Dom Faith

Gość

Całkiem przyjemny domeczek na obrzeżach Port Angeles. Okolica spokojna. W domeczku kilka sypialni, duża kuchnia, salon z kominkiem i dwie łazienki.

Demetri

/Ulica

- Ładny dom - wszedł do środka i od razu przeszedł do saloniku. - I dosyć duży - stwierdził, kładąc plecak na kanapie. Nie usiadł. Podszedł do kominka i uśmiechnął się.
- Jak w prawdziwym domu, tylko... pusto tu - dodał po chwili. - Chyba naprawdę musisz czuć się samotna.

Gość

- Nie narzekam za bardzo - uśmeichnęła się - Przyzwyczaiłam się najwidoczniej - rozpaliła ogień i usiadła w fotelu. - Do wszystkiego mozna się przyzwyczaić.

Demetri

- Być może - usiadł w końcu, przygladając się dziewczynie ciekawie.
- Dlaczego wybrałaś akurat Port Angeles na swój dom? - zapytał zaciekawiony.

Gość

- To dom jeden z wielu - zaśmiała się - Teraz jestem tu, za tydzień w Grecji, a za dwa we Francji... Port Angeles to tylko miejsce. Nic poza tym.

Demetri

- No tak - przyznał spokojnie. - Nie mogę się nie zgodzić. Dla mnie domy nie mają znaczenia i tak nie przebywam długo w jednym miejscu.

Gość

- Nikt z nas nie przebywa - zauważyła - trudno ukryć ze się nie starzejemy - przesunęła dłonią po ppodłokietniku fotela. Miękki materiał miło pieścił dłoń. - A ty? Gdzie obecnie masz swój dom? - spojrzała na Demetriego

Demetri

- Mieszkam we Włoszech - odpowiedział ogólnikowo. - Ale najczęściej jestem w innych częściach świata. Włochy to przerywnik w podróżach. Od tego wychodzę i na tym kończę - wyjaśnił.

Gość

Faith wyglądała na zamyśloną. Podniosła wzrok i spojrzała na Demetriego.
- Mam głupią prośbę, ale wieki całe nie tańczyłam... Zechciałbyś? - uniosła brew pytająco

Demetri

- Nie wiem czy jestem w tym najlepszy - trochę go to zawstydziło. W końcu nie robił tego dawno. - Jesteś pewna, że powinienem spróbować? To znaczy chętnie, pięknym damom się nie odmawia, ale... - zaśmiał się. - No dobrze. Żadnego ale.

Gość

Jego tłumaczenie spowodowało ze poczuła się głupio.
- jeżeli nie chcesz to nie ma sprawy - wcisnęła się w fotel - Nie musisz - usmiechnęła sie przymykając oczy zeby nie widać było rozczarowania, które w nich rozkwitło - Nie było tematu...

Demetri

- Faith, źle mnie zrozumiałaś. Po prostu tak dawno nie tańczyłem, że nie wiem czy jeszcze potrafię - uśmiechnął się. Wstał i wyciągnął do niej rękę. - No chodź, zobaczymy czy tak ze mną źle - uśmiechnął się jeszcze serdeczniej. - Proszę - powiedział cicho.

Gość

Podała mu dłoń pozwalając pomóc sobie wstać. Skłoniła lekko głowę i podeszła do wieży. Włączyła płytę. popłynęła spokojna muzyka.
- Sprawisz mi ogromną przyjemność.

Demetri

- Mam taką nadzieję - powiedział szczerze, mocniej, jednak nadal delikatnie ściskając jej dłoń. Drugą rękę położył na jej talii. Zbliżył się do niej tak, że mógł jej coś powiedzieć prosto na ucho.
- Faith - szepnął, akurat do jej uszka.

Gość

- Tak? - spojrzała na niego opierając jedną z dłoni na jego łopatce. Palcami drugiej lekko objęła dłoń, w której trzymał jej dłoń.

Demetri

- Ciesze się, ze tu jestem - dokończył,również szepnąwszy do jej ucha. Na moment jego twarz utonęła w jej ciemnych włosach. wciągnął mimowolnie powietrze. Jej włosy pięknie pachniały.
- Zapach soli, wody, dzikości, przygody, egzotycznych przypraw i owoce... - powiedział na głos, choć bardziej do siebie niż do niej. To czuł. To lubił.

