Polana na środku lasu.

Adam

Zrzucił ją z siebie najdelikatniej jak tylko mógł.
No i? Ale pomogło jak się wykrzyczałaś, prawda? Trącił ją lekko. - Słuchaj, Leah... ja wiem, ze nie jest łatwo. Że tobie nie jest łatwo... Chciałbym pomóc Leah, naprawdę chciałbym, ale nie wiem jak. Pierwszy raz stykam się z wilczycą. i to z takim charakterkiem. - Delikatnie i pieszczotliwie pacnął ją pyskiem w ucho - Tylko się nie oburzaj. To nie bajer!

Leah

Westchnęła sobie i lekko zawyła, kiedy rana ją zaszczypała.
-Wracam do domu...- mruknęła zerkając na niego zastanawiająco. Facet ją co najmniej intrygował.

Adam

Idź do Gasparda... - Adam podniósł się Lepiej, zebys nie była dziś sama... A raną się nie przejmuj... Nie bdzie nawet śladu. jutro powinna zejść całkowicie. Tylko dziś moze paskudnie wyglądać. - odchodził w przeciwną strone. I powiedz mu... powiedz mu że ma rację. Mam z tym problem... Będzie wiedział o co chodzi, farciarz jeden. - Zerknął na nią smutno, odwrócił się i zniknął w krzakach.

// gdzieś tam Wink

Adam

// chata Sama

Adam wpadł na polanę. Sam zmienił się na jego widok i golusieńki przysiadł na miękkim mchu.

A żeby cie tak mrówki użarły pomyślał Adam złośliwie, po czym poszedł w ślady Sama.

- To czego chcesz mój panie - gdy byli sami, Adam pozwalał sobie na wielką ilośc sarkazmu.

- Pogadać... Właściwie zapytać Cię o coś.. - Sam zamyślił się na chwilę - Jak sobie radzi Leah?
- A to Cię stary nie powinno już obchodzic. - Adam spojrzał na niego chłodno. - Radzi sobie. Lepiej niż ja na poczatku. Bo mam nadzieje, ze pytasz jak sobie radzi z byciem wilkołakiem.

Sam zmruzył oczy i skoncentrował wzrok na Adamie. Chłopak wytrzymał spojrzenie prawie do końca.
- Nie znosze, gdy tak ze mną pogrywasz Sam - warknął wściekły

- A ja nie znosze, gdy robisz ze mnie idiotę - stwierdził Sam zadowolony z siebie

- Prawdziwy dupek z Ciebie wiesz?

- Pytałem o to jak ona sobie radzi prywatnie... No wiesz.. Czy jest szczęśliwa... - Sam zbył ostatnią wypowiedź Adama milczeniem

Adam

- To Cię zdecydowanie nie powinno obchodzic - warknął Adam trochę zbyt bezczelnie - Masz Emily? To zajmij się Emily. A Leah zostaw w spokoju. Dość chyba sie nacierpiała z twojego powodu, nie sądzisz?

- Od kiedy ty sie w pieprzonego obrońcę białogłów zabawiasz? - Sam nie lubił gdy ktos go pouczał - A może ona ci sie podoba co? Myślisz ze z tobą bedzie szczesliwsza? Jednej baby nie potrafiles utrzymac, to myslisz ze z ta pojdzie ci łatwiej? Bo ona z malej dziury jak La Push a nie wielkomiejska pani?

Adam nie czekał aż przebrzmieją ostatnie słowa tej wypowiedzi. Zerwał się na równe nogi i wyprowadził cios. Trafił Sama prosto w szczękę.

- Ty dupku! To nie ma nic wspólnego ze mną, debilu! Mi chodzi o nią! Ona ma prawo do szczęścia! Nie potrzebuje bagażu w postaci gburowatego dupka, który nie chce dac o sobie zapomniec! Pogielo cie do reszty? Ty myslisz ze kim ty jestes? Ja nie mam nic do niej! Jest szczesliwa z Gasem i oby jak najdłuzej. Mi chodzi o to zebys sie wreszcie od niej odpie.... - Sam nie pozostał dłuzny. Jego silny cios wepchnął końcówkę zdania Adamowi do gardła. Wściekły chłopak przemienił się w wilka. Sam również. Jednocześnie atakując Adama całą mocą alfy. Wbiło go w ziemię. Bolało. Czuł się jakby wypchnięto mu powietrze z klatki razem z płucami. Nie mógł złapać oddechu, nie mógł się podnieść... Czuł się jakby położono na nim cały dom. Z jego pyska wydobył się skowyt bólu. Sam odpuścił w tym samym momencie

Nie waż się więcej podnieść na mnie ręki. Chyba, że będziesz chciał mnie wyzwać... Ale tego... - Sam nie dokończył i odszedł. Adam znienawidził tę chwilę. Po tym jak Sam zniknął, Adam przemienił się. Nadal nie był w stanie się ruszyć. Ułożył się w pozycji, która pozwalała mu oddychać i czekał aż ból odpuści.

