Las

Jacob

- Nic z tego. - złapał dziewczynę za rękę. Trochę się pospieszył, więc zmieszany zabrał dłoń i spojrzał gdzieś w bok.

Melanie

Zaśmiała się.
-Hej, myślałam że jestem w tym miejscu najlepszym obiektem do podziwiania, jednak się myliłam.
Przeczesała włosy ręką.

Jacob

Na szczęście było już ciemno, więc dziewczyna nie dostrzegła rumieńców na jego twarzy. - Chodźmy. - polecił i ruszyli w kierunku domu Mel.

Melanie

Pokręciła głową i dała się prowadzić. Szła za chłopakiem w milczeniu, zastanawiając się nad wszytkim co usłyszala od Sama
.-Hej Jake, o co chodzi z tą sforą?

Jacob

- To proste. Trzymamy się razem by bronić naszych ziem przed pijawami. - ostatnie słowo wymówił z obrzydzeniem.

Melanie

Westchnęła.
-A czym oni szkodzą?
przypomniała jej się Amy. Ona też była "pijawą". Własnie wtedy odkryła swoją zdolność. Jednak mimo nieprzyjemnego zapachu przyjaźniły się. Jako dwa odmieńce.

Jacob

- Jak to czym? Zabijają ludzi i zwierzęta, czy to nie wystarczający powód? - wkurzył się.

Melanie

Dotknęła jego ramienia.
-Jake, to nie ich wina, że są tacy jacy są. Przyjaźniłam się z wampirem.

Jacob

- Co?! - odwrócił się gwałtownie i spojrzał jej gniewnie w oczy. - Nie obchodzi mnie czy to ich wina czy nie. Niech trzymają się z daleka ode mnie i moich bliskich! - warknął i przyspieszył kroku. - Wstrętne pasożyty... - mruczał pod nosem.

Melanie

Zrozumiała, że popełniła błąd. Chłopak całkiem zły maszerował przez las w takim tępie, że truchtała u jego boku by go dogonić.
-Jake, przepraszam! Mogłam ci nie mówić.
Złapała go za rękę.
-Poczekaj, nie powiedziałam że wszystkie są dobre.

Jacob

- NIE MA dobrych pijaw! - szedł teraz tak szybko, że prawie biegł. Cały się trząsł. Wiedział, co się stanie, jeśli się nie opanuje.

Melanie

Przyśpieszyła by go dogonić. Robiło się coraz gorzej i to ona wszytko pogorszała.
Nieźle ci idzie Pomyślała zgorzkniale.
-Jake zaczekaj.
Dogoniła go, stanęła przed nim. obijała w pasie i zaprała sie, zmuszając go do postoju.
-Uspokój się. Weż wdech.
Nakazała po cichu.
-A teraz popatrz na mnie i posłuchaj. Masz racje, nie ma dobrych wampirów.
Przepraszała Andy w myśli od chwili, gdy chciała to powiedzieć.

Jacob

Wiedział, że Mel kłamie tylko po to by go uspokoić. W końcu nie wytrzymał i eksplodował. Dosłownie. Jego ubranie porwało się na kawałeczki, a na miejscu gdzie przed chwilą stał Jake, siedział wielki, ciemnobrązowy wilk.

Melanie

-Oh Jake.
Wyszeptała, uklękła przed wilkiem.
-Przepraszam.
Objęła go za kark.

Jacob

Uspokoił się nieco. W geście zgody trącił Mel nosem i polizał ją po twarzy, śmiejąc się po wilczemu.

Melanie

-Wiesz że nie chciałam, prawda?
Zastanowiła się chwilę.
-Zmienić się też?
Zapytała.

Jacob

Nie miał jak jej odpowiedzieć, machnął jedynie łbem.

Melanie

-To się odwróć.
Powiedziała uśmiechając się i ściągając koszulkę. Schowała wszytko do torby i zminiła się.

Jacob

I jak ci się podobam w tej postaci? - zapytał w myślach. Humor mu wrócił.

Melanie

Wolę cię w ludzkiej.
Pomyślała, zmierzyła chłopaka wzrokiem.
Chociaż w tej też prezentujesz się nieźle.
Zaśmiała się.
Jeju Jake, przepraszam
Trąciła swoim psykiem jego pysk.

Jacob

Nie, no przestań. Mi coś odbiło i tyle. - uśmiechnął się po wilczemu. - Idziemy? Nadal mam zamiar odstawić cię bezpiecznie do domu. - trącił ją łapą.

Melanie

Wywróciła oczami.
Nie jestem małym dzieckiem.
Możesz mi przy okazji jeszcze coś o sobie powiedzieć

Jacob

Wiesz już o mnie wszystko. Puścił się biegiem przez las ciekaw czy dziewczyna go dogoni.

Melanie

kłóciłabym się z tym "wszytko"
Pomyślała puszczając się biegiem za chłopakiem.
Byłabym skoro zamienić to nawet na niewiele

Jacob

Biegnąc cały czas patrzył przed siebie. Nagle rzucił się na Mel.

Melanie

Rzucenie się Jacoba, zdziwiło ją trochę.
Co jest pomyślała

Jacob

Wylądowali w jakiś krzakach. Sprawdzałem tylko czy masz dobry refleks. Zaśmiał się po wilczemu. Jak widać, nie masz.

Melanie

Dzięki
Pomyślała ironicznie.
Trzeba było powiedzieć że ci się podobam a nie to pokazywać dosłownie
Również zaśmiała się po wilczemu.

Jacob

Zlazł z dziewczyny. Nie będę cie okłamywać, bo przez myśli to troche ciężko... Zaśmiał się. Ładna jesteś. - przyznał. Odwrócił się i pognał dalej przez las starając się myśleć o czymś innym.

Melanie

Pobiegła za nim. Zaśmiała się i pomyślała
Ty też jesteś ładna
pomyślała doganiając go.

Jacob

o_O - zrobiłby taką minę jakby mógł. Przypominam kobietę? No nieźle... Roześmiał się po wilczemu. Dobiegali właśnie do domu Mel.

/Dom Mel

Melanie

/Dom Mel.

Adam

//dom Blanki

- Zabrałbym Cię w moje ulubione miejsce, ale nie przepadasz za morzem, wiec... witaj w moim drugim ulubionym miejscu - Adaś zatoczył ręką krąg i zakończył to dworskim ukłonem. Podniósł wzrok na Blankę - Czy zechcesz mi Pani towarzyszyć w spacerze po włościach? - mrugnął do niej. Wyprostował się i podał jej ramię. - Idziemy?

Blanka

-Twój ten las?- westchnęła podając mu rękę.

Adam

- Mój... Twój... dzikich królików... - zaśmiał się z ciepłymi ognikami w oczach - Ten las jest każdego kto aktualnie chodzi po tych dróżkach. - głęboko wciągnął powietrze.

Blanka

-Faktycznie tu miło.- wzięła głęboki wdech,
-Jak byłam mała to chodziłam po drzewach w centrum,..- wywróciła oczami.
-To był szczyt moje kontaktu z naturą.

Adam

- Nie krępuj się - Adam zachichotał - masz w czym wybierać - wskazał reką najbliższe drzewa z szerokimi konarami.

Blanka

-Nie... Kiedyś spadłam, miałam wstrząśnienie mózgu i ani jednego drzewa więcej.- pokazała mu język.

Adam

- Biedne drzewo musiało cierpiec przez ciebie na koszmary - też jej pokazał język

Blanka

-No wiesz!- z łokcia go pod żebra.
-Ale faktycznie tu jest fajnie.