Las

Madlen

// Dom Madlen

Las zdawał się tętnić życiem. Madlen wsłuchiwała się w odgłosy szumiących liści, tańczących przy muzyce wiatru. Gałęzie cicho pękały pod jej trampkami. Kroczyła wydeptaną ścieżką, tą samą, którą codziennie wędrowała. Przystanęła na małym wzniesieniu i uniosła głowę by podziwiać grę światła, próbującego przedrzeć się przez koronę drzew. Madlen musiała uwiecznić ten piękny widok. Uniosła aparat i zrobiła zdjęcie.

Gabriel.

//Irlandia -> Południowo-zachodnia Irlandia -> Hotel.
Zwolnił tempo, wyczuwając ludzi w pobliżu. Miną kilka osób bez większego zainteresowania, zrobił głębszy oddech i poczuł fascynującą woń. Rozejrzał się w poszukiwaniu źródła tego zapachu i zauważył drobną dziewczynę, stojącą na wzniesieniu z aparatem. Bezszelestnie pojawił się tuż za nią, lekko w cieniu, aby promienie słońca nie odbiły się od jego skóry.
- Piękny widok, prawda ? - zapytał niskim, pociągającym głosem.

Madlen

Wystraszyła się. Sądziła, że w okolicy nikogo nie ma. Odwróciła się gwałtownie i zrobiła krok w tył. Przyjrzała się posiadaczowi przyjemnego głosu. To, że był przystojny było małym słowem w porównaniu z tym, co widziała. Chłopak wręcz olśniewał urodą. Fakt ten nie wytrącił jej jednak z równowagi.
- Wystraszyłeś mnie. - powiedziała z delikatnym uśmiechem, zaciskając palce na aparacie.
Jej uwagę przykuł niecodzienny kolor oczu chłopaka. Zdawało jej się, że jego tęczówki są ciemno czerwone.

Gabriel.

Podniósł dłonie w obronnym geście.
-wybacz, nie miałem takiego zamiaru - uśmiechnął się do niej.

Madlen

- Przeprosiny przyjęte. - zmrużyła leciutko oczy i uśmiechnęła się figlarnie.
Wróciła do dawnej pozycji: odwrócił się do chłopaka plecami by znów móc podziwiać piękny widok rozświetlanych koron drzew.
- Pewnie, cudne widowisko... - odpowiedziała na jego wcześniejsze pytanie.
Ponownie wczuła się w las. Z rozmarzeniem ukrytym w jej nienaturalnie niebieskich oczach rejestrowała każdy ruch liści na wietrze delektując się ich pięknem. Zawiał mocniejszy wiatr, który wprawił jasne włosy Marlen w taniec. Promienie słoneczne odbijały się od blond włosów, tworząc w nich jaśniejsze refleksy.

Gabriel.

Przyglądał się jej uważnie. Plany, aby posłużyła mu za posiłek ulotniły się. Była niezaprzeczalnie piękna, piękniejsza niż inne kobiety, które spotkał. W jego oczach pojawiła się iskierka fascynacji.
- Tak.. Cudowne. - mruknął dalej się jej przyglądając. - Często tu przychodzisz ?

Madlen

- Ostatnio bywam tu codziennie. - odpowiedziała.
Oderwała wzrok od piękna lasu by skupić go na innym cudzie natury.
- A ty? Nigdy wcześniej cię tu nie widziałam... - powiedziała z delikatnym uśmiechem.
Przyglądała się mu z zainteresowaniem. W jej głowie zaczęły pojawiać się śmiałe pomysły uwiecznienia na zdjęciach cudownie pięknej twarzy nieznajomego.

Gabriel.

- Jestem tu przejazdem... - posłał jej zniewalający uśmiech. - Ach, wybacz, nie przedstawiłem się. Gabriel Derby. - omiótł spojrzeniem jej twarz, zatrzymując wzrok chwilę dłużej na jej pięknych oczach.

Madlen

- Madlen. - również się przedstawiła.
Chłopak był miły i uprzejmy, więc chciała odpłacić się mu tym samym.
- Gabriel... - powtórzyła jego imię. - Ładnie.
Posłała mu uroczy uśmiech, odwróciła się i ruszyła przed siebie. Z gracją zeszła z wzniesienia i wolnym krokiem kontynuowała wędrówkę. Miała nadzieję, że chłopak będzie jej towarzyszył.

Gabriel.

Ruszył za nią, wolnym, ludzkim tempem.
- Dziękuję. - uśmiechnął się ponownie i znowu zatrzymał wzrok na jej twarzy. - Od dawna tu mieszkasz ?

