Pokój nr 8

Aaron

Zaskoczony wyciągnął ramię w tył bo tylko tyle zdążył zrobić. Zatrzasnął drzwi i zaczął rozpinać guziki od jej żakietu. Spieszyło mu się tak samo jak jej. Kiedy skończył zsunął jej go z ramion. Cholerne guziki... Bluzka też była zabezpieczona rządkiem guziczków. Małych. Z niecierpliwości urwał jeden.

Marika Knight

Uśmiechnęła się delikatnie i nie odrywając się od jego ust pomogła mu rozpiąć swa bluzkę, która już po chwili leżała na ziemi. Pośpiesznymi ruchami zrzucała z niego ubrania. W końcu dorwała się do jego spodni. Mocowała się chwilkę z jego paskiem i guzikiem lecz w końcu jej się udało co obwieściła triumfalnym uśmieszkiem. Mruczała cichutko, była podniecona jak cholera. Napięcie w niej niebezpiecznie wzrosło.

Aaron

Był jej wdzięczny za to że mu pomogła. Nie miał najmniejszej ochoty odkupywać jej bluzki. Było to ponad jego szczodrość. Naparł na nią dosć silnie. Po zrobieniu dwóch kroków była już przy łózku. - Powtórka ze wczoraj? - wysapał jej do ucha. Dorwał się do zapinki jej stanika. Była gorąca. Tak w przyjemnie niebezpieczny sposób który mógł doprowadzić do obłędu.

Marika Knight

- A jakże by inaczej. - wymruczała mu do ucha gładząc jego nagi tors, pociągnęła go na posłanie łózka. I po chwili zwisała już nad nim. Przywarła na powrót do jego ust, później zsunęła się trochę niżej dopadając się do jego szyi i poczęła ją obsypywać delikatnymi pocałunkami to zataczać kręgi językiem. Jej dłonie mimowolnie zsunęły się niżej w okolice jego krocza. Czuła jego podniecenie i każdy napięty z tego powodu nerw. Drażniła się z nim co doprowadzało ją do jeszcze większego podniecenia.

Aaron

Rozłożył sie na łóżku. Jego usta odszukały jej mostek równie łatwo jak dłonie - jedna udo a druga plecy. Drażniła go a jemu się to niezbyt podobało. Chwycił silnie jej dłoń i odciagnął. Pokierował ją gdzieś w okolicę głowy i włosów. To było o wiele przyjemmniejsze. - Jesteś niepoprawna - wymruczał - Gwałcisz mnie...

Marika Knight

Uśmiechnęła się do niego wymijająco. - To nie moja wina, ze tak na mnie działasz, ale jeśli Ci się to nie podoba, no to dobrze nie będę tak już robić, chciałam Ci jedynie sprawić trochę przyjemności. A tak w ogóle to Ty na świętego to też mi nie wyglądasz. - rzekła cichutko, lekko się schyliła i delikatnie całowała jego klatkę piersiową.

Aaron

Nawinął sobie na palec kosmyk jej włosów. - No nie jestem... - przyznał się z rozbrajajacym uśmiechem. Spojrzał jej w oczy - I nie mam najmniejszych oporów przed twym gwałtem na mnie... - pocałował Marikę w skroń - Ale... Powiedź mi coś o twoim kuzynie i Normanie - poprosił schodząc ustami w okolice żuchwy.

Marika Knight

Ale sobie teraz znalazł temat na rozmowę - wywróciła oczami. - A co chcesz wiedzieć? - zapytała spokojnie i wtuliła się delikatnie w niego. - Co Cię interesuje? - popatrzyła na niego delikatnie go głaszcząc po całym jego ciele. Nie miała ochoty na czcze gadanie, ale nie pokazała tego po sobie.

Aaron

- Powiedź mi... - zaczesał jej włosy za ucho by widzieć dokładnie jej oczy - Co robią. Tak szczerze. Przecież nikomu nie powiem... - przygryzł wargę - Norman prowadzi Podwiazkę... A Martin?

