Polana na środku lasu.

Blanka

-Być ptakiem, wzlecieć ponad chmury....- zaśmiała się.
-Ale tu spokojnie. Żyją tu w ogóle jakieś zwierzęta?

Adam

- Więcej niż się na pierwszy rzut oka wydaje - mruknął cicho - A jakieś konkretne Cię interesują, bo ptaki i świerszcze słychać wszędzie... Często zdarzają się króliki, sarny... to co zwykle w lasach

Blanka

-Jak byłam młodsza to chodziłam do zoo robić zdjęcia wilkom.- westchnęła.
-Lubiłam je. Kiedyś nawet dali mi porobić zdjęcia małym wewnątrz budynku dla pracowników.

Adam

- Wilka czasem też się zdarzają, ale one raczej unikają ludzi - uśmiechnął się Adam

Blanka

-Szkoda, fajne zwierzęta.- tak se trajkotała jak to ona.
-Amelia lubi psy i twierdzi, że kiedyś mi przyprowadzi do domu coś pomiędzy psem i wilkiem, czyli w jej rozumieniu owczarka niemieckiego. Na samą myśl się boję...

Adam

- Może kiedyś...- zająknął się - Byle nie przyprowadziła ci kojota...

Blanka

-Strach się bać.- wywróciła oczami.
-Dawno mi nic tak nie poprawiło humoru.

Adam

- Cieszy mnie to - zachichotał Adam - muszę przyznać że ja również

Blanka

-Symbioza, co?- zaśmiała się rozpinając bluzę, było jej za ciepło, mimo wszystko.

Adam

- Całkiem nawet przyjemna - Adam wyszczerzył się- przynajmniej dla mnie.

Blanka

-No wiesz.- spojrzała na niego przez ramię.
-a dlaczego?

Adam

- Dlaczego przyjemna? - spojrzał na nią tak, ze aż dech zapierało XD - to przecież oczywiste...

Blanka

Zapowietrzy się biedak... Ale dobra, Blanka wywróciła oczami, zrozumiała aluzję do jej ciała.
-No cóż, na następny raz obiecuję zrobić z siebie Amisza.

Adam

- Amisza? A to zmienia poczucie humoru i osobowość? - uniósł brwi w zdziwieniu

Blanka

-Tak, będę czerwona za każdym razem jak na Ciebie spojrzę.- starała sie mówić poważnym tonem

Adam

- Oczywiście... - Patrzył na nią powstrzymując śmiech - To może nastepnym razem ja założę wór pokutny.. poumartwiamy się razem

Blanka

Nie wytrzymała, parsknęła śmiechem.
-A posiadasz takowy?- spojrzała na niego rozbawiona.

Adam

- Jeszcze nie - zachichotał Adam - ale uszyję

Blanka

-Nie wiem czy by Ci do twarzy w nim było. Ja mam lepszy pomysł co do Twojego ubioru, wiesz?- zrównała z nim krok.

Adam

Zmarszczył brwi - Taaak?

Blanka

-Mój pomysł, nie będę się nim dzielić.- stwierdziła natychmiast.
-Ale nie martw się, niewiele straciłeś.- poklepała go po łopatce.

Adam

- Eeeeejjjj - zrobił pseudo urażoną minę - nie zaczyna się tematu gdy nie ma się zamiaru skończyć

Blanka

Blankę wystarczy lekko podpuścić, a powie...
--Na pewno lepiej niż w tym worku cierpiętniczym wyglądałbyś w samych spodniach.- Blanka się rozmarzyła lekko idąc koło niego.

Adam

Adam uśmiechnął się wesoło, ale nie skomentował. Na chwilę ogarnął ją ramieniem i szepnął - Myślę, że kiedyś da się załatwić... - i puścił ją.

Blanka

A miała spokojnie dojść do domu, co nie? Zero buraków i innych czerwonych jarzyn. Sądziła, ze raczej ją wyśmieje... Potknęła się o jakiś konar, lekko zachwiała,a le złapała pion. Włosy jej spadły z ramion i chyba dzięki temu tylko troszkę ukryła kolor swoich policzków.

Adam

Złapał ją delikatnie w pasie i rozbawionym tonem upomniał ją - A prosiłem żebyś uważała...

Blanka

zawału przy nim dostanie, jeszcze chwila...
-Obiecałam tylko, że się postaram...- obróciła głowę chcąc spojrzeć na niego zza firanki włosów.

Adam

Uśmiechnął się i delikatnie odgarnął jej włosy z twarzy.
- Słowo, że się postarasz mi wystarczy

Blanka

Opanowała się z tyćka, chociaż serce waliło jej jak szalone.
-To dobrze.- tyle zdołała z siebei wydukać.

Adam

Przyciągnął ją odrobineczkę do siebie. Przeniósł rękę z pasa na ramię i pogładził je uspokajająco
- Też tak myślę...

Blanka

-Strasznie zabawne...- mruknęła pod nosem czując jego ręke na swoim ramieniu stwierdziła dwie rzeczy: 1. zrozumiał, że ją krępował przed chwilą, 2. przez bluze czuć jego temperaturę ciała...

Adam

- Zabawne jest to że się martwie bys sie nie poobijala gdy jestes ze mna na spacerze? - mruknął - jakby to wyglądało, hę? - no z ramienia to chwilowo ani myślał zabierać ręki.

Blanka

-Nie wiem czy ktokolwiek by Cię posądzał o pobicie.- wywróciła oczami. Teraz właściwie było jej przyjemnie ciepło, jakby otuliła ją farelka.

Adam

- O pobicie to raczej nie - przeciągnął się troszkę - raczej odsądzili mnie od czci i wiary za marną opiekę - spojrzał na nią ciepło

Blanka

-Czujesz się opiekunem wszystkich wkoło? Czy nadano Ci tylko taki tytuł?- już ochłonęła, rozmawiała z nim normalnie, a z daleka musieli wyglądac jak para.

Adam

- Czuję się opiekunem tylko tych, których lubię - uniósł kąciki ust w delikatnym uśmiechu.

Blanka

-No to czym sobie zasłużyłam na lubienie?- podniosła jedną brew spoglądając na niego.

Adam

- Ja po prostu tak mam - wzruszył ramionami - Jak kogoś poznaję to albo go lubię albo niekoniecznie. Taki rodzinny instynkt.... Rzadko mnie myli...

Blanka

-A nuż teraz jest ten moment, że się pomylił...- zaśmiała się wtulając w niego delikatnie.

Adam

Wciągnął głęboko powietrze
- Nie sądzę - śmiejac się przygarnął ją troszkę bardziej