Polana na środku lasu.

Shane

Uśmiechnął się, ciesząc z jej zachowania. Chętnie powiedziałby jej "nigdy nie miałaś czego się przy mnie bać" ale wiedział, że i tak by go nie zrozumiała. Siedział cicho, uważnie jej słuchając.

Caroline Thomas

- Mhm - żałowała, że chłopak nie może odpowiedzieć, chociaż wiedziała, że ją rozumie.
- Wiesz, że jestem jedzą? - zaśmiała się, wciąż go głaszcząc.
- Masz szansę jeszcze uciec, bo jak mam gorszy dzień to potrafię być naprawdę złośliwa - zmarszczyła śmiesznie nos.

Shane

Prychnął, patrząc na nią. "Uciekać, przed tobą?", szczeknął, pełen dezaprobaty. Po chwili się uspokoił, pod wpływem jej dotyku.

Caroline Thomas

- Niektórzy nie mają oporów - mruknęła cicho, jakby odgadując myśli chłopaka. Przytuliła się do jego boku, przymykając oczy. Czuła się dobrze, a myślała, że ten dzień lepszy być nie może.

Shane

Uśmiechnął się, co pewnie musiało wyglądać dość dziwnie. Patrzył na nią, jednocześnie będąc czujnym. Po kilku minutach całkowicie się rozluźnił.

Caroline Thomas

- Nie chciałbyś się przemienić? Komunikacja byłaby nieco łatwiejsza - zaśmiała się melodyjnie, tak po swojemu. Jej śmiech był wyjątkowy, przynajmniej dla niej samej. Uwielbiała się śmiać. To trochę rozjaśniało jej życie.

Shane

Skinął lekko łbem i ostrożnie wstał. Pobiegł do lasu, po chwili wychodząc z niego już w swojej ludzkiej postaci.
- Lubie być wilkiem, ale jednak wolę swoją ludzką postać. - Zaśmiał się. Usiadł obok niej, na trawie.

Caroline Thomas

- Rozmowa jest łatwiejsza - uśmiechnęła się do niego.
- Zaskoczyłeś mnie. W sumie wiedziałam, że nie jesteś 'normalny'. Ale nie domyślałam się, że jesteś podobny do mnie - zaśmiała się cicho patrząc gdzieś w przestrzeń.

Shane

- Nonie przesadzaj. Jak na wilkołaka, który często pakuje się w kłopoty, jestem całkiem normalny. Mam nadzieję, że się mnie nie bałaś, co? - spojrzał na nią z ciekawością, śmiejąc się w duchu.

Caroline Thomas

- Zapomniałam o tym - zaśmiała się z własnej głupoty.
- Czasem zdarza mi się zapominać, że mam się bać. Wiem, to trudne to zrozumienia, ale zawsze zdarza się taki przypadek - położyła się na trawie, patrząc w niebo.

Shane

- Ja tam się cieszę, że zapomniałaś - odparł. Spojrzał na nią.
- Od jak dawna potrafisz się zmieniać? - wydawał się być zainteresowany tym o co pytał, jednak myślami był gdzie indziej.

Lily

Dziewczyna poszła więc znów została sama z Andrew.
- Dużo tu ludzi co nie? - za rękę poszli gdzieś w bardziej ustronne miejsce polany. Plamka dalej dzielnie siedziała na ramieniu chłopaka.

Caroline Thomas

Zauważyła, że chłopak nie jest szczególnie zainteresowany jej odpowiedzią.
- Pierwszy raz zmieniłam się, gdy miałam 15 lat. A ty? - popatrzyła mu w oczy.

Shane

- Miałem 17 lat - zerknął na nią, a ich spojrzenia się spotkały. Przerwał wszystkie swoje rozmyślenia i patrzył na nią przez chwilę.

Andrew

Caroline Thomas

Zarumieniła się, gdy jej spojrzenie napotkało jego oczy. Z natury nie była nieśmiała, ale to było coś innego.
- Mhm. Czyli jestem od ciebie starsza, przynajmniej w tym wypadku - przekornie pokazała mu język.

Lily

- Niby tak ale myślałam,że o tej porze jednak będzie tu mniej ludzi - zaśmiała się. Usiadła pod drzewem i pociągnęła go za sobą. Przytuliła się do jego ramienia

Shane

- Jeden raz ci się poszczęściło. - Zaśmiał się.
- Wiesz, ze nie umie być przy tobie poważny, przynajmniej dzisiaj? - Popatrzył na nią z nieznanym błyskiem w oku.

Caroline Thomas

Uśmiechnęła się do niego promiennie.
- Cieszy mnie to. Przy mnie nie będziesz miał szans spoważnieć - zachowywała poważny wyraz twarzy, ale jej oczy się śmiały.

