Dom Leanuy

Mercedez Volturi

/Old Pub

Mercedez zaparkowawszy swoje Porsche przed domem weszła do środka.
-Ładnie tu.
Rozejrzała się i skierowała swoje kroki do salonu. Usiadła na skórzanej kanapie i czekała aż pojawi się Voltera. Mer wstała jeszce na chwilę podchodząc do barku. Otworzyła go i zaczęła się rozglądać.
-Co my tumamy hmmm?
Brała do rą różne butelki i znalazła butelkę ze spirytusem. Odkręciła i przechyliła ją. Momentalnie zaczęło palić ją w gardle. Odstawiła go i zrobiła sobię drinka.
-Mocny ten spirytus.
Powiedziała sama do siebie i rozwaliła się na kanapie

Leana

/lotnisko Seattle

Limuzyna podjechała pod dom
- Jesteśmy na miejscu - powiedziała wchodząc do środka. Demetri juz tam był

Marek

/lotnisko Seattle

Limuzyna zatrzymała się przed domem. Marek wyjżał przez szybę. Dzwi otwożyła mu straż. Wysiadł i pomógł wysiąść Lei. Za nimi wysiadł Aro. Rozejrzał się dookoła. Zobaczył samochód.
-Lea co ten samochód tu robi?
Wyglądał bardzo znajomo dla Marka

Leana

- Eee ja tam nie wiem...Ale chodź do środka - powiedziała wzięła go pod ręke i wprowadziła do salonu gdzie juz w kielichach czekał napój

Mercedez Volturi

Mercedez gawędziła sobie z Demetrim. Usłyszała jak podjeżdza samochód. Wstała z kanapy.
-No przyjechali.
Spojrzała na wampira a ten do niej podszedł.
-Jak myślisz Aro z Markiem wkurzą się na Twoją obecność tu? O chyba zauważyli Twój samochód piękna.-powiedział do niej.
Spojrzała na niego z pod byka. Usłyszała otwierane dwrzi. Wróciła na fotel. Do salonu weszła Lea z Markiem pod ręką.
-Lea! I jak Ci się podobam!-wykrzyknęła na jej widok.
-Witaj Aro.-podeszła do wampira i ucałowała jego dłoń.-ja Ci wszysto wytłumaczę.
Nie musiała tego mówić. Już widział jej wspomnienia. Ale jednak wolała wszytsko powiedzieć na ten temat. Podeszła do wampirzycy i ją przytuliła.
-Tęskniłam. Witaj Marku.
Tu swoje słowa skierowała do niego.

Leana

- Witaj Mercedez - powiedziała nieco zszokowana

Marek

Spojrzał na Leanę podejrzliwie.
-Samochód pod Twoim domem i nie wiesz czyj?
Nie odpowiedziała mu od razu. Weszli do domu. W salonie czekał na nich Demetri i jakaś blondynka. Po zapachu od razu ją rozpoznał. Przywitała się najpierw z Aro potem z Leaną.
-Witaj Mercedez.-wydusił przez zaciśnięte zęby.

Leana

- Tato bądź ty chociaż miły - powiedziała. Położyła mu dłoń na ramieniu - Więc jak ?

Mercedez Volturi

Mercedez zachichotała cichutko.
-Gdzie Liam?-zapytała Leanę.
-Marek nie zgrzytaj już tak zębami.-zaśmiaął się ponownie.
-Lea i jak Ci się podobam jako blondynka? No taka nie do końca ale jednak-uśmiechnęła się szeroko. Machnęła ręką a kielichy z krwią się podniosły i powędrowały do każdego wampira. Wzięli je w dłonie.
-Fajną moc dorwałam nie? Siła umysłu. Podoba mi się ona.
Uśmiechnęła się szeroko. Postawiła jedną nogę do przodu aby jeszcze lepiej prezentowały się jej zgrabne nogi. Przypomniało jej się że ma prezent dla Lei. Wyjęła go z leżącej na fotelu małej torebki.
-Proszę Lea. To pierścionek który Ci kupiłam

Leana

- Nie no ładny kolor włosów choć nie wiem czy mi sie do konca podoba....Liam jest w aucie i wynosi bagaże - powiedziała biorąc Kielich

Marek

Marek spojrzał na córkę potem na Mercedez.
-Kochanie co ona tu robi?
Zapytał Leanę.
-No Aro teraz możesz ją ukarać. Córeczko będę miły.
Spojrzał na Mercedez.
-Wróżowych wyglądałaś na bardziej niewinną i słodką.
Odwrócił wzrok i usiadł na kanapie jak najdalej od wampirzycy

Mercedez Volturi

Prychnęła na słowa Marka.
-Aro to nie tak. Ja Ci wszystko wytłumaczę.
Spojrzała się na dziewczynę.
-Lea nie podoba Ci się?
Zapytała dość smutno. Maiała nadzieję że jej się spodoba. Już obecność Ara dawała jej satysfakcję że będzie mogła czytać w myślach. Uwielbiała jego aurę

Leana

- Podoba mi sie. Po prostu jestem troche zdziwiona - powiedziała podchodząc do telefonu który nagle sie rozdzwonił
- Halo ?....Nie ! - krzyknęła i nagle słuchawka od telefonu upadła na podłoge

Mercedez Volturi

Mercedez popatrzyła rozbawiona na Leanę.
-Mówiłam Ci jaki będę miała kolor.
Usłyszała telefon. Leana odebrała go i nagle krzykneła. Telefon wypadł jej z rąk.
-Co się stało?- podleciała do niej
Wzięła telefon do ręki. Połączenie nie zostało jeszcze zerwane. Podniosła słuchawkę.
-Słucham?-po drugiej stronie usłyszała kobiecy głow.-po co tu dzwonisz? Chcesz nastraszyć Leanę?
Nie usłyszała już odpowiedzi bo Marek wyrwał jej telefon

