Wodospad Księżycowy

Matt

- Oczywiście - zaśmiał się - To taki nieistotny szczególik. Dziękuję, ze tak o mnie dbasz - parsknął z sarkazmem - I ze będę potrzebny. To jeszcze mnie na straty nie spisałaś? - szybko zapinał spodnie, które przed chwilą wciagnął na dupę.

Cherry

-Zawsze do usług - wyszczerzyła się w jego kierunku, naciągając na niebie sukienkę. Zdała sobie sprawę, że wypadałoby ją w końcu zmienić. - Na straty? O nie... Ja wiem, że stać Cię jeszcze na wiele więęęęęceeejj - zaśmiała się przeciągając ostatnie słowo. - Potem dopiero się okaże, co z Tobą zrobię.

Matt

- Potem to ja juz będę jak stara zadra. Przyzwyczaisz się, więc ruszać nie będziesz, ale odczuwac będziesz moja upierdliwosć. - Narzucił koszulę trącając Cherry biodrem. - A poza tym... - złapał ją i przyciągnął do siebie - lepiej ci bez tej szmaty - wskazał na sukienkę i wyszczerzył się bezczelnie.

Cherry

- Co do tego nie masz pewności mój drogi - Mruknęła robiąc krok do przodu - A Tobie lepiej w tych szmatach, ale czy ja narzekałam? Niee.. Milczałam. - figlarny uśmieszek zagościł na jej twarzy, gdy zaczęła iść przed siebie - Idziesz? - spytała nawet na niego nie spojrzawszy.

Matt

Lepiej mi w tych szmatach? Spojrzał na swoje ubranie. Było w całkiem niezłym stanie.
- Wypraszam sobie. To nie są szmaty - warknął dogoniwszy ją - I skoro tak ci się nie podobam nagi... - uśmiechnął się sadystycznie - to dopilnuję bym nie męczył cię wiecej tym koszmarnym widokiem. - przesunął dłonią po jej karku, wjechał nią na szyję i policzek Sechmet. Po czym najzwyczajniej w świecie przyspieszył kroku nie oglądając się. - Nie będzie powtórki z rozrywki w takim razie. - rzucił w tył.

Cherry

- To Ty pierwszy... GRRrrrrr...
Oburzyła się delikatnie mówiąc. Teraz to Ona dogoniła jego. - Żartujesz sobie? Żartujesz prawda? - spytała wzburzona. Przecież powiedziała to o szmatach specjalnie. Niby się obraził. - Nie będzie powtórki z rozrywki? - zmrużyła oczy. Jakoś tak mu nie dowierzała, ale wolała nie ryzykować. - Żadnej? - niezadowolenie przemknęło przez jej twarz - Nie podoba mi się to.

Matt

- Nie zwykłem tego robić w ubraniu - powiedział z poważną miną po czym zmierzył ją wzrokiem. - No zawsze mozemy jeszcze założyć ci na głowe papierową torbę... - mruknął idąc tym samym tempem - albo klapki na oczy zebyś nie widziała - kontynuował - Ale nie... - skrzywił się - Nie podoba mi się żadne z tych rozwiązań.- Stanął i ją również zatrzymał. - Także... - zbliżył swoją twarz do jej twarzy - Skoro aż tak bardzo nie podoba ci się widok mnie nagiego... - owionął jej oddechem twarz mrucząc zmysłowym głosem słowa - To niestety. Żadnej powtórki. - odwrócił się i poszedł dalej. Na jego ustach przez krótki moment zagoscił uśmiech. Ledwie widoczny. Ależ wiedział ze powiedziała to specjalnie. Wiedział, ze nie daruje sobie tego. Odliczał w myślach do 10. Na jego oko tyle właśnie zajmie jej przyznanie się do tego na głos.

Cherry

Papierową torbę? Szczęka zadrżała jej niebezpiecznie. Że niby co On sobie wyobrażał... Warknęła cicho. Klapki na oczy? Już ją denerwował! Znowu! A dopiero co się ubrali. Zacisnęła pieści i ruszyła za nim w milczeniu. Może tak by Ciebie przesłonić workiem? syknęła do swoich myśli. Żadnej powtórki? Trudno.. Jakoś sobie przeżyjesz... Może by i jakoś to przyjęła, gdyby jej o tym nie powiedział tak od razu. Szła swoim tempem warcząc i fukając pod nosem. - Skłamałam głąbie - powiedziała pod nosem, wiedząc, że i tak usłyszy - Zadowolony?.