Gość

Nie powiedziała nic. Dała sie prowadzić. W zasadzie tak dawno nie miała towarzystwa ze po prostu czuła się speszona. Niepewna i speszona.

Demetri

- A teraz obrót - uprzedził ją, zanim oddalił się trochę, by mogła wykonać delikatny piruet. Sam bardzo dawno nie tańczył. Nie pozwalała mu na to praca i... chyba sam też sobie nie pozwalał.
- Chyba nie jest tak źle, prawda? - ponownie przerwał ciszę.

Gość

- Nie. Nie jest - uśmiechnęła się. Przy obrocie potknęła się i wylądowała prosto w ramionach Demetriego. - Przepraszam - odsunęła sie natychmiast spłoszona.

Demetri

- Nic się nie stało - powiedział spokojnie. - To się zdarza, spokojnie - ponownie ujął jej dłoń, by dokończyć taniec. - Za nic mnie nie musisz przepraszać.

Gość

- Zdeptałam cię. Niezdara ze mnie i tyle - zaśmiała się niepewnie. Miała ochotę zakopać się gdzieś pod dywanem. W piwnicy. Albo jeszcze nizej. - Jeżeli nie chcesz to ne musisz ze mną tańczyc. Naprawdę. Ja się chyba na tancerkę nie nadaję.

Demetri

- Faith, przestań! - powiedział spokojnie, choć stanowczo. - Naprawdę mnie to nie zabolało - zaśmiał się. - Spokojnie, mnie to nie przeszkadza. Gorzej gdybym to ja zrobił coś nieodpowiedniego. Ty nie robisz nic takiego. Uwierz mi. I jak najbardziej chciałbym kontynuować.

Gość

Uśmiechnęła się nieśmiało i podała mu dłoń. Rozluźniła się odrobinę.
- Ja po prostu czasem dziwacznie się zachowuję przy ob... - o mało co nie dokończyła - przy ludziach których nie znam za dobrze - poprawiła się. Pozwoliła się prowadzic zaś każdy jej ruch nabierał pewnosci.

Demetri

- Staraj się myśleć, że znasz mnie od dawna, że nie jestem obcy - powiedział spokojnie, starając się rozluźnić atmosfere.
- Taki jestem beznadziejny? - uśmiechnął się.

Gość

- Nie jesteś beznbadziejny?: Skąd ten pomysł? - zmierzyła go wzrokiem zaskoczona. - Ja się sama zastanawiam czemu jeszcze ze mna rozmawiasz. To raczej ja jestem beznadziejna. I kompletnie aspołeczna.

Demetri

- A skąd. Już mówiłem swoje teorie na temat jaka jesteś - podniósł rękę i odgarnął z jej twarzy kosmyk włosów. Musnął palcem jej policzek.
- Jesteś naprawdę wyjątkowa.

Gość

- Nie. nie jestem - z uporem maniaka negowała wszelkie komplementy. nie była do nich przyzwyczajona. Poza tym uważała się za niedojdę niezbyt wartą uwagi. XD

Demetri

- Naprawdę chcesz się ze mną kłócić? - zapytał ze śmiechem. - ja się nie daję przegadać - dodał. - Zbyt nisko się cenisz - stwierdził całkiem poważnie. - Daj się przekonać. Proszę - zrobił poważną minę.

Gość

- Nie. Nie chcę - powiedziała przestraszona. Nie lubiła wdawać się w dyskusje z tymi, których nie znała dobrze - Nie cenie się nisko. Jestem realistką. - zaoponowała niepewnie.

Demetri

- Faith, naprawdę powinnaś zmienić nastawienie. Gdybyś nie była wyjątkowa i zajmująca nie byłbym tu z tobą - zauważył. - To chyba o czymś świadczy, prawda? - zapytał, patrząc na nią wyczekująco.