Shane

- Chciałabyś. - Spojrzał na nią i zwątpił w swoje słowa - no dobra, może i masz rację. - Mrugnął do niej i położył się na trawie,patrząc na ciemne niebo.
- Nawet deszcz nie popsuje mi humoru.

Caroline Thomas

Ledwo to powiedział, na polanę spadły pierwsze krople deszczu.
- Wciąż jesteś tego taki pewien? - próbowała się nie roześmiać, co oczywiście jej nie wyszło. Uwielbiała deszcz, więc się tym zbytnio nie przejęła. Ułożyła się pod drzewem i przymknęła powieki.

Shane

- No jasne, ze jestem pewien - zaśmiał się. Oparł się plecami o drzewo i słuchał odgłosów wydawanych przez deszcz.
- O czym myślisz? - spojrzał na nią zainteresowany.

Andrew

Caroline Thomas

- Och... Ja myślę? Zdołowałeś mnie tą wiadomością - westchnęła teatralnie z udawaną rozpaczą ukrywając twarz w dłoniach. Po chwili rozbawiona do łez spojrzała na niego.
- Myślę o wszystkim. To jest bardzo ogólna odpowiedź.

Lily

Zdziwiła się kiedy podniósł ją jakby nic nie ważyła. Usiadła wygodnie na jego kolanach i przymknęła oczy czując jego usta na swojej szyi.
- Najwyżej będziesz mi przynosił lekarstwa i rosołek - zaśmiała się zerkając na niego

Shane

Zaśmiał się cicho. Spojrzał rozbawiony na niebo, aby się trochę uspokoić.
- O wszystkim? Masz bardzo podzielną uwagę, nie ma co. A może powiesz dokładniej o czym myślisz?

Caroline Thomas

- Rozkojarzona jestem - wzruszyła ramionami od tak.
- Dokładniej myślę o teraźniejszości. Teraz ty mi wyjaw o czym myślisz. Chętnie posłucham - uśmiechnęła się promiennie i zakołysała w tył i w przód.

Andrew

Shane

- O czym ja myślę? - zerknął na nią.
- O tym, że jesteś podobna do mnie. O tym, że przed dzisiejszym dniem długo nie zmieniałem się wilka, i że nie spodziewałem się, ze ten dzień tak się skończy - powiedział.
- Rozkojarzona?

Lily

- W sumie. Jak masz mnie tak przytulać żeby ochronić mnie przed chorobą - zaśmiała się i przeczesywała mu dłonią włosy a drugą głaskała po plecach.
- Czym się tak zdenerwowałeś? - spytała troskliwie

Caroline Thomas

- Ej, pamiętaj, że jeszcze się nie skończył - mrugnęła do niego i wzięła go za rękę.
- Mogę? - spojrzała na niego niepewnie, udając, że nie usłyszała ostatniego pytania.

Shane

- Oczywiście, ze możesz. - Spojrzał na nią z uśmiechem.
- Ale od odpowiedzi i tak się nie wykręcisz - pokazał jej język - chociaż nie powiem, dobrze ci idzie - dodał ciszej.

Caroline Thomas

- Jestem mistrzynią wykrętów - oznajmiła z dumą.
- Ale że o co chodzi? - spojrzała na niego z niewinną miną aniołka, która wychodziła jej najlepiej.

Andrew

Shane

Wywrócił oczami i nachylił się nad nią.
- Nie wkręcisz się - szepnął jej do ucha i powrócił do poprzedniej pozycji.
- Mówisz, że jesteś rozkojarzona, chcę usłyszeć dlaczego, właśnie o to chodzi, Aniołku. - Wyjaśnił jej, uśmiechając się.

Caroline Thomas

- Nikt nigdy nie nazwał mnie aniołkiem - zamyśliła się nad tym i wciąż udając 'postępującą sklerozę' zaczęła nucić tą samą melodię, co poprzednio.

Lily

- Po prostu czuję,że się zdenerwowałeś - zerknęła na niego na chwilę i pocałowała go w nosek a potem znów przytuliła go do siebie.
- Wiesz lubię Cię...bardzo - powiedziałą nieśmiało i schowała twarz w jego szyi żeby nie widział jej rumieńców

Shane

- Cieszę się, że jestem pierwszy. - Zerknął na nią.
-Jestem uparty, wiesz o tym? - powiedział - melodyjkę widać pamiętasz, więc źle z tobą nie jest.

Caroline Thomas

Syknęła cicho, uświadamiając sobie swoją głupotę.
- Wpadka na wizji - uśmiechnęła się uroczo.
- To masz szczęście, bo ja także jestem uparta - skrzyżowała ręce na piersi i popatrzyła na niego z zadziornym wyrazem twarzy.

Shane

- Ty? Uparta? - Zaśmiał się krótko.
- Niech ci będzie. - Spojrzał jej w oczy.
- A rozkojarzona jesteś, ponieważ?