w lesie

Gaspard

Dobra. Chodź stąd, bo ten zapach mi humor psuje. pobiegł w stronę chaty sfory czyt. chaty Sama.

/chata sama czy co to tam Leah założyła. zaczynasz.

Gość

Świat pogrążył w aksamitnej ciemności,miejscami rozjaśnionej promieniami księżyca,prześwitującymi przez wyrwy w kopule liści. Nad jego głową rozciągało się bunatnoozłote sklepienie z falujących liści,podtrzymywane potężnymi filarami pni zakorzenionych głęboko w suchej,nagiej ziemi. W wiecznie zielonym cieniu zdołały przeżyć tylko mchy,porosty i kilka niskich krzaków. Brak poszycia sprawiał,że z łatwością dawało się wniknąć wzrokiem głęboko pomiędzy grube kolumny drzew lub wędrować swobodnie pod szeleszczącą liściastą kopułą. Musiał być już niedaleko. Wyczuwał swoich pobratymców coraz wyraźniej.

Gość

Samantha spacerowała po lesie, było to jedyne miejsce gdzie mogła byc sama i gdzie mogła przemyslec kilka spraw, lub sobie cos przypomnieć. Zastanawiała sie gdzie jest Ann Marie i cała reszta. Idac tak przed siebie na chwile zatrzymała sie przy drzwie.

Gość

Sky doskonale rozumiał, dlaczego schroniła się tu rodzina wampirów.
Sam z początku był zaskoczony faktem, że nawet w dzień jego skóra
nie mieni się niczym diament. Widać chmury zawsze wisiały nad Forks.
Drzewa przesłaniały niebo,rzucając na ziemię pierzaste cienie.
Niestety, nawet stąd wyczuwał przykrą dla jego nozdrzy woń wilkołaków.
Wiatr niósł ją z północy, dlatego Sky postanowił nie zapuszczać się w tamte strony.
Już od dawna wędrował samotnie. Znajomy zapach jego pobratymców ucieszył go.
Być może pozwolą mu oni zatrzymać się na jakiś czas w Forks.
Z taką myślą chłopak przyspieszył,a wkrótce stał się tylko smugą przemykającą między drzewami. Zmierzał w stronę miasta.

Albert

/dom Avii

Pojawił się obok jednego z drzew. Usiadł na wielkim głazie i złapał się za głowę. Jego twarz była umęczona, wyglądał jakby postarzał się o dziesięć lat. - Nie sądziłem, że to takie trudne... - szepnął do siebie.

Avia

/dom Avii

Avia wbiegła do lasu. Rozgladała się dookoła. Nigdzie go nie było. Powiew wiatru zmierzwił jej włosy, zorientowała się, że nie wzięła nic ciepłego do ubrania. Po chwili nerwowo obejrzała się za siebie. Gdzie jest ścieżka...

Albert

Albert siedział na głazie nieruchomy niczym posąg. Nagły powiew wiatru przywiódł czyiś słodki zapach. - Avia? - szepnął wystraszony. - Co ona tu robi? - podniósł się.

Avia

Zdezorientowana dziewczyna nie potrafiła określić kierunku z którego przyszła. Kolejny podmuch wiatru przyprawił ją o dreszcze. Wszystkie drzewa wyglądały tak samo. Nagle usłyszała jakiś szelest i pobiegła na oślep dalej w las.

Albert

Albert dotarł do Avii w kilka sekund. - Co ty tu robisz? - na powrót nie oddychając wziął ją na ręce i razem zniknęli.

/dom Avii

Albert

Albert pojawił się między drzewami, postawił Avię na ziemi, a sam zniknął w mroku.

Avia

Chyba przesadziłam, wkurzył się. Avia usiadła pod drzewem. Zimno, ciemno, a ten drań mnie tu zostawił. Naprawdę przesadziłam. Tylko co teraz... Do domu raczej nie trafię. Ciemno, zbyt ciemno jak dla mnie. Zawsze problemy z tymi wampirami - gorzko się uśmiechnęła

Albert

Nagle wokół Avii zaczęły lądować wielkie głazy; wyglądały tak jakby spadły z nieba. Zderzały się z ziemią powodując ogłuszający huk. Las zatrząsł się w posadach, zewsząd dochodziły jęki i krzyki.

Avia

Dziewczyna zerwała się z ziemi. Zatkała uszy. Przestań! Słyszysz, przestań! - starała się przekrzyczeć huk, a z oczu płynęły jej łzy. Co Ty im robisz, przestań natychmiast?! - szlochała - Nienawidzę Cię! Po co każesz mi tego słuchać?

Albert

Jęki i krzyki ustały. Albert wyłonił się z mroku i stanął za dziewczyną. - Bu! - zaśmiał się.

Avia

Avia rzuciła się na niego dalej płacząc. - Idioto! Wiesz co ja myślalam? Jak mogłeś!

