Polana na środku lasu.

Caroline Thomas

- Ponieważ pole kwadratu nie jest równe całki potrójnej dziewiątego stopnia z logarytmu naturalnego granicy sinusa z pierwiastka sześciennego po obszarze omega. - wyrecytowała z pamięci i zaczęła się śmiać.

Shane

Wywrócił oczami i zaśmiał się. Położył się, pod drzewem, kładąc głowę, na jej kolanach.
- Ruszę się stąd, dopiero gdy mi odpowiesz. - Pokazał jej język, niczym pięciolatek i zaśmiał się pod nosem.

Caroline Thomas

- No to mamy problem, bo mi to nie przeszkadza - odparła przekornie.
- Poza tym już Ci powiedziałam! Jestem rozkojarzona, ponieważ nie potrafię wyliczyć całki potrójnej dziewiątego stopnia z logarytmu naturalnego granicy sinusa z pierwiastka sześciennego po obszarze omega - westchnęła głośno, tłumiąc w sobie śmiech.

Shane

- Tak, oczywiście. A ja się głowię nad tym dlaczego księżyc nie jest z sera - powiedział rozbawiony. Nie ruszył się z miejsca, patrząc na nią.
- Czyli przyznajesz się do tego, że jestem bardziej uparty niż ty? - uśmiechnął się łobuzersko.

Caroline Thomas

- A skąd wiesz, że nie jest? - pokazała mu język, trafnie naśladując bardzo uparte dziecko.
- Jestem 'uparciejsza' niż ty i koniec przecinek.

Shane

Zaśmiał się.
- Masz zamiar całą noc się ze mną o to spierać, Aniołku? Ja i tak nie ruszę się z miejsca, bo mi tutaj wygodnie - powiedział bardzo rozbawiony, tą sytuacją.

Caroline Thomas

- Owszem, mogę się z tobą spierać nawet do rana. Chyba, że przyznasz mi rację - uśmiechnęła się ironicznie.
- Mam nadzieję, że ci wygodnie, bo trochę tam poleżysz, jeśli nie zmienisz zamiaru.

Andrew

Shane

- Dobra, dobra, przyznaję ci rację. Niech stracę. Spory z kobietami zwykle do niczego nie prowadzą i kończą się przeważnie zakupami - mruknął pod nosem, naburmuszony, jak małe dziecko. Nie zmienił jednak pozycji.

Caroline Thomas

Poczochrała mu włosy.
- Widzisz jednak wyszło na moje. Jestem bardziej uparta niż ktokolwiek inny na tym świecie - oznajmiła ze śmiertelną powagą.

Lily

Shane

Nie powstrzymywał się i zaśmiał się głośno.
- Tak, oczywiście - powiedział z sarkazmem. Wywrócił oczami i spojrzał na niebo.

Caroline Thomas

Spojrzała tam, gdzie on. Po chwili przymknęła powieki i powoli zaczynała zasypiać. Nie planowała tego, ale była potwornie zmęczona.

Shane

Spojrzał na nią i podniósł się do pozycji siedzącej. Zobaczył jak jej powieki powoli opadają.

Caroline Thomas

Po chwili zasnęła wciąż leżąc pod drzewem.
Wierciła się i marszczyła nos przez sen, ale w końcu się uspokoiła.

[muszę kończyć... ;D]

Andrew

Lily

- O wiele lepiej - westchnęła tuląc się do niego.
- Jesteś taki troskliwy i delikatny - zaśmiała się cicho i wsunęła dłoń pod jego koszulkę.

Andrew

- Bo jesteś malutka i kruchutka dla mnie...
Mruknął cicho, patrząc na nią uważnie.
- Nie chcę, żeby coś ci się stało...

Shane

Patrzyła na nią, uśmiechając się delikatnie. Wiedział, ze zdoła przesiedzieć tak całą noc i odpowiadało mu to. Położył się obok niej, przykrywając wcześniej jej ciało swoją kurtką, która dotychczas leżała obok niego. Uśmiech nie zniknął z jego twarzy.
[ ok, ja w sumie też]

Lily

Andrew

- Kto wie...jesteś taka delikatna...poza tym, jeszcze się rozchorujesz, co ja wtedy zrobię?
Uśmiechnął się niepewnie.

Lily

- Już to słyszałam parę razy - wywróciła oczami - a mi się wydaje,że chcesz mi coś powiedzieć ale jak wolisz - wzruszyła ramionami i wtuliła się w niego jak małą dziewczynka

Embry

// ulica

Znaleźli się na drodze na polanę.
- Gdzieś tu jest - zaśmiał się i wyczuł drugiego wilka i usłyszał jakieś śmiechy.
- Wiesz co...może poczekajmy tutaj - pociągnął ją lekko za ramie

Marianne

Wciągnęła powietrze.
- Wilk? - uniosła brew i spojrzała na Embry'ego - Dobrze.. Czego mi nie powiedziałeś? Który to? - miała nos niemalże tak czuły jak Embry, ale zapachów wilków nie rozpoznawła tak dobrze.

