Las

Caroline Thomas

- Daruj sobie ten sarkazm - powiedziała takim tonem, jakby uszło z niej całe powietrze.
- Szukasz czegoś lub kogoś? - zaśmiała się cicho, patrząc gdzieś na drzewa, których zresztą była niezliczona ilość.

Shane

- Niee. Wszystko czego mógłbym szukać siedzi obok mnie, więc nie m takiej potrzeby - uśmiechnął się łobuzersko, puszczając w zapomnienie jej wzmiankę o sarkazmie. Pocałował ją w czoło, jakby chcąc udowodnić, że do o nią mu chodziło.

Caroline Thomas

- Och. Mogę się porównać do znalezionego skarbu? - zaśmiała się, nie wierząc w to, że ktokolwiek mógłby ją nazwać skarbem. Nie oczekując na jego odpowiedź, położyła się na trawie, wypatrując gwiazd na niebie.
- A tak poza tym, nie wiem czy zauważyłeś, ale jesteś koszmarnym lizusem - powiedziała ze straszliwą powagą, uśmiechając się jednak pod nosem.

Shane

Wzruszył ramionami.
- Moja "matka" wpajała mi, że tak trzeba. - Wstał i podszedł do dużego drzewa. - Poza tym jesteś jedyną osobą, której mógłbym szukać w tym lesie. - Wyszczerzył się, akcentując słowo "tym".

Caroline Thomas

- Niedaleko pada jabłko od jabłoni - mruknęła cicho, ale tak żeby usłyszał.
- Tak, zważywszy na to, że jesteśmy tu tylko my - uśmiechnęła się szeroko i wciąż patrzyła w gwiazdy.

Shane

- Tak - mruknął cicho. Wszedł na drzewo, tak że ledwo było go widać, jednak on miał doskonały widok na nią. Zamiast tego jednak spojrzał na gwiazdy, rozpoznając ich zbiory. Odpuścił sobie po znalezieniu jednego gwiazdozbioru.

Caroline Thomas

- Zaraaz spaadniesz - krzyknęła do niego, przeciągając głoski. Oczywiście nie życzyła mu tego, ale wątpiła, by jakiekolwiek drzewo go utrzymało. Zaśmiała się cicho sama do siebie.

Shane

- Kobieto, więcej wiary we mnie - mruknął i wspiął się na wyższą gałąź, która o dziwo utrzymała go.
- Voir! Ne me dites pas - krzyknął, patrząc na nią. Z góry wydawała się jeszcze mniejsza niż w rzeczywistości.

Caroline Thomas

- Vous voulez parier? - krzyknęła do niego. Nawet go nie widziała w tych ciemnościach, co było dość... peszące. Czekała tylko aż gałąź nie wytrzyma i puści. Swoim nadnaturalnym uchem już słyszała skrzypienie drzewa.

Shane

- Wiseacre - krzyknął i przeskoczył na drugą gałąź, będąc już niebezpiecznie blisko czubka drzewa. Spojrzał na nią, lecz w ciemności dostrzegł tylko jej kontur. drzewo na szczęście całkiem dobrze go utrzymywało, jednak postanowił nie ryzykować dalej. Przeszedł na drugie drzewo, które było bardzo blisko pierwszego. Przeszedł tak jeszcze kilka razy, a potem zeskoczył miękko i cicho opadając na ziemię, nieco dalej od niej, tak ze ona nadal nie mogła go zobaczyć.

Caroline Thomas

- De quelle autre - rzuciła w przestrzeń. Nagle straciła go kompletnie z pola widzenia. Drzewa szeleściły przerażająco, a ona zadrżała ze strachu. Nie lubiła siedzieć 'prawie' sama w ciemnościach.
- Ne me quitte pas.

Shane

Zaczął się skradać w jej kierunku, jednak łamiąca się pod jego stopą gałązka zdemaskowała go. Stanął tuż za nią, obejmując w tali jedną ręką.
- Je ne vous quitte pas - wyszeptał jej do ucha, a potem odsunął się od niej i zaśmiał cicho.

Caroline Thomas

- J'espère - uśmiechnęła się pod nosem i, wciąż drżąc, wtuliła się w niego, jak mała dziewczynka do tatusia.
- J'ai peur - wyszeptała prawie niesłyszalnie.

Shane

- Vous n'avez pas besoin - odparł. Przytulając ją do siebie. Nie chciał, by czegokolwiek musiała się obawiać. Szczególnie o coś wspólnego z nim.

Caroline Thomas

Nic nie powiedziała, bojąc się, że głos może ją zawieść. Przytuliła policzek do jego ramienia. Chciała pokazać, że mu ufa i że jest dla niej ważny, ale nie umiała wydobyć z siebie słowa.
- Merci - tylko tyle mogła z siebie wykrzesać w tej chwili.

