Dom Sobhian Blackrose

Gość

- Słodki kociak. - Powiedziała i pochyliła się nad kotem. Nie przestawala go głaskać. - Mogę tu zamieszkać, prawda? - Zapytała Benjamina. Uprzedzając go, dodała. - Jestem niepełnoletnia. Muszę. - Posłała mu dumne spojrzenie. Oparła plecy o oparcie całkiem wygodnego krzesła. - Pożyczysz mi potem samochód? Chcę pojechać na zakupy. - Specjalnie podkreśliła mocniejszym tonem dwa ostatnie słowa. Zaczęła oglądać swoje paznokcie, jakby nie było wcale faktu, że nie ma dokumentu, który potwierdziłby jej osiemnaście lat, których nie miała. A co dopiero prawo jazdy!

Benjamin

Wsypał zawartość opakowania z sosem do kolejnego małego garnka - Nie wiem. - powiedział wzruszając ramionami - To nie mój dom. Mieszkam u Sobh. - kiedy zobaczył jak unosi brwi powiedział - To długa historia, kiedyś ci opowiem. - dolał jeszcze wody bo sos wydawał mu się zbyt gęsty. Zerknął w garnek z makaronem. Był już odpowiedni. Sięgnął po talerze i sztućce. Po chwili na stole przed dwójką rodzeństwa pojawiło się całkiem nieźle wyglądające spagetti. - Smacznego. - powiedział i przyjrzał jej się uważnie - Zawiozę cię... - jakoś nie ufał jej do końca.

Gość

Sięgnęła po sztućce - Smacznego. - Powiedziała, zaczynając jeść. Jadła powoli. Skrzywiła się. - Zawieziesz? Tylko nie to... To siara! - Jęknęła rozpaczliwie, trzęsąc głową. Spojrzała na sufit, jakby błagalnie. - Wiem. Kup mi nowy. Czarny albo niebieski. Koniecznie lśniący. Żeby się zanim oglądali. Kupisz mi, prawda? - Miyu brzmiała teraz jak małe dziecko błagające o nową zabawkę. Oczy jej błyszczały. - Proszę...

Benjamin

- Jak siara?! - Benjamin oburzył się - To teraz nie honor z bratem jeździć? Nie jestem taki stary! - wykłócał się z nią jakby robił to co dzień a nie dopiero pierwszy raz w życiu. Przestawił się natychmiast, była jego siostrą. Wiedział to podświadomie. Choć różniła się tak bardzo to była i już. - Nie będzie ani czarny, ani niebieski, ani nie będzie lśniący. Wiesz dlaczego? - wskazał na nią widelcem - Bo narazie go wcale nie będzie. - nawinął sobie makaronu i wetknął go do buzi.

Gość

- Tak! Jeszcze gdybyś był wolny, to pół biedy. Mogłabym przynajmiej obiecywać twój numer telefonu dziewczynom lub chłopakom. - Uniosła nóż wskazując na Bena. - Nawet byś był w cenie! - Wzięła do buzi trochę makaronu. Wolałaby jeść "klasycznie", ale nie narzekała. Przełknęła i nabrała na widelec makaronu. - Nie?! To chociaż motor! - Wsadziła widelec do buzi. Przęłknęła.

Benjamin

Benjamin roześmiał się głośno - Proszę, proszę... Dziękuję za komplement... - patrzył na nią zastanawiając się jak zareaguje Sobh a tak niespodziewanego i miłego gościa. Wstał i wyciągnął dwie szklanki. Nalał do nich soku. Podsunął jedną Miyu - Rower... Albo drobne na bilet autobusowy... - uniósł lekko brew spoglądając na siostrę z cwanym uśmiechem.

