Pokój nr 8

Adam Knight

Guzik prawa. Mam się świetnie!
Jak nie wierzysz to podejdź do okna.
Czy tak wygląda chora osoba? Razz

- Co? - wyjęczał cicho. Wciągnął na siebie spodnie i pierwszą z brzegu koszulę. Zapiął kilka guzików i dokuśtykał się do okna. Odsunął firankę. Kiedy spostrzegł Sel opuścił głowę w dół i pokręcił nią. Uśmiechał się jednak szeroko.

Adam Knight

Jeśli Cię przekonałam, to zbieraj się.
Ja za 15 minut będę gotowa.

Pokiwał głową i zniknął za firanką. Poszedł doprowadzić się do stanu normalności. Kiedy wrócił z łazienki uśmiechał się ironicznie bo coś mu się przypomniało. Coś o czym rozmawiali w kawiarni. Założył na nogi trochę przydługie skarpetki ubezpieczając się przed jej spostrzegawczością. Kiedy opuścił nogawkę opuchlizny nie było widać. Posprzątał szybko w pokoju. Rozchodził nogę na tyle że wyglądał jak najbardziej normalnie. Złapał kurtke i przewiesił ją przez ramię. W kieszenie poupychał dokumenty i telefon. Zamknął drzwi i ruszył niezbyt pewnym krokiem do domu Selene.

/ Dom Selene.

Adam Knight

/ Plaża

Siły go opuściły. Wszystko co stało się dla niego ważne przekreślił trzema słowami. Sam. Z własnej winy. Usiadł na podłodze. Ból był dla niego niewystarczajacą karą. Z całej siły uderzył pięścią w podłogę, ledwo zasklepione rany znów sie otwarły. Ukrył twarz w dłoniach. Co ja najlepszego zrobiłem...? Podniósł się z podłogi i doszedł do kanapy. Każdy krok sprawiał mu kolejne fale bólu. Nie czuł tego. Był otępiały na wszelkie bodźce. Padł na nią i wtulił twarz w poduszkę. Mimo że w pokoju nie było nikogo, on nie czuł się w pełni sam. Towarzyszyła mu wina tak ogromna że trawiła go od środka i nie pozwalała oddychać. Myślał że kiedy ją zostawi samą jej będzie lepiej. Nie chciał psuć jej dnia. Zrobił to o co go prosiła. A to przyniosło odwrotny efekt. Jestem... Nie mógł znaleźć dość obraźliwego słowa. Takie nie istniało. Nie chciał już więcej oglądać jej zapłakanej twarzy. To go raniło. A on ranił ją. Teraz już dobrze o tym wiedział. Zobaczył jasno gdzie jego miejsce. Nie wierzył że komuś może na nim zależeć. Pomyłki drogo kosztują. Odczuł to na własnej skórze. Zaczał przypominać sobie słowa piosenki Was what I did so wrong? So wrong that you had to leave me alone? Mimo tego że chciał jej przyjaźni, świadomie ją odpychał. Nie mógł zrozumieć dlaczego to robił. Teraz to i tak bez znaczenia. Drugiej szansy nie będzie. Zwinął sie w kłębek i tak pozostał.

Adam Knight

Stracił poczucie czasu. Było mu to obojętne. To co już się stało i tak się nie odstanie. Wydawało mu się że jest noc. Odgarnął włosy z oczu. Ta miłosierna pora jeszcze nie nadeszła. Spojrzał w okno i zobaczył zachodzące słońce. Kostka promieniowała bólem na całą nogę. Ten ból był niczym w porównaniu z tym, który dusił go w klatce piersiowej. Sięgnął po tabletki przeciwbólowe które kupił w aptece. Łyknął dwie. Miał wrażnenie że pokój w którym przebywał był za mały. Czuł się jak w klatce. Potrzebował otwartej przestrzeni aby oddychać. Wziął kurtkę ze stołu. Jedynym takim miejscem, które teraz poznał była plaża w La Push. Zamknął cicho drzwi. Opuścił szybko motel. Szedł przez ulicę jak cień. Chciał pozostać anonimowy.