Leah

/Dom Gasparda

Leah weszła na polanę. Rozglądała się dookoła. Słyszała tu przecież jakieś 'warczenie'.
-Jest tu któryś z Was? -zapytała cicho. Nie bała się. W końcu to byli jej bracia.

Adam

- Odejdź Leah - Adam próbował wczołgać się gdzies w zarośla. W końcu nie będzie świecił gołym tyłkiem, wystarczy ze wszystko go bolało.

Leah

-Adam wszystko ok? -mruknęła z lekka zdezorientowana- Znalazłam Twoje ubrania, przemieniałeś się? -zapytała nieśmiało.

Adam

- Tak... - wychrypiał - masz je gdzies?

Leah

-Tylko po jaką....-urwała- Mam je w ręku... położę je przed sobą i się odwrócę, zgoda? -mruknęła w przestrzeń przed sobą. Adam... Wszystko w porządku? -dodała po chwili.

Adam

Adam zachichotał słabo - Miałem spotkanie z takim jednym... siusiakiem - ból ustępował. Z trudem wciągnął spodnie i narzucił koszulę. Ciężko oddychając usiadł opierając się o pień. - Już.

Leah

Podbiegła do niego kiedy tylko uzyskała na to zgodę.
-Który z tych dupków poczuł się alfą i omegą co? -warknęła delikatnie dotykając wielkiego siniaka na policzku.

Adam

Adam syknął.
- Daj spokój. Zaraz zniknie...

Leah

-O co poszło hmm? -spojrzała na niego zza firanki rzęs lekko podnosząc głowę do góry. Nie była niską kobietą, ale mimo wszystko to nie wystarczało.

Adam

- A czy to ważne, Leah? - Adam wytrzymał spojrzenie. - Niektórzy po prostu nie potrafią się odczepić - warknął wściekle.

Leah

-Tak wiem. Ja też nie potrafię... Więc powiesz mi? -mruknęła nie zdając sobie sprawy z tego, że gładzi go po policzku.

Adam

- Nie da rady - Adam pokręcił głową i ponownie syknął z bólu. Sam mu nieźle przyłożył.

Leah

-Embry siedzi cały dzień u matki. Znowu histeryzuje, że umiera.... Więc to Quill tak? Znowu mu się w dupie poprzewracało... -warknęła.

Adam

Adam zaśmiał się cieżko.
- Quill? Leah, ja sie nie moge smiac. To boli

Leah

-No to Jacob, Sam? Gaspard biadoli w domu. Jacob to dzieciak... -wyliczała niezmordowana, aż coś jej zaskoczyło. Mijała dziś Sama. Wracał przecież z lasu i na jej widok zmienił kierunek marszu. Niby to było normalne, w końcu zahocywał się jak zwykle...
-Sam... -mruknęła wściekła.

Adam

- Leah, daj spokój - głos Adama mimo, ze słaby zabrzmiał ostro. - To są sprawy między mną a nim. Nikomu nic do tego - dopiero teraz uświadomił sobie, ze zabrzmiało to zbyt ostro - Daj spokój. Proszę - dodał łagodniej

Leah

-Idiota! -krzyknęła w niebo, nie zauważając, że jej ręka wbiła się w drzewo obok Adama.
-Dlaczego on Ci to zrobił? Miał taki kaprys? Jasne. Pan wielka mi K***A ALFA. On się nadaje do leczenia....

Adam

Nie zwrócił najmniejszej uwagi na to ze jej reka wbila sie w drzewo tuz obok niego.

- Czasem z Samem dość burzliwie dyskutujemy nad różnicami zdań - zaśmiał się Adam z sarkazmem - Dlatego właśnie wolimy robić to na osobności. Nie wtrącaj się w to Leah.

Leah

-Strasznie zabawne... -mruknęła mierząc go spojrzeniem. Coś było nie tak. Nie powiedział jej wszystkiego. Tego była pewna.
-Nie traktuj mnie jakbym była upośledzonym dzieckiem...