Gość

- Od cho... inki, jak ja mam rowerem dojechać do Port Angeles czy do Seattle? Jak? NO JAK? - Jej głos starał się coraz bardziej histeryczny. Dokończyła jedzenie. Odłożyła sztućce i uśmiechnęła się. - Dziękuję. - Wzięła szklankę w dłoń. Upiła łyk soku. Polubiła już Benjamina i ich wspólne kłótnie. Choć była tylko jedna. Zmrużyła powieki.

Benjamin

- Normalnie - Benjamin wzruszył ramionami - wsiadasz, łapiesz równowagę i jedziesz przed siebie. Nie powiesz mi chyba... - zerknął na nią podejrzliwie - że nie umiesz jeździć. Myślałem że w Japonii to popularny środek lokomocji. - widząc jej minę zamachał dłonią - Żartowałem! - zawołał - Żartowałem... - wyszczerzył się do niej - Seattle to kawałek drogi. Forks musi ci wystarczyć.

Gość

- No ja mam nadzieję, że żartujesz. - Wywróciła oczami, śmiejąc się cicho. Słysząc drugą wypowiedz, zmarszczyła brwi. - Nie zwróciłam nigdy uwagi jaką masz śliczną twarz. - Uśmiechnęła się złośliwie. Na twarzy Benjamina zaczął pojawiać się wyraz "SKĄPIEC". - Na pewno nie chcesz mi chociaż pożyczyć auta? - Splotła drobne dłonie, kładąc na nich głowę. Jej duże oczy wpatrywały się w niego niewinnie

Benjamin

Benjamin popatrzył na Miyu - O co ci chodzi? - nie czuł się zbyt pewnie pod obstrzałem jej oczu - Nie masz chyba prawa jazdy, co? Jak mam ci pożyczyć samochód w takim wypadku? - Dlaczego ona patrzy tak na moje czoło? Spojrzał na okno i ujrzał swoje odbicie. Zmrużył lekko oczy widząc coś ciemnego. Wstał szybko od stołu i poleciał do łazienki - Miyu! - dziewczyna usłyszała krzyk i trzaśnięcie drzwiami. Ben stanął przed nią i wskazała na swoje czoło - Co to jest?!

Gość

- O nic, braciszku. - Miyu zamrugała słodko, nadal patrząc na czoło Benjamina. Zaśmiała się słysząc jego krzyk. Zasłoniła dłonią usta, przybierając poważny wyraz twarzy. Podniosła się z krzesła, okrążając stół. Wzięła talerze i zaniosła je do zlewozmywaka. Zakasała rękawy i nalała trochę płynu na gąbkę. Zerknęła na brata przez ramię, odkręcając kran. Zmarszczyła czoło, udając że się zastanawia. - Benjaminie, wygląda mi to na napis. - Odrzekła poważnym i głębszym niż zazwyczaj głosem. Umyła naczynia, wytarła je i odłożyła. Poprawiła rękawy, odwracając się do brata. Oparła się o blat. - To jak z tym samochodem? - Uniosła leciutko prawy kącik ust.

Benjamin

- Jak nic?! - spojrzał na nią kręcąc głową - 'Skąpiec' na czole to nic? - wyprostował się. Jak przystało na japonkę była od niego dużo niższa - Tam raczej nie powinien istnieć ten wyraz jedynie inny epitet. - nie pomogło jej nawet to że grzecznie pozmywała - Jaki? Opiekuńczy. - wyartykułował jej głośno i wyraźnie. - Nie dam ci się rozbijać bez prawa jazdy po ulicach!

Gość

- Nie krzycz na mnie! Ja ci przecież tej twarzy nie dotykałam! - Zaczęła skakać w miejscu starając się dorównać wzrostowi Benjaminowi, zadzierając przy tym głowę. Dźgnęła go palcem w klatkę piersiową. - Jesteś tylko moim bratem. Bracia powinni spełniać zachcianki sióstr. Taka jest twoja rola w tym świecie. - Przestała skakać, trochę zmęczona. Pomasowała skronie palcami. - Jeździłam już samochodami. Jak myślisz, że tu dotarłam? Powiem ci: najpierw przyleciałam z Tokio samolotem do Nowego Jorku, tam uk... Wzięłam samochód i przyjechałam do Forks!

