w lesie

Gość

Ruszył za nią
-Mam nadzieje że sie cieszysz
Powiedział na do widzenia do wampirzycy

Kejsi

warkneła cicho i pobiegła do Juli w wampirzym tempie po kilku sekundach zastąpiła jej drogę.
- gdzie się wybierasz?- spytała wesoło po czym uśmiechneła się

Julia

Julia nie znała odpowiedzi na pytanie Kejs.
-Przed siebie -powiedziała -byle do przodu-dodała po chwili.

Gość

Idzie obok Juli
-A ja z nią
Lekko uśmiechnięty idzie do przodu

Kejsi

szybko dołączyła do nich. Miała z nich niezły ubaw.
- Czyli nie zamierzecie wracać do Forks?- spytała rozbawiona. Chodziaż nieznosiła tego wampira, rozbawil ją

Julia

Nie miała pojęcia gdzie idzie, ale było to dla niej bez znaczenia. Chciała po prostu iść.
-Nie, raczej nie-odpowiedziałą.

Gość

Złapał sie za głowę
-Ja chyba muszę iść
Powiedział zmęczony jakby głodny ^^

Kejsi

- ciekawe dokąd- mrukneła do siebie, po czym spojrzała w oczy chłopaka, miał je prawie czarne ale nadal widziała kawałki czerwieni.
- och- wyrwało jej się
- rozumiem. Pomóc ci?- spytała milszym tonem. Nie chciała żeby on później się zadręczał, z resztą znala dobrze te tereny.

Julia

Zaśmiała się. Grzyby będą zbierać czy jak? W czym Blake nie miałby sam sobie poradzić? Stanęła na chwile.
-W którą stronę iść, żeby dojść do miasta? -zapytała.

Gość

-Muszę teraz coś zjeść
Zaczął biec przed siebie szukając jakieś zwierzyny

Kejsi

-choć zaprowadzę cie- powiedziała i uśmiechneła się do dziewczyny.

Julia

Szła za Kejsi, nie wiedząc czy daleko jeszcze. W końcu doszły.

/ulica

Kejsi

szła w milczeniu obok Julii. Aż do miasta

/ulica

Gość

Po długich wędrówkach i poszukiwaniach znów natrafiła na nowe miejsce
-całkiem miłe miejsce- pomyślała- nawet czuje tu inne wampiry, a nawet dużo, ciekawe jak im się udaje żyć w takiej dużej ilości
Zaciekawiona tym faktem postała chwile w miejscu po czym zaczęła szukać kolacji.
-a może zostane tu troche dłużej, obserwacja tego terenu wydaje się świetną zabawą Uśmiechnęła się do siebie i siadła pod drzewem obserwując gwiazdy

Gość

Weszła. Uwielbiała noce. Były ciemne, tajemnicze. A szczególnie lubiła lasy. Wszelkie zło tu powinno się znajować. Ale czy jest? Nie wiedziała. Szla wgłąb lasu, aż w końcu przystanęła. Kucnęła i oparła się o drzewo. Powiew wiatru rozwiał jej włosy. Tu czuła się dobrze. Nie chciała wracać zbytnio do miasta. Do ludzi. Achh... Tak zostać tu na zawsze. Ale nie mogła. A zresztą? I tak kiedyś umrze. Tylko kwestia wieku.

Gość

Podniosła się powoli. Za niedługo musi wrócic do miasta. Jednak lubiła swój styl życia. Czy być może lubiła siebie? Lubiła swoje zachowanie, jej myśli, jej szczerość. Tak. Nigdy nie kłamała. Była po prostu szczera do bólu. Mówiła to co myśli, nigdy nie zastanawiała się nad ewentualnymi konsekwencjami. A jak były - po prostu znosiła je w milczeniu. Opierała się nadal o drzewo. Zastanawiała się, czy kogoś może spotkać. Nie miała ochoty. Była w zbyt dobrym humorze. A pojawienie się kogokolwiek pewnie zburzyłby cały nastrój.