Marika Knight

- O matko. - spojrzała na niego niepewnie. - Ale sobie teraz znalazłeś temat do rozmowy. - westchnęła. - Skarbie, Norman prowadzi podwiązkę bo sam ją założył i do wszystkiego doszedł sam, ale to też głównie za sprawą Martina, który zawsze miał głowę do interesów. On w to wszystko wciągnął Normana, szczerze mówiąc to nie wiem co w obecnej chwili planuje, ale zapewne się z czasem dowiem gdy tam pojadę w odwiedziny. - wtuliła się w niego. - Jak mniemam i jak znam Martina planuje założyć jakiś nowy, nielegalny interes i próbował do tego przekonać Adama nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości. Widzisz Martin, kończył wszystkie szkoły z najlepszymi wynikami, ale zawsze pociągało go zło. Ma głowę do interesów i to nie byle jaką. - zachichotała wesoło. - A tak w ogóle to dlaczego tak Cię to interesuje? Masz ochotę do nich dołączyć czy co? - zapytała wystraszona.

Aaron

- Nie... - Aaron roześmiał się - Nie skądże... - pokręcił głową i zdmuchnął grzywkę z czoła - Nie mogę! - zawołał udając oburzenie - Będę szanowanym prawnikiem. Nie przystoi mi, co? - uśmiechnął się wpatrując sie w Marikę - No... Może i jestem okropny ale.. Jakoś tak nie widzę się w burdelu.

Marika Knight

Zawyła ze śmiechu. - Czy Ty myślisz, że Martin będzie robił interesy w burdelu i narażał na szwank Normana oj nie znasz ich, on nigdy by się nie posunął do tego, a Tobie radzę trzymaj się bez względu na wszystko z daleka od ich towarzystwa i nie daj się wciągnąć w żadne brudne interesy, tym bardziej jeśli masz być szanowanym prawnikiem. - zaczęła składać na powrót delikatne pocałunki na jego klatce piersiowej.

Aaron

Zamyślił się głęboko nad jej słowami. Wiedział już coś. Odpłynął na jakiś czas, zastanawiając sie co też może chodzić po głowie dwójce mężczyzn. Nie zwracł za bardzo uwagi na to co wyczynia Marika. - Oczywiscie - wymamtotał po chwii - Prawnik... - westchnął i przygryzł wargę nadal skupiony nad czymś innym.

Marika Knight

- Jasne. - rzekła z frustracją i zeszła z łóżka nie patrząc nawet na niego. Udała się do łazienki wziąć prysznic. Całe podniecenie z niej opadło i to za sprawą całej jego gadaniny. Po kilku minutach przebrana w koszulkę nocną wyszła z łazienki i zasiadła przy stole włączając swego laptopa. Weszła na swoja skrzynkę pocztowa i prędko wystukała jakąś wiadomość. Nie miała ochoty się jeszcze kłaść dlatego pozostała w swej pozie serfując po internecie.

Aaron

Aaron w tym czasie medytował dalej. Obydwie strony jego natury, i ta dobra i ta zła rozbudziły się w nim i zapałały chęci wyjścia na powierzchnię. Nie mógł sie zdecydować jedynie którą wybrać. Pociągał go jednoczeście duzy i szybki zarobek. Z drugiej strony... Uznał że o wiele bezpieczniej było by poprostu wydać Martina w ręce prawa. Usiadł na łóżku i spojrzała na Marikę. Jej naburmuszona mina nie wróżyła niczego dobrego. Wyrzuci mnie za chwilę...