/ Ulica / La Push / Wybrzeże / Plaża

Adam Knight

/ Dom Selene / Motel "U Selene"

Zamknął natychmiast za sobą drzwi. Na klucz. Chciał się odgrodzić od świata. Kiedy zostawił Sel na progu całe jego szczęście prysło. Poczuł się znów sam. Wrócił do stanu równowagi. Dziewczyna była dla niego najważniejsza, działała jak narkotyk. Zmieniała go. Ale teraz był już sobą. Był zły. Dlaczego jej to powiedziałem? Dlaczego pozwoliłem żeby we mnie uwierzyła? - myślał idąc do łazienki. Wrócił po pół godzinie i wiedział dlaczego. Przed oczami pojawił mu się obraz Selene, kiedy pierwszy raz się do niego zbliżyła. Potarł skronie. Bolała go głowa, bolała kostka, bolało serce, całe ciało. Przy niej czuł się znakomicie, a teraz przypominał wrak człowieka. Usiadł na kanapie i opatulił się kocem. Rozpiętość tego, co czuł rozrywała go od środka. Kochał ją. Dlatego że kochał, chciał odejść. Wiedział ze postąpi wtedy niewybaczalnie wobec niej. A tego nie chciał. I za to się znienawidził. Popadał w skrajności. Pragnął jej. Żałował, że ją spotkał. Chciał odwlec spotkanie z nią a jednocześnie w marzeniach był już przy niej. Jestem żałosny... Nie mógł pogodzić w sobie tego, czego chciał z tym, czego nie chciał. Chciał Selene, ale nie chciał jej ranić. Wiedział, że kiedyś będzie to nieuniknione. Nawet jej cierpliwość ma granice... Nie wolno mi… Miał nadzieję, że to szybko minie. Jej. A on? Pocierpnę, pocierpnę… i co? I sobie poradzę… Jak zawsze. – pomyślał rozgoryczony i zrezygnowany. Na plaży zbyt go poniosło. Szczęśliwy związek... Uśmiechnął się ironicznie sam do siebie. Jaki ja jestem naiwny… Co ona może we mnie widzieć? Zauroczyła się biedaczka… Wrócił wspomnieniami na plażę. Moja Sel… Nie umiał już teraz inaczej o niej myśleć. Chciał czy nie chciał nie mógł już z niej zrezygnować.

Adam Knight

Obudził się dziwnie spokojny i wypoczęty. W głowie ułożył mu się plan na życie, tak nagle, jakby to było oczywiste. Pierwszym jego punktem był dom. Nie mieszkanie jak w Nowym Jorku ale dom. Taki prawdziwy, duży i przestronny. W Forks podobało mu się o wiele bardziej. Spokojne życie... Złożył kanapę, ubrał się i poprosił o śniadanie. Zjadł pospiesznie. W planach na dziś umieścił wyprawę do miejscowego biura nieruchomości. Był ciekaw czy trafi na coś interesujacego. Na coś co mu się spodoba. Rzucił okiem na ekranik telefonu. "Żadnych nowych wiadomości." Cóż pewnie jeszcze śpi....

Adam Knight

Cóż... Mała zmiana planów. Uśmiechnął się do siebie i usiadł przy stole. Sprawdził czy ma wszystko co potrzebne. Bawił się telefonem obracając go w dłoni i czekał na Sel.

Adam Knight

Nie, to Ty czekaj na dole.
Przydasz się Razz

Pa :*

Jak kazała tak zrobił. Wziął kurtkę i poupychał w kieszeniach poftfel z telefonem. Zszedł na dół.

/ Motel "U Selene"

Adam Knight

/ Motel "U Selene"

- No chodź... - Wpuścił ją do pokoju - Usiądź sobie - powiedział wskazując na kanapę. Sięgnął po torbę i zaczał wyciągać z komody ubrania.

Selene

/motel "U Selene"

- Dzięki - usadowiła się wygodnie na w pół leżąco. - Faktycznie nie masz zbyt wiele tych rzeczy.

