Polana na środku lasu.

Lillianne

- Grayam zrozum. Jak mam żyć wiedząc, że jesteś z inną ?

Grayam Wolf

No i tu go zagieła.
- A skąd wiesz ze mam zamiar kogoś mieć ? - spytał spokojnie.

Lillianne

- Nie wiem ale wole wyjechac zanim z kimś cie spotkam

Grayam Wolf

Pokiwał smutno głową.
- Rozumiem. - powiedział tylko.
Podniusł ją lekko i przytulił, tak na pożegnanie.

Lillianne

Rozpłakała się, nie chciała go opuszczać ale on jej nie kochał

Grayam Wolf

Pogłaskał ją po głowie.
- Nie płacz proszę... - nie mógł znieść łez kobiety.
Przytulał ją do siebie, w głębi pragnąc by było tak ajk dawniej.

Lillianne

- Ja nie chce wyjeżdzac ale musze - powiedziała przez łzy

Grayam Wolf

- Nie musisz. Wmawiasz sobie to tylko - szepnął cicho jej na uszko.
Otarł jej łzy dłonią.
Coraz bardziej siebie nie nawidziłl.

Lillianne

- A niby co mam teraz zrobić ?. - zapytała

Grayam Wolf

Westchnął ciężko.
- nie wiem. Już na prawdę nic nei wiem - szepnął tylko cicho nadal tując ją.
Głaskał ją lekko po plecach.

Lillianne

- To jest ciężkie do zrozumienia - powiedziała szeptem. Miała na sobie lekką bluzeczke i dżinsy

Grayam Wolf

spojrzał jej w oczy.
- wiesz, mi też jest trudno. Nie codziennie słyszę takie rzeczy - Też mówił szeptem.
Cóż jego strój składał sie tlyko ze spodni.

Lillianne

- Wiem nie ma to jak słyszeć takie wyznanie

Grayam Wolf

Uśmiechnął się lekko.
-Żebyś wiedziała - zamilkł to tych kilku słowach.

Lillianne

- Moze nie powinnam tak od razu z tym wyskakiwac

Grayam Wolf

Uśmeichnął się.
- nie ma co gdybać. Czasu już niewrócisz - posłął jej ciepłe spojrzenie.
- A wyjeżdższ czy nie? - patrzył na nią błagalnie. Musiał wiedziec.

Lillianne

- Nie wiem już teraz nie wiem co zrobic

Grayam Wolf

Zaśmiał się cicho.
- więc witam w klubie - posłał jej słodki uśmiech.

Lillianne

- Ech ja mam 18 lat pora juz sie ystatkowac

Grayam Wolf

Zdziwił się.
- Lil, ja mam 23 i jeszcze nie zamierzam się ustatkować. Masz przed sobą najfajniejsze lata - zmierzwił jej elikatnie włosy.

Lillianne

- Wiesz ja marze o rodzinie bo moji rodzice sie rozwiedli a siostra mieszka w Sydney

Grayam Wolf

Pokiwał głową.
- Ale nie rób niczego na siłę - uśmiechnął się ciepło.
Zaczynał się trochę o nią martwić.

Lillianne

- Wiem nic na siłe jak narazie tylko mieszkam sama

Andrew

Caroline Thomas

//Plaża

- No przepraszam bardzo. Chciałam się przejść. [ Smile

]
- Wielki come back. - parsknęła śmiechem.

Grayam Wolf

Lillianne

- Niby nie. Ale ja tęsknie za bliskością chce mieszkać z kimś a nie sama w domu który był przeznaczony dla gromadki dzieci

Grayam Wolf

Pokiwał głową
- Rozumiem - zamilkł.

Lillianne

Przytuliła sie do niego
- Co będziemy robić ?

Caroline Thomas

//Las

Dotarła na miejsce jako pierwsza. Usiadła pod drzewem i przymknęła oczy. Wahała się, czy zamienić się w wilka przy chłopaku, ale chyba nie miała zbyt wiele do stracenia. Postanowiła, że poczeka aż przyjdzie.

Shane

// las
Wszedł na polanę i podszedł do niej, tym razem od przodu. Popatrzył na nią. Ładnie wygląda - pomyślał. Był ciekawy tego, co zamierza mu pokazać.

Caroline Thomas

Spojrzała na niego swoimi dużymi oczami, które dawały jej wygląd małego dziecka.
- Poczekaj chwilę - powiedziała tajemniczo i zniknęła w krzakach. Na polanę wróciła w postaci niedużego, 'waniliowego', jak to czasem siebie określała wilka. Była ciekawa reakcji chłopaka. Położyła się na ziemi, opierając łeb na łapach.

Shane

Nie zdziwił się widząc ją w postaci wilka.
- Też tak umiem - powiedział, uśmiechając się.
- Jak chcesz to mogę ci pokazać. - Zawahał się i podszedł do niej, kucnął tuż przy jej boku.

Caroline Thomas

Spojrzała na niego komicznie przekrzywiając łeb. Parsknęła cicho, co było u niej wyrażeniem zgody, a także świadczyło o tym, że jest rozbawiona.

Shane

Zaśmiał się, patrząc na wilka.
_ daj mi minutkę - powiedział i zniknął na moment w lesie. Dosłownie wskoczył na polanę w postaci średniej wielkości, brązowego wilka. Podszedł do niej pomału i ostrożnie, jakby bojąc się, że ją przestraszy.

Caroline Thomas

Gdy pojawił się na polanie nawet nie drgnęła. Nawet jako wilk był przystojny, musiała to przyznać. Uderzyła łapą o ziemię. Ciężko było jej się porozumiewać w postaci wilka.

Shane

Spojrzał na nią, uśmiechając się, jak wilk. Wskazał łbem stronę lasu, w której zostawiała ubrania. Jakby pytając, czy nie woli wrócić do swojej ludzkiej postaci.

Caroline Thomas

Zrozumiała gest chłopaka i potruchtała do lasu, by zmienić się z powrotem w człowieka. Na polanę wkroczyła w ludzkiej postaci. Usiadła na ziemi i popatrzyła z zachwytem w oczach na brązowego wilka.

Shane

Położył się obok niej, nie wiedząc zbytnio co ma zrobić. Przeczesał wzrokiem polanę, aż w końcu spojrzał na nią.

Caroline Thomas

Przytuliła się do jego boku, głaszcząc go po brązowym futrze. Uśmiechnęła się sama do siebie.
- Muszę sobie przysiąc, że już nigdy nie będę się ciebie bała - zaśmiała się cichutko.