Shane

Uśmiechnął się delikatnie sam do siebie. Próbował sprecyzować jakoś uczucie, które do niej żywił. Była dla niego ważna, nawet bardzo. Wiedział, że gdyby coś się stało stanąłby po jej stronie, ufał jej, ale nadal nie wiedział jak to wszystko nazwać. Przejechał ręką po jej plecach.

Caroline Thomas

- Lubię cię, wiesz? - wymamrotała w jego płaszcz, w który wciąż się wtulała.
- Ale tak inaczej - zaczęła się motać w swoich słowach. Nie wiedziała, jak to powiedzieć.

Shane

- Tak inaczej czyli?- udawał, że nie wie o co jej chodzi Smile

. Spojrzał na nią z uśmiechem na ustach, zmieszanym z ciekawością.
- Ja też cię lubię, nawet baardzo lubię - mruknął przeciągając głoskę w słowie 'bardzo'.

Caroline Thomas

Klepnęła go w ramię, bo tylko tak dosięgała.
- Wiesz o co mi chodzi, noo - przynajmniej miała nadzieję, że wie.
- Tak, dokładnie, bardzo cię lubię - uśmiechnęła się ironicznie patrząc na niego spode łba.

Shane

- Nie mogę stwierdzić, że wiem, ale nie mogę też zaprzeczyć. - Zaczął się plątać w słowach jak Pinokio w Shreku, byle nie kłamać. - Chcę to usłyszeć! - zaśmiał się, widząc jej uśmieszek.

Caroline Thomas

Wymruczała pod nosem wiązankę przekleństw i spojrzała na niego z niespotykaną dotąd u niej nieśmiałością.
- Je t'aime - powiedziała głośno i wyraźnie, jednakże po francusku. Prawie natychmiast ukryła twarz w dłoniach, rumieniąc się. Szczerze to bała się jego reakcji, ale musiała mu to powiedzieć.

Shane

Spojrzał na nią z niemym rozbawieniem. Złapał ją pod brodę, unosząc jej głowę do góry. Nachylił się nad nią i pocałował. Jednak ten pocałunek różnił się od tych wcześniejszych. Pocałował ją nieśmiało i czule, co było u niego niespotykane.

Caroline Thomas

Przywarła do niego, nie chcąc żeby ją puszczał. Było jej dobrze, właśnie tu i teraz. Wciąż się rumieniła, ale jakoś nie zwracała na to szczególnej uwagi.
- Powiedz coś - powiedziała cicho, patrząc na niego.

Shane

- Jesteś dla mnie najważniejsza - powiedział cicho, jakby bojąc się, ze ona zaraz ucieknie od niego z krzykiem. W tym momencie liczyła się tylko ona, mógł śmiało stwierdzić, ze nie przejąłby się gdyby zza drzewa wyskoczyłby jego starszy brat.

Caroline Thomas

- To mi wystarczy - uśmiechnęła się ciepło i pocałowała go, tak jak nigdy przedtem. Chciała, by tak chwila trwała wiecznie.

Shane

Zaskoczyła go trochę, jednak bardzo mu się to podobało. Położył dłoń na jej policzku, przyciągając do siebie bliżej.

Caroline Thomas

Przytuliła się do niego z uśmiechem na ustach.
- Ej, ale my naprawdę mamy zamiar siedzieć tak cały czas w lesie? - zaśmiała się.

Caroline Thomas

Włożyła mu do kieszeni karteczkę ze swoim numerem telefonu.
- Muszę iść. Ale wiesz, gdzie mnie szukać - pocałowała go w policzek i ruszyła wolnym krokiem przed siebie.

//?

Shane

- Wiem, wiem - mruknął cicho i popatrzył na oddalającą się sylwetkę. Dodał jeszcze coś pod nosem i ruszył w stronę wyjścia z lasu. Przemienił się w wilka, gdyż pod taką postacią najbardziej lubił się przemieszczać.
// temat ?

Maddie

//S/Jubiler//

Biegla niczym szalony raczy jelen, a bo w sumie byla szczesliwa ze poznala Juliette. Bedzie miala z kim pogadac i troszke dowiedziec sie o zyciu ludzi na tym ziemskim padole. Skad mogla wiedziec ze kobieta jest pol wampirem. No ale to niewazne. Wygladalo na to ze biegnie przed siebie bez ladu i skladu, bez celu. Ale to nieprawda. Biegla do swojej kryjowki gdzie zostawiala ciuszki, niedaleko rezerwatu co by.. nie isc za daleko xD

Adam

//? dom Gasa, chyba

Był zły. Na sytuację. On tego nie ogarniał. Jak można kochać się i robić sobie nawzajem takie numery?
Kopnął jakiś kamień, który potoczył się i rąbnął w pień drzewa nieopodal.
- No żesz... - zaklął. Jak ja słodko! mogę wyjechać gdziekolwiek?! Pomyślał o rozczarowanej minie Blanki i wściekł się jeszcze bardziej.

