w lesie

Chiara

uśmiechnęła się ciepło.
- A co mi mogłaś zrobić? - spytała lekko zdziwiona.
- Bo na pewno nie jesteś normalnym człowiekiem - dodała radośnie

Dea

- W zasadzie pewnie nic - zaśmiała się Dea. Lepiej jednak zostawic dla siebie swoje umiejętnosci. Usiadła na ziemi - Jak często musicie jeść? - uruchomił jej się tryb badawczy

Chiara

Zaśmiała się i usiadła obok niej.
- W sumie to zależy od tego gdzie i z kim przebywamy. A właściwie taki sygnał,że trzeba coś zjeść to pieczenie w gardle, jakby Ci go wypalało - uśmiechneła się patrząc na dziewczyne.

Dea

- Coś jak zgaga? - zapytała myśląc nad czymś intensywnie.

Chiara

- Powiedzmy - uśmiechnęła się i skubała trawkę pod drzewem.
- Chciałabym być znów człowiekiem - westchnęła

Dea

- A dawno tak jesteś... - Dea szukała odpowiedniego słowa - inna.. ?

Chiara

- Ponad 100 lat - westchnęła.
- Dałabym wszystko żeby choć na godzinę znów być człowiekiem. Czuć normalny smak jedzenia, temperatury - westchnęła smutno

Dea

- Tego niestety nie umiem sprawic - westchnęła Dea - ale chcialabym czasem... mogę ci pomóc jakos?

Chiara

- Nie - uśmiechnęła się lekko - wystarczy,że teraz ze mną tu siedzisz. W domu czułam się zbyt samotna - spuściła wzrok i spojrzała na swoją dłoń i swój pierścionek.

Dea

Podążyła wzrokiem za jej spojrzeniem
- Ślicznyyy - zachwyciła się - Od twojego chłopaka? Męża? Narzeczonego? - oglądała pierścionek jak sroka. Istna rasowa baba XD

Chiara

- Dzięki - uśmiechnęła się.
- Wiesz, nie wiem. To dość skomplikowane - posmutniała.
- On przysłał mi to przez jakiegoś chłopca - westchnęła

Dea

- Jak to? - zdziwiła się - nie mógł sam ci dać? Bo ty go kochasz prawda? Jeżeli ludzie się kochają to nie ma znaczenia gdzie są i co mówią inni. Przeznaczenia serc nie mozna zmienic.

Chiara

- Kocham go, bardzo. Chcesz posłuchać o tym? To trochę skomplikowane - westchneła patrząc na nią.

Dea

- Jasne - usiadła wygodniej - Jeżeli oczywiście chcesz opowiedzieć.

Chiara

- Kiedy się poznaliśmy to prawie sie pozabijaliśmy - zaśmiała się - potem on powiedział, że mnie kocha. Kupiłam dom, dla mnie, June i Vei. Kiedy pojechałam do miasta i wróciłam i zastałam ich kiedy się całowali. Zapewnił mnie, że mnie kocha a ja mu wybaczyłam. Wszystko było ok tylko on skrywał przede mną tajemnicę. Kiedyś mieszkał w Volterze i służył jednemu w rodów i tam poznał Rachel, jego miłość. Najpierw powiedział,że nie żyje a potem ona go odszukała i złozyła nam wizytę. Potem znów było dobrze póki nie pojechał na polowanie do Seattle. Potem otrzymałam list , róże i pierścionek. Napisał,że mnie kocham i nie zdążył mi tego dać osobiście. I że wrócił do Voltery ale wróci do mnie. June też gdzieś wyjechała -starała się mówić dość wolno. Na końcu uśmiechnęła się smutno.

Dea

- Oj... - Dea patrzyła na nią smutno. - To przykre. Faceci to idioci - westchnęła - Czasami zachowuja się jak upośledzony genetycznie gatunek. Mogę cię przytulić? - zapytała niepwenie.

Chiara

- Jasne - powiedziała i uśmiechnęła się. Czuła się jak jakiś emo-wampir z nie swojej woli. Ciągle siedziała sama w domu, z nikim nie rozmawiała. Nie znała tu w sumie nikogo.

Dea

Dea przytuliła wampirzycę w myślach splatając zaklęcie powodzenia. Uśmiechnęła się gdy skończyła.
- Wiesz, że będzie dobrze, prawda?

Chiara

- Chcę w to wierzyć - westchnęła z uśmiechem.
- Gdzie mieszkasz? - spytała nagle

Dea

- W La Push - odpowiedziała z wahaniem - Uwierz - uśmiechnęła się - Ja wiem, ze bedzie dobrze.

Chiara

- Szkoda. Nie mam tam wstępu - skrzywiła się lekko.
- Ja mieszkam tu, zaraz pod lasem - wskazała w stronę drogi do domu.

Dea

- A ja czasem tu przyjezdzam po zioła - powiedziała cwanie - moze się okazać że będę częściej tych ziół potrzebować - zachichotała.

