Mieszkanie na drugim piętrze, w starej kamienicy

Selene

- Następnym razem nam wyjdzie - uśmiechnęła się, składając na jego ustach namiętny pocałunek.

Adam Knight

Następnym razem..- myślał oddając jej pocałunek. Uśmiech znikł z jego twarzy. Pogładził Selene po policzku, patrząc jej w oczy i powiedział najzwyczajniej w świecie, tonem wypranym z emocji. - Ubieraj się. Jeśli nie chcesz się spóźnić.

Selene

- A ty nie bądź marudny i się uśmiechnij - powiedziała wstając z łóżka. Zaczęła przebierać w rzeczach.

Adam Knight

Taaa. Uśmiechnij się Adam bo masz do tego powody. Pokręcił głową i wciągnął na siebie ubranie. Poszedł do kuchni, przygotować jej kanapki. Skoro nie je w czasie podróży, to zje teraz. Oparł się o stół czekając za woda na herbatę. Nadal nie potrafił przywołać jakiegokolwiek uśmiechu na twarzy. Nawet się nie starał.

Selene

Sel ubrała się i związała włosy w kitkę. Poszła do kuchni i usiadła na krześle, patrząc badawczo na Adama.
- Nie bądź smutny, bo i ja taka będę.

Adam Knight

Skrzywił się na coś co było marną parodią uśmiechu. Zrezygnował z tego szybko i przybrał swój normalny wyraz twarzy, który Sel powinna jeszcze dobrze pamiętać. - Proszę - powiedział krótko podsuwając jej kanapki i herbatę. Sam nie usiadł. Stał wyprostowany, oparty dla zmiany widoku o szafkę. Wpatrywał się w okno.

Selene

Sel zjadła w milczeniu, nie patrząc na niego. Jeśli myślał, że jej jest łatwo to się grubo mylił, ale nie mówiła nic.
- Dziękuję - powiedziała cicho i wstała od stołu.

Adam Knight

- Mam z tobą jechać? - zadał dość głupie pytanie. Obserwował ją uważnie kiedy się podnosiła. Skrzyżował ramiona na piersi.

Selene

- Na lotnisko? Jak chcesz - zmuszać cię nie będę, choć bardzo bym tego chciała - poszła po swój plecak i torebkę.

Adam Knight

Wzruszył ramionami. Dopił herbatę i wziął klucze od mieszkania do ręki. Wsadził je do kieszeni. Poszedł na korytarz i ubrał się. - Daj. - powiedział nadal bez życia do Selene, zabierając jej plecak.

Selene

Sel nie odzywała się nadal. Tylko westchnęła cicho. Było jej przykro, że żegna ją w taki sposób, ale... Adam to Adam.

/Lotnisko

Adam Knight

Złapał ją z ramię i okręcił ku sobie. Pocałował Selene wkładając w tą chwilę wszystkie siły, nadzieje i marzenia jakie były z nią związane. - Kocham cię. - szepnął jej do ucha.

/ Lotnisko

Adam Knight

/ Lotnisko

Trzaśnięcia drzwiami ostatecznie utwierdziły sąsiadów że to ciągle ten sam Adam. Nie ucieszyło ich to zbytnio. Po pięciu minutach względnej ciszy usłyszeli muzykę. Ściany były dość cienkie, więc docierała do nich każda nuta wydobyta z gitar i perkusji. Docierał również śpiew wokalisty : "Can I be somebody else, for all the times I hate myself?"