Marek

Marek odwrócił głowę gdy usłyszał krzyk córki. Podbiegł do niej.
-Co się stało?
Mer podchodząc zapytała o to samo. Podniosła telefon i zaczęła rozmawiać. Marek usłyszawszy odpowiedź Lei wyrwał telefon wampirzycy.
-Didyme to Ty?
Zapytał lecz po drugiej stronie usłyszał urawane połączenie

Leana

- To była ona...Jestem tego pewna. - powiedziała usiadła na kanapie i skuliła sie

Mercedez Volturi

Mercedez zdenerwował się na to co zrobił Marek.
-Co robisz!-krzyknęła
Wystaszyła się trochę słysząc głos kobiety w słuchawce. Czemu ona tu dzwoni? Wiedziała że Didyme żyje. Aro wiedział to też ale nic nie mówił na ten temat. Nie przeszkadzała nikomu to i on się nie odzywał.
Ukryła zdenerwowanie. Podeszła do Lei.
-Nie bój się skarbie. Ona nie żyje. To nie był jej głos.
Chciała uspokoić dziewczynę. Gdy ją obieła zobaczyła wspomnienia i myśli krążące po jej głowie

Leana

- A jeżeli to jest jakaś wskazówka ?. Jeżeli coś ma sie stac ?

Mercedez Volturi

-Leana skarbie spokojnie. Nie bój się. Nie jesteś sama.
Czuła aurę Liama więc wykożystała jego moc i nażuciła swoje myśli Lei aby się uspokoiła.
-Uwierz mi nie ma się czego bać

Leana

- Zawsze moge ją nieco porazić prądem...Na szczęście Demetri, Alec, Chelsea Heidi są tutaj

Liam

- Mercedez ma rację, nie ma się czego bać - będzie dobrze - powiedział, podchodząc bliżej. - Mało tego mam zamiar się rozejrzeć. Pogadam z innymi wampirami, moze coś wiedzą.

Leana

- Nie Liam zostań. Boje się że ona jeszcze ciebie dorwie. Że może zacząć eliminować najbliższe mi osoby, ciebie, Marka, Ara, Mercedez

Liam

- Nic mi nie zrobi. Poza tym nie jestem dzieckiem - oburzył się, jednak ton jego głosu nie był ostry. - Skoro grupa 30 wampirów mnie nie zabiła, tyo i on tego nie zrobi. Poza tym, gdyby chciałą zabiłaby mnie już dawno podczas jednej z podróży.

Leana

- Jednak ja sie martwie. Boje się że ona coś wykombinuje... - powiedziała coś jej przyszło na myśl lecz szybko odrzuciła te domysły..- Narazie zostanmy w domu

Liam

- Ja nie będę tu siedzieć. Mam swoją pracę, chcę miec kontakt z innymi i nic mnie tu nie zatrzyma. Poza tym musze porozmawiać z wilkołakami.

Leana

- No dobrze skoro taka jest twoja decyzja - powiedziała przytulając sie do niego

Liam

- Po to wybrałęm los wampira - by nie zamykać się na innych. Jestem tylko ciekaw, czy mnie wpuszczą do rezerwatu.

Leana

- Nie wiem. Ja tam nigdy nie byłam więc nie wiem jak cie przyjmą ale uważaj na siebie - powiedziała i podała mu mały wisiorek z medalionem zawierającym jej zdjęcie

Liam

- Dziękuję - uśmiechnął się, całujac ją delikatnie. - W razie czego wyślij mi wiadomość. Telefon mam zawsze przy sobie.

Leana

- Okej jak coś będzie sie dziać to natychmiast wyśle ci wiadomość... - powiedziałą do niego z uśmiechem..- You Are Alwayes in my mind, always in my heart

Liam

Liam pokręcił głowa, śmiejąc się głośno.
- Nie wiem czy na to zasłużyłem.

Leana

- Zasłużyłeś na to 100 % chodze po tym swiecie juz 124 lata i dopiero teraz spotkałam ukochaną sobie osobe

Liam

- Ja żyję już 378 lat i nadal uwazam, że mógłbym być lepszy. A o takie zycie prosiłem sięsam, cóż, może tak miało być - uśmiechnął sie.

Leana

- Może mieliśmy sie spotkac i tak musiało sie stac - powiedziała. - No ale teścia bedziesz miał niezłego - powiedziała i wskazała na Marka

Liam

- Taaaa - spojrzał na niego. - Już nie wspomnęo tym, ze kiedyśchciał mnie zabić. jak z resztącała reszta twojej rodzinki.

Leana

- No ale to było kiedys. A teraz mój papa bardzo sie cieszy z takiego przyszłego szwagra

Liam

- Mam nadzieję, że teraz nikt nie będzie szeptać za moimi plecami. To jest denerwujące. I mam nadzieję, że przestaną źle mówić o mojej rodzinie. Wystarczy, że wybili większosć z nich - powiedział ze smutkiem.

Leana

- Liam nie smuc sie. Będziesz miał rodzine gwarantuje ci to - powiedziała ipocałowała go nie dbając że mają widownie

Liam

- Wiem, ale tamtej rzezi nie zapomnę nigdy - powiedział cicho. - Pójdę już, w razie czego dzwoń.

Pozegnał się i wyszedł.

/Ulica