Adam Knight

- Nie mam - powiedział układając ostatnie koszule. - Nie liczyłem że zostanę tu dłużej... Plany się zmieniły. - powiedział wisząc nad nią i wyciągając się po pokrowiec od gitary.

Selene

- Trzeba cię będzie zabrać na zakupy - powiedziała z lekkim uśmiechem. - I to nawet wiem gdzie. Znam kogoś, kto ma świetne ubrania, a ceny są przystępne. Sama tam wszystko kupuję.

Adam Knight

- Tak? - zapytał patrząc na nią z góry - Może i coś by się przydało... - mruknął krążąc po pokoju i zbierając pojedyńcze rzeczy.

Selene

- No to załatwione. Kiedy będziesz chciał, to się tam wybierzemy. Też coś kupię dla siebie - Sel pochyliła się i podniosła z podłogi skarpetki. - Zapomniałbyś - uśmiechnęła się.

Adam Knight

- Dzięki - prześliznął się po niej wzrokiem. Uśmiechnął się nieznacznie. Wpadł do łazienki pozbierać swoje rzeczy.

Selene

- Nawet nie wiesz jak będzie mi tu ciebie brakować - powiedziała smutno. - Ten motel już nie będzie taki sam.

Adam Knight

- Jasne - zażartował - największe zło wyparuje... Przeniesie się na obrzeża i tam będzie atmosferę zatruwać... - Włożył do torby kosmetyczkę i tabletki od bólu głowy. - Masz, to twoje - oddał jej maść. - Dzięki.

Selene

- Zostaw ją sobie. Może się przydać - powiedziała cicho. - Nie jesteś zły. Przeciwnie - posmutniała jeszcze bardziej.

Adam Knight

- Selene - zaczął poważnie - Nie wyprowadzam się na drugi koniec świata, ile mam ci to powtarzać? - oparł się o krzesło. - Będziemy się widywać... Bo przecież chyba o to chodzi?

Selene

- Będziemy, ale to nie to samo - odparła. - A jeśli tam się tak zaszyjesz, że stopniowo o mnie zapomnisz?

Adam Knight

- Miałbym trudności żeby o tobie zapomnieć - powiedział patrząc na nią z uśmiechem i uczuciem w oczach - Pozatym, wiecznie mam czas wolny. Przymajmniej narazie.... To ty planujesz rzucić się w wir pracy.

Selene

- To raczej przymus. Widzisz jak wygląda tu obsługa. Chciałabym tez zainteresować innych, coś zmienić... Choć tak naprawdę marzę tylko o tym, by odpocząć i coś zobaczyć.

Adam Knight

- Selene, w tym zwiazku ja jestem pesymistą, nie ty. - przypomniał jej - Popatrz na mnie... - kiedy podniosła wzrok dokończył - Ja wierzę że ci się uda. Pomogę ci jeśli będziesz tego potrzebować. Ludzie jakos godzą ze sobą pracę i przyjemności... - ucałował ją w policzek - Proszę nie smuć się już. Jeśli oboje będziemy do tego dążyć to napewno nam się uda. - sam chciał w to wierzyć. Jemu również było ciężko się z nią rozstać, ale myślał tak samo jak mówił, że nie jest daleko, że jej pomoże. Była mu potrzebna, aby mógł dalej żyć.

Selene

- Ale ja nie jestem pewna, czy chcę się tym zająć. Myśl, że będę zarządzać motelem towarzyszyła mi od dziecka. Ale nigdy nie powodowała radości. Przyzwyczaiłam się i tyle. Naprawdę pomoc się przyda.

Adam Knight

- Damy radę - powiedział, kładąc szczególny nacisk na pierwsze słowo. Minął ją i sięgnął po laptop.

Selene

- Mam taką nadzieję - westchnęła. - Co będziesz robić gdy już się spakujesz? Jedziesz od razu do swojego domu?

Adam Knight

- Nie chce tam jeszcze jechać - powiedział zapinając torbę. Złapał ją w jedną rękę a w drugą chwycił gitarę - Idziesz na kawę? Zapraszam. - Stanął w drzwaich oczekując jej odpowiedzi.