Albert

Albert roześmiał się na dobre. - Więc jednak się przestraszyłaś. - wyszczerzył zęby w uśmiechu.

Avia

Nienawidzę Cię! Jesteś okropny! I przestań się wreszcie śmiać! - krzyczała Avia

Albert

Albert trochę się uspokoił. Uśmiechając się delikatnie, przytulił Avię i uspokajająco pogłaskał ją jedną ręką po głowie, drugą po plecach. - Już dobrze. - wymruczał aksamitnym głosem.

Avia

Nie jest i nie wmawiaj mi, że nie mam racji. - powiedziała - To nie zmienia faktu, że jesteś podłym oszustem. Zawlokłeś mnie do tego lasu, zostawiłeś samą. Idioto, a potem te krzyki. Wiesz co sobie myślałam?! Nie nie jest w porządku! - dokończyła.

Albert

Odsunął dziewczynę na odległość swoich rąk trzymając dłonie na jej ramionach. - Oszust czy nie, musiałem cię trochę postraszyć. Nie możesz czuć się przy mnie tak bezpiecznie. - ponownie się uśmiechnął.

Avia

Ale... to było okrutne... - łzy płynęły jej po policzkach - Zrób tak jeszcze raz a Cię zabiję, zobaczysz! - wygrażała się.

Albert

Albert niemalże parsknął. - Zabijesz mnie, powiadasz? Jestem ciekaw jak chcesz to zrobić... - roześmiał się i odwrócił do dziewczyny plecami. Spojrzeniem odszukał księżyc schowany w koronach drzew.

Avia

Śmiech Alberta spowodował, że Avia nie wytrzymała. Nienawidzę Cię! - powiedziała i zaczęła uderzać chłopaka pięściami. Zdawała sobie sprawę, że to co mówi to tylko pogróżki, był od niej o wiele silniejszy. Jednak nie lubiła jak ktoś nie brał jej na poważnie.

Albert

Albert odwrócił się w milczeniu nie zważając na ataki dziewczyny. Jednym szybkim uderzeniem w pewien punkt na szyi Avii, pozbawił ją przytomności. Dziewczyna padła mu w ramiona nieprzytomna. Albert zniknął wraz z nią.

/dom Avii

Carlisle

//gabinet medyczny w domu

[albert zapewniam Cię, ze jesteś w przeciwnym końcu niż my]
Stanął gdzieś w lesie.
-Teraz mi opowiesz po kolei co się dzieje i działo...- miał zdecydowany głos.

Jasper Hale

/gabinet medyczny w domu

-Carlise'a-zaczał niepewnym głosem-Nie wiem jak mam Ci powiedziec-zaciał sie
-o Albercie i całej akcji z Lizz to wiesz, prawda?

Carlisle

-Wiesz co? Lepiej mi wytłumacz czemu Edward darł się na Alice przez telefon. Bo to jest lepszy fenomen, a ja widzę, że Ty jesteś tego powodem.... Tylko brakuje mi historii pomiędzy wściekłym Edwardem i Alice, która wyjechała. Opowiadaj wszystko co uważasz za stosowne.- nie zmienił tonu idąc powoli jak człowiek przez las.