Matt

- Wiem - mruknął - A ja żartowałem z papierową torbą wariatko - uśmiechnął się pod nosem. Odwrócił się i wyciagnął do niej rękę - Wiem kiedy ktoś mnie okłamuje - uśmiechnął się pocieszająco - Taki juz mam upierdliwy dar - wzruszył ramionami. - Chodź, nerwusie jeden. Mówiłem ci juz że wyglądasz prześlicznie gdy się złościsz? - uśmiechnął się uwodzicielsko.

Cherry

- Coś tam wspominałeś, ale mogłeś kłamać. - Ruszyła razem z nim. -Przesadziłeś. Jeśli uważasz mnie za aż tak marną, to mi powiedź nie będę robiła Ci kłopotu, ale torby nie założę. - Nie ufała mu. Równie dobrze teraz mógł kłamać. Zmrużyła oczy - Ja takiego daru nie mam. Więc.. Ty możesz łgać a ja nie. - zacmokała niezadowolona.

Matt

- Za to mnie natura poskąpiła tak boskich cycków i tak niestabilnego charakteru. - odgryzł się - To urocze. - chciała czy nie i tak ją przyciągnął. - Jesteś urocza, seksowna, bezczelna... i działasz na mnie pobudzajaco. Jak płachta na byka. Gdy się złościsz to masz takie słodkie iskierki w oczach - wymruczał jej do ucha - Sechmet... ja żartowałem z klapkami i workiem. Tylko zartowałem. Nie zwykłem kłamać komuś, komu właśnie dałem się przelecieć - nie dodał już że była pierwszą kobietą której pozwolił to zrobić - I wybacz, ae narzekać na to nie będę bo to było niesamowite - w oczach mu zaskrzyło.

Cherry

Dostrzegła to jego spojrzenie. Ono ją rozbrajało... a raczej (gdyby nie była niesamowicie głodna) ono by ją rozebrało. Odsunęła się od niego, dla bezpieczeństwa i pochwyciła go za dłoń.
-No widzisz... To było o wiele milsze od tamtego - szepnęła w odpowiedzi. - Mam wiele tak "pozytywnych" cech. - oczy jej na chwilkę pojaśniały, gdy znów na niego spojrzała - Niesamowite? Dobrze. Bo to nie był ostatni raz...- puściła mu oczko. Rozejrzała się po lesie, znów przypominając sobie o posiłku - Wolno tu w ogóle jeść? - spytała nagle. Słyszała różne opowieści i tej dziurze.

Matt

- Jeść... Ach... - skrzywił się - zapomniałem że oni żywią się tu zwierzętami. Mnie ta dieta nie odpowiada - wycedził przyglądając się Cherry. Odwrócił wzrok. On nadal widział ją bez ubrania. Dziwny żar rozlał mu się po ciele. - Port Angeles? - zapytał - Nic szczególnego, ale można zawsze coś znaleźć - mruknął łapiąc Sechmet mocniej za rękę

Cherry

-W takim wypadku, nie mamy wyboru... - westchnęła. Ostatnią rzeczą jaką mogłaby zrobić, było posilenie się jakąś włochatą sarenką. Lubiła zwierzątka, ale na samą myśl brało ją obrzydzenie.
Spojrzała kątem okna na Matta, gdy zacisnął mocniej dłoń. Uśmiechnęła się pod nosem.

Matt

Pobiegli razem. Czuł wiatr i czuł jej zapach tuż koło siebie. Chciał go więcej i więcej. Chciał go wszędzie. W końcu wziął Sechmet na ręce i puścił się pędem - Nie narzekaj. Robię tak bo chcę cię mieć bliżej siebie - zamruczał widząc jej oburzenie.

// Port Angeles [zacznij gdzieś XD]

Vivien

/Old Pub
Biegnąc przez las nie miała pojęcia dokąd biegnie. W końcu miała całą noc przed sobą więc zbytnio się tym nie przejęła. Dobiegła nad jakieś jezioro. W zasadzie nie było to zwykłe jezioro. W tym miejscu było coś magicznego ... i ten szum wodospadu... Wskoczyła na wierzbę która rosła najbliżej wody.