Selene

- Chętnie - uśmiechnęła się. - Ale najpierw napiszę kilka ogłoszeń. To zajmie tylko chwilę. Rozwiesimy to po drodze.

Adam Knight

Kiwnął głową na znak że się zgadza. - Weź klucze, już nie są moje... - Zeszli na dół.

/Motel "U Selene"

Marika Knight

/ Motel u Selene

Szła po schodach powoli powłócząc nogami. Kiedy też dotarła przed same drzwi, przystanęła chwilę się wahając po czym wsadziła klucz w zamek przekręcając go i pchnęła delikatnie drzwi, które się otworzyły nie stawiając większego oporu. Weszła do pokoju rozglądając, stwierdziła, że jej się nawet podoba. Zamknęła za sobą drzwi, zrzuciła pantofle z nóg podeszła do okna i wyjrzała na ulicę patrząc na ludzi jak na mrówki. Kiedy się napatrzyła podeszła do łóżka i rzuciła się na nie odbijając od materaca. Zamruczała zadowolona, że ma gdzie spać i przymknęła zmęczone4 powie4ki próbując zasnąć.

Marika Knight

Zasnęła dość szyblo lecz spała bardzo niespokojnie, ciągle śnily się jej jakieś głupoty i ten owy napotykany dziś mężczyzna widziała go jak przez mgłę, ten jego zimnywyraz twarzy, oczy ciskające gromami, zlękła się wiercąc się i rzucając niespokojnie na łóżku. Obudziłas się z niemym krzykiem na ustach i dopiero teraz spostrzegłą, że jest już ranek. Wstała umęczona i postanowiła wziąć relaksacyjny, gorący prysznic, który choć trochę zmyje z niej zmęczenie.

Marika Knight

Po kilkunastu dobrych minutach wyszla z lazienki owinięta w ręcznik, ktory teraz właśnie zrzuciła zostając zupełnie naga. Szybko nawdziala na siebie bieliźnę jak i resztę garderoby ciepło się ubierając bo pogoda za oknem nie wróżyła nic dobrego, postanowiła pójść coś zjeść do jakiejś przytulnej knajpki i trochę się tu rozglądnąć. Gotowa do wyjścia ruszyła przed siebie i za chwilę była jużź za drzweiami

/Motel u Selene

Marika Knight

/ Motel u Selene

Przekręciła klucz w zamku i pchnęła lekko drzwi szukając po omacku włącznika światła. Kiedy jej się to w końcu udało pstryknęła na włącznik a światło w pokoju rozlało się natychmiastowo. Nieco ją to oślepiło lecz szybko zdążyła przyzwyczaić się do jasności. Zamknęła drzwi i poczęła się rozbierać. Miała zamiar wziąć krótki orzeźwiający prysznic. Ubrania poskładała na krześle i w pełni naga wparowała do łazienki wchodząc pod prysznic, odkręciła wodę a z kurków poleciała ciepła woda. Sprawiało jej to ogromną przyjemność i dawało ukojenie jej ciału. Po kilku minutach wyszła wycierając się do sucha przebrała się w piżamę i chwilę później już leżała w łóżku przykryta ciepłą kołdrą a jej głowa była ułożona wygodnie na miękkiej poduszce. Ziewnęła zakrywając usta dłonią i próbowała zasnąć lecz sen nie chciał tak szybko przyjść. Po jej głowie kłębiło się tyle dziwnych myśli. Jednakże w końcu udało się jej zasnąć lecz i tym razem spała dość niespokojnie.

Marika Knight

Jak zwykle spała bardzo niespokojnie. Obudziła się z okropnym bólem głowy. Co pogorszyło jej nastrój. Wyskoczyła pośpiesznie z łóżka, wzięła prysznic ubrała się odpowiednio do pogody i postanowiła pójść do apteki po jakieś środki przeciwbólowe. Ostatni raz spojrzała w lustrze widząc swoją poszarzałą twarz i w jakim jest nastroju wykrzywiła twarz w grymasie niezadowolenia. Wyszła z pokoju kierując się do centrum.

