Pokój Istena

Isten

Rozpakował swoje rzeczy, a potem wziął kąpiel. Przebrał się w czyste rzeczy i usiadł na łóżku. Z plecaka wyciągnął gruby zeszyt. Otworzył go na zaznaczonej stronie i na samej górze napisał jeden wyraz: FORKS
Następnie schował zeszyt, wkładając go między swoje ubrania.

Postanowił sie przejść. Wyszedł z motelu i udał się na ulicę.

/Ulica

Isten

/Las

Wrócił do siebie i położył się na łóżku. Zaczął rozmyślać o wszystkim, co się zdarzyło tego dnia.
No nic, teraz kąpiel i znowu na spacerek! - pomyślał, podnosząc się.

Isten

Był już gotowy do wyjścia, ale w ostatniej chwili zmienił zdanie.
- Nie spacerek, a polowanie! - powiedział do siebie, po czym zadowolony wyszedł z domu, udając się w kirunku lasu.

/Las

Isten

// yyyyy, skądś tam Razz

Isten leżał na łóżku i patrzył na sufit. Nie było to zbyt interesujące zajęcie <lol>, ale co miał robić...
Zastanawiał się, czy nie lepiej będzie wyjechać, zanim przyzwyczai się do tego miejsca. Zanim naprawdę będzie pewny tego, że życie wśród podobnych do niego wampirów jest tym, czego naprawdę pragnął.

Westchnął głęboko i podniósł się z łóżka.
Przydałaby mi się towarzyszka życia - pomyślał. - Tylko gdzie możnaby tu kupić gitarę?!

- Z pewnością nie w Forks - powiedział sam do siebie i wyszedł z pokoju. Chwilę później był już na ulicy.

//Ulica

Isten

/Motel u Selene - część dolna Razz

Isten wział swoje torby i gitarę i wszedł do pokoju. Najpierw położył swoje rzeczy na łóżku, a potem otworzył szafę i szufladę, do których po chwili trafiły nowy ubrania.
Gdy wszystko było już na miejscu, wziął do ręki gitarę i zaczął grać smutną melodię. Po raz kolejny tego dnia dopadło go przygnębienie

Isten

Isten przestał grać. Sięgnął po mały odtwarzacz CD i podłączył do niego niewielki głośnik. Wyciągnął jedną ze swoich ulubionych płyt i wybrał numer piosenki, która miała mu towarzyszyć przez najbliższy czas.
Położył się i zamknął oczy.

Wandering from you
Falling at your side
Wandering from you
Healing my desire

Stumble in your soul
Give yourself to me
Hurting your desire
Healing mine...

Isten

Wyłączył płytę i podszedł do szafki, w której trzymał swoje najcenniejsze rzeczy. Wyciągnął z niej dziennik i otworzył go na jednej ze stron. Wziął do ręki zdjęcie, które tam było i popatrzył na młodą, czarnowłosą dziewczynę, która uśmiechała się do niego z fotografii.
Alice nie mogła wiedzieć, że dziewczyna ze zdjęcia, jest do niej bardzo podobna. Tak, na świecie można znaleźć podobne do siebie osoby...

Choć wydawał się niepoprawnym optymistą, w jego sercu gościł smutek. Tak, jak teraz. Nie chciał być sam. Tak bardzo pragnął móc się z kimś podzielić swoimi smutkami i radościami. Przywyknął jednak do tego, że jego marzenia nigdy się nie spełniały...

Isten

Isten schował zdjęcie i postanowił wyjść na świeże powietrze zająć się czymś, albo po prostu iść przed siebie.

Założył kurtkę i wyszedł z pokoju, zamykając drzwi na klucz. Zszedł na dół po schodach i opuścił motel.

/Ulica

Gość

/próg przed pokojem nr 7
Puk,puk,puk - pukała delikatnie jakby sama bała sie tego odglosu - Niech nie otwiera... albo niech otworzy ja zaraz zwariuję... - niewiedząc co począć staneła pod drzwiami i wbia wzrok w ziemię

Isten

Isten usłyszał ciche pukanie i zeskoczył z parapetu, na którym siedział, by otworzyć drzwi.
- Witaj - przywitał się grzecznie z nową znajomą. - Proszę, wejdź - odsynął się, by zrobić jej miejsce w przejściu.

Gość

Staneła w progu wyraźnie sie wahając. Nie wiedziała co ze sobą począć ale czuła potrzebę porozmawiania o tym co nie dawało jej spokoju. Poczuła ze teraz już nie moze uciec a Isten wydawał jej sie godny zaufania.Spojrzała na niego - Eee, przepraszam że cię nachodzę...

Gość

Kiedy usiadła na fotelu Isten usiadł z powrotem na parapecie - Chciałabym się czegoś dowiedzieć....- zaczeła powoli - Jak zdobywa sie tutaj jedzienie? Spojrzała na Istena i zauważyła ze zaskoczyła go tym pytaniem.

