Komnaty Alberta

Albert

I znowu poczuł w sobie coś nowego. Wciąż nie mógł nadziwić się tym jakże odmiennym od wszystkiego innego uczuciem. Tym razem jednak nowa możliwość miała inną naturę. Wyraźnie to wyczuwał. - Zaraz się przekonamy. - odpowiedział na pytanie Avii. Miał dziwne przeczucie, że aura, która go otaczała miała szczególny związek ze zmysłem dotyku. - Marcello! - zawołał swojego pieska, który z miejsca pojawił się obok niego. Albert gwałtownym gestem przyłożył mu dłoń do szyi, tak, jakby chciał go udusić. Marcello został sparaliżowany z niezbyt inteligentnym wyrazem twarzy. - Hm... Interesujące. - mruknął pod nosem i zabrał dłoń. Marcello po chwili doszedł do siebie i narzekając pod nosem oddalił się do innego pokoju. Albert zerknął na Laurę i uśmiechnął się cwanie pod nosem. - Może chciałabyś zostać, Lauro? - zwrócił się do niej po imieniu, miękkim i przyjemnym dla ucha głosem.

Laura

Obserwowała to w ciszy i skupieniu, a gdy Albert zadał jej pytanie, bez wahania odparła:
-Czemu nie? - I tak przecież nie miała co ze sobą zrobić, a zostawanie tutaj wydawało się nie takie znowu najgorsze. Jednak nie zwiódł ją ten uśmieszek i miękki ton wampira - co jak co, ale na ludziach etc. to ona się jakoś tam znała, więc wiedziała, że za chwilę może się zmienić w bezwzględnego tyrana. Ale tylko odwzajemniła delikatnie uśmieszek i dygnęła lekko.
-Więc? Jak mam się do ciebie zwracać? Panie? W każdym razie chyba jestem na twoje rozkazy... - Dokończyła, odsłaniając ząbki. I jej dar. Również wydał się Laurze interesujący

Avia

Uśmiechnęła się pozbawiając go daru. Delkatnie wsunęła mu dłoń pod ramię. Nie zamierzała traktować go jak oni, jak pana, władcę... Chciała relacji na równym stopniu.
- Więc, co teraz Albercie? - spytała cicho.

Albert

Jej odpowiedź w pełni go zadowoliła. Roześmiał się cicho. - Być może tu dowodzę, ale nie zależy mi na tym abyście się przede mną uniżali. - powiedział, co oczywiście zgodne z prawdą nie było. - Chodzi mi tylko o wzajemny szacunek. - kto jak kto, ale on kit wciskać potrafił. Chciał mieć Volterę u swych stóp, nie inaczej! Najwyższe tytuły należały się właśnie jemu! Nie mógł jednak powiedzieć im tego wprost. Wolał wzbudzać ogólną sympatię i zaufanie. Ale do czasu...

Junette Kowalska

Spojrzała na niego zdziwiona, widziała przecież jego uśmieszek gdy pierwszy raz powiedziała do niego "per, pan". Lubił to. A ona była o tym przekonana.
- Jak miło, Albercie. Te sztywne tytuły jedynie krępowały nasze wzajemne relacje. - Mruknęła uśmiechając się perfidnie, opierając się przez chwilę na jego wolnym ramieniu. Puściła go jednak szybko, wracając do poprzedniej pozycji.
- Wolałabym, byśmy w końcu znaleźli się na sali audiencyjnej. Wampiry są cierpliwie, ale do czasu. - Spojrzała na zebranych, szukając aprobaty.

Avia

Przysunęła się bliżej Alberta lekko dając do zrozumienia June, że ma dość silne "poczucie własności" tym bardziej ze względu na posiadaną przewagę.
- Idziemy? - spytała z uśmiechem.
Napawała się małą częścią władzy jaką miała, o jakiej zapewne marzyło więcej wampirzyc w tej sali, zapewne nie tylko.

Albert

Już go trochę męczyły tym ciągłym wieszaniem się na jego cennych ramionach. Nie zwrócił im jednak uwagi. Na razie potrafił jeszcze akceptować ich zachowania. Ale do czasu. - Tak, chodźmy. Marcello, Lauro, Lizzy. Zapraszam. - spojrzał na każdego wymienionego. Avii i June nie wymieniał, wystarczy, że trzymały się blisko niego. Poczekał aż Marcello otworzy drzwi i wyszedł prowadząc za sobą mały pochód.

/Korytarze