Wodospad Księżycowy

Maria

/Las

Maria dotarła do wodospadu. Położyła swoją torbę na ziemi, a sama zeszła nad wodospad. Usiadła na dużym kamieniu i zdjęła buty. Stopą zaczęła dotykać wody. Zdjęła także płaszcz i została w samej sukience.
Pochyliła się lekko nad wodą, a jej długie włosy opadły dziewczynie na twarz. Zanurzyła dłoń w wodzie, nieruchomiejąc.

Kejsi

/dom Kejsi Von D

Wbiegła do lasu, i poszła w wampirzym tempie do wodospadu. Musiała jakoś odreagować. Kilka metrów od wodospadu zauważyła jakąś wampirzycę, pochyloną nad wodą, podeszła bliżej że by jej się przyjżeć- ciekawe kto to- pomyślała

Maria

Czując zapach innego wampira, Maria natychmiast się poruszyła. Spojrzała w kierunku dziewczyny, ale się nie odezwała. Ponownie wpatrzyła się w wodę. Dopiero po chwili przemówiła.
- Podejdź - rzekła cicho. - Nie przeszkadzasz.

Kejsi

Zdziwiła się reakcją dziewczyny, myślała że będzie do niej wrogo nastawiona. Podeszła do niej i usiadła na kamieniu.
- nazywam się Kejsi- powiedziała serdeznie, po czym uśmiechnela się do niej.

Maria

- Maria - również się przedstawiła, próbując odwzajemnić uśmiech. - Przepraszam, że zacznę w taki sposób, ale widzę, że nie pijesz ludzkiej krwi.

Kejsi

- nic nie szkodzi- powiedziała z uśmiechem, nie krępowała jej mówienie o jej diecie.
- zgadza się nie piję ludzkiej krwii, bo nie chcę rabic im krzywdy, kiedyś znącano się nademną i niechcę żeby inni też cierpieli- powiedziala lekko, zdziwiła się że może teraz tak łatwo o tym mówić, zawsze sprawiało jej to ból.
- po za tym polowania na zwierzęta to niezły ubaw- dodała z uśmiechem

Maria

Maria słysząc o cierpieniu innych, spuściła głowę. Było jej źle z myślą, że ona sama kiedyś zabijała i była prawdziwą morderczynią.
- Ja się dopiero uczę samokontroli. Nie wiem czy wytrwam, ale to jest dla mnie jedyną nadzieją na choć częściową zmianę w życiu. Ty nie wiesz jak to jest być nienawidzoną przez wielu.

Kejsi

spojżała badawczo na dziewczynę, było jej smutno ponieważ jej koleżanka też była smutna.
- wiem jak ci ciężko.- powiedziała pociesająco
- masz chociaż gdzie mieszkać- spytała niepewnie, nie chciała jej urazić

Maria

- Przyjaciel powiedział, że na jakiś czas mogę się zatrzymać w grocie za wodospadem. To teraz mój dom - powiedziała smutno. - Nie mam dokąd pójść. Meksyk już nie jest moim domem, a prawie wszyscy, którzy mnie znali nie chcą mieć ze mną nic wspólnego. Pozostało mi Forks i jedna osoba, która jest mi jedyną rodziną - bo chyba tak powiedzieć można.

Kejsi

- przykro mi - powiedziała, była bardzo wrażliwa na cierpienie innych. Zastanowiła się nad czymś, i spytała:
- a może chcesz zamieszkać ze mną?

Maria

- Zasłużyłam sobie na to - westchnęła. - Nie chcę ci robić kłopotu. Poza tym wiesz, że mogę sprawiać kłopoty. Naprawdę chciałabyś się podjąć pomocy komuś takiemu, jak ja? - popatrzyła na nią z mieszaniną nadziei i niedowierzania.

Nanchel · Gość

/Port Angeles

Zostawiłam samochód na podjeździe i pobiegłam do lasu z książką w ręce. Trafiłam nad wodospad. Dawno mnie tu nie było ... Usiadłam na trawie i zatonęłam w książce. To bzdura... Spanie w trumnach... Unikanie słońca w obawie o spalenie ... Co chwilę komentowałam książkę w myślach. Książkowy Louis był bardzo podobny do mnie ... romantyk , spokojny... Tylko on brzydził się samego siebie.

Kejsi

- nie nieważne co było przedtem- powiedziała poważnie, nie znała przeszłości Marii ale bardzo chciała jej pomóc.
- z chęcią ci pomogę- powiedziała szczerze patrząc jej w oczy.