Benjamin

Roześmiał się widząc jej nieudolne próby dorównania mu wzrostem - Wcale na ciebie nie krzyczę. - mógł się z nią tak przekomarzać godzinami. Poczochrał jej żółte włosy a jej zapach wyraźnie wyrył mu się w pamięci - A ja myślałem że są jedynie od obrony tych młodszych siostrzyczek co to przyjeżdżają i rzucają sie w ramiona z radosnym ' braciszek'. - odstąpił na krok kiedy dotknęła swoich skroni i wysłuchał jej ostatnich słów. - Cieszę się że mam tak zaradną siostrę ale... - oczy nagle zwięzły mu się groźnie - Powtórz ostatnie albo powiedź że się przesłyszałem... Ukradłaś?!

Gość

- Nie traktuj mnie jak dziecka. - Strzepnęła rękę Benjamina z swoich włosów. Odsunęła się od niego i przysiadła na brzegu krzesła. Odwróciła głowę w stronę okna. Zaczęła podziwiać zadbany ogródek koło domu. Założyła nogę na nogę, wzdychając lekko. Przeniosła wzrok na Benjamina, nie przejmując się pojedyńczymi, żółtymi kosmykami opadającymi na twarz. - Poprawiłam się na "wzięłam". - Powiedziała z krzywym uśmieszkiem. Z pewnej strony cieszyła się, że ktoś się o nią martwi. Miała kogoś. Brata.

Benjamin

Oparł dłonie na szafce i wciągnął się na nią - Wzięłaś bez pytania... - westchnął lekko - Cóż jeśli nie ma tu policji - podrapał się po czole - To chyba nikt nie zauważył. - spojrzał na Miyu marszcząc lekko czoło - Ty naprawdę jesteś jego córką... - uśmiechnął się lekko. Czy tylko ja wyłamuję się z rodzinnej tradycji? - A co zrobiłaś z tym... - uśmiechnął się szerzej - pożyczonym samochodem?

Gość

Zaśmiała się, odchylając głowę do tyłu. Zgarnęła włosy z czoła, zerkając na Benjaminie. - Wiesz co, Benjaminie? - Wstała i otrzepała się. Zdjęła gumkę; i tak miała roztrzepaną fryzurę. Przygładziła włosy i uśmiechnęła się. - Może lepiej pójdę sprawdzić co z tym samochodem? - Podeszła do brata i cmoknęła go w policzek. Zmazała mu napis, ale rzuciła na odchodnym. - To do zobaczenia. I ładny masz ten napis. - Puściła do niego perskie oko i znikła za drzwiami.

//??

Benjamin

Benjamin rozłożył bezradnie dłonie - Ale gdzie...? - nie zdążył zadać pytania do końca bo usłyszał zamykając się drzwi. Była i nie ma... Chwycił nóż leżący na suszarce i podniósł go na wysokość czoła, ustawił pod odpowiednim kątem, zmrużył oczy. Czy wszystkie młodsze siostry tak mają? Nie dostrzegł na czole ciemnych liter. Wrzucił go tam gdzie przedtem i wyciągnął z kieszeni telefon. Wizyta w szpitalu i rozmowa z Miyu zajęła mu sporo czasu a Sobh jak nie było tak nie było. Rozpiął guzik, który uciskał go i zabrał się za katowanie klawiatury. Nastolatki...

