Mieszkanie na drugim piętrze, w starej kamienicy

Adam Knight

Wstał i odszedł od niej. Tak poprostu. Nie drażniła go ale nie pomgała. - Cóż ci po mnie? Co mogę ci zaoferować? Nic.

Selene

- Adam, przestań! Chcesz mnie zdenerwować, chcesz kłótni? - spytała.

Adam Knight

- Chcesz sie kłócić o mnie? O mnie? - odwrócił się gwałtownie - Kocham cię i ciężko mi wierzyć w to że ty możesz czuć do mnie to samo. Powiedz co we mnie widzisz? - Po raz pierwszy chciał usłyszeć coś konkretnego. Fakty, argumenty. Nie był romantykiem.

Selene

- Jesteś konkretnym facetem, nie jesteś pusty i nie myślisz o tym, by tylko panienkę uwieść, wykorzystać i porzucić. Wiesz czego chcesz i co robić. Jesteś też dobry i pomocny. No i przystojny - uśmiechnęła się.

Adam Knight

Uwieść, wykorzystać i porzucić.... - Idź spać... Jestem zmęczony. - przysiadł na krańcu kanapy patrząc dziwnie na Sel. Patrzył na nią i nie mógł zrozumieć siebie.

Selene

- Ja spać nie pójdę, bo nie chcę - powiedziała spokojnie. - Ale jeśli ty chcesz, to śpij. Już sobie idę - wstała z kanapy.

Adam Knight

- Poczekaj - Zamilkł na dłuższą chwilę, znów się od niej odwracając. Wpatrywał się w niebo i gwiazdy. Mimo tego że nie umiał się cieszyć, nie umiał się na nią również złościć. Powinienem być jej wdzieczny... A ja ją tylko zadręczam, a ona wcale na to nie zasłużyła... Przecież chce dobrze.... Spojrzał na nią ze spokojem. Jest ze mną i to jest najważniejsze. Moje rozterki muszą zejść na dalszy plan. Nie wolno mi tego po sobie pokazywać. Nawet jakby... było źle. - Zostań.

Selene

- Naprawdę tego chcesz? - spytała, patrząc na niego uważnie.

Adam Knight

- Tak, chcę. - po chwili cicho dodał - Mimo że moje zachowanie może wskazywać na coś innego, to nie wyobrażam sobie życia bez ciebie.

Selene

- W porządku - usiadła ponownie obok niego. - Ale w razie czego, daj znać, a wyjdę.

Adam Knight

- Nawet jakbym tak mówił... To nie idź. Siedź tu ze mną. - złapał ją za dłoń - Proszę cię.

Selene

- Dobrze - pokiwała głową i przysunęła się bliżej. - Nie pójdę. Choćbyś miał mnie wyzywać i wyganiać.

Adam Knight

Pokiwał spokojny głową - Właśnie, o to mi chodziło... - Zaczął zataczać kciukiem okręgi na wierzchu jej dłoni. Robił to machinalnie cały czas będąc myślami gdzieś dalej.

Selene

- O czym myślisz? - spytała, patrząc na jego dłoń. - Jesteś trochę nieobecny.

Adam Knight

- Myślę o tym jak mam pogodzić ciebie z sobą. Chciałbym, aby jakoś to wygladało. Normalnie.

Selene

- I do jakich wniosków doszedłeś? - zapytała, ciekawa odpowiedzi. Ścisnęła jego dłoń mocniej.

Adam Knight

- Narazie do niczego nie doszedłem. Stoję w miejscu.

Selene

-Rozumiem - postanowiła się nie odzywać. Bała się, że mu w czymś przeszkodzi. Wpatrzyła się w podłogę i milczała. Nie wiedziała, co powiezieć, czy zrobić.