Gość

Zaczęło się robić chłodno. Chłód już mniej lubiła. Skrzywiła się i odepchnęła od drzewa. Ruszyła w stronę miasta, starając się nie wpaść na drzewa, bo Myriam widziała tylko ciemne zarysy roślin. Niedługo potem ukazały jej się w oddali neony miasta. Zerknęła na las, obiecując, że jeszcze tu wróci. Był taki... nieprzyjacielski. Wrogi. Odwróciła głowę od lasu i znikła /nmm/

Gość

Obserwowała oddalającą się kobiete. Zastanawiało ją jakim cudem ta dziewczyna weszła do lasu pełnego wampirów i przeżyła... Może nie tylko ona jedna żywiła się wyłącznie zwierzętami? Może te wampiry tutaj też nie zabijają ludzi. Coraz bardziej fascynowało ją to miejsce.
Siadła pod drzewem wyjęła kartke i długopis i zaczęła pisać kolejną piosenke.
Potem otworzyła pokrowiec i wyciągneła z niego gitare.
Grała. Jej muzyka była spokojna i cicha, pełna piękna i wdzięku. Przy takiej melodi nawet śmierć wydawała się prostrza... Tak śmierć, tylko przecież ona już nie żyła, nie była człowiekiem od około 4 lat...
Tak bardzo czasami zazdrościła ludzią, że mogą żyć, że nie są tylko pustymi diamentowymi posągami.
Przez cały las teraz płynęła jej spokojna i pełna rozpaczy melodia

Aya

/Seattle|Ulica

Zjawiła się w lesie. Tego potrzebowała odpoczynku, szum drzew.
Położyła się na trawie. Była zimna, tak samo jak ona. Przymknęła oczy i słuchała odgłosów lasu.

Takeo

// Tak wyszło, że znikąd.

Wszedł - co jak co, ale był w doskonałym humorze. Złapał dwoma palcami krańce kaptura i naciągnął go bardziej na głowę. Mimo to mogło to dostrzeć jego uśmiech i niebieskie kosmyki włosów - nowy wymysł chłopaka. Zerknął spod kaptura na otoczenie. Hm, czyżby dotarł do lasu?

Aya

usłyszała cichy szelest kroków, jednak nadal nie otwierała oczu. Leżała sobie na ziemi i myślała. O czym? O wszystkim chyba. O Vei, Losie, a nawet o tym młodym chłopaku, który nie wierzył pewnie teraz w jej istnienie i znał jako wymysł swojej wyobraźni.

Takeo

Oparł ręce na biodrach i odchylił się na piętach. Tkwił tam dłuższą chwilę, nim rozejrzał się jeszcze raz. Z orientacją nie było tak źle, wiedział mniej więcej gdzie jest, no i co najważniejsze, jak wrócić do domciu. Albo jak dotrzeć do miski z jedzeniem. Zobaczył leżącą na trawię dziewczynę. Chrząknął cicho, zastanawiając się czy śpi.

Aya

Otworzyła jedno oko i z zaciekawianiem spojrzała na chłopak. Sam w sobie był całkiem oryginalny. Niebieskie włosy. Nigdy nie pozwalano jej na takie ekscesy. Przecież ma takie ładne włosy! Kaptur naciągnięty na głowę, czyżby chłopak się zgubił?

Takeo

Widząc że dziewczyna uchyliła oko, jedną rękę położył na tyle głowy, drugą pomachał, a do tego, co wyglądało jeszcze komicznie uśmiechnął się jakby przepraszająco.
- Oi, jestem Takeo - powiedział lekko speszonym tonem.

Aya

-Konnichiwa-odpowiedziała przy uważając u chłopaka trochę japońskich rys, ze swoich podróży wampirzych umiała chyba przywitać się w każdym języku-Aya.
Dodała jeszcze przedstawiając się. Tameko wydawał się być lekko speszony, jakby jej w czymś przeszkodził. Uśmiechnęła się do niego z całym swoim wampirzym wdziękiem.
-Co cię sprowadza do lasu-spytała.

Takeo

* Jaki temeko XD Takeo xD*
- Właściwie to nie wiem. Tak wyszło - Zreflektował się jak głupio musi wyglądać, więc obie dłonie schował za sobą. - Po za tym, milo poznać - tu wykonał teatralny ukłon.

Aya

*wybacz xDD*
-Mnie również-powiedziała uśmiechając się-niecodziennie spotyka się takie oryginalne osobistości-dodała z uśmiechem.
Spojrzała na niego.
-Ściągniesz kaptur?-spytała zaciekawiona całością jego fryzury

Takeo

- Spotykam dziewczynę, której nawet nie znam, a ta każe mi się od razu rozbierać. - mruknął tak jakby do siebie rozbawionym głosem. Mimo to ściągnął kaptur z niebieskich włosów. Ręką oparł się o pobliskie drzewo. Posłał Ayi jeden ze swych 'sexy' uśmieszków, po chwili poruszył, czy być może dugnął (nie wiem jak to nazwać, wiesz w górę i w dół xD) brwiami, co wyglądało nader komicznie.

Aya

-E tam zaraz rozbierać-zaprotestowała i zaśmiała się.
Patrzyła jak chłopak ściąga kaptur i ukazuje swoje niebieskie włosy.
-Ekscentrycznie-skomentowała oglądając je w całości.
Na jego ruch brwiami wybchnęła melodyjnym śmiechem, który rozniósł się po całym lesie.