Siobhan Valedhed

/ Dom Chiary i June

Do domu, dotarła w rekordowym tempie. Niepokoiła się. - Kochanie jestem w do... - nie dokończyła. Pociągnęła nosem a w jej nozdrza wbił się zapach obcej osoby. Zapachem przypominała Benjamina. Pół- wampir?. Zrobiła się nerwowa. Pośpiesznie przemierzyła mały kawałek dzielący korytarz od kuchni. Wzrokiem odszukała Benjamina podchodząc do niego. - Co się stało? I kto tu był? - zapytała od razu na wejściu. Mógł dostrzec, że ręce jej się lekko trzęsą. Była niepewna. I zastanawiała się co Ben chce jej obwieścić. Chce mnie zostawić dla innej? A może coś się stało? Musze wiedzieć... Stanęła z nim twarzą w twarz. I mężczyzna wydał jej się nieswoi. Trochę jak by nerwowy. Oczekiwała najgorszego.

Benjamin

Kiedy Sobhian wpadła do kuchnie Benjamin uśmiechnął się szeroko. Była teraz obok niego. Wyszczerzył się do niej ukazując kompletne i białe uzębienie - Mam dla ciebie dwie dobre wiadomości kochana. - powiedział prawie że śpiewnym tonem - I nie denerwuj się tak bo nie masz czym , naprawdę. - jako że siedział na szafce, zsunął sie z niej i stanął przed wampirzycą - Pierwsza z nich to to że stoi przed tobą lekarz zatrudniony w szpitalu w Forks... Tak... - kiwnął głową i położył jej dłonie na ramionach - A druga to taka, że tego świeżo upieczonego lekarza odnalazła siostra!

Siobhan Valedhed

- Ach. - wyrwało jej się z gardła. W końcu i na jej ustach zagościł radosny uśmiech. Odetchnęła z ulgą rozluźniając swoje ciało. - To wspaniale skarbie, cieszę się bardzo. - rzuciła mu się w ramiona i przytuliła do siebie. - Wiedziałam, że Ci się uda. A siostra? Odnalazła Cię, masz siostrę? Och to też wspaniale, a gdzie ona jest? - zapytała w końcu odsuwając się lekko od niego i rozglądając. Nasłuchiwała chwilę, ale jedyny dźwięk jaki usłyszała to bicie serca Benjamina nic więcej. - Już sobie poszła? Gdzie mieszka? Jak wygląda? - zachichotała lekko bombardując go pytaniami. Pogłaskała go po policzku z czułością.

Benjamin

Roześmiał się i rozłożył bezradnie dłonie co było trochę utrudnione bo Sobh ściskała o tak jakby chciała go udusić. - Masz siłę... - jęknął pocierając żebra - nic się nie stało - machnął ręką i pociągnął ją na szafkę obok siebie. Sam na nią ponownie się wciągnął - Miyu Niimura. Jest zupełnie inna niż ja. - powiedział kręcąc głową - Mój ojciec... - przerwał na chwilę trawiąc te słowa - Ruszył do Japonii. Jest śliczną dziewczyną o żółtych jak słońce włosach. I jest bezczelna, i mogę się z nią wiecznie użerać. I tatuuje skórę na zawołanie. - pokiwał głową opuszczając Sobh szczegóły tego co mu wytatuowała na czole - I... - wybuchnął śmiechem - Póki jej nie poznasz to nie ma sensu bym ci o niej opowiadał.

Siobhan Valedhed

Słuchała go z uwagą. Wgramoliła się na szafkę obok Benjamina. Chłonęła każdą informację jak woda gąbkę. - Już się nie mogę doczekać kiedy będę miała okazje ją poznać, mówisz bezczelna, pyskata i robi tatuaże... Tobie tez zrobiła co? No przyznaj się... - śmiejąc się szturchnęła go lekko w bok. - Co Ci napisała hm? Lub też nie wiem wzorek jakiś masz czy co? - radośnie zaćwierkała uważnie przyglądając się jego ciału, ale nie dostrzegła żadnych istotnych zmian. - Och czyli, Twój tata najwodoczniej nie dał sobie spokoju, tylko nadal sieje spustoszenie. Nie dobrze. Ktoś pomimo wszystko powinien to ukrucić, bo źle się to może dla kogoś kiedyś skończyć. - pokręciła lekko głowa i ponownie spojrzała na mężczyznę.

