Pierre's Caffe

Juliette

- Do kancelarii Howard i Sharp w Seattle. Chcę żeby zajęli się sprawami firmy. Co powiesz na nazwę Sensuelle? Połączenie sense = zmysłu i francuskiego elle = ona. - uśmiechnęła się zadowolona. - ładnie brzmi i wpada w ucho. Kancelaria Nortona z NY mnie zeźliła ostatnio. Oj.. poczekaj.. - powiedziała szybko bo po drugiej stronie usłyszała zaspany głos.

Carmen

- Świetna nazwa - uśmiechnęła się i zamilkła kiedy Julie o to prosiła. Podziwiała Paryż zza szyby taksówki. Założyła nogę na nogę i na tyle ile się dało machała stópką.

Juliette

Zadowolona z rozmowy schowała telefon.
- No przynajmniej prawnik jest miły - uśmiechnęła się. - Wracając do Martina.. On jest zbyt konserwatywny i wszystko go gorszy. Zachowuje się jak cnotka niewydymka. - prychnęła cicho rozbawiona porównaniem - Gorzej jak moja babka.

Carmen

- No on tak już ma . Nigdy nie widziałam, żeby robił jakieś głupie rzeczy. Wiesz...zawsze poważny, rozważny i wszystko miał przemyślane - zaśmiała się.

Juliette

- Nudny - zachichotała Juliette. Oczywiście ze nie uwazala Martina za nudnego, ale w takim podsumowanu Carmen.. xd - Właściwie to wiesz zazdroszcze im takiej przyjazni. Znaja sie od dziecka. Ja nawet nie wiem jak to jest miec przyjaciela z dziecinstwa - A nawet gdybym miala takiego to juz dawno bylby martwy

Carmen

- Co nie znaczy , że jest nudny. No bo nie jest na przykład wieczorem - zaczęła tłumaczyć ale ugryzla się w język i zarumieniła lekko .
- No tylko stwierdziam, że zawsze jest taki spokojny i no po prostu - zaśmiała się b o nie wiedziała jak to wyjaśnić

Juliette

Juliette zaniosła się dzikim śmiechem. Chichotała patrząc na Carmen.
- Tak wiem... Wieczorem zamienia się w żądnego i dzikiego tygrysa... - śmiała się na całego - Czasem słyszałam was przez ścianę. "Oj Martin".. "Oooooh" "jeeeszczee" - naśladowała zasłyszane kiedyś jęki Carmen. Nie była złośliwa.

Carmen

Wywróciła oczami i sam się zaśmiała.
- No co? - zrobiła minę aniołka i dźgnęła ją w bok.
- Nie śmiej się....to nie moja wina - stwierdziła w końcu i pokazała jej język. Po chwili się zastanowiła.
- Ale to serio tak słychać?

Juliette

- Troszeczkę - skłamała. Carmen sama powinna się domyślić.. Chociaż może jej nie było gdy Julie ostrzej się zabawiała z klientami... Juliette uśmiechnęła się szeroko. Zaczynało jej brakować. nie klientów. Seksu. W czystej postaci. Zmysłowego dotyku, pieszczot na skórze, delikatnego naporu drugiego ciała...

Carmen

- No dobra faktycznie słychać. Raz pamiętam, że się kąpałam to w końcu uciekłam do Martina bo zbyt głośno u Ciebie było -pokazała jej język.
- Ale to tylko raz - pociągnęła ją za kosmyk włosów.
- Zawsze lubiłam Twoje włosy - stwierdziła z uśmiechem.

Juliette

- Tylko raz? - Juliette zaśmiała się dźwięcznie - W takim razie musiałaś częściej u niego bywać niż u siebie - odwdzięczyła się jej pokazaniem języka. - Wiem... mówiłaś już że je lubisz.. Chcesz? Mogę ci je oddać - zażartowała udając ze chce ściągnąć włosy jak perukę.

