Polana na środku lasu.

Adam

Spojrzał na nią badawczo, ale nic nie powiedział.
- To gdzie cię odstawic? - zapytał po chwili.

Leah

-Zostaw mnie tu... mruknęła siadając na przewróconym drzewie.

Adam

- Jestes pewna? - uniósł brew. Z jednej strony nie zwykl zosttawiac dziewczyn samych w lesie, z drugiej strony... to byla Leah... jedna z nich, jedna ze sfory. O niej z całą pewnością nie mozna bylo powiedziec ze nie da sobie rady. Miotał się z deka. Był śmiertelnie zmęczony ale nie chcial wyjsc na buca. Mark zawsze mu wpajał, ze dam sie nie opuszcza...

Leah

-Boże Adam Dżentelmenie od siedmiu boleści! Zabieraj stąd swój cudny tyłeczek i idź spać...- westchnęła.

Adam

Na słowa cudowny tyłeczek" brwi Adama powędrowały w górę. Chciał coś powiedzieć, ale ugryzł się w język.
- Odezwę się później, Leah... - rzekł zmęczonym głosem - Dziękuję... - powiedział ciepło i uśmiechnął się słabo, po czym zniknął w zaroślach...

//Dom Steelów

Leah

Leah, kiedy tylko zauważyla, że Adam odszedł na bezpieczną odległość, bezzwłocznie przemieniła się wilka i pobiegła w kierunku domu Sama.
Ja Cię zabiję....

/chata Sama

Embry

/Dom Gasparda
Embry wbiegł z impetem na polanę.
Gaspard do cholery gdzie jesteś? Ja myślałem, że Ty trzymasz przy sobie tylko jedną histeryczkę ale jak widać Leah nie była wystarczająca...- jego zawsze trzymały żarty. Próbował nawoływać Gasparda, udostępniając całkowicie obraz jaki zobaczył w pokoiku Dei- Jesteś im potrzebny... Wątpię żeby ona poradziła sobie z tą rudą...

Adam

// las

- To miejsce lubie w tym lesie najbardziej. - zaśmiał się - jest tu ślicznie podczas pełni

Blanka

Rozejrzała się zauroczona.
-Tutaj jest faktycznie pięknie... Kupię sobie psa, to będzie wymówką do przychodzenia tutaj.

Adam

- Naprawdę potrzebujesz jakiegoś pretekstu? - zdziwił sie nieco - po prostu tu przychodź - uśmiechnął się i pociagnął ją w kierunku zwalonego pnia.

Blanka

Szła za nim spokojnie.
-Z psem bym wyglądała na zdrową psychicznie, tak mogę wyglądać na rozżaloną dziewczynę.

Adam

- Ty na rozzaloną? - zachichotał - Żeby wyglądac na rozżaloną to musiałabyś się nieźle postarać. - Delikatnie popchnął ja na pień. Sam usiadł obok. Cały czas trzymał to źdźbło trawy w ustach. - Tu się przychodzi pomyśleć albo po prostu pozachwycać. Od użalania się nad sobą sa klify.

Blanka

-Zapiszę sobie te wskazówki.- zaśmiała się siadając na pniu po turecku patrząc na jego profil.
-Sądziłam, że będzie tu okropnie... Wiesz nikt mi nie mówił, że są na świecie jeszcze życzliwi ludzie.

Adam

- A są? - zapytał przekornie wpatrujac się w pień drzewa naprzeciwko.

Blanka

-No na razie jesteś Ty i Embry i stwierdzam, że tutaj jest ogólnie tak sympatyczniej.- pokiwała głowkę i rozpuściła włosy na ramiona, tak po prostu zwykła zachciewaja.

Adam

Uśmiechnął się i w milczeniu przeniósł wzrok na nią. Oparł się plecami o drzewo, przymknął oczy i zaczął nucić jakąś melodię.

Blanka

Wsłuchiwała się z lekkim uśmiechem zgarniając włosy za ucho. Nie znała tej melodii, ale była miła dla ucha.