Madlen

- Półtora roku. - odpowiedziała po chwili zastanowienia.
Idąc, szurała cicho butami po opadniętych liściach i szyszkach.
- Wcześniej mieszkałam we Francji. - dodała płynnym francuskim.
Zastanawiała się czy zrozumiał co mówiła. Z jego oczu biła swego rodzaju mądrość i doświadczenie. Potrafiła to z łatwością odczytać ze spojrzenia chłopaka.

Gabriel.

Uniósł brew z uśmiechem. Tak, tego się domyślał, to tłumaczyło jej uroczy akcent.
-We Francji ? - powiedział również po francusku. - Piękny kraj. Mieszkałem pod Paryżem przez... jakiś czas.

Madlen

Jak miło było usłyszeć swój ojczysty język z ust nowo poznanej osoby. Ostatnio po francusku mogła porozmawiać jedynie z mamą albo bratem.
- Skąd tak właściwie jesteś? - zapytała już po angielsku.
Weszli na malutką polanę gdzie słońce miało lepszy dostęp.

Gabriel.

- Urodziłem się w Londynie, ale... małą cześć swojego życia tam spędziłem. - odsunął się dyskretnie w cień.

Madlen

Zawsze była dobrą obserwatorką. Spostrzegła, że Gabriel unika słońca.
- Londyn również musi być piękny... - powiedziała z lekkim żalem w głosie.
Zawsze chciała podróżować, ale wyrzuty sumienia spowodowane pozostawieniem matki i nieodpowiedzialnego brata trzymały ją na miejscu.
Stanęła na środku polanki, a promienie słoneczne padały prosto na jej uniesioną ku niebu twarz. Wyglądała zupełnie jak anioł. Brakowało jej tylko skrzydeł.

Gabriel.

- Rzeczywiście, ma swój urok - odpowiedział przyglądając się promieniom słońca tańczącym na jej twarzy oraz w jej jasnych włosach - Jest trochę ponury, ale dzięki temu taki... - zamyślił się przez moment. - Tajemniczy.

Madlen

Rozpostarła powolutku ramiona na boki i przymknęła oczy rozkoszując się ciepłymi promieniami padającymi na jej skórę.
- Słyszałam, że w Londynie bardzo rzadko świeci słońce... - powiedziała cichutko.
- Taka szkoda... - dodała lekko zawiedzionym tonem.

Gabriel.

Zmarszczył brwi.
- Mnie to nigdy nie przeszkadzało. Lubię deszcz. - nie odrywał od niej wzroku.

Madlen

- Deszcz też ma w sobie wiele piękna. - powiedziała cicho.
- Ale pomyśl tylko... - zaczęła.
- Letni, popołudniowy deszcz i dochodzący zewsząd zapach mokrej ściółki... Promienie słońca balansujące między krystalicznymi kroplami deszczu... - mówiła z pasją.
- Czyż takie połączenie nie jest o niebo piękniejsze?
Otworzyła oczy koloru bezchmurnego nieba i zawiesiła wzrok na Gabrielu stojącym w cieniu drzew. Odnalazła na jego twarzy swego rodzaju dzikość i drapieżność, którą spotykała jedynie u zwierząt. Nadal jednak uśmiechała się do niego jak do najwspanialszego cudu matki natury.

Gabriel.

- Może i masz rację, ale i tak nigdy jakoś nie przepadałem za słońcem - skłamał. Zawsze kochał słońce, teraz jednak, z oczywistych dla niego powodów, musiał go unikać jak ognia. Szczególnie przy ludziach.

Madlen

Teraz, kiedy otaczała ją tylko natura, popadła w "swój" nastrój. Czasem zachowywała się niemal jak hipiska. Wyszła ze słonecznego kręgu by wkroczyć w cień. Stanęła prosto przed Gabrielem i przyglądała mu się z uwagą.
- Twoje spojrzenie... ma w sobie wiele ciemności. - powiedziała i przekrzywiła lekko głowę.
- Wyraźnie widać jednak, że wiele przeżyłeś... - urwała w połowie zdania.
- Przepraszam. - powiedziała szybko kiedy jej spojrzenie zrobiło się bardziej przytomne.
Odeszła na bok. Zawsze w ten sposób kończyły się sytuacje kiedy popadała w upojenie samym przebywaniem w lesie.

Gabriel.

Oparł się plecami o drzewo, nie spuszczając z niej wzroku.
- Nic się nie stało... - odpowiedział, a w jego głosie dało się usłyszeć nutkę zdziwienia.

Madlen

Speszyła się. Nie lubiła czasem swojego zachowania. Odeszła jeszcze bardziej na bok i nagle potknęła się o wystający korzeń. Upadła. Kolano zabolało okropnie.
- Ała... - mruknęła pod nosem.
- Ja i mój refleks. - syknęła cicho, co wcale nie odjęło jej uroku.
Usiadła na środku ścieżki i obejrzała zranione kolano. Krew przesiąkała przez materiał spodni.