Adam

- Nie traktuje cie jakbyś była upośledzona. - Adam szybko dochodził do siebie. Ból znikał. - Po prostu z Sama jest wielki nieskończony alfa dupek i tyle. Dzis pokłóciliśmy sie o to, jutro o tamto... bywa.... póki jest alfa bedzie górą, a później... -nie dokończyl

Leah

-A później? Dobrze wiesz, że to nie on powinien nim być. I bynajmniej nie powinien też tak traktować swojego zastępcy... -zerknęła na Adama w świetle księżyca. Cóż... wyglądał dość imponująco. Powinna opuścić spojrzenie, tak jak nakazywał jej rozum... Jednak nie miała na to jakos ochoty.

Adam

Wytrzymał spojrzenie. Nie zwykł opuszczać go przed nikim. No... Sam był poza nawiasem...
- Ale nim jest - zauważył twardo - Kiedys przyjdzie na niego czas - warknął.
Spojrzał na Leah i uśmiechnął się
- A co z tobą? W porzadku?

Leah

Delikatnie przejechała palcem po jego policzku prawie docierając do ust. Opamiętała się odsuwając na pół kroku.
-Tak. przepraszam... -ucięła krótko.

Adam

- Nie szkodzi - usmiechnął się szeroko - To było miłe - Przeciagnął się. Gnaty go juz prawie nie bolały. Cóż, zawsze szybko przychodził do siebie.

Leah

-Cóż... WIem... -szepnęła- Dlatego przepraszam.

Adam

- Nie przepraszaj gdy robisz cos miłego. Jezeli nie było dla ciebie miłe, wówczas to ja powinienem przeprosić - złapał ją za rękę - Gdy przepraszasz za cos milego, to mozna to odebrac za nieuprzejmosc. To ja przepraszam ze nie powiedzialem dziękuję - uśmiechnął się bezczelnie.

Leah

-Po prostu chyba nie powinnam tego robić... -mruknęła speszona.

Adam

- Uznajmy to za przyjacielski gest osoby, ktora po prostu martwila sie o przyjaciela, w porzadku? - mrugnął do niej i wstał.

Leah

Kiwnęła głową bez przekonania. To było dla niej dziwne... Czy się martwiła? Myślę, że tak. Ale ciągnęło go do niej coś... i nie potrafiła tego wytłumaczyć. Gaspard ją dziś zdenerwował. Czemu nie robił tego Adam? Westchnęła znów bez większej radości, odgarniając ciemne włosy przysłaniające jej oczy.

Adam

- Hej. Uśmiechnij się bo pomyślę, ze jednak zobaczylas mnie jako golodupca, przezylas traume i teraz bedziesz miala koszmary. Będzie dobrze. Samem sie nie przejmuj. Jak bedziesz chciala pogadac, to wiesz gdzie mnie znalezc. Ja nie gryzę - zachichotał. - Idę do domu leczyc uposledzoną męską dumę - puscil do niej oko - Odprowadzic cie gdzies?

Leah

-Ty nie... Ale to ja zachowuje się jak dzika, prawda? I przyrzekam, że nie widziałam ani kawałka gołego tyłka.... -uśmeichnęła się znów stając przed nim.

Adam

- Uffff- zawołał z udawaną ulgą - bo już myslalem ze zauwazylas tego wytatuowanego motylka na posladu. Niechlubny bląd wczesnej młodości - zachował poważną twarz, ale oczy mu sie śmiały

Leah

Uśmiechnęła się delikatnie.
-Może jeszcze nie wszystko stracone.. -powiedziała, kiedy znowu odezwał się w niej jakiś obłąkany stwór. Jej skromnym zdaniem powinna sobie iść, żeby nie doprowadzić do jakiegoś katastroficznego w skutkach zdarzenia. Ale... nie potrafiła. Czuła się tak jakby coś przywiązało ją do Adama. A gdyby miała uciekać czułaby się jak w koszmarze, kiedy wszystko dzieje się na zwolnionej taśmie.

Adam

Adam rozesmiał się i przygarnął ją ramieniem. Tak po przyjacielsku.
- Chodź kobieto-nie-wszystko-stracone. Rozmowy o moim tyłku mnie peszą. Odprowadze cię do Gasa i pójdę do domu. Czas zebym się przespał nieco. - był naprawdę zmęczony.

Leah

-Nie wracam do domu... To znaczy nie wracam do Gasparda... -mruknęła- Ale zgadzam się z tym, że powinieneś odpocząć.