Isten

- W okolicznych lasach jest trochę zwierzyny, na którą można zapolować - zaczął. - Wiem, że nie polujesz na ludzi. Widzę po oczach - wyjaśnił. - Ja zapędzam się zbyt daleko. Z tego co zdążyłem się już dowiedzieć i wydedukować, nie wszędzie możemy polować. Ale nie znam szczegółów.

Gość

Ale umiesz polować? - to pytanie wyrwało sie z jej piersi jednym tchem - Nauczysz mnie? Bo widzisz... - Syriusz - mój stwórca mnie tego nie nauczył. Dostarczał mi sam jedzenie Chyba nie posiadam odpowiednich instynktów... - Chciał przestawić mnie na wegetarianizm....

Isten

- Czekaj - spojrzał na nią ciekawie. - Nigdy sama nie polowałaś? Nie spotkałem się jeszcze z czymś takim... - przyznał. - Ale oczywiście ci pomogę. I mogłabyś mi coś więcej o sobie powiedzieć? - zapytał.

Gość

Nie... nie polowałam nigdy.... - popatrzyła na niego ale spuściła oczy - widzisz..jestem taka wystraszona bo kiedy zostawił mnie na ulicy tego miasta pierwszy raz wyszłam poza dom.... - jestem jak upośledzona - Wiem że trudno w to uwierzyć ale taka jest prawda. - w jej oczach zakręciły sie łzy - Oprócz tego co dał mi Syriusz - zacisneła dłonie w pięści - nie mam niczego Rodziny, znajomych... Jesteś pierwszą osobą z którą rozmawiam.

Isten

- Więc zaczynam rozumieć twoje zachowanie. Nie wiesz czego się spodziewać po innych i przede wszystkim nie znasz życia - powiedział smutno. - Wampir, który mnie przemienił uciekł. Musiałem nauczyć się wszystkiego sam. Ty miałaś opiekuna, ale... tak naprawdę to nie zdało się na wiele. Jeśli chcesz, mogę ci pomóc.

Gość

Wpatrywała sie w niego usilnie i dość długo - To jedyna osoba która może mi pomóc - rozważała w myślach - muszę mieć... jak to mówił Syriusz? Nauczyciela? - Podjeła decyzję - Jeśli nie sprawi ci to kłopotu chciałabym zostać z tobą...- popatrzyła na niego chcąc wyczytać reakcje na jej słowa z jego oczu.

Isten

- Myślę, że warto spróbować - odparł z usmiechem. - Jestem podróżnikiem, żyję sam, więc nikomu twoja obecność nie będzie przeszkadzać. A widzę, że ty nie poradzisz sobie sama. Może nam obojgu wyjdzie to na dobre - powiedział wesoło. - Ale musisz mi coś obiecać - spojrzał jej w oczy. - Że jeśli powiem, byś odeszła i dała mi spokój, nie zrobisz tego, dobrze? - powiedział cicho. - Czasem wspomnienia sprawiają, że staję się nerwowy i mówię coś, czego nie chcę. Nie słuchaj mnie wtedy.

Gość

Spojrzała na niego zaskoczona i przerazona równoczesnie Zawirowało jej w głowie - Chce żebym została? - wypowiedziała swoje myśli na głos : Naprawdę tego chcesz? I chcesz też żebym nie odchodziła? - Jak taki miły wampir może być sam? Sciany nie mogły wrócić do stanu pierwotnego położenia...

Isten

- Chcę ci pomóc - powiedział szczerze. - Choć trochę czuć się komuś potrzebny - dodał. - Nie lubię samotności, ale ona jak cień podąża za mną i mimo całej mojej spontaniczności, życzliwości i wesołkowości, po prostu mnie zabija - wyznał, spuszczając wzrok. - Gdy mogę z kimś porozmawiać, pomóc, czuję się naprawdę szczęśliwy, a gdy jestem sam... - nie dokończył, tylko westchnął, patrząc w podłogę.

Gość

Popatrzyła na niego zaskoczona - On taki uśmiechnięty i samotny, taki radosny i smutny zarazem? - poczuła sie dziwnie - Wiesz, znam to uczucie gdy w domu pojawiał sie na chwilke Syriusz też potrafiłam się uśmiechać, ale gdy mnie opuścił już nie potrafię - wykrzywiła usta w parodię uśmiechu - Sam widzisz - popatrzyla na niego ze smutkiem - Myślę ze trzeba sobie pomagać...

Isten

- Pomagając innym, nigdy nie prosiłem o to samo dla siebie. Spotykam na swej drodze wiele osób, które nie są same. Widzę jak wzajemnie mogą na siebie liczyć. Ja mam tylko papier albo gitarę. Ale to mi nie pomoże, nie doradzi, nie pocieszy... Wiem, że mnie rozumiesz. sama jesteś w podobnej sytuacji.

