Kawiarenka przy promenadzie

Marika Knight

Nabrała głęboko powietrza w płuca spuszczając wzrok. - Dlaczego tak bardzo chłodno mnie traktujesz? Czy ja Ci coś zrobiłam o czym nie wiem? A może wszystkie kobiety tak po prostu traktujesz? - mówiła dość niespokojnie wiercąc się na krześle, jak by nagle ktoś powbijał tam z tuzin szpilek i teraz się jej niemiłosiernie wbijały w pupę.

Aaron

Otwarł szerzej oczy, bo zaskoczyla go tym pytaniem. Nie spodziewał sie po Marice tego. - Dlaczego, pytasz... - zamyślił się nad odpowiedzią analizując siebie i swoje zachowanie - Nie wiem - wzruszył ramionami - Taki już jestem. Od zawsze tam nam. - postanowił rozwiać wszelkie wątpliwości i dokończył - To nie ma nic wspólnego z tobą i nie jest niczyją winą. Jesli już jest to jedynie moją.

Marika Knight

Jego odowiedz jej nie usatysfakcjonowała lecz nie dała tego po sobie w najmniejszym stopniu poznać. - Rozumiem. - rzekła cicho i po chwili podeszła do niej kelnerka z jej zamówieniem. Wzięła sztućce w dłonie spojrzała przelotnie na Aarona i poczęła jeść bo była głodna jak wilk.

Aaron

Kelnerka obdarzyła go uśmiechem, choć Aaron tego nie zauważył. Powiedział - Smacznego - Marice i patrzył z pewnym zadowoleniem na twarzy jak je. Rozglądał się po kawiarni znudzonym wzrokiem. Ludzi nie było dużo. Większość stolików była wolna. Od czasu do czasu docierały do niego strzępki rozmów innych. Woda w szklance nie mogła się uspokić bo Aaron jej na to nie pozwalał ruszając naczyniem machinalnie.

Marika Knight

Spojrzała na niego pochylona nad sałatką. - Dziekuję - powiedziała ze szczerościa w głosie i jadla dalej a sałatka w zastraszającym tempie znikała. Musiala pochwalić kucharza za przygotowanie bo smakowala rewelacyjnie, zachichotała cicho, - Chceszt trochę - zapytala żartobliwie widząc jak Aaron bawi się wodą, pomyślała że najwyraźniej nudzi się w jej towarzystwie.

Aaron

- Nie dziekuję - odpowiedział grzecznie z lekkim uśmiechem - Nie jestem głodny. Jadłem w domu - wytłumaczył się i wypił łyk wody. - Widzę że najwyraźniej ci smakuje. - powiedział bo z sałatki już dużo nie zostało. Cieszę się.

Marika Knight

- Bardzo, muszę przyznać, że kucharz musial to przyżądzić rewelacyjnie bo smakuje bosko - ożywiła się włączając do rozmowy. - Doslownie rozpływa się w ustach mmm... - zrobiła minę jak by to była najwspanialsza czekolada na świecie rozplywająca się w ustach. Zachichotala wesoło dokańczając swój posiłek.

Aaron

Aaron kiwnął głową i wyciągnął dłoń by podebrać jej kawałek sałaty. Zwinął go zręcznie w rurukę i ugryzł. Zaczął nią machać znudzony - Cieszy mnie to - powiedział cicho patrząc na kobietę i pogryzajac jej sałatę.

Marika Knight

Widząc co robi roześmiała się machając widelcem. - Czyż nie jest wyśmienita - przechyliła głowę lekko w bok. Teraz wydawał jej się bardziej miły i taki naturalny co ją bardzo ucieszyło. - A mnie to cieszy jeszcze bardziej - powiedziała z satysfakcją w głosie.

Aaron

- Sałata jak sałata - powiedział i obejrzał zielony liść ze wszystkich stron - Nic szczególnego. Jedzenie dla królika. - zakończył z krzywym uśmiechem i zjadł sałatę do reszty. - Dobrze że ci smakuje. - złapał znów za szklankę i powiedział - Kiedys lubiłem tu jadać dość często.

Marika Knight

- Dla królika - powtórzyła zabawnie - Czekaj zaraz mi wyrosną uszy, długie zęby i kitka - śmiała się przywołując sobie w myślach taki obraz. - Wcale Ci się nie dziwię , że lubiłeś tu jadać, chyba i moim stanie się ulubionym miejscem. - Oczka jej się zaświeciły. Kiedy skończyła jeść odstawiła talerz na bok rozsiadając się wygodniej. Czuła się syta i nie chciało jej się ruszać. Takie błogie lenistwo mmm...nawet w jego towarzystwie jest dobre . - uśmiechnęła się do swych myśli.

Aaron

- A jak tu trafisz? - zapytał z cieniem ironi - Znow się zgubisz czy mam wyrysować ci mapę? - uśmiechnął sie pod nosem i zapatrzył się w szybę. Co jakiś czas przejeżdżały ulicą samochody a Aaron bawił sie zgadując w myślach ich marki.

