w lesie

Maria

- Przepraszam za mój ostrzejszy ton, ale jak widać jestem zdenerwowana - odpowiedziała, podchodząc do Rachel. - A ja jestem Maria - również się przedstawiła.

Edward

- Już nic nie mów - powiedział całując ją w czubek głowy.
- Będzie dobrze - wtulił ją w siebie żeby tak że głową opierała się o jego tors.

Emma

Wzięła głębszy wdech, teraz już czuła się uratowana i bezpieczna. Edwarda był blisko, mogła czuć jego dotyk, zapach, słyszeć jego głos. Żałowała tylko, że nie może mu powiedzieć jak bardzo go kocha i jak bardzo jej głupio, że dała się porwać. Nie mówiła już dalej nic, na jej twarzy zagościł lekki uśmiech.

Edward

- Cii, już nic nie mów - uspokajał ją i deliktanie przejechał ręką po jej policzku .
- Zaraz będziesz bezpieczna - powiedział.
- Mario czekaj tu na mnie - powiedział i skierował się w stronę szpitala.

/ szpital [ Ty zaczynasz już tam] ---> oboje

Victor

/Ulica

Pędząc za zapachem Veroniki, wymijał zgrabnie drzewa. Motor był posłuszny, jakby stworzony specjalnie dla Victora. Człowiek z pewnością już dawno walnąłby motorem w drzewo. Ale nie on. Po chwili wjechał na polanę.

/Polana

Benjamin

/ Dom Dutton'a / Obrzeża miasta

Idąc przed siebie kopał szyszkę. Raz, dwa, trzy... raz, dwa, trzy... Marzyło mu się aby kot został i nie odchodził, ale zwierzak miał wolną wolę. I chyba potrafi z niej korzystać... Co to za różnica? Przyzwyczaiłem się...

Maria

- Oooo, widzę, że mam towarzystwo - powiedziała siedząca pod drzewem Maria, która najwyraźniej nie została zauważona.

Benjamin

Ciekawe co też mu do głowy przyjdzie....? Przystanął i obejrzał się - Przepraszam - powiedział cicho. - Zamyśliłem się.

Maria

- Nie szkodzi - odpowiedziała z uśmiechem. - To się zdarza każdemu.

Benjamin

Benajmin patrząc na nią wsadził ręce do kiszeni. Jest trochę podobna... Otrząsnął się z zamyślenia i zadał pierwsze pytanie jakie przyszło mu do głowy - Dlaczego pani siedzi tak pod tym drzewem?

Maria

- Czekam na kogoś - odpowiedziała. - I nie mów mi na pani, bo czuję się staro, a mam tylko 19 lat - powiedziała. - Mam na imię Maria - przedstawiła się.

Benjamin

Zamrugał zdziwiony. Była młodsza do niego. W ludzkim świecie. Jej prawdziwego wieku nie umiał ocenić, ale wiedział że jest czystą wampirzycą, jej serca nie było słychać. Chrząknął i wyciągnął niepewnie rękę. - Benjamin.

Maria

- Miło cię poznać - powiedziała szczerze. - Nie musisz się mnie obawiać. nie zaatakuję cię, ani nie będę wyzywać. Wiem, że pół-wampiry często są źle traktowane. Ja nie mam do was nic. Nie jesteście dla mnie gorszą rasą, czy istotami, które nie powinny istnieć.

Benjamin

Kiedy usłyszał jej słowa uniósł dumnie brodę. - Nigdy nie miałem problemów związanych z tym kim jestem. - powiedził zimno. Nie chciał być trktowany jak coś chorego o co trzeba dbać.

Maria

- Więc uważaj, bo możesz się wkrótce przekonać o tym - powiedziała poważnie. - Usiądź i nie bądź już taki zły - wskazała na miejsce obok siebie. - Wyglądasz mi na osobę, która wiele przeżyła, mimo młodego wieku - nie pytała go o nic, po prostu powiedziała to, co myślała.

Benjamin

Wzruszajac ramionami usiadł na ściółce. - Kot mi chciał nawiać. - powiedział dziwnym tonem.

Maria

- Taaa, pewnie. To powód by życie odcisnęło na twarzy bolesny ślad, nie ma co - zakpiła. - Nie mów takich głupot, bo nie lubię tego.

Benjamin

Spojrzał na nią z bólem widocznym w oczach. Teraz ten kot był dla niego praktycznie wszystkim. Żona go zostawiła, ojciec fanatycznie obwinia za śmierć matki, a kot chce uciekać. Milczał uparcie i odwrócił od niej wzrok. Jedyne żywe stworzenie, które mogłoby z nim zostać na stałe, bynajmniej taka miał nadzieję.

Maria

- Ja nie mam nawet zwierzęcia! Ba, nawet własnego domu! Tylko kąt u znajomej - powiedziała do niego, widząc jego minę. - Siedzę w lesie i czekam na osobę, która dała mi trochę nadziei, że moje życie będzie lepsze.

Benjamin

- Bo o to trzeba się starać... - syknął wstając. Sam doszedł do wszystkiego, ojciec nauczył go jedynie podstaw. - Nie wolno siedzieć pod drzewem i czekać, bo może coś się wydarzy. - uśmiechnął się ironicznie. - Z taką postawą daleko nie zajdziesz.

Maria

- Siedzę tu, bo nie chcę by znajomy musiał mnie szukać. Właśnie robię to dlatego, by pokazać jaka jestem: cierpliwa i pełna nadziei. A nie taka, jaką mnie znają - powiedziała spokojnie.