Centrum miasta/ Ulica

Marika Knight

/ Szpital / Motel u Selene

Taksówkarz sprawnie dowiózł ją do motelu. Zapłaciła podaną kwotę i wysiadła z auta idąc w stronę budynku. Poszła do recepcji po klucz jak i również wytłumaczyć się dlaczego jej nie było. Recepcjonistka słuchając jej relacji zmartwiła się lecz Marika uspokoiła ją mówiąc , że wszystko już jest w porządku. Nie przedłużając rozmowy udała się do swego pokoju. Kiedy znalazła się za drzwiami wynajmowanego pokoju odetchnęła z ulgą. Pierwsze co postanowiła zrobić to wziąć długi prysznic. Po kilku minutach umyta, owinięta w ręcznik wyszła z łazienki, uchyliła sobie lekko okno by dotarło świeże powietrze. Przebrała się w piżamę, choć było dopiero popołudnie lecz nie miała ochoty nigdzie wychodzić. Wzięła do ręki telefon i pilota od telewizora i rzuciła się na łóżko uradowana. Wystukała sms'a do Aarona i odłożyła telefon na bok po czym włączyła telewizor i zaczęła skakać po kanałach. W końcu natrafiła na jakiś dość ciekawy film. Zagłębiła się całkowicie w jego fabule zapominając o wszystkich wydarzeniach.

Marika Knight

Sama nawet nie wiedziała kiedy w końcu zasnęła. Ostatnie dni były dla niej dość męczące, wręcz wyczerpujące. Ciągły ból jaki jej wciąż towarzyszył ostatnimi czasami dawał się we znaki. Spała przez to bardzo niespokojnie, wręcz wierciła się na łóżku jak by przez sen próbowało ją coś opętać. Miała okropny koszmar, który w głębi niej ją pożerał. Obudziła się zlękniona, na jej czole widoczne były kropelki poty, które wystąpiły pod wpływem strachu. Siedziała na łóżku w pół zgięta a za oknem zmierzchało. Do pokoju co raz to bardziej wpadały ciemne smugi nadchodzącego wieczoru. Bała się być sama w pokoju. Lecz nie bardzo miała się do kogo udać choć by nawet chciała. Jedyna osoba jaka jej przychodziła na myśl to Aaron, lecz on raczej nie życzyłby sobie jej towarzystwa. Jednakże postanowiła do niego się udać najwyżej ją odprawi z kwitkiem. Powstała na miękkich nogach udała się do łazienki wzięła szybki prysznic, a po kilku minutach była już gotowa do wyjścia. Omiotła pokój zlęknionym wzrokiem, zamknęła okno i wyszła na spotkanie z największym zamętem w jej życiu.

/ Dom Aarona

Marika Knight

/ Ulica

Weszła do pokoju pośpiesznie się po nim krzątając. W powietrzu latały wszystkie ubrania. Kiedy w końcu znalazła to co ją satysfakcjonowało pobiegła do łazienki wziąć szybki prysznic. Po kilku minutach powróciła do pokoju owinięta w ręcznik. Zgrabnym ruchem ręki zrzuciła go i w równym pośpiechu nakładała na siebie wybrane części garderoby. Ubrała się bardzo elegancko. Spódnica do kolan koloru granatowego biała bluzka i żakiet. Idąc na policję chciała wyglądać jak najwiarygodniej. Kiedy w końcu była gotowa do wyjścia wszystko na szybkiego uprzątnęła chowając na swoje miejsca. W końcu zerknęła na zegarek i nie bacząc na nic wyszła z pokoju udajac się na posterunek policji.