Adam trzasnął drzwiami dwa razy. Były na tyle nierozważne, że nie zamknęły się spokojnie za pierwszym razem. Kiedy zdjął buty i odwiesił kurtkę, poszedł prosto do sypialni, gdzie padł na łóżko. Jęknął cicho i chwycił pilota od odtwarzacza i niewiele myśląc podkręcił głośność. Po pięciu minutach usłyszał namolne pukanie w ścianę po prawej stronie. Witam panie Robins.... Zignorował go i poszedł do kuchni zaparzyć sobie kawy. Nie lubił być nieprzygotowany więc chwycił teczkę z dokumentami z zamiarem dokładniejszego zapoznania się z ich treścią. Usiadł znów na łóżku w jednej dłoni mając szklankę z kawą a w drugiej umowę przedwstępną, skrzyżował nogi i mruczał pod nosem ubliżając na przeróżne sposoby swoim pracownikom. Zatopiony w dokumentach nie zwrócił uwagi że płyta się skończyła. Popijał zimną już kawę w całkowitej izolacji od świata zewnętrznego. Jego myśli skupiały się tylko na jednej osobie. Były jednak usilnie rozpraszane przez obraz Grace Knight. Adam poprzysiągł jej cichą zemstę za to jak zachowała się względem Selene. Myślał, że ona jako matka powinna cieszyć się ze szczęścia jedynego syna. Cóż, na nikogo nie można liczyć.... Kiedy przebywał w łazience myślał jak wziąć odwet na matce. Uznał, że to całkiem miłą drogą będzie całkowita ignorancja. Nie dowiesz się o niej nic poza to, co sama ci powiedziała... Nie zamierzał pokazywać jej się na oczy, przez jak najdłuższy możliwie okres czasu.

Było już dobrze po północy, kiedy Adamowi udało się oderwać od tych jakże przyjemnych planów. Zasnął myśląc czy Selene szczęśliwie doleciała do Seattle.

Adam Knight

Obudził się z ramieniem wyciągniętym w bok. - Mmm... - potarł twarz dłonią myśląc czy przypadkiem nie śnił przez ostatnie dni. I się skończył piękny sen... - Zerknął na zegarek - O jasna cholera! - wyskoczył z łóżka i ubrał się w pośpiechu. Był zmuszony zapomnieć o śniadaniu wpadł w biegu do łazienki poprawiając krawat. Złapał teczkę, telefon, kurtkę i zatrzsnął drzwi.

/ Kancelaria adwokacka

Adam Knight

/ Sąd

Wyciągnął się na własnym łóżku, przyciskając dłonie do brzucha. - Robert, Mark... Którykolwiek... - syknął przez zęby - Moglibyście zaparzyć mi gorącej herbaty? Tak szybko... - odchylił jedną powiekę i spojrzał na Amandę - Przepraszam że stworzyłem pani kłopot.

Alan

- Mów mi Amanda - powiedziała machając mu nad głową jakąś kartką.
- Myślę, że pownieneś się zdrzemnąc - powiedziała i pogłaskała go po policzku jednocześnie sprawdzając jego temperature xD

Adam Knight

Odchylił głowę do tyłu nie chcąc aby go dotykła. Przysiadł na łóżku i wypił szybko herbatę dostarczoną przez Roberta. Czuł ciepło jakie rozprzestrzeniało się od żołądka na całe ciało. Sycząc cicho skulił się i nakrył po sam czubek głowy nie zważając na gości w mieszkaniu. Był blady jak ściana i cały się trząsł. - Nie sadzę by było to dobre wyjście, proszę pani. - mruknął wrogim tonem i zasnął.

Alan

- Co za facet - mruknęła z uśmiechem i usiadła na krześle kiedy zasnął. Nudziło jej się więc zajęła się pilnikowaniem swoich paznokci

Grace

/???

Grace weszła do mieszkania z papierosem w dłoni. Wpadła do sypialni. Kiedy zobaczyła Adama śpiącego i bladego jak ściana oraz Amandę u wezgłowia jego łóżka, uśmiechnęła się i zaciągnęła papierosem. I tak powinno być... Ciekawe gdzie jest tamta? Poszła do kuchni stukając obcasami po panelach. Zostawiła zagaszonego papierosa w popielniczce i wróciła do sypialni stając obok kobiety. Spojrzała na Marka i Roberta zwracając się do nich władczym tonem - Dziękuję wam. Możecie odejść teraz ja się nim zajmę. - Obaj mężczyźni pożegnali się i wyszli rzucając zatroskane spojrzenia na swego szefa. Grace zwróciła się teraz do Amandy - Cieszę się, że zajęłaś się nim. - nie owijając w bawełnę i dążąc do osiągnięcia swego celu zapytała wprost - Znacie się już tyle lat, współpracujecie razem. Dlaczego ze sobą nie jesteście? - Spojrzała kobiecie w oczy oczekując odpowiedzi. Nieraz wspominała o pannie Sharp Adamowi. Według niej była dla niego odpowiednią kobietą. W podobnym wieku, ustatkowana. Nie widziała przeciwwskazań. Dla niej była wymarzona synową.