Maria

- Dziękuję - powiedziała cicho. - Nawet nie wiesz jak jest to dla mnie ważne. Jednak sądzę, że najpierw powinnam ci opowiedzieć o swoim życiu. Nie powinnam tego zostawiać na później. Musisz wiedzieć, kogo chcesz przyjąć pod swój dach.

Kejsi

po kilku sekundach podzuła zapach Julki i jakiegoś obcego wampira, zdenerwowała się. Nie czekając na odpowiedź Marii podała jej klucze
- trzymaj. dom napewno znajdziesz. muszę lecieć bo moja przyjaciólka ma kłopoty. Do zobaczenia w domu! - powiedziała i rzuciła się pędem w las

/ las

Maria

- W domu, ale gdzie? - zawołała. Nie miała pojęcie dokąd iść. Nawet nie znała okolicy. Miała się błąkać? - nie wiedziała co robić, jednak postanowiła poszukać domu. Wyciągnęła jeszcze kartkę papieru i napisała wiadomość dla Jaspera, tłumacząc dokąd poszła.
- Może to jest dla mnie szansa - szepnęła.

/las

Nanchel · Gość

Słońce już zaszło. Trochę się zasiedziałam. Głupia ta książka ,a wciągająca. Wstałam i otrzepałam się z trawy. Podeszłam do jeziora. Tak ślicznie się mieniło o tej porze. Księżyc odbijał się w idealnym lustrze wody. Odwróciłam się i zniknęłam w gęstwinie. Moje stopy ledwo dotykały ziemi. Już się ściemniało.

/Dom Vivien

Nanchel · Gość

/Dom Vivien.

Biegła przez las. Po chwili dobiegła do wodospadu. Woda jak zwykle mieniła się na tysiąc kolorów. Księżyc jak co nocy odbijał się w tafli spokojnej wody ,a wodospad wybijał słodki rytm. Ciekawe co u Chrisa... Już chciała wyciągnąć telefon i do niego napisać ale po pierwsze nie wzięła telefonu ,a po drugie pewnie i tak by nie odebrał. No trudno... To miejsce strasznie przypominało jej o Chrisie. Brakowało jej tych rozmów nad jeziorem czy samej jego obecności. Jezioro było podobne do tego na wyspie... Tylko dużo większe. Dookoła nie zauważyła nikogo. Sukienkę położyła na torbie i podeszła do jeziora. Powoli , stopniowo zanurzała się. Podpłynęła za ścianę wodospadu ,tam gdzie ostatnim razem znalazł ją Chris. Niewidzialnym wzrokiem zaczęła wpatrywać się w dudniącą wodę. Wyskoczyła z wody i wdrapała się na półkę skalną. Podciągnęła kolana pod brodę i objęła je rękami. Krople wody niczym małe diamenciki spływały z jej rudej grzywy po mlecznobiałej skórze. Myśli cisnęły jej się do głowy. Zamknęła oczy. Próbowała odpędzić wszystkie te myśli. Przypomniały jej się twarze wszystkich tych niewinnych ludzi których zabiła ... Mężczyzn z Port Angeles. Chłopaka ,którego spytała o godzinę na jednej z ciemnych uliczek ... Następny był w barze i podobno zbytnio się rozpił... Wreszcie ten mechanik. To byli trzej ,których najlepiej zapamiętała. Ile ich było przed nimi ! Nachyliła się i zanurzyła rękę w lustrze wody. Przyglądała się swojemu odbiciu. Mokre, rude włosy spływały po jej ramionach i ociekały wodą . Jej zielone oczy idealnie pasowały do bladej cery... I na co jej to było ? Tak bardzo chciała znów być człowiekiem ... Znów mieć przyjaciół , normalne życie. Myślami wróciła do imprezy u Chiary ... Przypomniała sobie Martina ... Te jego blond włosy i szkarłatne oczy ... Przeszedł ją zimny dreszcz na samą myśl o nim .

Nanchel · Gość

Miała już mętlik w głowie. Zeskoczyła do wody i popłynęła do brzegu. Wyciągnęła ręcznik z torby i starannie się wytarła. Wcisnęła go z powrotem do torby zawinięty w kulkę i wróciła do domu...

Aya

/Kawiarenka.

Długo chodziła po lesie, gdy w końcu dotarła do tego miejsca Wydawało się piękne. Jakby nie z tego świata. Usiadała sobie i zapatrzyła się w wodę spływającą kaskadami.

