dodał:
- A jeśli chodzi o wakacje to tutaj.
Wskazał na domeki dodał z nieco mniejszą radością.
- Ty nie masz wstępu do La Push prawda?
Pomachał Kim na pożegnanie.

Amelia

Spojrzała na niego i się usmiechnęła.
-Wiesz sama nie wiem.
Zastanowiła się.
-Nie jestem dla nich takim zagrożeniem co wampiry.
-Tym bardziej że odżywiam się tak jak oni
Uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
-Ogólnie rozwój fizyczny mój i wilkołaków jest taki sam.
-Wysoko temperatura ciała i szybka regeneracja.
Zamilkła na chwilę.
-Byłam w La Push w lesie z kolegą to zaatakowały mnie wilki ale kiedy wszystko im wytłamaczyłam kim jestem i wogle to jedynie poradziły mi odejść kiedy jeszcze watahy nie ma.
Znów się zamyśliła.
-Chyba musiałabym się dogadać z alfą watahy aby mieć tam wstęp czy coś.

Demitry

Na słowa siostry przytaknął tylko.
- wejdziemy do środka?
I nie pytając złapał jąza rękę i wibegł do domu.
Posprzątał po kolacji i pozmywał.
Usiadł przy stoliku w salonie.

Amelia

Rozsiadła się na kanapie.
Powoli czuła się zmęczona.
Nagle coś ją zaintrygowało i zapytała brata.
-A Ty z Kim zamierzacie się pobrać?

Demitry

- Narazie jesteśmy narzeczonymi. O ślubie hjeszcze nie myślimy.
Usiadł obok Amelii wpatrując się w nią.
- Dlaczego pytasz?

Amelia

-Sama nie wiem.
Odpowiedziała.
-Jakoś tak mnie to tknęło.
Uśmiechnęła się.
-Zastanawiam się....
Zaczęła nie pewnie.
-Nie myślałeś o tym aby zostać wampirem?
Wypaliła nagle.
Nie pewnie spojrzała na niego.
Chciałaby aby tak się z nim stało.
Aby jej nigdy nie zostawił

Demitry

Spojrzał przerażony na Amelię i wzdrygnął się.
- Ja... nie wiem. Nie myślałem nad tym.
Spojrzał na nią.
- Nie obraź się, ale według mnie zabvijanie ludzi jest chore.

Amelia

-Przepraszam nie chciałam Cię urazić.
Odpowiedziała szybko.
-Wiesz po prostu pytam się z ciekawości.
Po chwili dodała smutno.
-Nie chce zostać sama gdy Ty umrzesz. Ja się nie zestarzeje.
Zamilkła.
W pewnym momeńcie wstała i podeszła do okna.
-Wiesz nikt nie każe Ci zabijać ludzi. Ja to robiłam bo nikt mi nie pow jak mam żyć.
Odwróciła się do Dema.
-Dopiero dziadek i powiedział wszystko.

Demitry

- Sam nie wiem.
Westchnął i też podszedł do okna.
- Rozumeim co czujesz.
Uśmiechnął się blado.

Amelia

-Ja tylko się tak zastanawiam.
Spojrzała na niego.
-Wiesz ale gdy patrzę na Ciebie wolę abyś został człowiekiem.
Uśmiechnęła się smutno.
-Życie ludzkie jest podobno piękne i wiele wampirów wolałoby nie żyć i oddałoby wszystko aby na powrót być człowiekiem

Demitry

Zaśmiał się.
- Czy to znaczy że jestem przystiojny?
Spojrzał na Amelię i zamyślił się.
Patrzył teraz przez okno.
- Grecja jest piękna.
Po chwili dodał:
- Wiesz znam jedną opowieść o pewnej bogini.
Uśmiechnął się i usiadł na parapecie.
- Bogini Demeter odpowiadała za zboża, plony i rośliny. Pewnego dnia Hades, władzca podziemia, porwał jej córkę do swojego królestwa. Zrozpaczona bogini opuściła swój dom na Olimpie, a na jej rozkaz ziemia stała się jałowa i przestała rodzić.
Spojrzał ciekawy na Amelię.
- Zarówno Zeus jak i Hades musieli ustąpić Demeter. Jednakże nie mogli jej całkime oddać Kory, bo tak na imię miała córka, ponieważ zjadła w podziemiach owoc granatu - pożywienie zmarłych. Zawarli więc oni kompromis. Córka dziewię\ć miesięcy spędzała z matką na ziemi, a trzy z ojcem w podziemiach - wtedy życie na ziemi zamiera i panuje zima. Ale wiosną Kora powraca, a wraz z nią - kiełkują nasiona i rodzi się życie.
Na koniec uśmiechnął się i dotknął ręki siostry.

Amelia

-Wiesz musisz być przystojny bo jesteś moim bratem
Puściła mu oczko.
-Masz rację . Pięknie tu
Uśmiechnęła się
-Tak? To opowiadaj.
Wsłuchała się w historię Dema.
-Piękne i smutne.
Powiedziała gdy skończył.
-Trudno się jest dzielić gdy czasami chciałoby się mieć to tylko dla siebie.

Demitry

Westchnął i przyznał jej rację.
- Opowiedz mi coś więcej. Gdzie byłaś... co się z tobą działo...
Uśmiechnął się.
- Słucham.
Odchylił sięlekko do tyłu.

Amelia

-Eh...
Usiadła koło niego.
-Nie wiem sama co mówić.
Zastanowiła się chwilę.
-Gdy się urodziłam automatycznie zabiłam naszą matkę.
Powiedziała smutno.
-Jako dziecko wampira szybko rozłam i się rozwijałam. Przez pewien okres zajmował się mną ojciec ale go nie pamiętam ani trochę. Gdy skończyłam 9 lat cociaż może miałam mniej to zostawił mnie na ulicach włoszech abym radziła sobie sama. Nie wiedziałam wtedy że mogę jeść ludzkie jedzenie. Więc zabijałam ludzi.
Skrzywiła się.
-Gdy miałam 13 lat natknęłam się na starszego człowieka który wiedział jak się nazywam ile mam lat. Po prostu wszystko.
-Był to nasz dziadek.
Uśmiechnęła się na samą myśl o nim
-Zabrał mnie do jakiegoś mieszkania we Włoszech i wychowywał. Powiedział mi wszystko o tym kim jestem, że mogę jeść ludzkie jedzenie, pić krew zwierząt a nie ludzką. Przed samą śmiercią opowiedział mi o Tobie. Na początku zbiło mnie to z tropu że mam brata który jest człowiekiem.
-Wyobrażasz to sobię?
Pokręciła głową.
-Nie wiedziałm jeszcze że umiera. Po prostu pewnego wieczoru zawołał mnie do siebie i pow gdzie Cię szukać. Powiedział że gdy Cię spotkam będę wiedziała że to Ty a o Tobie pow to samo. Dokładnie że gdy mnie spotkasz będziesz wiedział że jestem Twoją siostrą. Ale nie zdążył mi powiedzieć skąd będziesz to wiedizał.
Zamilkła.
Położyła głowę na jego ramieniu.
-Powiedz mi coś o sobie. O swoim ludzkim życiu

Demitry

- Ach więcx teraz kolej na mnie.
Uśmiechnął się i westchnął.
- Moje życie było normalne. Dopóki nie umarli rodzice. Zamieszkałem z dziadkie, a kilka miesięcy później umarła także babcia. Zaczął brać narkotyki i wgl.
Skrzywił się.
- I dziadek zniknął.
- To tak w dużym skrócie.
Zaśmiał się.