Alan

- Dzień dobry Pani Knight - przywitała ją wstając z krzesła.
Kiedy usłyszała jej pytanie trochę się zmieszała. W sumie bardzo lubiła Adama ale on na nię nie patrzył w ten sposób.
- Yyy... no widzi Pani, on dalej do mnie się zwraca przez Pani i chyba już kogoś ma - powiedziała przeczesując mu włosy ręką.
- A szkoda - westchnęła

Grace

Grace spojrzała na Adama z mieszanką odrazy i złości na twarzy. - Tamtą się nie przejmuj... Głupia, młodziutka... - usiadła w fotelu ciągle wpatrując się w syna z nienawiścią - Taka głupia jak on... - pokiwała głową i splotła przed sobą dłonie. - Gdybyś się bardziej starała... - spojrzała na nią krzywo - Już dawno byłoby po sprawie. - Grace wpatrzyła się w okno czekając na jej odpowiedź. Uwielbiała wtrącać się i manipulować życiem Adama. Sądziła że zawsze wie lepiej.

Alan

Wywróciła oczami i spojrzała z czułością na Adama.
- Postaram się. Wie Pani, że mi zależy ale skoro on się opiera - westchnęła smutno. Pogłaskała go delikatnie po policzku przymykając oczy.

Grace

Grace spojrzała morderczym wzrokiem na syna, który wymruczał przez sen coś co brzmialo bardzo podobie do słowa "Selene". Co za idiota... - zakładam że wyjedzie jutro, lub po jutrze... Masz mało czasu... - spojrzała na nią z uśmiechem, który miał wyrażać poparcie dla jej zamiarów.

Alan

Pokiwała głową.
- Pojadę za nim - westchnęła ciężko. Już tyle lat za nim chodziła ale z tego nic nie wszyło. Zawsze kiedy przyjeżdżał Amanda znów tryskała życiem.
- Adam, Adma... - westchnęła bawiąc się jego włosami.

Adam Knight

Otrząsnął się z zimna i okrył dokładniej kołdrą podciągając ją pod brodę. Otworzył nagle szeroko oczy czując jak ktoś przebierał mu we włosach. Spojrzał na tego kogoś złowrogo - Zostaw mnie... - rozejrzał sie po sypialni i napotkał wzrokiem matkę - Czego tu szukasz? Nic mi nie jest. - usiadł na łóżku i rozpiął koszulę bo kołnierzyk nieznośnie go uciskał. Popatrzył na Amandę i Grace. Poczuł że rozmawiały o nim. - Tak? Kolejny spisek?

Alan

Szybko się odsunęła od niego i zrobił się z niej burak xD.
- Ja.. ja przepraszam. Nie chciałam - powiedziała cicho. Mimo,że przywykła że był dla niej taki zimny to wciąż ją to bolało.Spojrzała na Grace.

Grace

- Adam, mógłbyś być trochę milszy, co? - wycedziła przez zęby. Spojrzała na nią i pociągła dumnym tonem nie zwracajac uwagi na jego protesty - Staramy się zapewnic tobie dobre życie, bo sam sobie nie poradzisz... - spojrzała na niego i dodała chcąc dopiec mu do żywego - Już sobie nie radzisz... - wiedziała że on wie do czego pije. Chodziło jej o Selene.

Alan

Siedziała cicho na krześle i schowała twarz w dłonie.
- Adam, ja przepraszam.To nie tak jak myślisz , ja tylko sprawdzałam czy masz odpowiednią temperaturę - zaczęła mu zmyślać.

Adam Knight

Machnął dłonią na tłumaczenia Amandy, były mu zbędne. Uklęknął na łóżku i wpatrzył się w matkę. - Radziłem sobie dostatecznie dobrze całe życie. - wszystko co miał osiagnął poprzez własną ciężką pracę - Ty mi w tym nie pomagałaś - zaczął jadowitym tonem - I nie życzę sobie abyś wtrącała się w moje życie, rozumiesz? - wysilając się wstał i poszedł do kuchni. Na odchodnym powiedział - Wyjeżdzam dziś, nie interesuje mnie.. - powiedział szybko widząc że otwierała już usta - co o tym sądzisz. To moje życie.

