Polana na środku lasu.

Adam

- Myślisz ze do marzeń potrzebne jest koło artystyczne? - zdziwił się nieco - Hmm.. Właściwie o czym marzysz? Czego bys chciała? - pochylił się w jej stronę wpatrując się w jej oczy łagodnym wzrokiem.

Blanka

-Ja? Żeby opieka społeczna dała mi święty spokój. To jest moje największe marzenie aktualnie.- pokiwała głową.
-Kiedyś umiałam marzyć robiąc zdjęcia, teraz jest średnio z tym. Ani czasu ani chyba chęci.

Adam

- Czego chce opieka społeczna? - mruknął przysuwając się nieznacznie

Blanka

-Jestem za młoda na matkę,uważają, że średnio nadaję się na opiekunkę.- wywróciła oczami.
-Ale nie ma co o tym gadać.

Adam

- Hmm.. - zamyślił się Adam - jesteś pełnoletnia, masz pracę, Amelia wydaje się być szczęśliwa... No nic.. pokombinuje się - mruknął bardziej do siebie niż do niej.

- Nie martw się na zapas. Nie odbiora Ci małej - stwierdził pewnie

Blanka

-Tego jestem pewna, ale wiesz to do kitu jak sprawdzają co jakiś czas mnie. W Seattle lubili to robić co dwa tygodnie.- wzruszyła ramionami.

Adam

- W Seattle byłaś sama - stwierdził Adam z lekkim naciskiem - Tu masz mnie.. nas - poprawił się szybko mając nadzieję, ze nie zauważyła - W La Push nikt nikogo nie nachodzi. Pamiętasz? Mówiłem, ze to jedna wielka rodzina. Czy coś w tym stylu... - zaśmiał się cicho

Blanka

-Mam ochroniarzy już co?- zaśmiała się stwierdzając, że się przejęzyczył.
-To fajne uczucie.

Adam

Adam zmierzwił włosy i zrobił niewinną minkę - Tak to juz jest. U nas dużo opiekuńczych duchów.

Blanka

-Strach się bać co to będzie jak poznam resztę ludzi z okolicy.- wywróciła oczami.
-Wtedy to jestem gotowa uwierzyć, że nie będę musiała domu zamykać.

Adam

Spojrzał na nią z dziwnym błyskiem w oku
- Drzwi raczej zamykaj -błysk znikł - chyba że lubisz wielu nieproszonych gości... takich co to chcą pogadać, wprosić się na herbatkę itp. jezeli nie zamkniesz drzwi to mozesz spodziewac sie ich wielu - uniósł kąciki ust

Blanka

-A zrobią sobie sami herbaty? Mnie nie przeszkadzają ludzie w domu.- zaśmiała się niedbale.
-Daleko stąd mieszkasz?

Adam

- Niedaleko - uśmiechnął się - Nie przeszkadzają ci ludzie pod warunkiem ze sami robia sobie herbatę? Postaram sie zapamiętać... I potrafie robic herbate. - spojrzał na nią zaczepnie - zmarzłaś?

Blanka

-Nie, to była zwykła ciekawość. A co do ludzi, to miałam dużą rodzinę.- zaśmiała się na samo wspomnienie jej.
-Umiem spać zawsze i wszędzie.

Adam

Gęba mu się uśmiechnęła na myśl o niej skulonej na kuchennym stole. Jemu się to kiedys zdarzyło. Nawet było fajnie...

Blanka

-O czym pomyślałeś?- spytała szczerze zaciekawiona przekrzywiając głowę. Lekko zawiało i jaj włoski uniosły się na wietrze w bok.

Adam

- Właściwie to przypomniałem sobie coś.Spałaś kiedys na stole kuchennym? - zaśmiał się

Blanka

-Bo ja wiem. Chyba nie...- pokiwała głową zamyśliła się na chwilę.
-Nie, jakoś nigdy nei byłam imprezowiczem.

Adam

- To nie z powodu imprezy... - zaczął, ale machnął tylko ręką - mniejsza z tym. Lubisz domowe jedzenie?

Adam

- To było głupie pytanie - zaśmiał się

Blanka

-Lubię, sama gotuję.- pokiwała głową rozbawiona.
-I nei było to głupie pytanie, naprawdę.