Takeo

*Bedę miała małe z/w*
Zmienił pozycję, bo nie było mu zbyt wygodnie. Oparł się plecami o drzewo i zerknął na śmiejącą się dziewczynę.
- A co tu ciebie sprowadza, - tutaj przez chwilę milczał, po chwili nachylił się do niej i powiedział cichym głosem - do tego mrocznego i strasznego lasu?

Aya

Wzruszyła ramionami.
-Tak jakoś wyszło, że o tym pomyślałam jak się przenosiłam.
Powiedziała zgodnie z prawdą, choć wiedziała, że chłopak zrozumie to inaczej.
Dała mu pstryczka w nos.
A ty nie boisz się chodzić tak sam po lesie?-zaśmiała się-ktoś cie może zjeść.
Na przykład ja-pomyślała śmiejąc się do swoich myśli.

Takeo

- Przenosiła? - spojrzał na nią pytającym wzrokiem.
Kiedy dostał pstryczka w nos, zmarszczył go i zrobił na niego zez.
- Kto by chciał jeść coś niebieskiego? - spojrzał już normalnym wzrokiem, bez zeza, na Ayę. Uśmiechnął się wesoło. On nie chciałby żeby w jego żołądku pływało coś co jest koloru niebieskiego. Całe jedzenie koloru niebieskiego wydawało mu się podejrzanie. Ba! nawet lody 'Smerfy'.

Aya

-Ano przeniosła-potwierdziła do tego skinęła głową.
Zaśmiała się gdy zrobił zeza. Wpływał na nią zaskakująco pozytywnie. Poprawiał jej się humor i ciągle się śmiała
Wzruszyła ramionami.
-Niektórzy ludzie lubią niebieski.
Powiedziała i nagle coś ją ukuło w serce
Louis lubił niebieski-pomyślała smutno.

Takeo

Uśmiechnął się kącikiem ust, słysząc śmiech dziewczyny. Jednak gdy zmilkła, zerknął na nią. Widząc że coś się stało, lekko się wyprostował i spojrzał pytającym, zarazem zmartwionym wzrokiem na Ayę.

Aya

-To nic-mruknęła próbując się uśmiechnąć, jednak nijak jej to nie wychodziło. Dlaczego tak bardzo za nim tęskniła? Przecież nie był kimś nadzwyczajnym.
Westchnęła i znów położyła se na trawie.
Poklepała miejsce koło siebie, jako zachętę dla Takeo, by położył się koło niej.

Takeo

Położył się, czy być może spadł, na ziemię. Położył głowe na ziemi i spojrzał w górę. Spośród gęstwiny młodych, jeszcze kwitnących liści wyłaniały się skrawki błękitnego nieba. Przygryzł wargę, zastanawiając się nad czymś.

Aya

Leżała w cieniu, jednak na kawałeczek jej nogi padał wąski strumień światła, nie zauważyła go, toteż nie widziała że w tym miejscu jej skóra mieni się jak diamenty.
-Opowiedz mi coś Takeo.-poprosiła z zamkniętymi oczyma.
Chciała słuchać o czymś miłym

Takeo

Podciągnął się trochę, opierając się na łokciach. Odchylił głowę do tyłu i zaczął grzebać w swych zapasach różnych mądrości. Zacmokał parę razy zanim coś wymyślił. Chrząknął parę razy, zanim zaczął opowiadać historię.
- Były sobie raz trzy tłuściutkie świnki i groźny kundelek - zaczął opowiadać ochrypłym głosem starego bajarza.

Aya

-Mów dalej -poprosiła.
Uśmiechnęła się znikomo
-Mam nadzieję, że kończy się dobrze-powiedziała do nego nadal mając zamknięte oczy.
powoli zaczynało jej sie robić ciepło w nogę,, ale nadal nie ruszała jej spod wiązki światała która na nia padała.

Takeo

Odkaszlnął, po czym zaczał kontynuować swoim ochrypłym głosem.
- Postanowiły sobie kupić krawaty. Pierwsza, kupiła długi i czarny. Pozostałym świnkom, nie bardzo się to podobało i wyśmiały koleżankę. Świnka sobie poszła ze sklepu i spotkała kundelka. Kundelek był dla niej bardzo miły, lecz cały czas się oblizywał. W końcu świnka powiedziała do pieska - podniósł głowę i zamrugał parę razy oczami. Dziewczynie się błyszczy się noga. - Świeci ci się noga - powiedział do Ayi.