Marika Knight

Wchodziła na poszczególne strony szukając bardzo dobrego lakiernika. Pamiętała widok swego porysowanego auta, musiała załatwić to jak najszybciej by móc się swobodnie poruszać po mieście. Nie zwracała uwagi na Aarona, zdenerwował ją, w tej całej jednej chwili zepsuł wszystko na co miała ochotę. Rozmowy mu się chciało, a ja głupia dałam się w to wciągnąć ostatni raz, więcej się to nie powtórzy. - myślała z determinacją. Znalazła kilka ofert interesujących ją jak najbardziej, pochwyciła w jedną dłoń kartę zaś w drugą długopis i szybkimi sprawnymi ruchami zanotowała parę numerów telefonu. Kiedy skończyła wyłączyła przeglądarkę internetowa i zapuściła sobie ulubiona muzykę wciąż siedząc spięta na krześle. Nie miała ochoty się nawet ruszać. Wplotla sobie dłonie w włosy i lekko pochyliła głowę w przód zamyślając się nad czymś.

Aaron

Patrzył na Marikę, która uparcie nie zwracała na niego uwagi. Pomyślał że to naturalne bo on przed chwilą obdarzył ją tym samym. Nie zależało mu na tym. Nie ona pierwsza i nie ostatnia. Wyciągnął spodnie i zapinał powoli koszulę. Pomyślał że nie ma co się gimnastykować. Przyjdziesz do mnie na kolanach... Wykazywał całkiem zdrowe podejście do sprawy. Nie błagał i nie skompał. Jak jakiś... Otrzasnął się z odrazą. Był niezależny. I napewno nie będę się przed tobą płaszczył... Oparł się biodrem o stól zapinając mankiety. Zaczął krótki monolog - Miły wieczór, spędziłem go całkiem nieźle. Może trochę głośno... - narzucił na siebie marynarke - Mam nadzieję że ty również dobrze się bawiłaś. Spotkałaś rodzinę i tak dalej... - chwycił krawat i przewiesił go luźno przez szyję - Dobranoc Mariko - Jakby nigdy nic wyszedł z jej pokoju.

/ Ulica / Dom Aarona

Marika Knight

Siedziała niewzruszona, choć w środku niej gotowało się. Przybrała maskę obojętności. A idź w cholerę, jeszcze sam do mnie przyjdziesz, nie zamierzam za Tobą latać, mam to gdzieś, nie dam Ci tej satysfakcji i nie zamierzam Cię o nic błagać. - myślała, kiedy on prowadził swój nudny monolog. Kiedy wychodził nawet nie obdarzyła go najmniejszym spojrzeniem po prostu całkowicie zignorowała jego osobę. W tej chwili miała lepsze rzeczy do roboty niż myślenie o nim. Tak trzeba jutro wszystko pozałatwiać, iść na policję, odebrać swe auto, załatwić lakiernika i pojechać w odwiedziny do Martina. . - Na jej usta wypłynął szatański uśmieszek. Wyłączyła całkowicie laptopa i położyła się spać. Zasnęła bardzo szybko i już po chwili oddychała miarowo.

Carmen

/ Seattle

Carmen wysiadła z auta, najpierw wyciągając swoje zgrabne nogi, którym jeszcze więcej uroku dodawały czerwone szpilki. Zamknęła za sobą drzwi. Czuła na sobie wzrok mężczyzn, którzy byli na ulicy. Podeszła do Maritna i razem z nim poszła do pokoju nr 8. Nim zapukali odwróciła się do niego przodem.
- A co jeśli mnie nie polubi? - spytała cicho

Martin

/ Seattle

- Spokojnie skarbie na pewno się polubicie. - posłał Carmen uspokajający uśmiech. - Przyznam, że Marika ma charakterek, ale nie jest zła także myślę, że się polubicie. - powiedział ze spokojem i zapukał do drzwi.

Carmen

Pokiwała głową i dała mu buziaka w policzek. Stała czekając aż jego kuzynka otworzy. Obcasem robiła dziurę w dywanie na podłodze.