Vivien

Widząc swoje odbicie w wodzie dopiero teraz do niej dotarło ,że jest
głodna... Jej oczy były czarne jak smoła. A po za tym poczuła dochodzący z oddali odór wilkołaków. Zgrabnie zeskoczyła z drzewa.
Skierowała się w stronę lasu i zniknęła miedzy drzewami.
/rzeka

Bastian Martínez

Wielki szary wilk biegł przez las najszybciej jak potrafił. Kochał to. Uwielbiał czuć wiatr w sierści.
Dotarł do wodospadu.-Pięknie tu..-Przybrał z powrotem ludzką postać. Ziewając zmierzwił swoje kruczoczarne włosy i położył się na trawie. Chwile wpatrywał się w niebo po czym zmęczony usnął.

Caroline Thomas

// Pizerria

Przebiegała tędy przypadkiem. Szukała jakiejś żywej duszy, z którą mogłaby pogadać. Niedaleko wodospadu zauważyła jakąś osobę. Gdy podeszła bliżej, uświadomiła sobie, że był to ten sam chłopak, którego widziała wczoraj z tą śmierdzącą wampirzycą. Widocznie śpi - pomyślała i nie chcąc go budzić pobiegła w krzaki, by zamienić się w wilka. W swej drugiej postaci potruchtała na kamień, bardzo blisko wodospadu, na którym wygodnie się ułożyła i zaczęła wpatrywać w szumiącą wodę.

Julia

//w lesie

Jej oczom ukazał się niesamowity widok. Jej oczom ukazała się mała polanka, a tuż za nią wodospad. Stanęła jak wryta. Zauważyła, że niedaleko na trawie leży chłopak, a gdzieś w oddali, tuż przy wodospadzie wilk. Spojrzała na chłopaka i wydawało jej się, że śpi, jednak postanowiła tego nie sprawdzać. Usiadła po turecku i wyjęła z torby swój blok i ołówek. Zaczęła szkicować ten krajobraz razem z chłopakiem i wilkiem.

Caroline Thomas

Wyczuła na polanie jakąś dziewczynę. Niewątpliwie była człowiekiem, bowiem nie cuchnęła jak pijawka, a zapachu wilka też nie miała. Spojrzała na nią przelotnie swoimi szarymi, dużymi oczami i zaraz z powrotem zaczęła się wpatrywać w wodospad.

Bastian Martínez

Przeciągnął się i potarł oczy. Mógłby jeszcze pospać ale szkoda było mu stracić tak piękny dzień. Popatrzył z uśmiechem na mieniący się w słońcu wodospad.-wilk-pomyślał kiedy do jego nozdrzy doleciał znajomy zapach. Rozejrzał się i zobaczył dwie postacie. Pierwszą był biały wilczur a drugą blondwłosa dziewczyna. Rysowała coś.-Nie boi się wilka? Przygladał się jej przez chwile raz po raz przerzucając wzrok na zwierza.

Julia

Zorientowała się, że chłopak się obudził. Na szczęście zdążyła już go naszkicować śpiącego. Teraz zajęła się wilkiem. Nie bała się. Przez ostatni czas zbyt dużo czasu spędzała w otoczeniu niebezpiecznych istot. Właściwie, to wszystkie wilki, które do tej pory poznała, były dla niej miłe, tak więc myślała, że każde takie będą. Zaczęła się zastanawiać, czy to prawdziwy wilk, czy może wilkołak. Podniosła na chwilę głowę i przeniosła wzrok na chłopaka. Ich spojrzenia się spotkały. Uśmiechnęła się nieśmiało.

Caroline Thomas

Spojrzała na chłopaka strzygąc uszami i przekrzywiając komicznie łeb. Nie mógł jej poznać, bowiem nie była w swojej ludzkiej postaci. A na przemianę nie było szans, nie w pobliżu człowieka. Ciekawa była, czy dziewczyna cokolwiek wie, o takich istotach jak ona.

Bastian Martínez

Odwzajemnił uśmiech powoli wstając. Podszedł powoli do dziewczyny trzymając jedną rękę w kieszeni.
- Nie boisz się sama siedzieć po środku lasu? Jeszcze Cię coś zje. - zaśmiał się pokazując śnieżnobiałe zęby -Co rysujesz?-zapytał nie patrząc już na nią lecz na wilka

Julia

Spojrzała na niego.
-Złego diabli nie bierze-zaśmiała się i zasłoniła szkic.
-Takie dwie ciekawe istoty nad wodospadem -powiedziała uśmiechając się.