Gość

Chyba tak.... - popatrzyla na niego błagalnie - Zostaniesz ze mną? - wpatrywała sie w jego oczy jakby od tego co teraz powie zależało całe jej życie

Isten

- Zostanę - uśmiechnał się. - Kto wie, może nieprzypadkowo to akurat ja cię spotkałem na ulicy - zamyślił się. - To nie musiał być przypadek. Ale... czy tak, czy nie, to nie jest istotne - zeskoczył z parapetu i wyciągnął do niej rękę. - Przyjaciele?

Gość

Wstała i wykrzywiła usta w tę beznadziejna parodie uśmiechu - Tak - powiedziała i przytuliła się do niego.

Isten

- Nie martw się, nauczysz się śmiać - przytulił ją do siebie i pogładził po włosach. - Nauczę cię tego, co najważniejsze. Możemy rozmawiać o wszystkim i o niczym. O czym zechcesz.

Gość

Odsuneła sie od niego grzecznie i spojrzała w bok. Ja nawet nie wiem od czego zacząć - stwierdziła - tyle tego jest... Miała mętlik w głowie. Wzruszyła ją postawa Istena. Jest taki miły Nie chciała go zranić tak jak ją zraniono... - Może mi powiesz dlaczego tutaj jesteś?

Isten

- Jestem podróżnikiem. Ponieważ nic mnie nigdy nie ptrzymało w jednym miejscu, postanowiłem poznać świat, innych wampirów. Nauczyć się jakoś żyć... Do Forks trafiłem przypadkowo. Nigdy nie wiem, dokąd zawędruję. Staram się poznać dane miejsce, coś zrobić. Każda podróż, każde miejsce, ma zostawić ze sobą jakieś wspomnienie i coś ważnego. Jakąś naukę, coś, co może się przydać w przyszłości.

Gość

Carrie spojrzała na niego z takim smutkiem w oczach jakiego nikt jeszcze nie widział. - Czyli ze kiedyś wyjedziesz i .... - zostanę znowu sama - dokończyła w myślach.

Isten

- Czasem zostaję kilka tygodni, czasem miesięcy, a czasem nawet zostaję na dłużej. Z resztą, nie zostawię cię samej. Jeśli zdecyduję się wyjechać, to nie sam - uśmiechnął się do niej serdecznie. - Mam nadzieję, że będziesz mi chciała towarzyszyć.

Gość

Była w szoku - spogladała raz na niego a raz na swoje ręce - Niechciałabym zostawać wiecej sama- wyszeptała cichuteńko. - Ale to co zrobisz to jest już tylko twoja decyzja Jeśli nie zechcesz nie bede cie zatrzymywała - odwróciła sie do Istena plecami zawstydzona.

Isten

- Przecież mówiłem, że nie lubię samotności - podszedł do niej. - Z resztą dopiero co tu przybyłem, nie mam zamiaru się już wyprowadzać. Moja decyzja brzmi tak: trzymamy się razem i sobie pomagamy. Ja tego chcę, będę ci pomagał aż do momentu, gdy będziesz chciała odejść, albo coś. Więc nie ma o czym mówić - uśmiechnął się.

Gość

Dobrze - powiedziała - a co bedziemy robić teraz? - zapytała zeby zmienić temat Czuję się szczęśliwsza...

Isten

- To jest bardzo dobre pytanie, bo tak naprawdę nie mam pojęcia - powiedział szczerze. - Zwykle działam spontanicznie - dodał. - A ty masz jakiś pomysł? Panie mają pierwszeństwo głosu. Jeśli masz coś na myśli, to powiedz.

Gość

Podrapała sie po głowie wyraźnie rozluźniona.... - Niewiem co mogą robić wampiry?

Isten

- To samo co ludzie. Chodzą na spacery, słuchają muzyki, uczą się, pracują, czytają, grają w coś... Sporo tego jest - odpowiedział. - Szkoda tylko, że nie możemy spać - powiedział smutno.

Gość

- Dlaczego żałujesz ze nie mozemy spać? Gwiazdy są takie ładne Możemy je ogladać bez przeszkód... - zamyśliła sie przez chwilę - Na co masz ochotę? Ja nic nie umiem, zdaję sie na ciebie - próbowała uśmiechnąć sie niepewnie.

Isten

- Ale czasem dobrze byłoby ucieć w świat marzeń, śnić o czymś i nie myśleć o tym, co jest naprawdę - westchnął. - Oprowadziłbym cię po okolicy, ale sam ją znam kiepsko jeszcze. Nie wiem, może chcesz się czegoś o mnie dowiedzieć?

Gość

Popatrzyla na niego zastanawiajac sie nad czymś usilnie - Powiedz mi co jesz bo ja nie wiem jak zdobywa sie jedzenie.... A później możemy wybrać sie zwiedzać okolicę ja przecież też jej nie znam a razem będzie nam raźniej... - wbiła wzrok w podłogę - jeśli chcesz oczywiście.