Benjamin

- Jasne! - zawołał Benjamin wyciągając ręce w górę jakby wygrał los na loterii - Jestem najstarszy z tego co wiem. Jego pierwsze dziecko... Co parę lat... - spojrzał na Sobh i zamachał rzęsami uśmiechając się zachęcająco - odwiedzi nas mój kolejny brat lub siostra - roześmiał się i wsparł na jej ramieniu - Nie wytrzymam tego... - powiedział nagle zrozpaczonym tonem a z jego ust nie schodził uśmiech. - Ciekawe z jakiego rejonu świata będzie kolejny potomek tatusia...? - Po chwili odsunął sie od niej i wskazał na czoło - Skąpiec! - zawołał z wyrzutem - Wyobrażasz sobie?!

Siobhan Valedhed

- Kolejny brat lub siostra? - roześmiała się. Nie mogła sobie tego wyobrazić. - Może założymy sierociniec, albo przedszkole, co Ty na to? - mówiła żartobliwie zaśmiewając się z takiej wizji. - Będziemy mieli gromadkę dzieci i stworzymy jedną wielką rodzinę. - lekko dźgnęła go w bok. - Wyobrażasz to sobie - wyszczerzyła się do niego w uśmiechu. - Skąpiec? A dlaczego akurat takie słowo a nie inne? Czy miało na to wpływ jakieś zajście? - popatrzyła na niego ukradkiem.

Benjamin

- Nie... Tu przedszkole w grę nie wchodzi. - pokręcił gwałtownie głową wyginając się przed atakującym go palcem - Miyu wygląda tak na... - zastanowił się chwilę - 16 -17 lat... W dodatku jest strasznie wygadana. - zapatrzył się na Syriusza śpiącego na krześle - Skąpiec dlatego że nie chciałem jej pożyczyć samochodu. - widząc jej minę powiedział na swą obronę - Sama byś go jej nie dała. Przyjechała do mnie kradzionym. Poza tym nie ma prawa jazdy. Wywiało ją z domu. Jest strasznie żywiołowa.

Siobhan Valedhed

- Jak to dzieci w taki wieku. - zaśmiała się. - Faktycznie nie dałabym jej, jeśli nie ma prawa jazdy w żadnym wypadku, nie zamierzałabym sobie i jej napytać biedy. Jak zrobi to jasne nie ma sprawy. A kradzież auta to nie zbyt dobry pomysł. Kupi się jej rower, też dobry środek lokomocji, tylko trochę męczący, ale cóż w końcu nie jest zwykłym człowiekiem. Choć jak znam życie proponowałeś jej to a ona się nie zgodziła tak? - świdrowała go swym spojrzeniem. - Ach kiedy to było mieć 17 lat, przy niej będę się czuła taka stara. - powiedziała żartobliwie i uwieńczyła to śmiechem.

Benjamin

- Oczywiście że tak. - przyznał Benjamin - Rower w sam raz do niej by pasował. Wykpiła mnie. - powiedział kiwając ze smutkiem głową - Powiedziała że nie wyobraża sobie jeździć na zakupy do Seattle czy Port Angeles rowerem. - wzruszył ramionami - Zastanawia mnie tylko skąd weżmie pieniądze, no ale... Sama uznała że ma teraz brata... - spojrzał na Sobh - Szkoda że nie wróciłaś prędzej, poznałabyś ją. - uśmiechnął się do niej uroczo - A co z Chi? Ustaliłyście coś wspólnie?