Alan

Kiedy usłyszała o jego wyjeździe cała się spięła. Nienawidziła kiedy go nie było. Jakaś łezka popłynęła po jej policzku ale zaraz ją starła. Trudno, pojedzie za nim, co miała do stracenia. Siedziała cicho bojąc się, że on znów na nią nakrzyczy

Grace

Odprowadziła go wzrokiem. Spojrzała na Amandę i szepnęła cicho - Idiota... - nie miała oporów aby tak nazywać syna, żadnych. - Idę, nic tu po mnie. - wyciągnęłą papierosa i zapaliła - Do widzenia Amando.

/ ???

Alan

- Do widzenia Grace - powiedziała ocierając policzki.
Podreptała za Adamem w stronę kuchni a jej wysokie szpilki stukały o podłogę.
- Połóż się, przyniosę Ci to - powiedziała stając za nim

Adam Knight

Nie odpowiedział, nawet nie dał po sobie poznać że słyszał jej propozycję. Gotował makaron czując znów ssanie w żołądku. Doliczył się że śniadanie jadł wczoraj rano a te kanapki, które zjadł z Sel przed jej odlotem nie zaliczały się do normalnego posiłku. Dlatego zemdlałem.... Stał nad garniem wytrwale mieszając. Jedna ręką opierał się o blat szafki. Zawsze sobie trzeba radzić samemu, zawsze...

Alan

- Adam przepraszam - szepnęła stając wciąż za nim .
- Daj zrobię to - powiedziała nachylając się i mieszając makaron

Adam Knight

- Proszę to zostawić... - spojrzał na jej jasny kostium - Uplami się pani.- za nic w świecie nie chciał przejść z nią na "ty". Wyznawał zasadę że w stosunkach służbowych nie można pozwalać sobie na zbyt wiele. Usiadł na krześle ciągle czując słabość i obserwował ją w ciszy.

Alan

Siłą odepchnęła go na krzesło i spojrzała na swój kostium. Nie zależało jej na ciuchach tak bardzo jak na Adamie więc zaczęła spokojnie mieszać makaron.
- Następna rozprawa za miesiąc - westchnęła gdyż nie lubiała takiej niezręcznej ciszy. Co jakiś czas spoglądała na niego zza firany rzęs.

Adam Knight

Zauważył jej spojrzenia. Nie spodobały mu się one. Świadczyły o tym co zdawało mu się że słyszał, kiedy spał. Odwrócił od niej wzrok i zaptrzył się w okno. - Wrócę za miesiąc. - powiedział obserwując ulicę. Spojrzał na swój telefon leżący na parapecie. Siegnął po niego i zawiódł się.

Alan

Spokojnymi ruchami mieszała zawartość garnka. Kiedy powiedział,że wyjeżdża zacisnęła dłoń na łyżce.
- Dobrze, ale będziesz musiał przyjechać dzień wcześniej żeby wszystko ustalić - powiedziała cicho żeby nie słyszał jej smutku. Adam chyba wykrakał bo oczywiście kiedy odkładała łyżkę pochlapała spódniczkę.

Adam Knight

Spojrzał na nią krzywo uśmiechając się ironicznie. Mówiłem... Nikt mnie nie słucha... - Nie wystarczy pani ze mną kontakt telefoniczny czy... - pokręcił głową i wybrał mumer lotniska. Połączył się i odczekał aż kobieta powymienia mu wszystkie dostęne loty. Naublizał jej wyzywając od niekompetentnych bo nie mogła znaleźć mu nic wcześniej niż lot wieczorem. Rozłączył się czerpiąc przewrotną przyjemność z tego ze komuś dopiekł.

Alan

- Nie - powiedziała stanowczo i ręcznikiem kuchennym usiłowała wyczyścić swoją spódniczkę.
- Ma Pan jedzenie gotowe - w między czasie podała mu makaron z jakimś sosem.
Słysząc jego rozmowę na chwilę wyszła na korytarz po swój telefon i poprzez sms'a zarezerwowała lot na jutro. Wróciła do Adama.
- Kiedy Pan wyjeżdża? - spytała chłodno