Maddie

Wyczula czlowieka, pomimo tego ze byl dosc w sporej odleglosci od niej, jej wech nigdy Mad nie zawiodl. Pech chcial ze akurat krecil sie kolo jej kryjowki wiec nie miala wyboru. Zwolnila tempo. Az w koncu gdy byla bardzo blisko, stawiala juz tylko ostrozne kroki. Jej niebieskie wilkowe, bystre i przeszywajace oczeta wpatrywaly sie w faceta ktory sie nieco miotal. Zawarczala tak by zdal sobie sprawe z tego ze nie jest sam.. i troszke go chciala przestraszyc zeby sobie poprostu juz polazl.

Adam

Zareagował odruchowo wyczuwając innego wilka. Zawarczał ostrzegawczo. nikt na niego nei będzie warczał na jego własnym terenie.
Bezbłednie powlókł oczami, które już nabierały wilczego wyrazu, w miejsce, z którego wyczuł obcego wilka.
- Wyjdź jeżeli ci zycie miłe - wycedził.

Maddie

Coz miala pecha. Odrazu zorientowala sie z kim ma do czynienia... i moze gdyby to byla kobieta to by zrozumiala. Ale facet? Facet jej cos KARZE zrobic? Oj nie..
Fakt faktem nie naskoczyla na niego tylko moze troszke opuscila glowe i jeszcze raz zawarczala. Caly czas uwaznie sie w niego wpatrywala.. swoim zwierzecym spojrzeniem, byla gotowa do walki bo ona jest poprostu nienormalna.. urazona duma to chyba najgorsze co moze byc.

Adam

- Jak sobie chcesz głupia - warknął - Ale na MOIM terenie NIKT nie będzie na mnie warczał bezkarnie. Żaden OBCY. Nie nauczono cię, ze trzeba się najpierw zameldowac u alfy? - przemienił się w mgnieniu oka. Wilcze ślepia buzowały mocą. Wpatrywał sie w oczy wilczycy i miażdżył jej wolę własnym spojrzeniem. Warknął ostrzegawczo raz jeszcze. Nie chcę ci zrobic krzywdy. Naprawdę słodko! nie chcę, więc mnie nie zmuszaj...

Maddie

Oj zwatpila. Jednak caly czas nie chowala klow ktore groznie szklily sie bialoscia. Oddychala ciezko, nadal jednak nie odrywala od niego wzroku. Chyba przegiela palke, ale z drugiej strony.. teraz sie wycofac? Czy nie okaze sie slaba babka? I ona musiala sie meldowac? Pfi..
No dobra musiala..
Spuscila jeszcze nizej glowe, i dmuchnela noskiem w piasek tak ze niektore ziarenka piasku wyladowaly przy jego lapach. Mogl mimo wszystko wywnioskowac ze babka sie poddaje
- wy zawsze tak mowicie.. - mruknela w koncu nadal stojac w miejscu.

Adam

Niektórzy z nas dodatkowo to czynią burknął nieco rozbawiony To teraz powiesz grzecznie skąd tyś i co robisz na moim terenie? Nie spuszczał z niej wzroku. Nie zwykła odwracać spojrzenia od nikogo. No moze poza Blanką ale to była jego prywatna tajemnica.

Maddie

- ojejku... - mruknela udajac przejecie i jeszcze raz dmuchnela w ziemie ale tym razem mocniej. Specjalnie go tak prowokowala bo nienawidzila gdy ktos sie z nia obchodzil w ten sposob.. patrzacz gory bo jest alfa.
- Texas, szukam swojej Alfy - mruknela w myslach pustym glosem ktory mial zakryc jej rozwscieczenie. I ona tez nie uciekala wrokiem nigdzie, wpatrywala sie w niego dosc bezczelnie.

Adam

NIE IRYTUJ MNIE! Miał już dość. Mocą alfy wgniótł ją w ziemię aż zapiszczała. Zmiażdżył ją spojrzeniem. Odwróciła wzrok.
Ostrzegałem cię. Póki jesteś na moim terenie zachowuj się uprzejmie. A tymczasem bywaj. Mam swoje sprawy...
I tyle go widziała. o.

//dom Blanki

Alex

//Park

Nie pewnie i powoli wszedł do lasu... rozejrzał się i podrapał po karku. Zrobił jeszcze kilka niepewnych kroków...i przemienił się w wilka...poczuł się od razu pewniej gdy wyczuł zapach innych wilków...pobiegł w ich stronę.