Polana na środku lasu.

Lillianne

Popatrzyła gdzie odchodzi Phill z EMbrym. Na szczęście pojawiła się reszta więc z trudem ruszyła za dwoma pierwszymi osobnikami brocząc krwią

/las

Embry

Ruszał łąpami na tyle ile umiał choć sprawiało mu to niemały ból.
Gas zaopiekuj się Deą i Cassie. I dbaj o Lee taa Embry prawie jak jego mama.Już miał śmierć przed oczami. A może nie będzie tak źle.

//las

Gość

Korzystając z impetu, z jakim uderzył go Gaspard, złapał go za szyję i owinął się w taki sposób, że znalazł się na jego grzbiecie. Będąc nadal przycupniętym, wyszukał sobie wzrokiem jedną z wyższych gałęzi, w koronach drzew otaczających polanę. Wybił się z całych sił, uderzając tym samym w grzbiet Gasparda.
W locie zdążył ogarnąć wzrokiem całą polankę i złapał się rękoma za gałąź. Był bezpieczny, jednak bardzo zmęczony.

Grayam Wolf

/doom L.

Wpadł ppod postacią wilka na polanę. Znów się spóćnił. cholera!! Widząc Gasa i jakąś pijawkę warknął cicho.
Gas...Przepraszam... Rzucił się z pomocą chłopakom. Rzucił się do szyi Wampira... Ni ewiedział co dokłądnie robi.. Chicął tylko pomóc.

Gość

Starając się być bezszelestnym - a był w tym istnym mistrzem - oraz niewidocznym, skrytym przez iglaste drzewa przeskakiwał z sosny, na sosnę dokoła polanki. Uśmiech na jego twarzy nie ustępował nawet na chwilkę. Był świadom swej poddanej, jednak pojedynczy atak na kilka przeciwników był śmieszny oraz głupi. Uciekał..

=> Las

Grayam Wolf

Ruszył kawałek za wampirem jednak nie udało mu sie go złapać.
Wrócił na polanę niczym zbity i ztorturowany pies...
Był za późno! Jak mógł? O nie, nie darował tego sobie...

Gaspard

Zawarczał, nie na Graya, na siebie, i pobiegł w stronę swojego domu. Musiał sprawdzić co z jego kobietami ;]

//Dom G.

Andrew

Caroline Thomas

Była zdenerwowana, choć sama nie wiedziała czym. Chciała pobyć w samotności, a las wydał jej się idealnym miejscem. Gdy tylko ruszyła w stronę gęstych krzaków zamieniła się w wilka. Nie wiedziała, czemu nie potrafi się dopasować, dlaczego zawsze musi być inna. Gdzieś niedaleko wyczuła wilczy zapach, choć dla niej nieznajomy. Pobiegła w kierunku, który nakazywał jej instynkt. Była dość drobna, więc łatwo było jej lawirować między drzewami itp. Zbliżyła się do jakiejś polany, także jej obcej i zaczaiła za pobliskim drzewem. Musiała być przygotowana na każdy scenariusz. Zauważyła samotnego wilka na środku polany. Wciąż wahała się, co zrobić. Nie była dobra w planowaniu niczego. Mogła mu pomóc, albo pozostać w ukryciu. Kiedyś i tak musiał ją zobaczyć.
Cholera. Zawsze muszę się w coś wplątać.

Lily

Widziałą że cały drży. Usłyszała wycie wilków i mimo ich rozmowy na plaży trochę się przestraszyła.
- Przecież ja Cię widzę - zaśmiała się i pogłaskała go po policzku i w drugiej ręce wciąż trzymając wiewiórkę.

Andrew

- Wiem...dziękuję.
Uśmiechnął się do niej lekko, ciepło. Działa na niego kojąco.
- Nie bój się...nic ci nie zrobią.
Powiedział, jakby wiedziałco sie dzieje. Spojrzał w stronę lasu. Tam ktoś był. Była to wilczyca, czuł. Mimo, że może węchu nie miał najlepszego to i tak.

Lily

- Skąd wiesz? - zerknęła na nego a potem w stronę lasu,tam gdzie on.
- Nie denerwuj się - poprosiła głaszcząc go po dłoni.
wiewiórka przeskoczyła z jej dłoni na ramie ANdrew.