Chiara

- Było by fajnie - uśmiechnęła się.
- Ja mogę być wszędzie oprócz La Push - westchnęła.
- Zupełnie nie wiem czemu. Przecież nie umiałabym skrzywdzić żadnego człowieka, nawet wilka - westchnęła smutno

Dea

- Ja nie wiem czemu - westchnęła - ale moze to ma coś wspólnego z zapachem. Nie tolerujecie się nawzajem, prawda?

Chiara

- Tak ale wiesz, po jakimś czasie idzie się przyzwyczaić - zasmiała się.
- Ponoć jest to związane z jakimś paktem, który Cullenowie zawarli z mieszkańcami La Push bardzo dawno temu - wyjaśniła jej

Dea

- A rzeczywiście - Gaspard coś tam mówił kiedyś. - Ciekawiła mnie ta historia, ale oni nie chcą mówić mi nic. Oni w ogóle nie chcą o was rozmawiać. Na sam dźwięk słowa wampir oni się jeżą i warczą. - westchneła. - a wy jesteście.. tacy uroczy - patrzyła na Chiarę z wyrazem fascynacji.

Chiara

Zaśmiała się.
- Uroczy. Tego jeszcze nie słyszałam - zachichotała - ja na przykład nie chcę nikogo skrzywdzić i uwierz, nawet wilka bym broniła - stwierdziła pewnie

Dea

- Wierzę. Jakoś nie wyglądasz na osobę o złym charakterze - uśmiechnęła się Dea - osoby o złych charakterach mają taka specyficzną.. no tą.. jak to się nazywa... ech... mniejsza z tym - westchnęła. Słowo jej uciekło - są specyficzne i o. A ty... z ciebie bije spokój.

Chiara

Uśmiechnęła się radośnie.
- Odkąd pamiętam to byłam spokojna. Nawet żal mi te zwierzaki atakować - westchnęła cicho.
- A Ty ? Czym się zajmujesz? - spytała

Dea

- Ja? Właśnie zostałam pełnoetatow.ą matką - westchnęła - zostałam prawną opiekunką jedenastoletniej dziewczynki.

Chiara

- Szczęściara - uśmiechnęła się ciepło.
- Zawsze chciałam mieć męża, dzieci a teraz mam tylko wielki, pusty dom - westchnęła z przyklejonym uśmiechem

Dea

- Nie mam męża - zaczerwieniła się Dea - Dopiero skończyłam 18 lat... I niezbyt byłam przygotowana na taką odpowiedzialność. Miałam niezbyt miłę zycie i wolałabym o nim zapomnieć. powiedzmy ze zaczęłam żyć dopiero po przeprowadzce do La Push. Jakieś... - zastanowiła się - trochę więcej jak pół roku temu. To całkiem niedawno. A teraz Cassie... ja nie wiem czy sobei poradzę - sapnęła

Chiara

Przytuliła ją delikatnie żeby nie zrobić jej krzywdy.
- Poradzisz sobie. Wiesz, zawsze mogę Ci pomóc - zaśmiała się cicho.
- Męża nie mam jak już z resztą Ci mówiłam a dziecka nie będę miała nigdy - westchnęła patrząc na nią - poza tym wszyscy,których polubiłam, pokochałam tutaj mnie opuścili - wzruszyła ramionami

Dea

- Jak to wszyscy cię opuścili? Przecież chyba masz z nimi jakis kontakt prawda? - Dea też sie lekko przytuliła. Embry będzie się darł później, ale mniejsza z tym. - Wiesz nawet jezeli sie wyprowadzili na drugi koniec świata to przeciez nadal mozecie się odwiedzać, dzwonić, pisać... Prawda? - uśmiechnęła się pokrzepiająco.

Chiara

- No teoretycznie tak. Ale co mi po telefonie jak nawet ich dotknąć nie mogę - uśmiechnęła się.
- A Ty pewnie masz dużo znajomych? - spytała z lekkim uśmiechem i przeczesała włosy

Dea

- Jak to nie możesz telefonu dotknąć? - no tego juz nie zrozumiała. - Masz coś z rękami? - nie zauważyła, ale.. zaczęła się przyglądać intensywnie rękom Chiary. Nie wyglądały na upośledzone w żaden sposób. - A ja wcale nie mam wielu znajomych. Raczej odludek jestem - zaśmiała się

Chiara

- Nie chodziło mi o telefon - zaśmiała się głośno - chodziło mi o to,że owszem porozmawiać mogę ale ani nie moge ich zobaczyć ani dotknąć - wytłumaczyła z uśmiechem.
- A z rękami wszystko ok - spojrzała na swoje dłonie

Dea

- Ale nadal możesz ich odwiedzić, prawda? Przecież się nie rozpłynęli w powietrzu...- stwierdziła - nikt cie chyba łańcuchem nie przykuł - mrugnęła

Chiara

- Teoretycznie tak ale nawet nie wiem gdzie są - westchneła
- Koniec tego użalania - zaśmiała się - co robisz całymi dniami? - spytała

Dea

- Jakby to powiedział mój brat - przewróciła oczami - opierdalam się. A tak na serio to jeszcze się uczę. A poza tym szukam pracy. - zachichotała - jako poważna głowa rodziny powinnam taką mieć, prawda? No i włóczę się po lasach, zbieram ziółka.. i takie tam. A ty?