w lesie

Aya

-Nieważne-mruknęła nie odsuwając nogi, przyjemne ciepło rozchodziło się po jej ciele.-Co powiedział kunedek?-spytała, chcąc by nadal kontynuował.
Nie wiedziała, czemu jeszcze nie zabrała nogi, a potem zdała sobie sprawę, że lubi to, bo na słońcu leżała z Louisem. Czy teraz wszytko będzie się jej z nim kojarzyło?

Takeo

Stwierdził, że każde ma swoje dziwactwa, tak jak on ma niebieskie włosy. Odchylił znowu głowę, dając ją objąć promieniom słońca i przymknął oczy. - Tak więc, świnka zapytała się, dlaczego ten tak się ślini. Piesek na to powiedział że pożąda jej... - tu urwał by zwiększyć efekt - krawata.

Aya

Zaśmiała się i podrapała po nodze w miejscu, w którym dotykały je promienie słońca. Jej ręka również zaczęła się skrzyć.
-Co było dalej?-spytała zaciekawiona

Takeo

- Świnka zaczęła uciekać, bo i jej się krawat podobał. Groźny kundelek zaczął ją gonić. Dwie pozostałe swinki, zauważyły to, że kundelek goni najleniwszą świnkę. Kupiły szybko krawat i podarowały go kundelkowi. Kundelek był bardzo szczęśliwy, po odtąd wszystkie kocice na niego leciały z wrażenia. - powiedział czując że jego wena się powoli kończy.

Aya

Zaśmiała się. Podparła ciało na ramionach i nadal z zamkniętymi oczyma powiedziała
-To była dziwna historia.
Otworzyła oczy. Połowa jej uda znajdowała się w promieniu słonca.
-Cholera-mruknęła speszona i szybko zabrała nogę ze słońca.

Takeo

Zaśmiał się cicho widząc reakcję Ayi. Spojrzał na nią z wesołym uśmiechem.
- I co teraz? - spytał posyłając jej 'zalotne oczko'. Oprócz jakiegoś tam poczucia humoru, przez całe lata wyćwiczył swoją mimikę twarzy. Mógł całe dnie stroić różne dziwne, zabawne i inne miny.

Aya

Spojrzała na niego zalotnie.
-no właśnie, co?-spytała, sama do końca nie wiedząc o co jej chodzi co robi.

Takeo

Widząc wzrok dziewczyny, zasłonił twarz dłońmi.
- Nie patrz tak na mnie! - jęknął i rozsunął dwa palce, które utworzyły małą szparkę, przez które można było zobaczyć oko Takeo..
- Bo oszaleję - dodał, mając na myśli, rzecz jasna, pozytywne znaczenie Wink

Aya

Zaśmiała się.
-Dobra, dobra, już nie będę- powiedziała łapiąc jego rękę i ściągając ją z oczu.
Miała nadzieje, że chłopak nie zobaczył jak jej noga skrzy w słońcu. Drugi raz tego dnia stawiała na szali ich tajemnicę.

Takeo

*chyba reka, a nie noga xd*
Spojrzał na jej świecącą rękę, ale nie skomentował. Jak już wcześniej było powiedziane, uważał że każdy ma swoje dziwactwa. Wstał i otrzepał się z liści.
- Może się przejdziemy? - podał jej rękę, by pomóc jej wstać.

Aya

*chodziło mi o tą wcześniejszą nogę x), ale możemy uznać że i teraz ręka się jej zaskrzyła*
Złapała jego dłoń i podniosła się z ziemi.
-a dokąd chcesz iść?-spytała, stojąc już na ziemi. Otrzepała się z tego wszystkiego co przyczepiło si jej do pleców, włosów i pupy.

Takeo

Zamyślił się. Myślał i myślał dłuższa chwilę aż w końcu... nic nie przyszło mu do głowy. Pacnął się wolną ręką w czoło. W lesie rozległo się głośne 'Pac!'
- Ale ze mnie idiota - mruknął do siebie. W Forks nie było żadnych fajnych miejsc, a w mieście nie znał zbyt wielu fajnych miejsc. Najchętniej by ją zaprosił do kawiarenki, ale tak to nie miał żadnego pomysłu. - Ymh... ymh... Co lubisz? - zapytał, mając nadzieję na jakąś podpowiedź.