Carmen

- Nie wolę swoje - pogładziła swoje włosy.
- Pamietasz jak chodziłam do Ciebie jak nie umiałam spać? - zaśmiała się - bo jak nie umiem spać to Twój zapach zawsze mnie uspokaja - no Julie pachniała trochę inaczej niz ludzie - ale nie że coś tylko no po prostu tak jakoś - wzruszyła ramionami

Juliette

- No pięknie. Teraz się dowiaduję, ze mój zapach usypia... - zachichotała - to tłumaczy dlaczego wszystkim facetom tak się ziewało gdy ode mnie wychodzili.. Albo ich zanudzałam, albo usypiałam - zaśmiała się - Musze pomyslec nad zmiana balsamu do ciala. Moze powinnam uzywac jakiegos z kofeiną? - dala Carmen pstryczka w nos. - Wiesz co mnie uspokajalo jak nie mogłam spac? Ale nie wolno ci tego nigdy zdradzic... - pogrozila jej palcem

Carmen

- To nie balsam...Ty zawsze tak pachniesz - stwierdziła pewna tego co mówi.
- Nie powiem. obiecuję - zapewniła ją i nastawiła ucho

Juliette

- Zakradałam się do pokoju Normana w środku nocy, jak byłam pewna ze juz śpi zalany w trupa. Wtedy miałam pewność że się nie obudzi. Siadałam na brzegu łóżka i patrzyłam na niego. Czasem gdy się budził to znikałam mu z oczu - nie bardzo wiedziała jak ma powiedziec ze korzystala ze swego daru - jakos się zawsze udawało... Czasem przez sen się poruszał i przytulał do jakiejś części mnie. Bałam się wtedy ruszyć... - westchnęła - Czasem mówił przez sen... Carmen on potrafi byc taki uroczy i taki słodki.. - zrobiła maślane oczka - a ostatnio.. ten koszmar, który miałam niedawno. Śnił mi się Norman, który kazał mi się wynosić. Krzyczał za mną a ja nie mogłam się ruszyc. A on krzyczał coraz głośniej, ze mam się wynosić, że jestem potworem.. i ze mnie nie chce.

Carmen

- Oj Julie - przytuliła ją mocno - to był tylko sen. Też czasem mam sny o Martinie i nie zawsze są słodkie - westchnęła tuląc ją do siebie.
- Ty wiesz jak on na Ciebie ostatnio patrzył? - usmiechnęła się lekko

Juliette

- JKto? Martin? Jak? Normalnie - wzruszyła ramionami - tak jak zwykle. A nie.. przepraszam. Ostatnio jak ześmy się widzieli to patrzył na mnie z niechęcią. - uściśliła krzywiąc się lekko na wspomnienie ostatniej swojej rozmowy z Martinem. nie należała do tych najmilszych.

Carmen

- Norman, skarbie, Norman - pogłaskała ją po włosach.
- A Martin i Ty w śnie to już inna sprawa - machnęła ręką

Juliette

- Norman? - zdziwiła się. No ostatnio jak się widzieli też nie patrzył na nią zbyt przyjaźnie. Dla ścisłości to w ogóle na nią nie patrzył. Leżał odwrócony do ściany i kazał jej iść sobie. - Norman ostatnio w ogóle na mnie nie patrzył. - wzruszyła ramionami. Po następnych słowach uniosła brew i spojrzała na przyjaciółkę. Zamrugała szybko oczkami i zamachała dłonią - Chwiluniaaa.. Chcesz powiedzieć że ty.,... że miałaś sny o mnie i nim? - oczka jej się zaświeciły. Takie opowiastki to ona lubiła - Ja poproszę mi opowiedzieć jeden taki natychmiast! Tutaj i od razu - uśmiechnęła się szeroko.

