Polana na środku lasu.

Adam

- Ale pamiętaj... spokojnie dobrze? - właśnie zaczynał żałowac podjętej niedawno decyzji. Jednak nagle wszystkie konsekwencje jego przyszłego czynu przestały mieć jakiekolwiek znaczenie. - Rozmawialiśmy o wilkach, pamiętasz? Mówiłaś, że lubisz wilki... Mówiłem, ze tu są wyjątkowo spokojne... Przyjazne... - mówił nieco pospiesznie - Mówiłem ci że tu jest specyficzna magia, prawda? - zaczynał się uspokajać - Ta legenda... ta którą opowiedziałem w domu... część z niej była przeznaczona dla Ciebie. Pamiętasz co ci już powiedziałem? Że jesteś dla mnie jak powietrze. jak cały mój świat - Adam mówił już całkiem pewnym głosem, niskim, przyjemnym dla ucha.

Blanka

Patrzyła na niego jak na wariata przestając mrugać. Kiwała tylko głową bojąc się nawet ruszyć.

Adam

Adam postawił wszystko na jedna kartę. Miał gdzieś Sama i jego groźby, miał gdzieś reszte świata. Liczyła się tylko ona. Nic więcej. I chciał żeby go zobaczyła. Takim jakim jest.
- Blanka, proszę, to dla mnie ważne... - złapał ją mocno w ramiona i pocałował. Jakby całował ją ostatni raz w życiu. Namiętnie, ciepło, władczo, a zarazem z dziwną delikatnością i miękkością. Puścił ją i odbiegł kawałek - Proszę, poczekaj na mnie. Wrócę... - i zniknął w krzakach

Blanka

Usiadła na tym korzeniu czy co to tam było z miną "wtf?!". Wzieła głęboki wdech. Dotknęła dłonią ust, dla tej przyjemności można żyć z poparzeniami. Patrzyła w stronę w którą poszedł ciekawa co teraz... właściwie. Żyć nie umierać.

Adam

Adam zniknął w zaroślach. Przeżegnał się, głęboko odetchnął i zdjął ubranie. Ułożył je w kosteczkę i się przemienił.
Powoli wszedł na polanę.

Blanka

Blanka w pierwszym odruchu zdębiała. Siedziała taka z wielkimi oczyma wpatrzonymi w niego.
-Adam...?-wykrztusiła z siebie niepewnie lekko się schylając. Wilk był w jej mniemaniu ogromny.

Adam

Adam powoli i dostojnie podszedł do niej. W końcu samcem był. Najlepszym dla niej... Trzeba się było nieco zaprezentować. Zamachał lekko ogonem i dotknął pyskiem jej brzucha.
Niech się dzieje co chce. Ona jest moja. Ja jestem jej. Ona jest MOJA. A reszte niech diabli porwą...

Blanka

-Matko boska...- czuła się, jakby jej ktoś garnkiem przez łeb dał. Dłonią lekko niepewnie, wystraszona przejechała po jego grzbiecie.
-Magia istnieje...- westchnęła przypominając sobie, jak Adaś mówi, że zawsze jest coś magicznego.

Adam

Adam napreżył się pod jej dotykiem
Jest dobrze. Przynajmniej nie uciekła z krzykiem... Naparł lekko swoim cielskiem na jej kolano. Wsunął nos pod jej koszulkę dotykając zimnym nosem jej pępka.

Blanka

-Teraz to jesteś zimny, co?!- odsunęła się lekko. To niezbyt miłe, juz się przyzwyczaiła do jego gorących dłoni, a teraz lodowaty nos. Czuła jak naprężył mięśnie.
-Przeszkadza Ci mój dotyk?- spojrzała na niego nadal mocno zdziwiona.

Adam

Adam pokręcił głową i uśmiechnał się po wilczemu. Przysunął się ponownie wsadził nos pod jej koszulkę i polizał Blankę po brzuchu, po czym wsunął głowę pod jej rękę. Lekko ja trącił.

Blanka

-Zboczony wilk.- zaśmiała się, gdy ją polizał. Jakoś nadal czuła się niepewnie. Wilk wielkości niedźwiedzia ją liże po brzuchu, super...
-Tak trochę wymowniej mi powiedz co mam zrobić, bo nie zrozumiałam. Może jestem tępa, ale wiesz... Nikt z moich znajomych nie miał nigdy problemu z mówieniem. Jesteś pierwszy, eksperymentalny obiekt.

Adam

Spojrzał na nią z wyrzutem. Polizał ją po ręku i nachalnie trącił jej dłoń pyskiem. Potem wsunął pod jej palce swój łeb i popatrzył na nią wyczekująco.

Blanka

-O żesz ty...- zaśmiała się i podrapała go za uchem. O to mu chodziło....
-Uwierze teraz w każde Twoje słowo, obiecuję.- westchnęła nadal niepewna dlaczego ona, co to ma w ogóle być, ale chyba jej się to podobało.

Adam

Spojrzał na nią tak, ze normalnie ach...
Jak Cię znam to i tak będziesz wszystko negować... westchnął w myślach.
Oparł się łapami o pień i polizal Blankę po policzku. Musnął miękką sierścią jej szyję i położył łeb na jej ramieniu.