Anthony

| Pokój numer 1

Czarny kruk usiadł na gałęzi jednego z wysokich drzew, rosnących nieopodal jakiegoś wodospadu. Jakby jej o tym powiedzieć ? - zastanawiał się, obserwując otaczający go świat i przysłuchując się szumowi spadajacej wody. Nagle jego wzrok przykuła biała postać. Dziewczyna ze Seattle.. Co ona tu robi ? - zdziwił się, rozpoznając dziewczynę. Ptak odfrunął, a po chwili zza drzewa wyłonił się Anthony pod ludzką postacią. Szedł wolnym, aczkolwiek zdecydowanym krokiem, głośno szurając butami.

Aya

Odwróciła leciutko głowę i juz wiedziała kto wyłania się zza drzew.
Chłopak, którego poznała w Seattle i którego imienia do tej pory nie zna.
Uśmiechnęła się do niego.
-Znów się spotykamy-powiedziała zwracając wzrok z powrotem na wodospad.

Anthony

Podszedł bliżej, kopiąc szary kamyk czubkiem swoich znoszonych już butów.
- Co za zabieg okoliczności .. - mruknął, siadając na trawie obok dziewczyny. Dziwne, ale zamiast ciepła od jej ciała bił chłód. Lekko odsunął się w prawą stronę.
- Więc co cię tutaj przywiało ? - spytał obojętnie Ayi.

Aya

Zaśmiała się, gdy odsunął się od niej. dla niego musiała być nienaturalnie zimna.
Spojrzała na niego.
-mogłabym ci odpowiedzieć, ale wątpię, żeby cię to interesowało.
Spojrzała na niego i uśmiechnęła się lekko.
-Powiedziałabym nawet, że zadałeś to pytane, z czystej grzeczności, a nie szczerego zainteresowania.
Powiedziała znów zwracając głowę w stronę wody, spływającej po kamieniach.

Anthony

Dziewczyna miała rację. Po co miałby interesować się jej sprawami ? Z czystej grzeczności ? Nie. On nigdy nie był grzeczny i raczej nie będzie.. bo po co? Ze szczerego zainteresowania ? Też nie.. Robił to raczej z czysto egoistycznych pobudek, by zażegnać swoją ciekawość. Spojrzał na Ayę bez słowa i głupio się uśmiechnął. Po chwili wziął do dłoni mały czarny kamyczek i cisnął nim w wodę, by usłyszeć dźwięk plusknięcia. Co ja tu robię ? - pomyślał lekko ziirytowany. Po jakiego grzyba wdawał sie w rozmowę, której nawet nie chciał kontynuować? Sam siebie nie rozumiał.
- Znasz może jakąś dziewczynę z tej okolicy o imieniu Myriam ? - spytał niepewnie po chwili. Nie chciał marnować czasu na przemianę w kruka, skoro sam miał okazję wyciągnąć informację pod podstacią człowieka.

Aya

po jakimś czasie dopiero odwróciła się w jego stronę.
-Myriam-powtórzyła jakby do siebie szukając w pamięcią osób o takim imieniu.
Wyciągnęła przed siebie nogi i nie zauważył, że wiazke światła, wielkości monety padła na jej nogę.
Skóra na nodze zaczęła natomiast pobłyskiwać.
-Znałam dwie osoby o takim imieniu., ale żadnej z tej okolicy.
Powiedziała uśmiechając się pod nosem.

Anthony

Ponownie spojrzał w jej stronę. Zauważył jak skóra na jej nodze pobłyskuje, niczym tysiące diamentów. Wstrzymał na chwilę oddech, czegoś takiego jeszcze nie widział. Próbował doszukać się źródła jej blasku. Błądził wzrokiem, patrząc to z góry do dołu, to znowu z dołu do góry. Zmarszczył czoło, przeczesując jednocześnie palcami swoje ciemne włosy.
- Jak to zrobiłaś ? - spytał zbity z tropu, zezując oczyma w stronę jej dolnych kończyn. Uśmiechnął się zaintrygowany. Uwielbiał takie tajemnicze sprawy.

