Las

Shane

- Ok, twój wybór. - Poszedł za nią w głąb lasu.
//polana w lesie

Shane

Wbiegł do lasu i odwrócił łeb by spojrzeć na nią. Nie musiał się przejmować tym, że wpadnie na jakieś drzewo. Instynktownie je omijał, w końcu był wilkiem.

Caroline Thomas

Wbiegła do lasu za nim, powarkując cicho pod nosem. Tę bitwę wygrał, ale ona i tak jest szybsza. Jej pewność siebie znów dawała się we znaki. Położyła się na ziemi, chcąc stawić opór.

Shane

Parsknął i przystanął na chwilę. Patrzył na nią, w duchy uśmiechając się łobuzersko. Wiedział, bąź liczył na to, że zaraz ruszy się z miejsca.

Caroline Thomas

Ona tymczasem ułożyła się wygodnie, oparła łeb na łapach i patrzyła na niego z iskierkami buntu w oczach. Jeśli chciał, żeby się ruszyła musiał ją do tego zmusić. Wystawiła język po wilczemu. Wiedziała, że to by właśnie zrobiła w takiej chwili w ludzkiej postaci.

Shane

Westchnął pod nosem, co bardziej brzmiało jak warknięcie. Podszedł do niej i polizał ją po policzku, wiedząc że gdyby był człowiekiem, pocałował by ją i od razu by się ruszyła.
Spojrzał na nią z wilczym uśmiechem.

Caroline Thomas

Rozważała przez chwilę przemianę w człowieka, ale stwierdziła, że się nie ugnie. Wciąż leżała, patrząc na niego jakby wyczekująco, wydając z siebie niewiadome warknięcie.

Shane

Podszedł do niej bliżej i nachylił się, co wyglądało jakby się jej kłaniał. Ich nosy stykały się ze sobą, a on patrzył intensywnie w jej oczy. Chciał jej przekazać, że jej upór nic nie da.

Caroline Thomas

Porównanie 'uparty jak osioł' nie bardzo sprawdzało się w jej sytuacji. Spojrzała na niego z ukosa, uśmiechając się wilczo. Gdyby tylko mogła, spytałaby, co zamierza zrobić z jej lenistwem. Tymczasem westchnęła, co nie bardzo jej wyszło i skierowała wzrok w poboczne drzewa.

Shane

Spojrzał w tym samym kierunku co ona. Podbiegł głębiej w las, a po chwili wrócił jako człowiek w samym spodniach. Zerknął na nią.
- Jak chcesz to idź, mi tak wygodniej - powiedział z uśmiechem.

Caroline Thomas

Podniosła się ciężko z ziemi. Ruszyła głębiej w stronę drzew, ale w ostatniej chwili przed przemianą uprzytomniła sobie, że nie wzięła ze sobą żadnych ubrań. Wciąż jako wilk westchnęła ciężko i zaczęła obwąchiwać wszystkie krzaki. Pamiętała, że kiedyś dokładnie tu, niedaleko zostawiła swoje spodnie i bluzkę [która zresztą należała do jej brata] na wszelki wypadek. To był właśnie jeden z tych przypadków. W końcu znalazła 'swoje' ciuchy i mogła się normalnie przemienić. Przedzierając się przez krzaki, cała podrapana wróciła do chłopaka, gdzie groźnie na niego spojrzała.

Shane

- To że się podrapałaś to nie moja wina - przypomniał jej szybko, po czym spojrzał na nią ostrożnie.
- No co? - zapytał po chwili.

Caroline Thomas

- Tak, tak, oczywiście - nawet jej nie przyszło na myśl, że to jego wina. Ranki po zadrapaniach zaczęły się już goić, co było dość normalne. Usiadła na ziemi z buntowniczym wyrazem twarzy.
- To, że nie jestem już wilkiem, nie znaczy, że się poddam - uśmiechnęła się cwanie.

Shane

Westchnął i podszedł do niej, siadając tuż obok. Nachylił się nad nią, jego usta były akurat na poziomie jej ucha.
- Nie licz, że będę grał fair. - Uśmiechnął się łobuzersko, szepcząc to. Gdy szeptał koniuszkami warg muskał jej ucho, co mogło być całkowicie przypadkowe xD

Caroline Thomas

- Mnie także nie obowiązują zasady fair play - uśmiechnęła się, robiąc swoją złośliwą minkę. Może była 'pobudzona' wewnętrznie, ale nie chciała dać mu tej satysfakcji.
- Musisz się bardziej postarać - wyszeptała i popatrzyła mu w oczy.

Shane

- o to już się nie martw, Aniołku - szepnął gardłowym głosem. Obdarował delikatnymi pocałunkami jej szyję, specjalnie pomijając usta. Słyszał przyśpieszone bicie jej serca, co go trochę ucieszyło. Sam nie dawał po sobie poznać, że te pocałunki robiły na nim jakiekolwiek wrażenie, był dobrym aktorem.

Caroline Thomas

Zamruczała cichutko, w zasadzie niesłyszalnie. Przymknęła oczy, ale i tak zamierzała postawić na swoim. Próbowała sobie wmówić, że te pocałunki nie robią na niej żadnego wrażenia. Sztuka teatralna z dzieciństwa mogła się w końcu na coś przydać.
- Wiesz, że tak łatwo nie ustąpię, prawda? - było to pytanie retoryczne.