Andrew

- Czuję.
Przytulił ja deliaktnie, żeby dodać otuchy. Spojrzał na wiwiórkę, uśmiechnął się pogodnie.
- Nie jestem zdenerwowany...po prostu starzy znajomi mnie nie zauważyli.
Patrzył w stronę krzaków. Mogła wyjść. Nie wiedział czemu sie czai, dlatego też był w pełnej gotowości.

Lily

- Jak myślisz Marianne mnie nie wyrzuci z domu kiedy przyniosę wiewiórkę - zaśmiała się i wtuliła w niego. Lubiła jego bliskość.

Caroline Thomas

Szczerze mówiąc bała się. Bała się, bo nie wiedziała, co się stanie, jeśli wyjdzie zza drzew. W końcu to byli obcy, nie znała ich. Najpewniej czuła się tylko w samotności. Nie potrzebowała nikogo. Prychnęła cicho, do siebie, mając nadzieję, że jej nie usłyszą.

Andrew

- Raczej nie. Chyba lubi zwierzęta, skoro tu mieszka.
Uśmiechnął się do niej wesoło, jdnak nadal nie odrywał wzroku od tych krzaków. Był ciekaw. Przecież nie czekał na innego wilka tylko po to, żeby go skrzywidzć. Nie, dla niego wszystkie wilki były dobre, póki nie śmierdziały krwiopijcami.

Lily

- Co tam jest ciekawego? - sama przyjrzała się krzakom . Nie wiedziała co on tam widzi.Wiewiórka poruszyła zabawnie uszkami i noskiem.
- Jak ją nazwiemy? - spytała patrząc na zwierzątko

Caroline Thomas

Wciąż ukryta postanowiła się przemienić w człowieka. Nie miała nic do stracenia. Wrogów nie szukała, na przyjaciołach też jej specjalnie nie zależało. Powoli wyszła na polanę patrząc spod przymrużonych oczu na dwie postacie.
- Mhm - wymamrotała coś niezrozumiałego nawet dla niej. - Chciałam przeprosić, że się tak czaiłam. Nie zamierzałam zrobić Wam krzywdy - mówiła całkiem szczerze, chyba po raz pierwszy w swoim życiu. Wyglądali dość przyjaźnie, ale już wiele razy była naiwna i ufała komuś, kto okazywał się potworem. W sumie sama też nim była.

Andrew

Już chciał odpowiedzieć, ale to "coś" ciekawego samo wyszło. Uśmiechnął się łagodnie.
- Nic się nie stało.
Wyszczerzył wszystkie zęby w uśmiechu. Tym takim zaraźliwym i ciepłym.
- Andrew.
Wcyiągnął do niej dłoń, uścinął, spojrzał na Lily.
- Plamka?
Wskazał na jaśniejszą plamkę przy łapce stworzonka.

Caroline Thomas

Jego uśmiech chyba naprawdę był zaraźliwy, bowiem kąciki jej ust także uniosły się do góry.
- Caroline. Albo Carol - wzruszyła ramionami i nagle jej spojrzenie padło na małe stworzonko. - Och, to twoje? - zerknęła pytająco na dziewczynę. Uwielbiała małe i puszyste zwierzaki.

Lily

- Plamka może być - zaśmiała się radośnie gdy nagle coś wyszło zza krzaków. Zobaczyła dziewczynę i uśmiechnęła się do niej.
- Lily - wyciągnęła do dziewczyny wolną dłoń bo drugą trzymała dłoń Andrew.

Andrew

Uśmiechnął się wesoło.
- Miło mi cię poznać...Carol.
Spojrzał na plamkę, pogładził ją po łebku. Stworzonko weszło mu na rękę i zaczęło po niej łazić, czepiając się malutkimi pazurkami.

Caroline Thomas

Uścisnęła dłoń Lily.
- Mi też miło Was poznać - uśmiechnęła się już pewniej - Przepraszam, jeśli Wam w czymś przeszkodziłam. Chciałam się tylko oderwać od świata, a znalazłam się tutaj. Tak, wiem, jestem dość skomplikowana - zamyśliła się na chwilę.

Lily

- Nie przeszkadzasz - uśmiechnęła się ciepło i spojrzała na Plamkę.
- Trochę się bałam,że to jakieś dzikie zwierze czy coś - zaśmiała się i wywróciła oczami

Caroline Thomas

- Taki słodki zwierzak nie może być groźny, prawda? - zwróciła się do wiewiórki, jakby z czułością i pogłaskała ją po łebku. - Będziesz pewnie wspaniałą właścicielką - spojrzała na dziewczynę z ciepłym uśmiechem.