Gość

- To znaczy? - uniosła brew - Właściwie dlaczego tu jesteś w takim razie? - zmarszczyła czoło. Nie bardzo wiedziała o co mu chodzi. - Ja nie bywam zajmujaca i wyjątkowa. Jestem nijaka i marudna. Brzydka i męcząca. I.. kompletnie niekobieca - mruknęła juz cicho.

Demetri

- Przesadzasz - pokręcił głowa. - Właśnie jesteś zajmująca. Może uda mi się ciebie rozgryźć. Choć troszkę - uśmiechnął się. - No, dalej. No dalej. Rozchmurz się, uśmiechnij jak ja. I nie mów, ze jesteś brzydka. Jesteś prześliczną kobietą - powiedział szczerze.

Gość

- Nie jestem - wyglądała jak dziewczynka, która zaraz tupnie nogą. - Nie jestem i koniec. I niby czemu jestem zajmujaca? - z jednej strony jego komplementy ja drażniły. Po prostu nie wiedziała jak się ma zachować. Z drugiej tak mile łechtały jej damskie ego, że pragnłęa ich więcej.

Demetri

- Nie zachowuj się jak dziecko. facet mówi ci szczerze komplementy, a ty co? - patrzył na nią z naganą w oczach. Nie chciał się kłócić, ale chyba musiał.
Korzystając z tego, że nadal trzymał ją w ramionach, chłopak odchylił ją nieco do tyłu. Podążył za nią i nachylił się nad nią, górując teraz nad całą jej postacią.
- Jesteś bardzo kobieca - szepnął i nie pytając o pozwolenie, po prostu ją pocałował.

Gość

- Nie zachowuje się jak dzie... - przerwał jej przechylając ją w tył i calując. Zaskoczona kompletnie, nie odepchnęła go. Powodowana dziwnym uczuciem odwzajemnila pocalunek. Po czym przyszło otrzeźwienie. Odepchnęła go lekko - Co to było do cholery? - zapytała zdezorientowana.

Demetri

- Dowód tego, jak bardzo jesteś dla mnie kobieca, pociągająca, atrakcyjna, zajmująca, wspaniała - wyjaśnił, patrząc jej prosto w zdezorientowane oczka.
- Jakieś dodatkowe pytania? - spytał, lecz nie czekał na odpowiedź. Ponownie się do niej przysunął, przyciągając do siebie bliżej. Tym razem pocałunek był śmielszy i gwałtowniejszy.

Gość

Nadal zdezorientowana nie oponowała. W końcu zaczęła oddawać pocałunek. Gwałtowniej, zachłanniej.. Zupełnie jakby obudziło się w niej coś uśpionego. Coś co drżało i mruczało krążąc pod powierzchnią. Coś co obiecywało wiele pod warunkiem, ze się to uwolni i nie zrazi pozornym chłodem.

Demetri

Nadal obejmował ją jedną ręką, jednak druga wędrowała ku jej twarzy. Musnął palcem jej szyję, policzek. Kiedy przerwał pocałunek, palec powędrował ku ustom, zaznaczając ich zarys. Spojrzał dziewczynie w oczy, chcąc jakby coś z nich wyczytać.

Gość

Jej pierś unosiła się szybko. Zadrżała i wystawiała skóre na spotkanie jego palca. Spojrzeniem przygwoździł jej wzrok. Chciała coś powiedzieć ale zabrakło jej słów. Miała kompletną pustkę w głowie. Nie chciała by przerywał. Delikatnie rozchyliła wargi i złapała nimi jego palec wysyłając na spotkanie opuszka swój język. Potem nagle wypusciła go jakby zawstydzona swoim zachowaniem. Chciała uciec wzrokiem jednak siła jego spojrzenia była zbyt wielka, zbyt hipnotyczna.

Demetri

Czekał spokojnie na jej reakcję, nie mówić i nie robiąc nic, a raczej prawie nic. Bardzo mu się spodobało, gdy nie uciekła, a wręcz przeciwnie, zaczęła się bawić jego palcem. Gdy speszona nieco przestała, znowu intensywnie wpatrzył się w nią, jakby chcąc jej dodać śmiałości. Jego tajemnicze, głębokie spojrzenie mówiło jedno: Śmiało!