Marika Knight

- Nie mam jeszcze lepszy pomysł, Ty mnie tu będziesz woził - zaśmiala się po czym spoważniała. - A tak na prawdę to poproszę o narysowanie dla mnie tej mapy, albo się będę ludzi pytać i jakoś trafię - wzruszyła ramionami, spletła sobie ręce i położyła na nich głowę.

Aaron

- Wybij to sobie z głowy - powiedział wrogim tonem kiedy usłyszał jej pierwszy pomysł - Nie jestem niczim kierowcą. A tym bardziej twoim. - spojrzał na nią i zmrużył oczy - Mapę zawsze mogę narysować, nie będę wiecznie cię szukał po tym mieście. Mam lepsze rzeczy do roboty. - nie wyobrażał sobie tego. Było to dla niego o wiele za dużo.

Marika Knight

- Spokojnie - przyjęła pozę obronną. - Nie uważam Cię za swego kierowcę, ja tylko sobie żartowałam. - spochmurniala a jej dobry humor w mgnieniu oka się ulotnił. - Nie musisz mnie szukać, a tym bardziej mieć nic więcej ze mną do czynienia - powiedziala poważnie po czym powstała podeszla do kelnerki zapłaciła swoj rachunek i ruszyła w stronę wieszaka. Zerwała swoją kurtkę i wyszła zostawiając go samego. Okropnie ją zdenerwował swoją uwagą, miala dosyć jego wiecznego się dąsania. Postanowiła że bez względu na wszystko jakoś dotrze po swój samochód i wróci do domu.

Aaron

Wyciągnął z kieszeni długopis i rozrysował jej poszczególne ulice Port Angeles. Głupia... Znów się zgubi po nocy. Klaustrofobia - myślał kreśląc główną ulicę i wypisując jej nazwę - Wyjdzie i znów ją złapie. Tyle będzie z tego miała. Usłyszał odgłos zamykanych drzwi. Idź. Zobaczymy kto pierwszy odpuści. Rysował mapę jakieś dobre 15 minut. Lubił być dokładny. Nie spieszyło mu się. Mam czas.

Marika Knight

Kiedy wyszła z kawiarni zaczerpnęła świeżego powietrza i ubrała na siebie kurtkę. Zastanawiała się co ma dalej zrobić. Lecz jej upór nie pozwolił jej wrócić do środka. Zeszła powoli po schodkach i ruszyła gdzieś przed siebie, sama nawet nie wiedziała gdzie. Było jej już wszystko jedno, miała kompletnie dość. Kolejny raz wytrącił ją z równowagi i chyba lubił się na niej wyżywać. Gbur, cham i wiecznie zły, mam go po dziurki w nosie . - myślała gorzko. Idąc co jakiś czas kopała jakiś kamyk, który stawał jej na drodze. Włożyła sobie ręce w kieszenie spodni i spuściła głowę zrezygnowana.

Aaron

Skończył rysować mapę na serwetce i złożył ja na czworo. Wsunął ją do kieszeni i poszedł uiścić rachunek za wodę. Ubrał kurtkę i ruszył powolnym krokiem do drzwi. Wyjrzał najpierw ostrożnie na ulicę. Nigdzie jej nie było. Zobaczymy jak długo sobie dasz radę.

/ Ulica

Mike · Gość

|| Początek gryyy Smile

Wszedł do kawiarni i usiadł przy jedynym wolnym stoliku. Panował tu niezły tłok, jak na zwykły dzień. Zamówił sobie szarlotkę z bitą śmietaną i capuccino. Siedział samotnie czekając na jedzenie.

Leana

/dom

Weszła do kawiarni po zakupach, Liam i Marek zostali w domu wiec mogła troche pobuszować po sklepach. Zamówiła sobie do picia capuccino z pianką

Gość

/ Forks - Ulica

Ev przyjechała do Port Angeles swoim samochodem, zaparkowała przed kawiarenką i weszła do niej. Naturalnie, nie miała zamiaru niczego zamawiać. W pomieszczeniu zauważyła siedzącego samotnie rpzy stoliku chłopaka. Podeszła do niego i z nieśmiałym usmiechem zapytała:
- Moge się przysiąść?

Leana

Wyczuła dwójke wampirów więc postanowiła do nich podejść
- Hey wolne ?

Mike · Gość

Odwzajemnił uśmiech ciemnowłosej i kiwnął głową.
-Naturalnie, siadaj. - Powiedział i spojrzał na drugą. Obie były wampirzycami, czuł to. - Jednak to jest stolik dwuosobowy, chyba, że znajdziesz sobie dodatkowe krzesło, to zapraszam. - Dopowiedział jeszcze uprzejmym tonem, po czym zwrócił spojrzenie na Ev.
-Jestem Mike. - Przedstawił się.