Carmen

Zaśmiała się.
- Niecierpliwiec - pokazała jej język.
- Miałam 2 sny , przynajmniej tyle pamiętam. Więc raz śniło mi się, że szłam korytarzem w Podwiązce i spotykałam Normana. On wziął mnie do pokoju Martina i tam była taka szyba,lustro weneckie. Więc tylko my was widzieliście. I Ty go uwodziłaś. A on powiedział, że rozstanie się ze mną dla Ciebie i potem weźmiecie ślub i wyjedziecie gdzieś tam. I w końcu on posadził Ciebie na kolanach i zaczął całować a Ty potem mu no...ten...- odkaszlnęła sobie trochę zawstydzona

Juliette

- A potem ja mu.... co? - niewinnie uniosła brew. Carmen się uroczo rumieniła. A Juliette bawiła taka wstydliwość. Powoli przypominała sobie jak być sobą. Kobiet ą za którą mężczyźni oglądali się na ulicy, a nie jakimś wymoczonym kłakiem wełny. Założyła w taksówce nogę na nogę i rozchyliła odrobinę poły płaszcza. Zwilżyła delikatnie pełne usta. Odgarnęła włosy za ucho i spojrzała na Carmen ponownie. Wysunęła koniuszek języka w wyrazie rozbawienia - Primo... on nigdy by cię dla mnie nie zostawił. Duo... on nie jest w moim typie..wybacz - uśmiechnęła się zagryzając dolną wargę blisko prawego kącika ust - Terito... - zmrużyła odrobinkę oczy - Co mu robiłam? - miękkim gestem położyła rękę na swoim kolanie i przesunęła po nim palcami rozprostowując dłoń.

Carmen

- Nie śmiej się ze mnie - pokazała jej język.
- Julie jesteś lepsza ode mnie pod każdym względem i nie zaprzeczaj - pogroziła jej paluszkiem. Na pytanie co mu robiła jęknęła cicho.
- Na prawdę się nie domyślasz? Wolałabym Ci tego nie tłumaczyć - powiedziała znów jakoś tak niepewnie

Juliette

- A ja właśnie wolałabym zebyś mi wytłumaczyła - niewinnie zamrugała rzęsami - Bo wiesz... nie chciałabym się pomylić w moich domysłach - właściwie zaczynała się dobrze bawić. - Carmen... nie zachowuj się tak jakby to był grzech śmiertelny - przewróciła oczami - po prostu... wyduś to z siebie

Carmen

- Ale masz ubaw hm? - zaśmiała się i podrapała się po czole. Nachyliła się do ucha Julie.
- Robiłaś mu dobrze - zaśmiała się jej cicho do ucha i dla zabawy musnęła je wargami i odsunęła się.
- Zadowolona? - pokazała jej język

Juliette

- Bawię się nieźle - przyznała. Robiłam mu dobrze? Pokręciła głową marszcząc czoło. Nachyliła się do Carmen i szepnęła jej delikatnie chuchając ciepłym powietrzem do ucha - Skarbie... nie nazywaj tego tak pospolicie.. poza tym robić dobrze można na tysiąc i jeden sposobów.... W sposób o wiele bardziej sympatyczny i kreatywny. - mruknęła przeciągając się lekko - I nie.. nie jestem zadowolona... - przesunęła otwartą dłonią po swoim udzie - zadowolona byłabym w zupełnie innych okolicznościach. Teraz jestem jedynie... ucieszona - nosem przeciągnęła po policzku Carmen i usiadła opierając się wygodnie. Popatrzyła na Carmen i uśmiechnęła się samymi kącikami. - Carmen zachowujesz się jakbyś nigdy tego nie robiła...

Carmen

Zamruczała jej cicho do ucha.
- A skąd ta pewność,że robiłam? - spytała z lekkim uśmiechem i głaskała ją po udzie i gapiła w swoją rękę.

Juliette

- Nie żartuj... - uniosła brew i spojrzała na nią - Ty i on.. nigdy.. nigdy ty jemu..? - nie mogła jakoś w to uwierzyć.

Carmen

Spuściła wzrok i podrapała się po czole.
- No tak jakoś wyszło? - bardziej spytała niż stwierdziła. Oj jak jej było wstyd

Juliette

- Caaarmeen.....? - uniosła brew wyżej - Serio serio? - odczytała to jako potwierdzenie - Ty nigdy...?