Siobhan Valedhed

- Ach te dzisiejsze nastolatki. - pokręciła głową uśmiechając się. - Takie rozbrykane, a gdzie ten romantyzm, kiedyś się jeździło na rowerze i trzeba było żyć a teraz, wygoda, auta się zachciewa. - parsknęła lekko śmiechem. - A może ma Cię za skarbonkę? Skoro jesteś jej bratem, to będzie oczekiwać przywilejów. - rozejrzała się po kuchni i ponownie spojrzała na Bena. - Trochę się zasiedziałam u Chi, ale nic konkretnego nie wymyśliłyśmy póki co. Zastanowię się jeszcze nad tą lokalizacją. No i mam nadzieję, że jeszcze będę miała okazję poznać Twoją siostrę. - puściła do niego oczko.

Benjamin

- Właśnie. Gdzie ten romantyzm? - zapytał z rozpaczą - Przesiadywanie pod jabłonią czy wierzbą i takie tam... - parsknął śmiechem - Jeziorko, chlebek, kaczuszki taplające się w wodzie... - okres w którym Benjamin puszczał wodze fantazji był niebezpieczny dla ludzi i wampirów wokół - A teraz zakupy, zakupy, zakupy... - kontemplował przez chwilę i powiedział - poznasz ja napewno. Musi się zapytać ciebie czy może się tu wprowadzić. - spojrzał na Sobh ściągając usta - Jak się przyzwyczai przeprowadzi się do mnie. Mam nadzieję.

Siobhan Valedhed

- Znikł chyba bezpowrotnie. Ludzie zapomnieli o tym. Teraz stawiają na sama wygodę, tamte czasy chyba zniknęły bezpowrotnie a szkoda. - westchnęła ciężko. - A może my kiedyś przypomnimy jak to się rodzi i pójdziemy nad jezioro na piknik hm... - rzuciła wolno pomysłem. Wyobrażała sobie jego i siebie nad jeziorem, zapatrzonych w przezroczystą taflę wody. Siedzą pod drzewem, pogoda jest w sam raz. Jęknęła cicho. Zeskoczyła z szafki i lekko okręciła się wokół własnej osi a później podpłynęła do niego. - Poznam ją zapewne w najmniej odpowiednim czasie. Ach skarbie jasne, że może tu mieszkać nie ma problemu. - ucałowała go w usta.

Benjamin

- Gdzie ty masz w Forks jeziorko nad którym można by posiedzieć? - spojrzał na nią jakby zobaczył ją pierwszy raz w życiu - Pomył jak najbardziej odpowiada mi, a... - urwał słysząc jak jęknęła - Co tak jęczysz? To z braku fantazji? - głupi mu było zapytać czy czuje się źle. Psychicznie? - Czy z jakiegoś innego powodu? - dopytywał się dalej. Nie dużo trzeba było by wzbudzić w nim niepokój.

Siobhan Valedhed

- A kto powiedział, że w Forks mało to jezior jest. - roześmiała się. - Ale pojedziemy na rowerach oczywiście o ile masz na tyle kondycji? - zapytała unosząc lekko brwi w górę. Nigdy nie ujawniała przed nim swej duszy romantyczki. Zostało to zepchnięte gdzieś głęboko w niej, a teraz chciało się to rwać by ujrzeć światło dzienne. - Jęknęłam nie z braku fantazji, ani nawet nic się nie stało. Ta wizja jest dla mnie tak realna, że aż 'boli'. A tak na prawdę, to zabieram Cię niebawem na piknik. - powiedziała z uśmiechem i pogłaskała go po policzku, aby jego niepokój zelżał.

Benjamin

- I tu mnie obraziłaś. - powiedział mrużąc oczy i odciągając swoją głowę w tył. - Domagam się pojedynku. jakbym miał rękawicę to rzuciłbym ci ja pod nogi! Bronią mogą być noże. - machnął ręką w kierunku zmywaka - Nie wierzysz w moja kondycję? Może nie jestem tak doskonały jak ty, ale.... - zsunął się z szafki i chwycił zręcznym ruchem nóż - Broń sie niewiasto! - zawołał do niej ze szczerym, rozbawionym uśmiechem.

