Obrzeża

Aprilan

/ulica
Apirl weszła na obrzeża i przez chwilę kręciła się po nich próbując znaleźć jakieś dobre miejsce na naukę. Po chwili znalazła jakąś większą przestrzeń, pozbierała puste butelki i puszki i położyła je na jakimś rupieciu.
-Patrz-mruknęła i strzeliła do dwóch butelek który rozbiły się od razu. Zadowolona z siebie uśmiechnęła się lekko i włożyła swój pistolet to kieszeni.
-Teraz ty-mruknęła.

Gość

/ulica

Dorcas podwinęła nogawkę spodni i wyjęła pistolet. Z lekko niepewną miną, przymrużyła oczy jak to miała w zwyczaju, gdy się na czymś mocno skupiała i strzeliła 3 razy. Spudłowała 2, a za trzecim razem lekko musnęła butelkę a ta się lekko zachwiała. Noo... jak na pierwszy raz to nieźle... pochwaliła siebie i przeogromny uśmiech zakwitł na jej ustach, choć starała się go ukryć przed April, i na nowo z niepewną miną zapytała:
-I jak?

Aprilan

-Jest ok-April pokiwała głową ale od razu podeszłą do Doras i zaczęła jej mówić, co robi źle.
-Nie podnoś tak ramion, strasznie się krzywisz. I nie mruż tak oczu, a tym bardziej nie mruż tylko jednego, bo to zupełna głupota. No wyprostuj się! Ramiona w dół, rozluźnij się bo nigdy nie trafisz-April w końcu odeszła od Dorcas i stanęła trochę dalej.
-No dobra, zobaczymy jak sobie teraz poradzisz.

Gość

Tym razem Dorcas poczuła się pewniej i nie mrużyła już oczu jak poprzednio. Rozluźniła ramiona jak April jej kazała, wymierzyła i znów strzeliła 3 razy. Teraz poszło jej znacznie lepiej, za trzecim razem trafiła centralnie w środek butelki. Ty razem nie zdołała ukryć przepełnionego dumą uśmiechu i dumnie wypięła pierś. Ha! Ma się tego cela.
-Teraz poszło lepiej prawda? -szczerzyła się Dorcas

Aprilan

-Lepiej-mruknęła znowu i poszła szukać jakiś innych butelek i puszek. Na szczęście na obrzeżach było ich wystarczająco dużo.
Schyliła się po puszkę a gdy się wyprostowała zauważyła jakąś grupę mężczyzn idących w tym kierunku. Na razie byli daleko, więc nie mogła stwierdzić, czy lepiej ewakuować stąd Dorcas czy nie. Podeszła do niej i obserwowała jak strzela co jakiś czas zerkając do tyłu.

Gość

Dorcas nie zwróciła uwagi na grupkę facetów. Była zbyt pochłonięta strzelaniem, które ze strzału na strzał było coraz lepsze. Dopiero musiała naładować magazynek męcząc się z tym gdzie tu się załadowuje kule, zauważyła, że April co jakiś czas zerka w ich stronę podejrzliwie. Byli coraz bliżej i Dorcas ogarnęło dziwne przeczucie (być może kobieca intuicja xD), że nie wyniknie z tego nic dobrego.
-Co to za jedni? Czego chcą? -zapytała zaniepokojonym szeptem Dorcas. -Czy to może być ten... gang?

Aprilan

April zmarszczyła brwi widząc, że mężczyźni nigdzie nie skręcili i idą prosto na niej.
Westchnęła i przewróciła oczami
-No to im się dostanie-mruknęła do siebie.
-Idź-mruknęła do Dorcas-I zadzwoń po policje. -westchnęła- Ale ja nie będę mogła być wtedy kiedy policja przyjedzie. Jeszcze mnie sprawdzą i znajdą sporo fałszywych dokumentów-zachichotała cicho wyobrażając sobie ich minę widząc legitymacje i FBI i lekarza w jakimś szpitalu w Californii.
Naładowała spokojnie pistolet i zerknęła na Dorcas pokazując jej by spokojnie poszła w stronę miasta na ulice.
Sama zaczęła strzelać do butelek czekając aż mężczyźni podejdą.