Aya

Nie za bardzo wiedziała o co mu chodzi. Przecież ona nic nie zrobiła.
Spojrzała na niego nierozumiejącym wzrokiem. O co mogło mu chodzić?
Aya nie poruszył się nawet na milimetr, jednak liśćmi nad ich głowami potrząsnął wiatr i teraz promień słońca padał jej prosto na kawałek odsłoniętej szyi.
-Ale co?-spytała, pragnąc dowiedzieć sie o co chodzi chłopakowi

Anthony

- Nie udawaj głupiej - wypomniał jej niegrzecznie, bawiąc się w najlepsze. Wszystko to sprawiało mu przyjemność. Był blisko odkrycia jakiejś tajemnicy z czego był bardzo zadowolony. Po chwili zaczęła błyszczeć kolejna część ciała dziewczyny, jaką była szyja. Anthony wyciągnął dłoń w kierunku Ayi i przejechał opuszkami palców po jej skórze.
- Jak to robisz, że się świecisz ? - spytał, podnosząc jedną brew do góry. Nie okrępowało go dotykanie dziewczyny.

Aya

Chholera-zaklnęła w myślach, ale nie poruszyła się.
Zastanawiała się, co ma mu powiedzieć.
Opcja w stylu "jestem wampirem, pije ludzką krew i w słońcu się świecę" raczej odpadała.
Czuła jego ciepły dotyk na swojej zimnej skórze i bardzo wkurzyła się na siebie, że ten dotyk się jej podobał.
Spojrzała na chłopaka, wyglądał na zadowolonego i zainteresowanego.
Znów zawiał wiatr, korony drzew poruszył się i przepuściły więcej promieni.
Tym razem padały na ramię, policzek i udo dziewczyny.
Spojrzała zlękniona na świecącą się nogę.
-Choroba dermatologiczna-skłamała gładko.

Anthony

Jako typowy chłopak chciał więcej, ale odsunął dłonie. Skóra dziewczyny była gładka i zbyt zimna w dotyku, a do tego świeciła się w słońcu. Jego wzrok powędrował do góry, zatrzymując się na twarzy Ayi. Chciał zobaczyć reakcję na jego pytanie. Dziewczyna nawet nie mrugnęła, zachowując dziwny spokój, lecz w jej oczach można było dostrzec coś na kształt zdenerwowania.. Zakazany temat?
Zawiał wiatr, pozwalając promieniom słońca przedostać się przez korony drzew. Światło zaświeciło prosto w oczy Anthony'ego, który zasłonił się rękoma. Po chwili odwrócił się bokiem, prosto do Ayi i wydedukował, iż kolejne części jej ciała pobłyskują niczym tysiące rozsypanych diamentów.
- Nie słyszałem nigdy o takiej .. - mruknął, odchylając głowę do tyłu - Twoja skóra świeci się pod wpływem słońca, tak ?

Aya

Uśmiechnęła się leciutko. leciuteńko. Nieźle to wydedukował i nawet trafił w dziesiątkę.
-Brawo Sherloku-powiedziała do niego.
Spojrzała na niego.
Zastanawiała się co dalej. Czy uwierzy w jej bajkę o chorobie dermatologicznej? Czy może dojdzie sam do dalszych wniosków.
kolejny podmuch wiatru. tym razem jeden, większy promień, padający prost na twarz Ayi i oświetlający ją całą.
Pochyliła głowę, nie powinien na to patrzeć.

Anthony

Ogarnęła go dumna, że trafił w dziesiątkę. Jednak Anthony'ego wciąż zastanawiała jedna kwestia.. Czy choroba dermatologiczna o takich objawach jakimi były świecenie sie w słońcu i chłód w ogóle istnieje ? Nigdy o takowej nie słyszał, a raczej powinien, gdyż napewno wyemitowanoby o niej dokument w telewizji. Krótko mówiąc byłby to świetny temat na reportaż, więc dlaczego jeszcze nie został wykorzystany ? Chłopak lekko się uśmiechnął, wesząc kolejne fakty.

Aya

Siedziała nadal w swoim miejscu, jednak zmieniła trochę pozę.
Nogi podwinęła i na kolanach położyła głowę. Nie chciała by chłopak widział jej twarz, całą błyszczącą się. Podmuch wiatru i słońce oświetlało całe jej plecy, które mieniły się jak tysiące diamentów. Zastanawiała się, czy bajka o chorobie dermatologicznej na długo wystarczy.
Postanowiła zmienić temat i szukając go, dotarło do niej, że w ogóle nie wie jak chłopak ma na imię.
-Właściwie, nadal nie wiem jak się nazywasz.
Powiedziała w swoje kolana, wiedząc jednak że chłopak ją usłyszy.