Shane

- Nie ustąpisz? - mruknął - zobaczymy. Pogłaskał ją wierzchem dłoni po policzku, wolną ręką objął ją w tali lekko do siebie przyciągając. Obdarował pocałunkami linię jej szczęki, aż dotarł do ucha.
- Gdybyś była aż tak uparta, jak myślisz, już dawno byś mnie od siebie odepchnęła - mruknął, co bardziej przypominało mruczenie, niż szept.

Caroline Thomas

- Zależy ci na tym? - bardziej stwierdziła niż zapytała ochrypłym już głosem i próbowała się wyrwać z jego ZBYT silnych ramion, bez większego powodzenia.

Shane

- Czy ja wiem, raczej nie - uśmiechnął się i puścił ją. Położył się na ziemi, nie przejmując się tym, że igły z drzew kuły go w plecy.

Caroline Thomas

- Dobra, nie jestem tak uparta, okej? - położyła się obok, kładąc głowę na jego torsie.

Shane

- Okej, okej - zaśmiał się, podniósł głowę by spojrzeć na niebo, lecz widok zasłoniły mu liczne drzewa. Położył dłoń na jej włosach i zaczął się nimi bawić.

Caroline Thomas

Przymknęła oczy i skuliła się.
- Ale i tak dziewczyny dojrzewają szybciej - zaśmiała się cichutko, nie chcąc zagłuszyć panującej tu atmosfery xD.

Shane

- I tak jestem starszy od ciebie - odparł cichutko, nadal bawiąc się jej włosami. Spojrzał na nią, z lekkim uśmiechem na twarzy.

Caroline Thomas

- Nie przeboleję tego - powiedziała 'załamanym' głosem. Podniosła głowę i spojrzała mu w oczy z niezidentyfikowanymi iskierkami w oczach.
- Jesteś o wielee lepszy ode mnie, zgadłam? - uśmiechnęła się łobuzersko.

Shane

- Niee - odparł zdziwiony, przez co w dziwny sposób zaakcentował ostatni literę.
- Ty jesteś lepsza! - uśmiechnął się do niej. - W końcu jesteś Aniołkiem

Caroline Thomas

- Jestem diabełkiem - palnęła szybko. W tej sprawie miała 99% racji. Do aniołków napewno nie należała. Przynajmniej nie do tych dobrych.

Shane

- Diabełkiem? No niech ci będzie, ale dla mnie i tak będziesz Aniołkiem - mrugnął do niej.

Caroline Thomas

- Nieeeeee - wyjęczała płaczliwie, niczym małe dziecko, któremu zabrano lizaka.
- Będę płakać! - popatrzyła na niego 'szklanymi' oczkami.

Shane

- No dobrze, już dobrze. Tylko nie płacz, bo nie mam cukierków, żeby cię nimi uspokoić - dodał z rozbawieniem. - Chociaż na mnie nie da się gniewać więc... - dodał, udając "pewny siebie" ton.

Caroline Thomas

- Nie chcę cukierków - w tych trzech słowach łatwo było ujrzeć jej wybredność xD.
- I owszem, można się na ciebie gniewać - skrzyżowała ręce na piersi i zaczęła patrzyć gdzieś w dal, byle nie na niego.

Shane

Pocałował ją w policzek.
- Naprawdę można? Czy mój urok osobisty już nie działa? - zapytał zawiedziony i rozżalony xD.

Caroline Thomas

- Można - burknęła tylko, wciąż nie zaszczycając go spojrzeniem.
- Musisz się wykazać, żebym znów uwierzyła w twoje nadzwyczajne umiejętności i twój 'urok osobisty - uśmiechnęła się pod nosem.
- Poza tym potrzebuję pocieszenia, ponieważ choruję na heksakosjoiheksekontaheksafobię.

Shane

- Oj biedactwo - dobrze naśladował troskliwy głos babci xD. - Nie będę używał przy tobie szóstek, dobrze?
Uniósł jej podbródek tak, że musiała na niego spojrzeć. Powstrzymał śmiech widząc jej wzrok.

Caroline Thomas

- Jak chcesz mnie oceniać zostają ci tylko 7 - uśmiechnęła się, tak że w jej policzkach pojawiły się śliczne dołeczki.
- Ale i tak jestem na ciebie zła. Chociaż jeszcze nie wiem za co - jej oczy ciskały mini-błyskawice w jego stronę.

Shane

- Ja wolę używać 10 do oceny ciebie - mruknął. Wywrócił oczami widząc te "błyskawice".
- Jeszcze ci grzmotów do efektu brakuje - powiedział z sarkazmem, lecz mimo to pocałował ją delikatnie starając się zrobić to czule.

Caroline Thomas

- No nie przesadzaj z tą oceną - wyszeptała, przysuwając się do niego tak że stykali się nosami.
- Grzmotów też nie potrafię wywołać - powiedziała łamliwym głosem, wyginając usta w 'podkówkę'.

Shane

- Co za tragedia - szepnął, patrząc jej w oczy. - Jak ty to przeżyjesz? - powiedział, lecz w swoim retorycznym pytaniu zawarł tylko odrobinę sarkazmu, co była dla niego odmianą.

Caroline Thomas

Pocałowała go w usta i zachichotała cichutko.
- Jakoś przeżyję. W końcu jestem bardzo groźna, a to wystarczy - westchnęła, próbując opanować śmiech.

Shane

- Tak, bardzo groźna - powiedział pilnując by brzmiało to wiarygodnie. Uśmiechnął się do niej. Rozejrzał się po lesie, próbując przypomnieć sobie dokąd tak dokładniej zmierzali. Ale w lesie mu się podobało.