Adam Knight

- Selene... - te słowa nie chciały przejść mu przez gardło, ale pewne rzeczy nawet tak śmieszne jak te trzeba było ustalic - To... Mogę przedstawiać cię oficjalnie jako moją dziewczynę? - poczuł się nagle jak nastolatek obok swojej pierwszej miłości.

Selene

Selene uśmiechnęła się do niego ciepło.
- Czekałam na to, od jakiegoś czasu - powiedziała szczerze. - Będzie mi bardzo miło.

Adam Knight

- Dobrze... - pokiwał głową, zadowolony że ma już to za sobą. I jakoś nie bolało... - Masz może co do mnie jakieś oczekiwania? Bo z mojej strony to chyba wszysko - powiedział, zerkając na nią, z dość poważnym wyrazem twarzy.

Selene

- Jakoś nic mi do głowy nie przychodzi. Chcę tylko, byś już nie mówił tego, co wcześniej. Wtedy będzie dobrze.

Adam Knight

- Obiecuję - powiedział z uśmiechem, który cieżko było jej dostrzec z powodów ciemności panujących w pokoju. Przysunął się do niej odrobinę - Mogę? - zawisł w powietrzu z ustami przy jej uchu.

Selene

- Nie musisz pytać - roześmiała się. - Jesteśmy parą.

Adam Knight

- Zawsze grzeczniej... jest zapytać... - mruczał trącając ustami jej policzki i linię szczęki. Odsunął się od Selene i pociągnął ją sadowiąc sobie na kolanach. Oplótł ją ramionami w tali. Popatrzył na nią unosząc pytająco brwi. Jego oczy iskrzyły z radości.

Selene

- To fakt - potwierdziła, obejmując go za szyję. Zaczęła się delikatnie bawić jego włosami. - Widzę, że jesteś bardzo zadowolony. Oczy ci błyszczą.

Adam Knight

- I mi się czasem zdarza - powiedział śmiejąc się cicho ze swojego szczęścia.

Selene

- I bardzo dobrze - mrukneła mu do ucha. - Nie za ciężko ci? - spytała, z pokrętnym uśmieszkiem.

Adam Knight

- Jesteś słodkim ciężarem - powiedział patrząc na nią z uwagą. Jeśli chciał potrafił być bardzo miły.

Selene

- Słodkim powiadasz? Czy ja wiem - zrobiła zamyśloną minkę. - Mam wrażenie, że odechciało ci się spać, mylę się? - spytała, palcem znacząc drogę ku jego ustom.

Adam Knight

- W stosuku do mnie zadziwiająco rzadko sie mylisz. - powiedział uśmiechając się kącikiem ust.

Selene

- A widzisz - zaśmiała się, dotykając jego szyi, swoimi chłodnymi palcami. - Ale jesteś cieplutki.

Adam Knight

- To dobrze czy źle? - stanowczo za bardzo podobał mu się jej dotyk.

Selene

- To bardzo dobrze - odpowiedziała, jedną ręką bawiąc się jego włosami, a drugą nadal dotykając jego skóry. - Lubię ciepło. A miło czuć je od ciebie.

Adam Knight

- Cieszę się. Skoro tak jej lubisz... - przejechał ręką po jej kręgosłupie dokładnie przeliczając każdy kręg.

Selene

- Aż przeszły mnie dreszcze - przygryzła wargę. - Bardzo przyjemne dreszcze - dodała. - Możesz nawet nie przestawać - zamruczała.

Adam Knight

- Kiedyś będę musiał przestać... To będzie niepowetowana strata - mruknął. Przyciągnął ją do siebie bliżej i nadal posłusznie wodził rękami po plecach.

Selene

- Ja tak mogę i do rana - zamruczała mu do ucha. - Nie wypuszczaj mnie z ramion, proszę...

Adam Knight

- Jak sobie życzysz - odjął ją ciasniej, ciesząc się z jej bliskości.

Selene

- No i to mi się podoba - gładziła go po twarzy, składając na jego ustach pojedyncze pocałunki.