Aya

Zasmiała się słysząc głośne "plac"
Zamyśliła się.
-co lubię?-wzruszyła ramionami-w zasadzie to nie ma co tu robic.
Przynała

Takeo

- Nie pocieszasz.- mruknął speszony. Wrócił do prastarego pomysłu i rzekł.
- Może kawiarenka? - uśmiechnął się zachęcająco.

Aya

-Przykro mi-zaśmiala się, zaprzeczając swoim słowom.-okej może być kawiarnia.
Powiedziała z uśmiechem do chłopaka.

Takeo

- Dobrze, czyli kawiarenka. - Podal jej ramię, by nie wyjść na jakiegoś... nie miłego człowieka, o!
- Pozwoli pani. - uśmiechnął się i przybrał postawę dżentelmena.

Aya

Zasmiała się i podała mu ramię.
-prowadź panie.
Uśmiechnęła się do niego promieniście.

Takeo

Nie zwrócił uwagi na chłodną, wręcz lodowatą rękę blondynki. Uśmiechnął się do niej i mrugnął wesoło. Ruszył z nią w stronę miasta, a potem zaś, do kawiarenki.

/ kawiarenka.

Aya

Zdziwiła się, gdy nie usłyszała żadnej uwagi na temat temperatury jej ciała. Ale odwzajemniła uśmiech i razem z nim udała się do kawiarenki

/kawiarenka(zaczynasz)

Victor

/Ulica

Wjechał do lasu. Motor jeździł po nierównym terenie podobnie jak na asfalcie. Victor już wcześniej przystosował go do takich warunków. Zgrabnie wymijał drzewa, które raz po raz śmigały obok ich uszu.

Emma

Emma nic nie mówiła, to była może jedyna szansa. Na pewno lepiej zginąć w wypadku niż zamordowaną przez głodnego wampira. Wzięła głęboki wdech. Kocham Cię Edward... Elizabeth... Kiwnęła głową i momentalnie jej dłonię złapały za kierwonicę, mimo że ten ją trzymał Emma pchnęła z całej siły aby motor zmienił trasę i jechał prosto na drzewo.

Victor

Motor ani drgnął. Okazało się, że Victor trzyma kierownicę tak kurczowo, tylko po to żeby jakoś się kontrolować. Widząc jej marne próby roześmiał się. - Nic nie wskórasz. Ale właśnie dodałaś na swoje konto godzinę więcej tortur. - uśmiechnął się ukazując zęby.

/Stara chata

Emma

//Stara chata

Emma nadal była wpół przytomna. Victor zdołał wyssać tyle krwi, że miała prawo do zjedzenia przynajmniej kilkudziesięciu czekolad w celu odzyskania sił. Nie miała sił jednak mówić, przekręciła lekko głowę i zebrała się w sobie.
- Edward... - wyszeptała znów, nie wiedziała jak ma zapytać co się z nim dzieje, gdzie jest, jak się czuje i czy jest cały?

Maria

/Stara Chata

- Będzie dobrze - powiedziała. - Zaniosę cię na ulicę i wezwę karetkę, by nikt się niczego nie czepiał. - Potem wrócę do Edwarda. Spokojnie.

Emma

Ruszyła ręką jakby odganiając komara.
- Idź... - teraz już była pewna co ma powiedzieć, zebrała siły i skupiła się tylko na mówieniu. - Idź teraz... zostaw... - wzięła głębszy wdech - zostaw mnie i idź... - jej głos był słaby ale stanowczy. Była pewna, że wytrzyma, może nie pewna, ale wolała sprawiać takie wrażenie. Teraz liczył się Edward i to, że był w śmiertelnym niebezpieczeństwie.

Edward

/ s.c

Biegł za zapachem Emmy i Mari aż je znalazł.
- Dziękuję Mario - powiedział i uklęknął obok Emmy.
- Już dobrze, jestem tu z Tobą - szepnął głaszcząc ją po głowie.

Maria

- Trzeba ją szybko zanieść do szpitala. Straciła dużo krwi - skrzywiła się, patrząc na ranę, którą opatrzyła. - Nikt nie spojrzy na ciebie dziwnie, jeśli ją tam zaniesiesz. jeśli pobiegniesz, będzie szybciej.