Gabriel.

Wstrzymał oddech, odczekał chwilę, dopóki nie upewnił się, że potrafi nad sobą zupełnie panować i podszedł do dziewczyny.
- Nic Ci nie jest ? - zapytał kucając przy niej.

Madlen

- Nic mi nie jest. - odpowiedziała.
Podwinęła nogawkę spodni by obejrzeć ranę. Starte kolano nie wyglądało najlepiej. No i sączyła się z niego krew.
- Eh... - jęknęła cichutko.
Noga ją bolała, ale nie miała zamiaru się do tego przyznać. Uniosła głowę i ujrzała Gabriela, bardzo blisko siebie. Spojrzała mu w oczy z lekkim zdziwieniem. Nawet nie słyszała kiedy do niej podszedł.

Gabriel.

- Trzeba to zdezynfekować - powiedział, przyglądając się ranie, w duchu ciesząc się, że przez lata mieszkania wśród ludzi wyrobił sobie taką odporność na widok i zapach krwi. Podniósł wzrok na dziewczynę i zauważył ledwo dostrzegalny grymas na jej twarzy. - Mocno boli ?

Madlen

- Nie, nie... Nic nie boli...
Próbowała się podnieść. Prawie jej się udało, jednak zachwiała się i upadła na Gabriela.
- Wybacz, kolano chyba trochę mnie boli... - poddała się z delikatnym, przepraszającym uśmiechem.
Dopiero teraz wyczuła zimno bijące od ciała chłopaka.

Gabriel.

Podtrzymał ją, uważnie przyglądając się jej twarzy.
- Nic nie szkodzi - mruknął i posadził ją z powrotem na ziemi, zastanawiając się czy już zdążyła wyczuć jakie jego ciało jest zimne.

Madlen

Stanęła jakoś o własnych siłach i złapała równowagę. Kiedy wyprostowała nogę kolano znowu zabolało. Syknęła cichutko.
- Głupio mi teraz... - powiedziała i zaśmiała się z własnych słów.

Gabriel.

Stanął tuż obok niej, aby w razie czego jej jakoś pomóc.
- Głupio ? - zmarszczył brwi. - Dlaczego ?

Madlen

- Po prostu...
Wyprostowała się i zarzuciła swoje blond włosy na jedną stronę.
- Nie lubię takich sytuacji... - przyznała szczerze.
- Pokazywanie słabości nie jest dla mnie. - uśmiechnęła się przepraszająco.

Gabriel.

Zaśmiał się cicho.
- Dobrze, więc uznajmy, że nic takiego nie widziałem. - spojrzał na nią lekko rozbawiony.

Madlen

- Bardzo śmieszne. - zmrużyła lekko oczy.
Po chwili sama się roześmiała. Czasem bywała nazbyt dumna, ale nic nie mogła na to poradzić.

Gabriel.

Uśmiech na jego twarzy się powiększył, gdy zobaczył jej reakcję. Miała uroczy śmiech. Odruchowo przeczesał placami swoje włosy.
- To co z tą nogą ? - zapytał w końcu, z łobuzerskim uśmiechem.

Madlen

- Amputacja nie będzie konieczna. - odparła ze śmiechem spuszczając nogawkę spodni.
Nadal nie mogła nacieszyć dostatecznie oczu niespotykaną urodą Gabriela. Miał w sobie coś jakby nie z tego świata. I ten pociągający uśmiech. Coraz bardziej pragnęła uwiecznić go na fotografii.

Gabriel.

- Cholera, a już miałem nadzieję, że moje życiowa marzenie się spełni. - powiedział z wesołymi ognikami w oczach.

Madlen

- Nawet mnie nie znasz. - zauważyła.
Zmrużyła leciuteńko oczka. Nie straciła humoru. Wręcz przeciwnie. Odwróciła się na pięcie.
- Skoro tak, dam sobie radę sama. - rzuciła do Gabriela przez ramię.
Ruszyła ścieżką, starając się ukryć rozbawienie.

Gabriel.

W ułamku sekundy znalazł się obok niej.
- Wiesz, moje sumienie nie da mi spokoju. A co jeśli znowu się potkniesz i tym razem skończy się to gorzej ? - na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

Madlen

Odwróciła się by odpowiedzieć, lecz Gabriel już stał obok niej. Ukryła zdziwienie i kontynuowała wędrówkę.
- Nic gorszego nie może mi się tu przytrafić. - odpowiedziała, a w jej głosie pobrzmiewała pewność siebie.
- Chyba, że napadnie mnie morderca z bronią w ręku, co jest tutaj rzadkim zjawiskiem. - dodała z rozbawieniem.