Adam

- Ładnie ci gdy sie uśmiechasz - Adam nie otwierając oczu przerwał na chwilę nucenie

Blanka

Spojrzała na niego zdziwiona.
-Dzięki.- tym razem już nie spłonęła burakiem. Zaczęła sie bawić rękawem.

Adam

Adam patrzył na nią spod półprzymkniętych powiek
- O czym teraz myślisz?

Blanka

-O niczym, to moja specjalność.- westchnęła nadal wpatrując się w swoje wypielęgnowane dłonie bawiące się rękawem.
-a Ty?

Adam

- Właściwie o niczym... po prostu cieszę się chwilą - w oczach zatańczyły mu ciepłe iskierki

Blanka

-Carpe diem.- zaśmiała się.
-Nie lubię tego motta.

Adam

- To go nie używaj - zaśmiał się. Podniósł kawałek drewienka, wyciągnął z kieszeni nożyk i zaczął rzeźbić.

Blanka

Przechyliła się do przodu patrząc mu na ręce zaciekawiona. Podparła się przed sobą rękoma.
-Co to będzie?- zapytała jak zaciekawione dziecko.

Adam

Adam podniósł oczy znad drewienka.
- Prezent - wyszczerzył się. Wrócił do rzeźbienia.

Blanka

Prychnęła nadal w tej dziecinnej i niewygodnej bagatela pozycji starała się zostać.
-Dawno nie widziałam, żeby komuś się tak oczy śmiały.

Adam

Zerknął na nią rozbawiony
- Aby napewno ci wygodnie?

Blanka

-No ba.- wróciła do pierwotnej, siedzącej pozycji.
-Ale teraz wygodniej.

Adam

Roześmial się. Wiórki z dopracowywanego drewienka odpryskiwały wokół. Kilka z nich utkwiło we włosach Adama.
- Chcesz już wracać? - nożyk się zatrzymał, oczy powędrowały ku twarzy Blanki

Blanka

-Nie, mnie tu dobrze. Amelia i tak pewnie stwierdzi, że poszłam pozwiedzać okolice i w najgorszym wypadku zacznie się rozpakowywać.- wzruszyła ramionami.
-Artyzm, to jest...?-sięgnęła ręką do jego włosów chcąc z nich delikatnie wyjąć wiórek, który akurat jej się w oczy rzucił.

Adam

- Hę? - uniósł brew rozkojarzony nieco

Blanka

-Nic, pracuj sobie.- kiwnęła głową wyjmując mu z jasnych włosów owe wiórki.

Adam

Uśmiechnął się urzekająco. Kilka kolejnych wiórków odskoczyło od drewienka. Adam skupił się nad tymi kilkoma ostatnimi ruchami.

Blanka

-To coś stworzył?- usiadła normalnie i patrzyła na niego tak po prostu. Trafił się jakiś fajny wariat to można na niego popatrzeć.

Adam

- Proszę - podał jej figurkę kobiety z długim warkoczem przerzuconym przez ramię. Rysy twarzy miała niewyraźne. Odziana jakby w długą suknię. - Trochę toporne, ale... - uśmiechnął się - ale mam nadzieję, że Ci się spodoba.

Blanka

-Śliczna.- trzymała figurkę w dłoni i przyglądała się jej.
-No to strach się bać jak wygląda coś nietopornego w Twoim wydaniu.

Adam

- Jeżeli będziesz miała ochotę zobaczyc, to zapraszam do siebie - zaproponował z rozbrajajacym usmiechem. Przyglądał jej się przez dłuższą chwilę i zapamiętywał rysy twarzy. Właśnie wpadł na pewien pomysł.

Blanka

-Chętnie.- pokiwała głową.
-mam coś na twarzy?- zmarszczyła brwi widząc jak się w nią wpatruje.

Adam

- Nie masz. - kąciki ust uniosły się do góry. Nie uznał za stosowne uswiadomić ja czemu sie wpatruje, ale wgapiał się dalej.