Kawiarenka przy promenadzie

Veronica

-Zniszczę Cię... -mruknęła tylko poruszając ustami, z którym nie wydobywał się niemal dźwięk. Żartowała. Udowadniając swoje zamierzenia zaśmiała się wycierając spodnie serwetką.

Johnny Walker

- I vice versa - powiedział w podobny sposób. Kiwnął na nią ręką wskazując fotel obok siebie. Zamówił dwie kawy.

Veronica

Wstała od swojego stolika i podeszła do mężczyzny.
-Pomijając to, że wylał Pan na mnie całą kawę... Brutalnie się Pan szczerzy... -zaśmiała się.

Johnny Walker

- Johnny - zaciągnął się ostatni raz i niedbale zgasił peta w popielniczce - Nie Pan.

Veronica

-Veronica.-Usiadła obok niego. Przyglądała mu się z uwagą. Po chwili prychnęła śmiechem. Do jego imienia dołączyła bowiem pewne oklepane nazwisko. Skąd mogła wiedzieć, że gość naprawdę się tak nazywa.

Johnny Walker

Zmierzył ją wzrokiem lekko zsuwając okulary - Nie mów tego na głos - mruknął wykorzystując jej telepatię.

Veronica

-Ok Johnny. To było durne... -uśmiechnęła się nieznacznie spoglądając na niego z lekko przekrzywioną głową. Jego towarzystwo w dziwny sposób pozbawiło ją na moment wszelkich trosk.

Johnny Walker

Wsadził sobie wykałaczke w kącik ust i mierzył ją spojrzeniem od góry do dołuu. Międląc wykałaczkę między zębami. Tak. Odpowiadała mu. Chwilowa odskocznia od nudy. W tej własnie chwili Johnny postanowił, że będzie ja miał. Ot tak. Tutaj. Zaraz. Teraz.

Veronica

-Co?- zapytała śmiejąc się, kiedy zobaczyła na sobie jego spojrzenie.

Johnny Walker

- Wiosło - powiedział niedbałym tonem. Roześmiał się cicho - Apetycznie.

Veronica

-Ok Johnny... -posłała mu uroczy uśmiech. Naturalnie, od tak.
-Skąd tu się wziąłeś? -oparła głowę na ręku nadal cicho się śmiejąc. Bawił ją.

Johnny Walker

- Z ulicy - ledwie utrzymywał powagę. Lubił robić z siebie idiote.

Veronica

-Więc nie wiem gdzie jest Twoja mamusia.... -parsknęła- Ale szybko powinna się tu pojawić. Nie możesz zaczepiać nieznajomych... -zaśmiała się i tak jak małego chłopca pogładziła go delikatnie po głowie.

Johnny Walker

- Naplawde? - zaseplenił i sam parsknął śmiechem - Ja też nie wiem gdzie jest moja mamusia. Natomiast świetnie się orientuje gdzie przebywa tatuś. - uśmiechnął sie bezczelnie. - A ja niekoniecznie chcialbym sie znalezc w tym samym miejscu co on.

Veronica

-Więc gdzie schowałeś tatusia? -uśmiechnęła się spoglądając na niego z rozczuleniem jak na małe dziecko- Jeśli w szafie to...-skrzywiła się sugestywnie- To to był naprawdę zły pomysł. Rozkładające się zwłoki nie pachną przyjemnie... -oznajmiła mu po czym naprawdę starała się nie roześmiać na widok głów zwróconych w jej kierunku.

Johnny Walker

- Ależ skarbie - przysunął się do niej nagle - Mój ojciec cieszy sie całkiem niezłym samopoczuciem. - przejechał wierzchem dłoni po jej szyi - z resztą tak samo jak jego synek. - Był bezczelny. Przejechał językiem po jej policzku.

Veronica

Veronica odchyliła się mierząc go już średnio rozbawionym spojrzeniem.
-Więc może powinien zająć się wychowaniem synka? -mruknęła.