Leana

Wzięła sobie krzesełko i dosiadła sie. I tak była tylko na chwile
- Ja jestem Leana - powiedziała nie mówiła nazwiska bo by byli uprzedzeni. Spotkała sie z tym, że jak mówiłą "leana de Volttera " to wampiry po prostu uciekały

Gość

- Jestem Everleigh Jones, miło mi was poznać - odrzekła do Mike'a i Leany. Wyczuwała, że nie sa ludźmi. Leana z pewnością była wampirzycą, ale Mike? Pachnial jakos dziwnie...
- Skąd jesteście? - zapytała chcąc nawiązać rozmowę.

Mike · Gość

-Everleigh, Ever, Ev... Ładnie... - Mruczał pod nosem. Oczywiście w pierwszej kolejności zwrócił uwagę na piękno kobiety. Nawet Leana nie była tak piękna. - Jak już z nazwiskiem, to ja jestem Mike Lisner. - Dodał ciut rozbawiony.
-Ja, hmm, właściwie mieszkam w Forks, a ogolnie jestem z Biloxi. A ty, panno Jones? - Nie bawił się w angielskiego dostojnika, on po prostu traktował kobiety z należnym im szacunkiem.

Gość

Chłopak był niezwykle uroczy.
- Jestem z Waszyngtonu - odrzekła nieco melancholijnym tonem - Mieszkam w Forks od miesiąca.

Mike · Gość

Kelnerka przyniosła jego zamówienie, więc podziękował grzecznie i zjadł od razu dwa gryzy szarlotki.
-Co się przyczyniło do tego, że się przeprowadziłaś? - Spytał z zainteresowaniem, sącząc cappuccino.

Wypił cappucino do końca i pożegnał się z dziewczynami zostawiając na blacie zapisany na serwetce swój nr telefonu.

//Ulica

Veronica

/Ulice

Veronica weszła do środka z delikatnym uśmiechem. Rozbawiło ją zajście na ulicy. W gruncie rzeczy wcale nie chciała nieznajomemu nic proponować. Doprowadzenie do furii innej kobiety przysporzyłoby jej wiele radości, ale darowała sobie i to. Zamówiła kawę po czym rozsiadła się w rogu kawiarni przeglądając jakiś magazyn.

Johnny Walker

// ulice

Wlazł do tej zapyziałej kafejki z czystej nudy. Klapnął dupskiem przy stoliku w rogu. Niedbałym gestem zapalił papierosa. Rozejrzał się zza ciemnych okularów. Zwróciła jego uwagę. Nie była marnym jedzeniem. Była swoja. Wypuścił kłąb dymu.

Veronica

Zamknęła magazyn i odrzuciła go od siebie. Ludzkie nowinki ją śmieszyły. Czy kiedykolwiek wielcy projektanci zdali sobie sprawę z tego, że ich przepiękna muza może ich zagryźć jak rasowy rottweiler? Prychnęła odpalając papierosa.

Johnny Walker

Sposób w jaki odrzuciła magazyn rozbawił go. Chciał to zobaczyć raz jeszcze. Po chwili wampirzyca znów trzymała magazyn w ręku.

Veronica

Veronica jak gdyby nigdy nic znów odrzuciła magazyn od siebie. Tym razem jednak dodała do tego ciche westchnięcie. Upiła odrobinę kawy z filiżanki o odrzuciła ręką włosy. A przy tych wszystkich czynnościach towarzyszyło jej dziwne uczucie...

Johnny Walker

No to było boskie. Co zrobi następnym razem? Stęknie? Przeklnie? Rozejrzy się? Oparł brodę na dłoniach i znów wtłoczył jej do ręki magazyn. Tym razem otwarty.

Veronica

Spojrzała na magazyn. Miała wrażenie, że widziała ten artykuł już setki razy... Rozzłościła się i znów pieprznęła nim o stolik. Niedbalstwo, którego się przy tym dopuściła lekko poruszyło jej dekoltem odsłaniając śliczny kawałek koronki. Ver bez większego zastanowienia poprawiła bluzkę i wróciła do kawy.

Johnny Walker

Zaśmiał się cicho. Wystawił ten kawałek koronki znów. Bluzki w dzisiejszych czasach są tak okropnie niedbale szyte...

Veronica

Poprawiła bluzkę ponownie. Tym razem już lekko poirytowana. Miała pewność, że robi to kolejny raz.

Johnny Walker

Bawiła go bardziej. Nie mógł się powstrzymać i parsknął śmiechem. Zaciągnął się znów, rozparł na ławeczce pod ścianą i wypuścił kółka z dymu.

Veronica

Veronica usłyszała czyjś śmiech. Zerknęła na gościa siedzącego w przeciwnym rogu knajpy. Domyśliła się, że jej dziwne odczucia to jego sprawka. Uśmiechnęła się do siebie spuszczając wzrok. Dzięki sile swojej woli papieros upadł mu na spodnie robiąc w nich niewielką dziurkę. Wtedy Ver podniosła wzrok i wlepiła zatroskane spojrzenie w mężczyznę.

Johnny Walker

Wykorzystując tę samą moc oblał ją kawą. Jej kawą. Przybrał minę niewiniątka.