Andrew

Słuchał dziewczyn z uwagą. Przyjrzał się Carol. Pierwszy raz ją widział na oczy. No nic, kogo to obchodzi.
- Żadne zwierzątko żyjące w tym lesie nie jest groźne.
Uściślił.

Caroline Thomas

Zauważyła, że chłopak patrzy na nią z ciekawością. Nie przejęła się tym, w końcu była obca, nie należała tu.
- Czy ja wiem, czy żadne. Zawsze zdarza się jakiś przypadek, który jednak może stanowić zagrożenie.

Lily

- Dużo groźnych zwierząt może tu być - ogarnęła polanę wzrokiem.
- Jesteś tu nowa? - spytała Carol z uśmiechem i pogładziła dłoń chłopaka.

Caroline Thomas

- Tak - przytaknęła.
- Mój opiekuńczy braciszek był przeciwny temu, żebym zamieszkała sama, ale w końcu się ugiął. Nie mogłam zawracać mu głowy przez całe życie. Poza tym wolę wieść tryb samotniczy. Zazwyczaj stronię od ludzi.

Andrew

- Złe miejsce wybrałaś...tu ludzi ci dostatek.
Zaśmiał się cicho. Spojrzał na Lily, zacisnął palce na jej dłoni.
- Gdzie mieszkałaś wcześniej?

Lily

- właśnie.Dużo tu ludzi ale wszyscy są bardzo mili - uśmiechnęła się zerkając na chłopaka. Sama scisnęła delikatnie jego dłoń. Plamka krążyła między jej ramionami a ramionami chłopaka. W końcu nie miała tak trudno bo się przytulali

Caroline Thomas

- To chyba tak źle nie trafiłam - zaśmiała się melodyjnie.
- Wcześniej mieszkałam w Bordeaux we Francji. Jonathan wciąż tam mieszka, chociaż zamierza przeprowadzić się gdzieś bliżej, gdzie będzie miał na mnie oko. Czasem potrafi być naprawdę nadopiekuńczy.

Andrew

- Cóż....podobno każdy samiec tak ma.
Zaśmiał się, powtarzając słowa jednej znajomej.
- Ja gydybm miał siostrę, nie pozwalałbym jej sie oddalać za daleko....To niebezpieczne...
Na potwierdzenie swych słów mocniej przytulił Lily.

Caroline Thomas

- Tak, napewno każdy samiec jest uparty jak osioł - zaśmiała się.
- Poza tym umiem o siebie zadbać. Niczego do szczęścia mi nie brakuje.

Lily

Pogłaskała go po boku brzucha z uśmiechem.
- Tak to czasem niebezpieczne - zgodziła się i spojrzała na Plamkę.
- Caroline mieszkasz gdzieś blisko lasu?

Caroline Thomas

- Całkiem blisko. Wystarczy przejść kawałek przez plażę i skręcić w taką alejkę. A wy mieszkacie daleko stąd? - spojrzała na nich.

Andrew

- Raczej nie....ja mieszkam zupełnie blisko.
Uśmiechnął się łagodnie. Cóż, po prawdzie byłto spory kawałek, ale on z reguły przebiegła go w kilka minut.
- Dość blisko plaży.
Prawie na niej, można by rzec. Cóż, pewnie stąd zamiłowanie do niej.

Lily

- A ja aktualnie niedaleko plaży - uśmiechnęła się patrząc na dróżkę,która prowadziła do domu Marianne.

Caroline Thomas

- Ach. To można powiedzieć, że wszyscy mieszkamy blisko siebie i plaży - zaśmiała się szczerze, jak na nią. Polubiła ich, chociaż sama nie miała pojęcia dlaczego. Czas przyznać, że rzadko spotykam się z normalnymi ludźmi, z którymi mogłabym nawiązać jakikolwiek kontakt.

Andrew

Kiwnął lekko głową z uśmiechem
- Cóż...rezerwat nei należy do największych.
Stwierdził uśmiechając się.
- Wszyscy sie tu znamy i jesteśmy dość....oryginalni.
Spojrzał na Carol, potem na Lily.
- Drugiego takiego samego nei znajdziesz, zapewniam cię.