Adam

- Zapytam w takim razie inaczej... Lubisz włoskie jedzenie? - Adam zmruzył oczy

Blanka

Zwątpiła całkowicie.
-Nie przeszkadza mi jakos specjalnie. Raz czy dwa jadłam coś włoskiego, ale jestem miłośniczką makaronów.

Adam

- Kobieto! - Adam pokręcił głową - Ja się tu męczę jak jakiś młokos, zeby cie zaprosić na obiad i nie wyjsc przy tym na idiotę...

Blanka

No i Blanka parsknęła śmiechem, takim szczerym, perlistym.
-Adam, zabijasz czasami, wiesz?- śmiała się nadal.
-Nie będę naużywać Twojej uprzejmości lepiej... Wyglądam na niedokarmioną?- przykryła lekko włosami, starając się, by wyglądało to naturalnie, czerwone policzki.

Adam

- Owszem zdarza mi się - mruknął bez krępacji z bezczelnym uśmiechem patrząc prosto na nią. Przysunął się blizej i odgarnął jej włosy za uszy - Chyba juz dzis rozmawialiśmy na temat twoich wypieków... - spojrzał na nią ciepło - Wyglądasz świetnie. Co ty masz z tym naduzywaniem gościnności? Nigdy cie facet nie zapraszał na własnoręcznie robione canneloni?

Blanka

-Nie.- stwierdziła zastanawiając sie ile musiałaby sobie krwi dziennie upuszczać, żeby móc nie miec wypieków.
-No ale dobra. Skuszę się.

Adam

Adam uśmiechnął się jak dawno mu się nie zdarzyło.
- Jutro pasuje? - zapytał nie odsuwajac się wcale.

Blanka

-Spoko.- kiwnęła głową. Jego bliskość bynajmniej ją stresowała w tej chwili.

Adam

Nie zamierzał sie odsuwać. Tak mu pasowało.
- Będzie mi bardzo miło - popatrzył jej prosto w oczy

Blanka

-Powinnam się zbierać.- delikatnie odchyliła się do tyłu, moment nieuwagi i walnęła na ziemię.
-Ałć...- mruknęła starając się wstać z ziemi z przynajmniej odrobiną gracji.

Adam

Adam wywrócił oczami i chwila moment znalazł się przy Blance. Podał jej ręk i pomógł wstać.
- Uważaj troszkę na siebie, dobra? No chyba, ze potłuczenie ma byc wymówką żeby jednak sie nie pojawić na obiedzie. Nie ma takiej opcji - pokrecił głową z uśmiechem trzymając ją nadal.

Blanka

-Nie obijam się specjalnie...- westchnęła ciężko.
-Jestem łakomczuchem, więc nie masz szans odpuścić sobie tego obiadu, ale jest jeden problem... - spojrzała na niego nie wiedząc jak to powiedzieć. Tzn problem ma na imię Amelia.

Adam

- Amelia? - zdziwił się Adam jakby odczytując jej myśli - Nie widze tu problemu. Weź ją ze sobą...

Blanka

-Nie będziesz zły? Głupio mi ją w domu zostawić...- westchnęła z lekkim uśmiechem. Zrobiła mały krok w tył chcąc się od niego odsunąć.

Adam

- Dlaczego miałbym być zły? - Adam nie bardzo zrozumiał - Rodzina jest najważniejsza... - puścił ją. No przecież nie chciał zeby go wzięla za jakiegoś nachala. Ale podał jej ramię. - Chodź, odprowadzę Cię do domu. Zrobiło się zimno. Policzki masz zaróżowione od chłodu - puścił do niej oczko.

Blanka

-Grunt to sobie wszystko wytłumaczyć.- udała, że nie widzi jego ręki.
-Trafię sama, nie bój się. Moja orientacja w terenie nie jest taka zła.

Adam

Adam zmarszczył brew, ale nic nie powiedział. Zabrał rękę.
- W takim razie pozwól, ze odprowadze ćię dla zaspokojenia własnej potrzeby bycia dżentelmenem - lekko uśmiechając się patrzył gdzieś przed siebie.

Blanka

-Każdy ma jakiś problem.- zaśmiała się idąc powoli do przodu.
-Co tam w niebie jest?- podążyła za nim wzrokiem.

Adam

- Wolność - powiedział uśmiechając się nadal.