w lesie

Gość

Samantha spojrzała na Lizzy. Cały czas czuła sie niepewnie i nic nie mowiła.

Lizzy Brown

nie.. nie mogę ryzykować... chodziarz ta mała. Nie , kontroluj się...
Wywróciła oczami i utkwiła je w dziewczynie.
- Przestraszyłam Cię?

Gość

- Tak jakby - powiedziała spokojnie

Lizzy Brown

- Przepraszam - wciągnęła powietrze nosem, powoli się rozluźniając.
wydaje się taka delikatna.. skręciła bym jej kark, zanim by się zorientował, a potem.. wzdrygnęła się.
- Jestem Elizabeth - powiedziała udając opanowanie.
Lizzy jesteś za bardzo nadpobudliwa, to wampiry , uspokój się Drgnęła.
Taka ... biedna Walczyła sama ze sobą, impuls , jeden powód by wystarczył by zaatakować. Krew która ją wypełniała, nakręcała ja bardziej.

Isten

- To jest Samantha, a ja Isten - powiedział spokojnie. - Ledwo tu przybyłem, a już poznaję kolejną osobę ze swojej rasy.

Gość

Samantha nie za bardzo podobała sie Lizzy. Nie czuła sie dobrze w jej towarzystwie.
- Isten...-wymamrotała widzac postawe Lizzy

Lizzy Brown

-Rasy??- powiedziała coraz bardziej zdenerwowana - nie używam tego stwierdzenia.
Spojrzała swoimi czerwonymi oczami prosto w twarz Istena.
mała się denerwuje.. nie strasz jej , zaczynasz od początku pamiętasz? ona Ci nie zagraża , to nie twoje terytorium... myśli kłębiły się w jej głowie.
- Miło was poznać - jej słodki głos , brzmiał tym razem wyjątkowo gorzko.

Isten

- Przepraszam więc za to stwierdzenie - powiedział nadal łagodnie. Zdawał sobie sprawę z tego, że z jej emocjami może być różnie. Wytaźnie ze sobą walczyła.
- Ciebie też miło poznać - rzekł bardzo spokojnie.

Gość

Samantha patrzyła to na Lillzy to na Istena
- Miło, miło - powiedziała spokojnie

Lizzy Brown

Uspokoiła się wolno. Co i raz patrzyła na każde z osobna.
-Ehhmm chyba przeszkodziłam wam w rozmowie taak? - powiedziała .
- no trudno przepraszam... - wycofała się powoli - może kiedyś zobaczymy się w bardziej sprzyjających okolicznościach- szepnęła, wiedząc , że oboje ja usłyszą.
Wolno ruszyła na kolejne polowanie na drugim końcu lasu.
mało brakowało

Isten

- Co o niej myślisz? - spytał Samanthy, gdy wampirzyca się oddaliła.

Gość

- Szczerze, to nie wiem - powiedziała spokojnie i usiadła pod drzewem
- A Ty co o niej myslisz?

Isten

- Jest w niej coś co mnie niepokoi. Ona nie jest zła, ale trzeba z nią postępować bardzo ostrożnie. Była gotowa do ataku, a ja do skorzystania ze swoich zdolności. Nie doszłoby do walki, ale wisiałą ona w powietrzu przez chwilę - powiedział zamyślony.

Gość

- Aha - powiedziała i spusciła na chwile głowe. Zastanawiała sie nad czymś. Po chwili spojrzala na Istena
- Nie chciałabym jej samej spotkac - mrukneła cicho

Isten

Objał ją delikatnie ramieniem.
- Nie bój się - powiedział z troską. - Póki jesteś ze mną nic ci nie grozi. Mam nadzieję, że chcesz mieć we mnie przyjaciela?

Gość

Sam uśmiechneła sie delikatnie
- Dziekuje, znam tylko Ciebie i jestes bardzo dobrym człowiek - powiedziała
- Przyjaciela, oczywiście ze tak

Isten

- Myślę, że nam obojgu ta znajomość wyjdzie na dobre. Dobrze mieć kogoś, z kim można porozmawiać - rzekł z radością.

Gość

- Dokładnie. Ja nie wiem czy miałam przyjacioł ale chyba nie jestem taka zła - usmiechneła sie promiennie

Isten

- Oczywiście, że nie - odwzajemnił uśmiech. - Bardzo się cieszę, że się poznaliśmy. Mam nadzieję, że taki dobry początek będzie oznaką równie dobrej przyszłości. Ale przyszłości chyba nikt nie przewidzi.