Johnny Walker

- Ależ zajął się odpowiednio. - zaśmiał się - mówił ci ktoś że uroczo sie złościsz? Taka... - syknął z zachwytem - dzika. Aż ma się ochotę cię ujarzmić.

Veronica

Podniosła brew do góry w geście zdziwienia i roześmiała się, pod koniec już bardziej nerwowo.
-Właśnie... słyszę... -oznajmiła dość sceptycznie. Była lekko zszokowana. xD

Johnny Walker

Przyciągnął ja do siebie. Przesunął nosem po jej szyi i zawarczał cichutko. Ale nie agresywnie. Raczej pożadliwie. To odpowiednie słowo.

Veronica

Przyłożyła palec wskazujący do jego czoła i lekko odsunęła od siebie jego głowę. W dość... zabawny sposób.
-Potrzebujesz seksu taaak? -mruknęła dość cicho mrużąc przy tym oczy.

Johnny Walker

Cofnął to wydarzenie. Z dzikim uśmiechem znów przejechał nosem po jej szyi, jednak tym razem nie warknął. Mruknął cicho.

Veronica

-Zachowujesz się jak szczeniak pragnący czułości... -zaśmiała się cicho o dziwo gładząc go ręką po głowie i częściowo po policzku. Zdawało jej się, jakby nie robiła już tego pierwszy raz.

Johnny Walker

- Moze tego mi wlasnie brakuje - westchnął przytulając policzek do jej dłoni.

Veronica

Uśmiechnęła się delikatnie. I to ponownie. Podobało jej się jego towarzystwo. Ucałowała go w czółko.
-To w ramach zadośćuczynienia za mamusię... -roześmiała się cicho.

Johnny Walker

Oparł głowę na jej ramieniu. - A od siebie?

Veronica

-Nie wiem czy mogę tak spoufalać się z małymi chłopcami... -szepnęła.

Johnny Walker

- Ja też nie wiem.- szepnął patrząc jej w oczy - Jestem tylko małym chłopcem - zbliżył odrobinke swoją twarz do jej twarzy

Veronica

-Który próbuje mnie właśnie zbajerować... -zaśmiała się i lekko sie od niego odsunęła.

Johnny Walker

Cofnął ponownie. Znów rozbrzmiały jej słowa o spoufalaniu sie z małymi chłopcami
Odsunął się kawałek - Zawsze uważałem że duze dziewczynki są bardziej interesujące - stwierdził

Veronica

Dystans sprawiał, że czuła się spokojniej. Nadal mogła się uśmiechać.
-Dlaczego? -zapytała- Bo interesują się czymś poważniejszym, są bardziej wymagające czy... maja cycki?

Johnny Walker

- Bo mniej płaczą, zaczynają myśleć, da się z nimi porozmawiać i są milsze - odpowiedział dopijając swoją kawę.

Veronica

-Nie jestem milsza... -wypomniała mu.

Johnny Walker

- Nie? - uniósł brew pozornie zdziwiony - A jaka jesteś Veronico?

Veronica

-Jestem straszną, nieczułą i niewyrozumiałą babą.... - rozłożyła bezradnie ręce. Podniosła się z krzesła- Może dlatego powinieneś jednak poszukać tej mniej dorosłej?

Johnny Walker

Cofnął swoje słowa.
- Myślę że jesteś zbyt surowa dla siebie.

Veronica

Przysunęła się do niego patrząc mu bezczelnie w oczy.
-Haczyk polega na tym, że w odróżnieniu od Ciebie... Ja siebie znam.

Johnny Walker

- To co własnie powiedziałas tylko potwierdza moją tezę - nie drgnął nawet - że jesteś dla siebie zbyt surowa

Veronica

Uśmiechnęła się.
-Od kiedy mali chłopcy mają takie filozoficzne zapędy? -pstryknęła go palcem w nos.

Johnny Walker

- Odkąd duze dziewczynki zaczęły byc dla siebie zbyt niesprawiedliwe - dał jej prztyczka w ucho