Carmen

Wzruszyła bezradnie ramionami.
- Nie przypominam sobie przynajmniej - próbowała się jakoś usprawiedliwić.
- Taaa śmiej się , śmiej - prychnęła i pokazała jej język. Oczywiscie nie była zła a ni nic

Juliette

- Carmen - uniosła drugą brew do kompletu - Nie zamierzam się śmiać. Uważam... - westchnęła dramatycznie - że to trzeba jak najszybciej naprawić. Faceci to uwielbiają a i my się mozemy przy tym wyśmienicie bawić.. - zagryzła wargę gdy pewne całkiem ciekawe wspomnienie nasunęło jej się na myśl. Zamruczała aż do niego. Wróciła do Carmen - Nie próbowałaś nigdy? Nie chciałaś?

Carmen

- Czemu mruczysz? - zerknęła na nią z uśmiechem.
- No bo jakoś tak no może coś źle mogę zrobić albo coś w tym stylu. Nie znam się - wzruszła ramionami i westchnęła ciężko.

Juliette

- Carmen to jest proste jak ciastko z kremem - zaśmiała się cicho - Wszystko nad czym musisz zapanować to odpowiednia odprawa. Dla każdego co innego. A poza tym to nie moze się nudzić... Chcesz mogę ci o tym poopowiadać jak wróćimy do hotelu... Zafundujesz Martinowi powitalną niespodziankę - zachichotała.

Carmen

Zaśmiała się cicho.
- Dobrze. Bajeczka na dobranoc a la Julie - zachichotała.
- A może on nie chce ze mną? - pomyślała sobie na głos.
- A swoją drogą ciekawe czy kogoś miał przez ten czas

Juliette

- Raczej długi i nużący wykład starej panny - zachichotała robiąc surową minę - Bez modela będzie ciężko.. - parsknęła śmiechem. Palcami przebiegła po swoim udzie i słyszac rozważania Carmen spojrzała na nią szybko - Przestań się nad tym zastanawiać - trzepnęła ją lekko w tył głowy - NIGDY nie pytaj faceta o jego byłe kobiety. Po co ci to wiedzieć? Za chwilę byś się z nimi porównywała. Po co? I co to ma znaczyć że nie chce z Tobą? - prychnęła - A ma jakieś wyjście? Zafundujesz mu takie doznania ze w życiu na nikogo innego nie spojrzy. No moze poza mną - teatralnym gestem odrzuciła włosy w tył. Widząc skrzywioną minę Carmen roześmiała się - Żartowałam wariatko jedna. Powiedziałam ci, ze on mnie nie interesuje...

Carmen

- On Ciebie nie - wytknęła język.
- Nie wiem...no może woli jakoś cośinnego. Nie wiem -wzruszła ramionami.
- No ale spróbować można -

Juliette

- Co on mnie nie? - parsknęła - Nie lubi? Wiem - zaśmiała się - Pomyśl sobie jak bardzo mnie znielubi gdy się dowie ze to przeze mnie oczy mu wychodzą z orbit. To znaczy pośrednio pzeze mnie - zachichotała wyobrażajac to sobie. - Jakoś coś innego - sapnęła krztusząc się ze śmiechu - Carmen. TO lubi każdy facet. Niektórzy tylko nie posiedli jeszcze tej wiedzy. I takim trzeba nieść błogosławiony kaganek oświaty - zaśmiała się.

Carmen

- Julie proszę...wiesz o co mi chodzi. Ejj a może pójdę sobie na powiększanie biustu? - zerknęła na swój biust.
- Bo ja nie chcę mu się znudzić - mruknęła niezadowolona

Juliette

- Nie Carmen - powiedziała poważnie - przestań szukać w sobie jakiś mankamentów bo ich nie ma. A z twoimi cyckami jest wszystko w porządku - rzekła z przekonaniem - Masz piękne piersi Carmen. I nie znudzisz mu się wariacie. Tylko troszeczkę trzeba ci dodać pieprzu. Źebyś się nie znudziła samej sobie. - puściła jej oczko

Carmen

- A nie jest za mały? - zerknęła pod bluzkę.
- Bo ja się boję, że jestem dla niego za nudna. Będe coraz starsza i pomarszczona - westchnęła ciężko.
- Pomóż mi hm? - spojrzała na nią błagalnie . Julie się na tym znała a Carmen wątpiła, że się na tym zna