Blanka

Oplotła rękoma delikatnie jego szyję.
-Jak an dużego wilka to nie powiem, całkiem oswojony jesteś.

Adam

Żebyś się nie zdziwiła...
Bardzo delikatnie uszczypnął ją w ucho. Nie było mocno, wiec bez histerii... Trącił ją pyskiem

Blanka

-Nie wierzę Twoim zębom. Masz je większe niż moje.- oburzyła się lekko odsuwając.

Adam

Wyszczerzył się w uśmiechu.
Nie tylko to mam większe niż Twoje...
Zlazł z pnia i podszedł do Blanki. Oparł jej głowe na kolanach
No nie badź taka... Nie oburzaj się już tak, no... Żartowałem tylko. Przeciez Ci nic nie zrobię!

Blanka

Podrapała go za uchem.
-Ale nic nie będziesz mówił co?- westchnęła. Zaśmiała się do swoich myśli.

Adam

Spojrzał na nią nieco pobłażliwie
Konieto, jestem wilkiem.. jak niby miałbym mówić?
Ale łbem się nadstawił jeszcze. To drapanie było całkiem, całkiem...

Blanka

Drapała go dalej.
-Do drapania byłaby lepsza Amelia, wiesz?

Adam

Jeżeli tak sądzisz
Odsunął się nieco urażony...

Blanka

Spojrzała an neigo krzywa.
-No co? Wiesz ona sie zakochuje w zwierzętach, ja tylko w ludziach... Chociaż czym Ty jesteś co? Mieszanka?- oparła dłonie na kolanach i lekko sie pochyliła trzymając twarz naprzeciwko jego pyska.

Adam

Właśnie... Czym jestem? Spojrzał na nią smutnymi oczami Nie zwierzęciem.. Nie człowiekiem... A ty kochasz tylko ludzi, prawda? Tylko ludzi... zaczął się wycofywać w stronę lasu.

Blanka

-Gdzie idziesz?- spojrzała na niego zdziwiona. Nie zrozumiała swojej gafy.

Adam

Rzucić się z klifu westchnął. Usiadł gdzie stał
To ja już chyba mam odpowiedź na pytanie czy odwzajemniasz chociaż w części to co do Ciebie czuję... Ostrzegali, ze prawda boli... pomyślał sarkastycznie

Blanka

Podeszła do niego i uklękła obok niego.
-Nie znikaj mi co?- objęła go za szyję jedną ręką przytulając się do niego. on naprawdę był jak niedźwiedź, futro też miał w sam raz do przytulania.

Adam

Siedział sztywno.
Żebyś miała mnie za przytulankę. Ja mam uczucia, wiesz? Ale w końcu tylko potwór ze mnie jakiś... Zwierzę... Nic co mogłabyś pokochać...
Trącił ja pyskiem w ramię.

Blanka

-Jak uważasz, ze rozumiem co chcesz powiedzieć trącając mnie pyskiem, to przykro mi, ale jeszcze się nei nauczyłam. Ale chętnie się będę uczyć.- uśmiechnęła się niepewnie. Teraz rozumiała czym była ta miłość, to wpojenie...

Adam

Przewrócił oczami.
Tak to sie rozmawiać nie da, wiesz? Naparł na nią całym sobą. Był cięższy. Wyszczerzył się. To paskudne..Nawet sie na ciebie złościc nie potrafie..

Blanka

-No tak, staranuj mnie!- zaśmiała się spod niego.

Adam

Pochylił się nad nią. Wyszczerzył w wilczym uśmiechu.

Nieee... Nie to mi teraz kołacze w myślach Odsunął pyskiem jej koszulkę i wpatrujac się w jej oczy polizał ją ponownie po brzuchu. Jesteś moja, wiesz? Może tego jeszcze nie wiesz, ale... i tak jesteś moja... będziesz moja... Polizał ponownie. Powoli. Niespiesznie. Miała delikatna i pachnącą skórę. Wariował od tego zapachu.

Blanka

-Co Ty robisz?- spytała niepewnie, ale nadal rozbawiona. Mimo wszystko to co robił było miłe.

Adam

Mam radochę Podjechał jęzorem nieco wyżej. Zatrzymał się i wziął w zęby rąbek jej koszulki.

Blanka

-Adam, przestań no...- łaskotał ja już, ale leżała grzecznie. jeszcze ja łapą przytrzyma, złamie miednicę i co?

Adam

Sapnął nieco. Zaczął podjeżdżać z tą koszulką wyżej machając przy tym ogonem. No widać było że ma radochę.

Blanka

-Wolę już jak wygłaszasz uszczypliwe komentarze i mamy względnie równe szanse, wiesz?- trzepnęła go delikatnie w ucho.

Adam

Wyszczerzył się w uśmiechu. A mnie się to nawet podoba Ciągnął tą koszulkę dalej. Gdy uznał że odkryte jest już wystarczająco dużo, uwalił się obok i położył na tym odkrytym ciele pysk. Przykrył ją ciepłym i miękkim futrem. Machał ogonem. I to mi się podoba

Blanka

-Adam, proszę... - westchnęła.
-Nie to, żebym nie lubiła wilków, ale mam ochotę pogadac, wiesz?