Jasper Hale

- Carlise- zaczał niepewnym głosem by potem przybrac powazny ton swojej wypowiedzi. Nie wiem dokładnie czemu Edward sie wydarł na Alice, zwazywszy ze nigdy tego nie robił. Jedno jednak jest pewne ze całą sytuacja jest powiązanan ze mna i to okresliłbym scisłym węzłem. Zwolnił kroku i poprosił o to takze Carlise'a.
- Nie wiem dokładnie od czego mam zaczac ale chyba tak bedzie najprosciej. Albert namowił wykorzystujac instynkt łowiecki Lizzy do zjedzenia łupu, ktory on przyniosł do jej domu. łaki sie dowiedziały ze stało sie to w okolicach Forks i ze pakt został złąmany. Albert miał zadanie wrocic z Anna i zeby ja ratowac Alice zabrała ja i siebie do naszego znajomego Klausa w Settle. W tym cazsie ja sie udałem do Lizz, zeby powiedziec jej co ja czeka i do czego sie dopusciła i o konsekwencjach tego czynu i pod wpywem chwili...zawiesił głos. Starał sie dokonczyc ale mimo wysiłku jaki wkłądał zadne słowo nie ujrzało swiatła. Czuł jakby cos go sciskało z ogromna siła za gardło i nie pozwalałąo na jakikolwiek dzwiek. Zaczerpnął głeboko powietrza i jednym tchem wydusił z siebie - pocałowałem Lizz, ale to nie był koniec- westchnał zrezygnowany.
- Potem kiedy Lizz wpadła na pomysł co mogłaby zrobic ..chciałą zajac sie Albertem <ale plan uległ zmianie>- potem, gdy targały mna emocje, bo wczesniej miałem spotkanie z człowiekiem i przez niego poczułem sie jakby powietrze i wszelkie siły ze mnie wyszły na zewnatrz...wiedział ze to co mowi moze byc batrdzo chaotyczne ale nie zwazał juz na to i kontynuował co jakis czas zerkajac na twarz Carlis'a.
- I wtedy pod wpływem gniewu targajacych emocji pocałowałem Lizz jeszcze raz ale tym razem ze sie wyraze z ogniem, siła, powerem. Wzrok utkwił gdzies w dali.
- Carlise zrobiłem to pod wpływem chwili, wiedziałem ze ona czuje sie zle, samotna, i chciałem ja pocieszyc, buc znia zeby wiedziała ze nie jest sama. Mimo ze miałem swiadomosc tego, co zrobiła...Dureń!, kompletny Idiota!... , jak mogłem do tego dopuscic, i co mi to dało? no co?!...zraniłem uczucia Alice, dałem nadzieje na inne zycie Lizzy, kim ja jestem zeby dokonywac takiego wyboru i kierowac ich zyciem!. Jestem tylko krwiozercza bestia ktora zamiast ludzi pozera zwierzeta i przez to niby mam sie czuc lepszym, Ha! oto kim jestem-zacisnał szczeki i starał sie miarowo oddychac. Odwrócił sie od Carlise'a. Jego oczy ciskały gromy. Pięści zaciskały sie to znow rozluzniały. Był zły na siebie.
Gdy ochłonał zwrocił sie w strone wampira
- Wiem ze nic i nikt nie jest w stanie usprawiedliwic to co sie stało-mruknał ze skrucha w głosie, - ale jedno co moge powiedziec ze nigdyy nie miałem zamiaru zranic Alice, mam nadzieje ze mi wybaczy. Do konca wiecznosci bedzie mnie scigało sumienie i to mi chyba wystraczy.
-Przepraszam Carlise - mruknał -stało sie i nie zmienie tego, ale chce zebys wiedział ze tylko Alice sie dla mnie liczy i tylko ja kocham. Dałbym sie za nia rozszarpac by chociaz na koncu moc spojrzec w jej oczy. Jego nos poczuł nieprzyjemna woń
-Jestesmy juz niedaleko-szepnał do Carlise'a. Sam starał sie maksymalnie skoncentrowac na zadaniu ktore było przed nim.

Carlisle

-No widzisz. Trochę pracy, wygadałeś się... Jak coś to ja sie za Tobą u niej wstawię.- uśmiechnął się.
-Mnie nie masz za co przepraszać, dobrze, ze chociaż ty widzisz co źle zrobiłeś. To jest absolutnie najważniejsze.- mina kochanego tatusia i poklepał go po ramieniu
-Kawałek sie przejdziemy i poczekamy na nich.

Jasper Hale

-Masz racje i dzieki ze zrozumienie-poklepał Carlise'a po ramieniu
-Cos czuje ze nie bedzie łatwo-wzdrygnał sie na sama mysl

Carlisle

-Nie idziemy walczyć. Poza tym Ty pilnujesz atmosfery, ale delikatnie, nie chcesz paniki zrobić. Ja rozmawiam.- pokiwał głową.
-To Edward jest w tym domu porywczy, a nie ja...- wyszczerzył się.

Jasper Hale

Jasper usmiechnał sie - masz racje nie ma mowy o walce a ja postaram sie jak tylko bede mogł.
_powiedz mi czy Edward do nas dołaczy?

Carlisle

-Nie. Ja dbam o moje zdrowie psychiczne.- rzucił jakby nigdy nic.

Jasper Hale

-Rozumiem
Za chwile dodał.
-Jestesmy juz coraz blizej powiedz mi czy masz jakis plan?

Carlisle

-Tak. Z poważną miną wybłagać litość.- odparł lekko rozgoryczony.

Jasper Hale

Jasper spojrzał lekko zaskoczony odpowiedzia Carlise'a
-Chcesz ich błagac o litosc? Myslisz ze nie ma innego sposobu- zastygł na chwile nieruchomo wpatrzony przenikliwie w Carlise'a

Carlisle

-Nie ma.- westchnął.
-Mam im powiedzieć że co? Pogryziony człowiek pokłół sie widelcem do grilla?- podniósł lekko jedna brew.

Jasper Hale

Jazz doskonale wiedział ze ma racje i raczej nie ma innego sposoobu. Chociaz wszystko zalezy od całej rozmowy i jje przebiegu.
-Pewnie masz racje ale poczekajmy na konfrontacje, zeby nie było-puscił perskie oko w strone Carlise'a

Carlisle

-Miejmy nadzieję, że będą mieli dobry humor.- uśmiechnął sie.

Jasper Hale

-To sie okaze juz niedługo-szepnał zauwazył kontem oka i poczuł jednego z nich jak zblizał sie do miejsca spotkania. Czuł sie troche nieswojo bedac jedna czescia siebie na ich terenie po tym wszystkim.
-Musimy uzbroic sie w cierpliwosc-rzuciła w strone Carlise'a