Caroline Thomas

Oparła łeb na łapach parskając cicho. Wpatrywała się to w głąb lasu, to w wodospad, równocześnie przysłuchując się ich rozmowie.

Bastian Martínez

- Podoba Ci się? - spytał wskazując głową na białego wilka.

Gość

// Rzeka

Ian biegł sobie w stronę domu Julii.
Wyczuł jej zapach i zapach dwóch wilkołaków.
Pobiegł w ich stronę i już po chwili był przy Julii.
Nie ukrywał kim jest. Julia o jego rasie wiedziała, a i wilkołaki były świadome jakie są rasy.
- Witaj Julio.
Szepnął do ucha Julii i pocałował ją w policzek.
Nie zauważył, że znowu zapomniał dokładnie umyć twarzy po krwi.
Mały ślad czerwonego płynu pozostał na jego ustach.
Spojrzał na wilkołaki. Nie żywił do nich urazy tak jak wampiry. Był neutralny.

Julia

Spojrzała na wilka.
-Piękny jest.-stwierdziła- jednak ja gustuje w chłopcach-zaśmiała się.
-A Ty sie nie boisz, że coś Cię zje?-zapytała, spoglądając na niego.
Nagle dostrzegła Iana.
-O...-wyrwało jej się z ust kiedy dostała od niego buziaka.
-Hej-powiedziała niepewnie.

Caroline Thomas

Prychnęła cicho, jakby chciała się zaśmiać. Moje szczęście - pomyślała z przekąsem. Bycie wilkiem w tejże sytuacji nie bardzo jej pasowało. Nagle na polanę wpadł kolejny chłopak. Pachniał zupełnie jak pewna dziewczyna, którą niedawno widziała na terenie rezerwatu.

Bastian Martínez

Uśmiechnął sie do niej szeroko. - Nie sądzę żeby cokolwiek co znam mi zagrażało. - Spojrzał na chłopaka.- Pół-wampir...jest w krwi..-skrzywił się-dziewczyna ma niezłe towarzystwo..-zerknął na wilka. Zastanawiał się kim jest...

Gość

Ian zauważył, że chłopak spojrzał na niego z obrzydzeniem.
Domyślił się, że pewnie ma krew na twarzy.
Przetarł usta rękawem, by zetrzeć krew.
- No proszę, widzę, że masz towarzystwo.
Powiedział do Julii.
Lekko się uśmiechnął do chłopaka.
- Ian Gallagher. Zapewne już wiesz kim jestem. W końcu węch masz dobry.

Caroline Thomas

Idioci. Dobrali sobie towarzystwo - westchnęła po wilczemu i zeskoczyła ze skały. Musiała rozprostować nogi. Wahała się, co zrobić. Nie było w końcu żadnego poradnika jak się zachować w takowej sytuacji.

Julia

Spojrzała na Iana i podniosła się. Zdała sobie sprawę, że nawet neiw ie jak chłopak ma na imię. Zamknęła blok i schowała go do torby.

Bastian Martínez

- Bastian Martinez.- Przedstawił się. - Owszem. - powiedział spogladając na dziewczynę.- Czy ona wie o naszym świecie?-rozejrzał się szukając wilka. Zauważył że się przemieścił.

Gość

- Wie.
Odpowiedział chłopakowi spokojnie.
Spojrzał na wilczycę.
Widział, że się waha.
Nie miałby nic przeciwko, gdyby się przemieniła i dołączyła do rozmowy, albo odeszła.

Caroline Thomas

Z ulgą usłyszała, że dziewczyna wie o ich istnieniu. Uderzyła łapą o ziemię i ruszyła w krzaki, gdzie mogła się w spokoju przemienić. Po chwili, już w ludzkiej postaci ruszyła w stronę trzyosobowej grupki.
- Ekhm. - odchrząknęła, patrząc na nich z ciekawością.

Julia

-Wiem?-zapytała.
-Aaaa...-po chwili zrozumiała.
-a tak w ogóle to Julia-wyciągnęła dłoń do Bastiana.

[Może kolejka bo sie zaczyna mieszać.
(Bastian, Ian, Caroline, Julia)?]

Bastian Martínez

- Ah tak. To dziwne że jeszcze z tąd nie zwiałaś. Bastain. - podał jej ręke.
Usłyszał krząchniecie i odwrócił się.