/ Posterunek Policji

Marika Knight

/ Posterunek policji / Ulica

Dowlokła się do pokoju wciąż nie będąc rozluźnioną. Nie lubiła zmieniać swych decyzji ani tez komplikować sobie jeszcze bardziej życia. Wiedziała, że przez to wszystko napyta sobie biedy, ale w zasadzie miała już to głęboko gdzieś. Zrzuciła swe pantofle pozostawiając je na środku pokoju. Przebrała się w wygodniejsze ubranie i rzuciła na łóżko chwytając pilota w dłoń. Włączyła telewizor i znużonym wzrokiem skakała z kanału na kanał. Co za idiotyzm, moje życie jest już dość pogmatwane a wcale nie chce się nic wyprostować, przydałaby mi się jakaś odskocznia od tego, potrzebuję zastrzyku adrenaliny heh. - myślała zrezygnowana krzywiąc się. W końcu nie znalazłwszy żadnego sensownego programu wyłączyła telewizor, odrzuciła pilota gdzieś w bok i zwinęła się w kłębek ziewając sennie. Postanowiła się zdrzemnąć nękana wizjami ostatniego wieczora z Aaronem. Samo to uniemożliwiało jej zaśnięcie. Zbyt bardzo to na nią działało a po jej ciele co rusz przebiegały przyjemne dreszcze. Próbowała odgonić te myśli lecz one uporczywie nie chciały odejść.

Marika Knight

Nie mogąc zasnąć zwlekła się w końcu z łóżka i podeszła do swej torby. Wyjęła z niej swego laptopa. Włączyła czarną skrzyneczkę <czyt.laptopa> i zapuściła sobie jakieś cięższe brzmienia. Przy takiej muzyce zawsze się uspokajała wręcz dawała jej witalną energię. Postanowiła ogarnąć trochę nieporządek jaki narobiła. Po kilku minutach do jej pokoju ktoś zapukał. Otworzyła a przed nią stałą recepcjonista z jakąś kopertą, spojrzała na nią niepewnie. - Dzień dobry, przyszło to do Pani przed chwilą. - powiedziała i podała jej kopertę, przeczytała nagłówek, Posterunek Policji w Forks. - Dziękuję. - rzekła i pożegnała odchodzącą kobietę. Otworzyła list szybko go przeczytała i położyła na stoliku. Już tak szybko, jestem pod wrażeniem, myślałam , że będzie się to wszystko wlec a tu tym czasem taka miła odmiana, pogratulować. - uśmiechnęła się złowieszczo w swoich myślach i powróciła do sprzątania. Miała jakieś dziwne przeczucie, ze to się tak szybko i łatwo nie zakończy i że spotka ją coś niebawem niemiłego. A co mi tam, nie moja sprawa mam to gdzieś, mam prawo robić co chcę. - myślała znów z tą samą miną. - Kiedy skończyła porządki poszła do łazienki wziąć szybki prysznic, po następnych kilku minutach była już czyściutka i pachnąca przebrała się w czarną sięgającą ud spódniczkę i również czarną bluzkę na ramiączkach co idealnie kontrastowało z jej odcieniem włosów i cery. Zrobiła sobie lekki makijaż. Kiedy skończyła wzięła laptopa położyła go na łóżku i usadowiła się przed nim wygodnie sprawdzając swoją skrzynkę pocztową. Kilka nic nie znaczących reklam i jedna wiadomość, która bardzo ją zaciekawiła. Szybko ją przeczytała i oniemiała z wrażenia. Kuzyn Martin?? Chce się spotkać. Ciekawe o co też może mu chodzić? W sumie to dawno się nie widzieliśmy, co mi szkodzi.. - szybko wystukała odpowiedź i wiadomość poszła z powrotem do nadawcy. Z miną zadowolenia rozkoszowała się muzyką.

Marika Knight

Słysząc pukanie do drzwi niechętnie zwlekła się z łóżka idąc w stronę dochodzącego hałasu. Poprawiła się lekko. Kogo tu jeszcze niesie, ani chwili spokoju - pomyślała niechętnie otwierając drzwi. Kiedy ujrzała osoby stojące za drzwiami stanęła jak wryta, oczy jej się lekko zwężyły, ale szybko się opanowała przybierając jak zawsze zimną, chłodną maskę obojętności. Zacisnęła usta w wąską linię. - Proszę. - powiedziała spokojnie wpuszczając ich do pokoju. - O co chodzi? - zapytała z nadal nie zburzonym spokojem.