Embry

- Tak - uśmiechnął się - taki jeden. Całkiem miły - wywrócił oczami.
- Nie sądzisz,że za mało tu kwiatków? - to mu tylko do głowy wpadło żeby zmienić temat. Choć jak znał Marianne to tak łatwo się nie da xD

Marianne

- Embry! Który to? - była zaniepokojona. Znała sforę od podszewki i było kilka wilków, które zdecydowanie odseparowała od Lilki. A jej założyła szlaban do końca życia.

Embry

- Uspokój się. To ten młody - usiłował sobie przypomnieć jego imię.
- Andrew chyba się nazywa - wywrócił oczami - przestań . Daj im trochę się pobawić - powiedział poważnym tonem ale widząc jej minę roześmiał się

Marianne

- Powbawić? Pobawić? - spojrzała na niego z przeraz.eniem - Masz na mysli zabawe jaką my uprawialiśmy od samego poczatku? - otworszyła szeroko oczy - Po moim trupie! LILKA! - wydarła się na całe gardło

Embry

- Było całkiem miło - wzruszył ramionami.
- Cii... przeszkadzasz im - złapał ją lekko za ramię. Całkiem fajnie było sobie z niej żartować XD

Marianne

- Całkiem miło ale ona ma 16 lat i zero doświadczenia. Nie chcę zeby zrobiła coś czego będzie żałować - kompletnie nie załapała żartów - LILKA! - wkroczyła na polanę goniona przez Embry'ego. Jej kuzyneczka siedziała wtulona w Andrew. Chłopaka znała. Ulżyło jej. Jeden z tych porządnych. Strzeliła Embry'ego w łeb i ruszyła jak taran.
- Lily! - krzyknęła - co to z smsy,ze nie wrócisz do domu? Co to ma znaczyc?!

Embry

- To ja już pójdę - burknął i poszedł gdzieś tam .

// ?

Lily

Usłyszała,że ktoś ją woła a w zasadzie krzyczy. Oderwała się niechętnie od chłopaka. Kiedy zobaczyła kto to wstała i wyprostowała się.
- Bo ja nocowałam dziś u Andrew - wyjaśniła niepewnie

Marianne

- Co to znaczy że nocowałaś u Andrew? Co ty? Domu nie masz? Wiesz jak ja się denerwowałam? Akurat masz szczęście że to porządny chłopak. - wpadła w matczyny ton - Masz szlaban moja panno. Jeżeli Andrew będzie miał ochotę się z toba widywac to będzie musiał przywlec swoje cztery litery do nas do domu. Zrozumiano? - uniosła brew i zapytała głosem, który nie zaakceptowałby sprzeciwu.

Lily

- Ale napisałam Ci przecież - burknęła. Bo przecież napisała jej że nie wróci do domu.
- Andrew mnie uratował i zaopiekował się mną. Kiedy usłyszała że ma szlaban zmarszczyła czoło.
- Szlaban na co dokładnie? - zacisnęła dłonie w pięści

Caroline Thomas

W końcu obudziła się, rozglądając się dookoła. Gdy tylko się podniosła coś spadło na ziemię. Podniosła ową rzecz i okazało się, że jest to kurtka.
Spojrzała troskliwie na chłopaka, który leżał obok. Nie chciała i nie miała zamiaru go budzić.

Shane

Otworzył oczy, ale nie podniósł się. Nie był zmęczony, lecz jego naturą było lenistwo. Przekręcił się za plecy i w tym samym momencie napotkał troskliwe spojrzenie Caroline.
- Jak tam, Aniołku? - zapytał z uśmiechem. Chciał się z nią trochę podroczyć.

Caroline Thomas

Natychmiast przybrała poważniejszą minę, co było teoretycznie niemożliwe.
- Czeemu nie jestem diabełkiem? - wyjęczała żałośnie.

Grayam Wolf

Shane

- Za ładnie się uśmiechasz, jak na diabełka - zaśmiał się. Podniósł się i przeciągnął. Rozejrzał się po polanie, zastanawiając się, ile spał i co go ominęło. Miał nadzieję, ze nic.

Marianne

- Napisałaś. - przyznała - Ale czy ja cokolwiek miałam do gadania? Nie. Ty po prostu postawiłąś mnei przed faktem dokonanym. Co znaczy ze Andrew cię uratował? - teraz to się juz zdenerwowała na maksa - Czy chcesz mi powiedzieć że przed czyms cię trzeba było ratować? - jej głos ochrypł z nerwów.