Siobhan Valedhed

- Ja Ciebie?? Przesadzasz. Ale sprawdzę to kiedyś. - mrugnęła do niego rozbawiona. - Chcesz pojedynku, oj nie radzę. Mogłoby się to źle skończyć dla któregoś z nas. - pokręciła głową z rozbawieniem. Kiedy chwycił nóż w dłonie najpierw się przeraziła, ale chwile później wybuchnęła śmiechem. - Odłóż ten nóż bo zrobisz sobie krzywdę, a tego nie chcę. Twa niewiasta się nie będzie bronić. Chcesz to dźgaj tylko, ze uprzedzam iż ten nóż prędzej się na mnie złamie niż zrobisz mi krzywdę. - znowu się roześmiała.

Benjamin

- No ja wiedziałem że tu szanse nie są wyrównane... - odwrócił sie i nóż z trzaskiem trafił do zlewu - W tych mięśniach jest potencjał... - powiedział podchodząc do niej niebezpiecznie blisko i wskazując na brzuch Sobh - Co ja mogę że je kocham? - pochylił się i pocałował wampirzycę. Był dziś wybitnie przepełniony entuzjazmem i miłością do wszystkiego co go otacza.

Siobhan Valedhed

- Cieszę się bardzo. - zawtórowała mu entuzjazmem. Objęła go delikatnie i oddała pocałunek. Włożyła w niego całe swe uczucie. Raz był on dziki i namiętny a chwilę później szalenie wolny i zachłanny. - Ja kocham cale Twoje ciało, ale jeszcze bardziej samego Ciebie. - powiedziała odrywając od niego usta. Oparła lekko głowę o jego ramię. Jego radość i szczęście było zaraźliwe. Poddała mu się bez reszty. - Ale zawsze traktuję nas na równi. Gdybym mogła byłabym taka jak Ty, albo po prostu zwykłym człowiekiem, ale nie mogę jest jak jest prawda? - delikatnie dłonią pogładziła go po plecach.

Benjamin

Roześmiał się - Niestety nie możesz. - przekręcił głowę w bok przyglądając się Sobhian z uśmiechem - Ale... - dotknął wargami jej lodowatego czoła - Ale... - odgarnął jej włosy za ucho - Ale... - nakręcił jeden z brązowych kosmyków na palec - Ale kocham cię za to jaka jesteś. To kim... Nie sprawia mi różnicy. - puścił do niej oczko.

Siobhan Valedhed

Patrzyła na niego roześmianym wzrokiem. - I to się ceni. - roześmiała się. - Nie można zmienić faktów, ale można z nimi normalnie żyć. - oderwała się od niego i oparła o jedną z szafek. - Skarbie, kiedy jedziemy do Nowego Yorku? Po powrocie chciałabym załatwić kilka spraw związanych z tym salonem i odwiedzimy Takeo. Co Ty na to mój miły? - wpatrywała się w niego jak w obrazek, wciąż nie mogła uwierzyć, że ma takie szczęście u swego boku. - Jak myślisz, czy uda się Twojemu adwokatowi załatwić sprawę polubownie? Czy też będą konflikty. - trochę ją to martwiło. Wywoływało w niej to niepotrzebne napięcia nerwów.

Benjamin

- Po jutrze, śliczna. - odpowiedział jej ze szczerym uśmiechem - Po jutrze. Musze zadzwonić i zarezerwować bilety. - machnął dłońmi odwracając się od niej - Dobrze że mi przypomniałaś muszę to zrobić. Lepiej dziś niż jutro... - mruknął szukając po szafkach czegoś słodkiego - Swoją drogą ciekawe co u niego... - zamyślił się na chwilę - Nie odzywał się już jakiś czas... - wzruszył ramionami. Nikt nie był od nikogo uzależniony - Polubownie czy nie... Zobaczy się. - powiedział - Gdzie masz książkę telefoniczną? - zapytał z lizakiem w buzi.