Benjamin

Jej słowa wymusiły w nim zmianę nastroju i usiadł ponownie. Złapał szyszkę i zaczął ją rozrywać powoli na kawałki. - A dlaczego...- zaczął, ale zawahał się czy zadać to pytanie. Może lepiej nie wiedzieć... Zaczął po chwili inaczej, uznając że nie wypada pytać o szczegóły. - Skąd pochodzisz? - nie był może zbyt zadowolony z początków tej znajomosci, ale wybierajac między samotnym oczekiwaniem na decyzję kota, a rozmową z Marią, wybrał Marię.

Maria

- Pochodzę z Meksyku - odpowiedziała spokojnie. - Ile mam lat, to ci nie powiem, jednak wiedz, że urodziłam się w XIX wieku - czyli trochę już latek sobie liczę - powiedziała z uśmiechem.

Benjamin

- Wcale nie musiałaś... - zaczął mamrotać i sięgnął po kolejną szyszkę. - Cóż... mam tyle na ile wyglądam.

Maria

- Czyli około 25 jak mniemam - powiedziała, patrząc na niego uważnie. - Więcej bym ci nie dała.

Benjamin

Uśmiechnął się nagle. - To nieistotne. - rozłupał szyszkę na pół - Na kogo tak czekasz pod tym świerkiem?

Victor

/Ulica

Wjechał do lasu pędząc jeszcze szybciej niż zwykle. Zaczął drzeć ryja aby odreagować; z pewnością wybudził ze snu wszystkie leśne stworzenia. Wymijał zgrabnie gęsto rozsiane drzewa.

Maria

- Na brata mojego przyjaciela. Kazał mi tu zaczekać. Skoro powiedział, że przyjdzie, to pewnie tak zrobi - uśmiechnęła się. - Mieszka z rodziną w Forks, a dokładnie na obrzeżach, w lesie. Z tego co słyszałam są oni wspaniałymi osobami, o wiele za dobrymi... - spuściła głowę.

Benjamin

- No obrzeżach? - ożywił sie nagle - Też tam mieszkam, ale prawie nikogo nie znam - dodał szybko aby nie zadawała niepotrzebnych pytań. Zastanowił się nad jej słowami - Jak można być za dobrym?

Victor

Wciąż pędził jak szaleniec. Śmignął obok pary rozmawiających. Nie zwrócił większej uwagi kto to taki. Wyjechał na małą polanę.

/Stara chata

Maria

- Naprawdę można - odparła. - I ja tak czuję. Bo nie wiem, czy zasługuję na to, co mnie z ich strony spotyka.

Benjamin

- No cóż... - nie wiedział co powiedzieć bo nie miał pojęcia dlaczego uważała, że nie zasługuje na szczęście - To dobrze że takie jednostki egzystują. Jakby cały świat był zapełniony takimi... - wskazał kierunek w którym odjechał facet na motorze - byłoby ciężko...

Maria

- Tamten to wredna szumowina, której najchętniej urwałabym łeb - syknęła. - Już nie takich cwaniaczków jak on się pozbywałam. Może wyglądam łagodnie, ale wierz mi, że jestem zdolna do wielu rzeczy.

Benjamin

- To ja może jednak sobie pójdę... - powiedział cicho widząc błysk nienawiści w oczach kobiety. Nie przestraszył się jej, ale mimo to poczuł że tu nie jego miejsce.

Maria

- Nie, zostań jeszcze - powiedziała łagodnie. - Nie lubię samotności. Dobrze jest mieć się do kogo odezwać. Poza tym chciałam cię o coś spytać: czy masz tak czasem, że żałujesz czegoś ponad wszystko i chciałbyś to odkręcić za wszelką cenę?

Benjamin

Zastanowił się głęboko nad jej pytaniem i takie samo postawił sobie. Czy żałuję? Przed oczami przemkły mu różne obrazy. On jeszcze jako małe dziecko pod opieką ojca, który co wieczór powatrzał mu że śmierć matki to jego wina, trochę starszy kiedy ojciec odchodzi życząc sobie aby więcej się nie spotkali, Kate opuszczająca dom ze słowami "Było miło". - Nie, niczego nie żałuję. I nie chciałbym zmieniać biegu wydarzeń. - spojrzał na Marię. Był dziwnie spokojny. Analizował to wiele razy i zawsze dochodził do tego samego wniosku. Tego nie dałoby się zmienić.

Maria

- Masz szczęście - wstała i zaczęła wolno się przechadzać. bezwiednie kroczyła w kierunku domu Cullenów. - Ja wiele rzeczy zrobiłabym inaczej.

Benjamin

- Nie jestem pewnien. - spojrzał na nią spod drzewa - Aby to wszystko co złe cofnąć musiałbym się nigdy nie urodzić. Więc, nie wiem czy jestem takim szczęściarzem - dokończył wzruszając ramionami. Widząc że Maria kieruje swe kroki w jakimś określonym kierunku, wstał i otrzepał się.

Maria

- Mimo wszystko jesteś w lepszej sytuacji niż ja - odparła cicho, ale była pewna, że słyszał ją doskonale.

Benjamin

Pokręcił głową ze smutkiem. - Powodzenia - rzekł szczerze i pomachał jej ręką. Miał nadzieję że kiedyś się spotkają.

/ Las / Ulica