Marika Knight

Właśnie została obudzona pukaniem. Przybrała na twarz oschłą, chłodną maskę i poczłapała niechętnie w kierunku drzwi. Poprawiła się lekko narzuciła na siebie jedwabny szlafrok i otworzyła drzwi, a na jej usta wyszedł niewysłowiony uśmiech. - Martin. - pisnęła radośnie i rzuciła się mu na szyje. - Wybiegasz moje myśli, miałam Cię dziś odwiedzić. - powiedziała odsuwając się od niego i spojrzała na Carmen. - A to pewnie Twoja Pani. - zachichotała wesoło i wpuściła ich do środka. - Chodźcie nie stójcie tak. - jej zły humor spowodowany wczorajszym zachowaniem Aarona jak i tym, że została obudzona nagle gdzieś wyparował. - Cześć jestem Marika. - powiedziała i przytuliła młoda, atrakcyjną kobietę do siebie. - Miło Cię w końcu poznać. - powiedziała rozradowanym tonem głosu.

Martin

I on ucieszyl się na widok kuzynki. - Witaj Mariko. - powiedział łagodnie spoglądajac na nią po czym weszli do środka rozsiadajac się wygodnie. - No w końcu przedsawię Ci moją tygrysicę. - zaśmiał się wesoło. - Oto Carmen moja ukochana. - A oto Marika moja najlepsza kuzynka pod słońcem. - przedstawił je sobie. - Miałbym prośbę musze coś dziś załatwić i tak chciałem zapytac czy Carmen mogłaby zostac u Ciebie nie chcę by musiałą się sama nudzić w burdelu. - zaśmiał się.

Carmen

- Cześć - uśmiechnęła się i uściskała dziewczynę. Patrzyła to na nią to na Martina.
- Dużo o Tobie słyszałam - powiedziała po chwili z szerokim uśmiechem. Bawiła się swoimi rękami kiedy Marika rozmawiała z Martinem.

Marika Knight

- Oczywiście, jasne , że może jak najbardziej. - Uśmiechnęła się do nich serdecznie. - Przynajmniej nie będę sama siedzieć w pokoju. - zaśmiała się. - O mnie a niby co takiego słyszałaś? - zapytała zaciekawiona patrząc to na Martina to na Carmen. - Ciekawe jakie bzdury Ci nagadał ten niepoważny typek. - zgromiła go wzrokiem i wybuchła niekontrolowanym śmiechem.

Martin

- Ja niepoważny typek? - popatrzył na nią z ukosa. - A więc za takiego mnie masz, no ladnie a ja tak ładnie o Tobie mówiłem chyba będę musiał zmienić zdanie. - powiedział żartobliwym tonem. Wiedział, że Marika sobie żartuje dlatego nie brał tego na poważnie. - Mam nadzieję, że się polubicie i nie będziecie nazbyt nudzić gdy mnie nie będzie? - posłał im rozbrajający usmiech. Jak chciał to potrafił być miły i uczynny.

Carmen

- Myślę, że się dogadamy - uśmiechnęła się do niego uroczo głaszcząc go po pleckach.
- Długo Ci to zajmie? Te interesy? - spytała i spojrzała na niego. Kiedy czekała na odpowiedź uśmiechnęła się ciepło do dziewczyny. Stwierdziła, że mogą się polubić.

Marika Knight

- Spokojna Twoja głowa już o to. - popatrzyła na niego przymilnie. - Kobieta z kobietą zawsze się dogada, a myślę, ze my z Carmen nie będziemy miały najmniejszego z tym problemu. Także możesz iść i załatwiać te swoje interesy. Jak mniemam kierunek to dom Pana Knighta co? - zapytała patrząc na niego przenikliwie.

Martin

- Nie wiem skarbie, zobaczymy jak to wszystko pójdzie. Mam nadzieję, ze bardzo dobrze. - uśmiechnął się wesoło. - No kuzynko nigdy w Ciebie nie wątpiłem. Tak tak Pan Knight na mnie czeka. - powiedział spokojnie i spojrzał w kierunku drzwi po czym poglaskal Carmen po policzku.

Carmen

Westchnęła cicho i wtuliła policzek w jego dłoń.
- Tylko uważaj na siebie. A o mnie się nie martw. Marika się mną zajmie - uśmiechnęła się radośnie.