Gość

- Nie to ze jestem panikara ale bałam sie tej Lizzy, taka dziwna była - powiedziała
- I ja ponoc jestem nowonarodzonym wampier - dodała

Isten

- Zawsze mogę ci pomóc w razie kłopotów czy dziwnych sytuacji. Jestem gadatliwy, więc zawsze próbuję rozluźnić atmosferę. A jeśli trzeba wiać to... zatrzymuję czas i tym samym wroga.

Gość

- Niezle - usmiechneła sie - No mi czasem buzia sie nie zamyka a czasem milcze jak grob - powiedziała

Isten

- Kiedy będziesz chciała rozmawiac to podyskutujemy, a kiedy będziesz chciała milczeć, albo pomilczymy razem, albo cię sam zagadam - wyszczerzył zęby.

Gość

- Okej, nie ma sprawy - usmiechneła sie ładnie i oparła plecami o drzewo bo tak wygodniej było
- Na dlugo tu zostaniesz? - zapytała wlepiajac swoje oczy w Istena

Isten

- Nie wiem - odpowiedział szczerze. - Może na miesiąc, rok, a może na zawsze. Szukam swojego miejsca na ziemi. Kto wie, może coś mnie tu zatrzyma.

Gość

Samantha zamysliła się na chwile
- Pamiętam jak zawsze lubiłam czytac ksiazki. Miałam ich pełno, ale zawsze chciałam przeczytac ''Osobowość ćmy''. Jednak nigdy jej nie dostałam - powiedziała
- Kolejne moje wspomnienie - dodała i usmiechnela sie lekko

Isten

- No proszę - powiedział zadowolony. - Znowu sobie coś przypomniałaś. Gdzie teraz mieszkasz? Chyba masz swój kącik. Jesteś zadbana, nie wędrujesz jak ja.

Gość

- W małym domku - wyjaśniła
- Pewnie jestes już zmeczony a ja Cie zagaduje i zagaduje - spuściła łepek

Isten

- Zmęczony? A skąd - roześmiał się serdecznie. - Ale jeśli ty chcesz iść do siebie to powiedz. Mogę cię odprowadzić, czy coś... - powiedział nieśmiało.

Gość

- Mieszkam sama - powiedziała bo nie wiedziała ze Ann tez ju tam mieszka bo skad ma wiedziec - Wiec wole porozmawiac z Toba niz, siedziec w tych czterech scianach - usmiechneła sie

Isten

- Cieszę się. Ja zatrzymałem się w małym motelu, u pewnej starszej pani. Ale wolałbym coś innego. Choćby zwykłą chatkę z drewna - rzekł cicho, bawiąc się gałązką.

Gość

- Chatki z drewna sa fajne - rozmarzyła sie, poczym spojrzala na Istena

Isten

- Wszystko bym oddał za swój własny kąt - posmutniał.

Gość

Samantha podeszła blizej Istena
- Nie smutaj, prosze Cie. Moze moge Ci jakos pomoc? - zapytała
- Tylko nie badz smutny - poprosiła

Isten

- Nie wiem moja droga. Marzę o domu i przyjaciołach od ponad stu lat, a nic z tego nie wychodzi. Nie zabijam nawet ludzi po to, by móc z nimi żyć normalnie. A jakoś nadal nie mam szczęścia. No, mam teraz ciebie, a to bardzo wiele dla mnie. Zaprzyjaźnić sięz kimś w tak krótkim czasie to coś niesamowitego - uśmiechnął się lekko.

Gość

- Ty masz mnie, ja mam Ciebie i jest dobrze - powiedziała poczym usmiechneła sie lekko
- A tak wogole to moge dostac jakies namiary na Ciebie?

Isten

- No widzisz ja... - roześmiał się. - Nie mam nawet komórki. Nie jest mi potrzebna, bo nie mam z kim rozmawiać. Ale chyba w końcu kupię. Gdybyś czegoś potrzebowała, mógłbym przybyć natychmiast.

Gość

- W sumie ja tez nie mam. Nie mam niczego oprocz tego domku - powiedziała
- Ale jakoś to będzie...musze tylko odzyskać pamieć - usmiechneła sie

Isten

- Musiałbym się rozejrzeć po okolicy. Poznać nowe miejsca, porozglądać się. Iść na zakupy - dodał wesoło. - Zawitać do kawiarni, poznać ludzi. Może zechciałabyś mi towarzyszyć? Nie będziesz się czuła samotna, a kiedy będziesz spokojna i rozluźniona, może znowu sobie coś przypomnisz. Radość i poczucie bezpieczeństwa dużo dają.

Gość

Samantha zamyśliła się na chwile
- Jasne że tak, ale czy nie bede kłopotem? - zapytała patrząc na Isten'a