Anthony

- Wybacz, ale to wygląda niesamowicie.. - pochylił się tak, aby jego głowa znajdowała się na przeciwko dziewczyny. Sapnął głośniej, wypuszczając z ust powietrze. Przyglądał się uważnie każdemu świecącemu się jej kawałkowi skóry. Było to nietaktowne, aczkolwiek chciał zaspokoić swoją ciekawość. Trudno i tak się kiedyś dowiem.. - pomyślał lekko zirytowany, wracając do dawnej pozy.
Chciał zrobić to podstępem pod postacią kruka. Małe śledztwo nikomu nie jeszcze nie zaszkodziło, nieprawdaż? No, przynajmniej nie Anthony'emu. Uśmiechnął się chytrze pod nosem.
Blondwłosa dziewczyna zmieniła temat, pytając Hectora o jego imię. Prawda, nigdy się jej nie przedstawił.
- de Silva - odpowiedział - Anthony de Silva - chciał wyciągnąć dłoń w stronę Ayi, jednak się powstrzymał. Po co miałby okazywać jej grzeczność ? - A ty jak masz na imie, diamenciku ? - dodał żartem, wiedząc nawet, iż mógłby ją tym urazić. Kto mówił, że był grzecznym chłopcem ?

Aya

-Aya-mruknęła w jego stronę drugi raz przedstawiając mu się.
Wiatr zelżał. a ona nadal zastanawiała się, czy tajemnica jest bezpieczna. Chłopak wyglądał na zainteresowanego i to nawet bardzo, co nie sprzyjało sytuacji.
Przekręciła lekko głowę w jego stronę, jednak nadal nie ściągała jej z kolan.
Spojrzała na niego dokładnie. Słońce padało na jej policzek, i trochę czoła.
-To nie wygląda niesamowicie, powiedziałabym, że jest całkiem na odwrót.
Wyznała nie spuszczając go z oczu. Żadnej możliwości przebywania na słońcu, jeśli się chce uniknąć zbędnych pytań i bycie w centrum uwagi.

Anthony

- Mi się tam podoba.. - mruknął objętnie, stawiając przy swoim. Zauważył, iż dziewczyna intensywnie mu się przygląda, tak jak on jej wcześniej. Nie rób drugiemu co tobie niemiłe, huh ? Odwrócił lekko głowę w drugą stronę. Patrzenie na Ayę nic mu nie dawało, lecz jedynie potęgowało w nim pragnienie - rasowy facet. Swój wzrok skierował na płynącą wodę, postanawiając zmienić temat.
- Więc odpowiesz mi na moje pierwsze pytanie ? Co cię tutaj przywiało ? - zapytał, okazując cień zainteresowania jej osobą.

Aya

-Nie znasz się-zawyrokowała nie spuszczając z niego wzroku.
on zaś przestał się jej przypatrywać i patrzył teraz na wodospad. Aya badała jego profil. I zastanawiała się, nad tym czemu chłopak nadal z nią siedzi.
Oparła brodę o kolana i zapatrzyła się przed siebie.
Zamyśliła się na chwile.
-O tym pomyślałam i tu się zjawiłam-powiedziała, wiedząc że brzmi to, przynajmniej w jej przypadku, dwuznacznie.

Anthony

Uniósł jedną brew do góry. W sumie nie powinny go już dziwić jej irracjonalne odpowiedzi, jednak wciąż się do nich nie przyzwyczaił. Dziwność dziewczyny powoli zaczynała ostudzać jego apetyt. Świecąca się w słońcu skóra to jedno, ale zachowanie Ayi.. Dajcie spokój! Kto chciałby zadawać się ze świruską ?
- Wiesz .. Ja też zazwyczaił myślę o tym, gdzie chcę się udać .. - powiedział z głupim uśmiechem na twarzy. Uniósł lewą rękę, by sprawdzić na zegarku, która godzina. Nie powinienem się obijać .. - pomyślał. Zaczął się podnosić.

Aya

Nie odwracając się odpowiedziała.
-ale ty musisz przy tym jeszcze chodzić.
Nawet nie zdała sobie sprawy, jak to dziwnie musiało zabrzmieć. Usiadła po turecku na trawie i spojrzała na niego.
patrzył właśnie na zegarek
-wiecznie opętany przez czas-mruknęła jakby do siebie, jednak dosłyszalnie jak dla człowieka.
Czas, ona miała na życie wieczność. Zegarek od dawna przestał ją obchodzić. No, chyba że miała jakieś umówione spotkanie.
A ludzie? Wiecznie za czymś gonili. mieli jedno krótkie życie, które nie raz błędnie wykorzystywali. Ślepe istoty zapatrzone w siebie.