Marika Knight

- O tak. - zaświergotała równie radośnie. - Utniemy sobie babska pogawędkę i Cie po obgadujemy. - pokazała mu język , jak kiedyś gdy byli małymi dziećmi. - Nie martw się o nią jest w dobrych rękach. - przeczesała dłońmi swoje włosy. - Idź już bo wiem, że się lekko niecierpliwisz. - posłała mu kuzynowskiego buziaka w policzek. - I dołącz do nas jak skończysz.. - powiedziała spokojnie.

Martin

- Spokojnie nic mi się nie stanie. - posłał lekki uśmiech swojej ukochanej. - Mariko czy gdybym nie wierzył w to, ze oddaje ją w dobre ręce to przywiózł bym ją tutaj dzisiaj. - stwierdził spokojnie. - Wiem, że na kogo jak kogo, ale na Ciebie moge liczyć i wiem, że przy Tobie jej nie stanie się żadna krzywda. - kiwnął głowa. - No a teraz wybaczcie mi moje drogie panie, ale czas mnie nagli, bawcie się dobrze jak skończę to przyjadę do was. - rzucił krótko i skierował się w stronę drzwi. - Do zobaczenia. - powiedział opanowanym głosem i wyszedł za drzwi zostawiając je same. Po chwili dało się już slyszec cichy warkot odpalanego auta, które odjechało z piskami opon. Skierował się na podany adres.

/ Obrzeża miasta / Dom Adama Knighta

Carmen

Pomachała mu i uśmiechnęła się do dziewczyny.
- Widać, że się lubicie i jesteście rodziną - zaśmiała się cicho

Marika Knight

- O tak bardzo się lubimy w końcu poniekąd wychowywaliśmy się razem. - zachichotała wesoło. - A wy długo już jesteście razem. - zapytała i przysiadła sobie na łóżku. - Siadaj nie stój tak. - powiedziała łagodnie.

Carmen

Usiadła na fotelu i uśmiechnęła się.
- Już prawie 6 lat, za miesiąc minie - uśmiechnęła się radośnie.
- Długo tu już mieszkasz? - spytała i zastanowiła się nad czymś na chwilę

Marika Knight

- Dobrych kilkanaście dni, przyjechałam tu stosunkowo niedawno. Zmęczyło mnie ciągłe podróżowanie, chciałam osiadnąć na trochę dłużej. - uśmiechnęła się lekko. - No to widzę, że staż macie dość ładny. - Ona sama nie mogła się pochwalić niczym podobnym gdyż z nikim nie związała się na dłuższy czas. Jakoś unikała mężczyzn. - Gratuluję. - powiedziała serdecznie do Carmen.

Carmen

- Taa, dzięki - westchnęła niby smutno ale z lekkim uśmiechem.
- Właściwie to czemu nie współpracujesz z Martinem i Normanem? - spytała o to nad czym myślała.

Marika Knight

- A niby dlaczego miałabym z nimi wspołpracować? - zapytała lekko zmieszana. - Ja się nie mieszam w ich interesy to nie moja broszka, a poza tym po co im kobieta do interesów. - westchnęła ciężko. - Wole sobie wieść mojego nudnego żywota i nie pchać się tam gdzie mnie nie potrzeba, a sama też nie mam na to ochoty. - powiedziała z lekkim zamyśleniem.

Carmen

Uśmiechneła sie .
- Tak spytałam z ciekawości. Martin rzeczywiście nie lubi mieszać kobiet do interesów, chyba, że jeśli chodzi o dziewczyny Normana do zabawy - skrzywiła się trochę i spuściła wzrok.

Marika Knight

Zabawia się z nimi, heh biedactwo, tak to już jet z tymi facetami - Cóż Ci moge na to powiedzieć taka już natura facetów, ale te lalunie nic dla niego nie znaczą i jestem o tym święcie przekonana. - powiedziała spokojnie i zapatrzyła się na okno. - Wiesz gdybym ja była facetem to równiez nie mieszałabym w to wszystko kobiet, nie ma sensu. - pokiwała lekko głową.