Victor

/Stara chata

Z oddali doszedł dźwięk warczącego silnika. Po chwili między drzewami, na pędzącym motorze pojawił się wariat z twarzą wybrudzoną od krwi, śmiejący się jak szaleniec.
- UUUUUUUUHAAAAAAAAAAA! - zawył, wciąż się śmiejąc.

Emma

Nie była pewna o czym rozmawiają, nie była też pewna co się dzieje. Boli coraz mniej... może już umarłam? Ciekawe jak tu będzie... Rozmyślała leżąc już bardziej nieprzytomna. Krwotok powoli ustawał, więc nie było żadnego, prawie żadnego zagrożenia życia. Uśmiechała się tylko słysząc głos swojego ukochanego. Jestem w niebie, tak anielski głos musi być z nieba. Ewnetualnie czyściec, ale chyba aż tak nie broiłam w życiu... chociaż może, powinnam była się przyznać, że to ja zepsułam globus w podstawówce...

Edward

Głaskał ją po głowie kiedy usłyszał wycie silnika.
- Mario weź ją z tąd. On tu wrócił - warknał zasłaniając Emmę.

Gość

/ ??

Szła za zapachem krwi. Ta była niezwykła. Doszła do miejsca gdzie było jakieś zbiorowisko wampirów.
- O kogo, ja widzę - powiedziała z założonymi rękami - pan Cullen. - przyjrzała się mu i oparła o drzewo.

Victor

Nadal wyjąc i się śmiejąc przejechał rozpędzonym motorem przez środek zbiorowiska. - DO ZOBACZENIA NASTĘPNYM RAZEM, CIENIASY!! - ryknął, pokazując im na odchodne środkowy palec. Wyjechał z lasu prosto na ulicę.

/Ulica

Maria

- Słowo daję, że urwę mu ten cholerny łeb! - warknęła wściekła. - Dawno już nie spotkałam kogoś, kto by tak mi działał na nerwy - wyznała, nie zwracając uwagi na wampirzycę, która do nich dołączyła.

Edward

- Zajmiemy nim się później - powiedział przykładając usta do jej rany na szyi kompletnie ignorując Rachel. Zaczął wysysać jej jad. Myślał, że się nie opanuje ale jednak po paru minuch udało mu się oderwać.
- Trzeba ją zabrać do szpitala - powiedział patrząc na nią z czułością

Emma

Wzięła kolejny głębszy wdech. Tym razem słysząc silnik i krzyk swojego oprawcy przestała się uśmiechać, chciała wyznać Edwardowi jak bardzo go kocha, ale nie starczyło jej sił. Przesunęła tylko lekko dłoń zaczynając wymawiać jego imię. Kiedy wysysał jad troche ją zabolało ale sprawiło to tylko tyle, że na chwile wstrzymała oddech.

Maria

- Tak, ale ja dalej nie pójdę - powiedziała poważnie. - Jej rana to już zbyt wiele na dziś dla mnie. A szpital? Sam rozumiesz. Jutro ją odwiedzę.

Edward

- Dobrze, rozumiem i dziękuję za pomoc - powiedział biorąc Emmę na ręce.
- Zaniosę ją a później spotkamy się u mnie w domu. Nie chcę zostawać w szpitalu tym bardziej, że Carlisa nie ma - wytłumaczył.

Maria

- W porządku. Ja jeszcze zapoluję - powiedziała i spojrzała teraz na wampirzycę. - A ty kim jesteś? - spytała.

Gość

- Jestem Rachel - mruknęła do wampirzycy.
- Przechodziłam tylko tędy - dodała.

Emma

Westchnęła cicho, teraz już mogła umierać, żyć... było jej poprostu wszystko jedno. Czuła znów przyjemny chłód skóry Edwarda i jego słodki zapach. Starała się przytulić do niego mocniej ale zabrakło jej na to sił, znów zaczęła się uśmiechać a resztki sił jakie miała wykorzystała na dwa słowa.
- Kocham Cię - nadal miała zamknięte oczym ale utrzymywała swoją świadomość.