Gość

Zaniepokojona Dorcas posłuchała April i zaczęła się oddalać w stronę ulicy. Ostatni raz zerknęła na April i na grupę facetów i szybkim marszem wyszła na ulicę Port Angeles.

/ulica

Aprilan

Gdy zobaczyła, że podchodzą oparła się o jakiś słupek i spojrzała na nich podnoszac brwi.
-Panienka umie strzelać..-mruknął jeden z głosów-Panienka pójdzie z nami-stwierdził.
April nadal opierała się o słupek nic sobie z słów faceta nie robiąc, uniosła tylko jeszcze bardzie jedną brew i przewróciła oczami.
-Słyszałaś co mówię?-warknął facet który przedtem do niej gadał, widocznie szef bandy.-Albo ruszysz się sama albo my cię ruszymy.
April wstała ze słupka i zaczęła do nich wolno podchodzić uśmiechając się lekko.
Mężczyźni spojrzeli nie pewnie na swojego szefa. Ten tylko odwzajemnił wściekłe spojrzenie na nich.
April podeszła blisko do szefa mężczyzn i uśmiechnęła się lekko do niego mając jego twarz tuż przed sobą. Szef już podnosił rękę by pogłaskać ją po twarz zadowolony, gdy April
szybko obróciła się w miejscu i walnęła go z całym siły kolanem w tył pleców a jak ten poleciał do przodu przytrzymała go i walnęła pięścią w twarz i drugim kolanem w brzuch.
Szef przeklął i opadł na ziemię. Mężczyźni błyskawicznie wyciągneli pistolety i skierowali je w April.
-Ups...-mruknęła i błuskawicznie rzuciła się w ich stronę unikając zręcznie ciosów lub kryjąc się za innymi facetami. Ktoś wbił jej nóż w ramię, inny walnął w brzuch ale April wdzięcznie odwdzięczała się facetom waląc ich tak, by w sumie nie zrobić im zbyt wiele, ale tak by stracili przytomność.
Nagle poczuła jak coś małeg wbija jej się w brzuch. Skurczyła się z zduszonym krzykiem i spojrzała do góy z zaciśniętymi zębami. Jeden z mężczyzn wycelował do niej pistoletem i trafił.
-Ty sukin...-warknęła i po chwili facet wił się z bólu po potężnym ciosie w genitalia.
Rozejrzała się dookoła. Teren był czysty, ale jej brzuch bolał ją niemiłosiernie.
-Kulka w brzuch... wolna i bolesna śmierć. Zarąbiście.-mruknęła ironicznie. -Nie powinnam mówić Dorcas. Jakoś sobie poradzę.
April oderwałą na chwilę ręke od miejsa gdzie kula przebiła ciało. Miała całą zakrwawioną bluzkę i ręką była cała czerwona od krwi.
April zacisnęła zęby i warknęła czując nagły ból.
Zawinęła kurtkę wokół miejsca gdzie dostała i ruszyła w stronę centrum.

/ulica

Marika Knight

/ Ulice miasta

Kręcąc się wciąż między jednymi sklepami a drugimi mijała je nawet nie interesując się zbytnio tym co nawet oferują. Szła powoli analizując wydarzenia dzisiejszego dnia. Myślała dlaczego Aaron tak ją chłodno traktuje i w ogóle o wszystkim. Całkowicie się pochłonęła w swych rozważaniach nawet nie zauważając kiedy zapadła już noc. Było bardzo ciemno a ona znalazła się w całkowicie obcym miejscu, dla niej. Przeraziła się nie na żarty, rozglądając się uważnie lecz mało co mogła dostrzec. Latarnie prawie w ogole nie świeciły, nie wiedziała w którą stronę ma iść, ręka poczęła jej drzeć jak i podbrudek. Choroba znów dawała o sobie znać. Czuła się osaczona a serce waliło jej młotem. Wyciągnęła ledwo co komórkę z torebki i drżąca dłonią wykręciła umer Aarona bo sama nie wiedziała do kogo innego mogłaby się w tej sytuacji zwrócić. Nie znała nikogo więcej z tych stron prócz niego.

Aaron

/ Ulice miasta

Jechał znów znacznie wolniej, rozglądając się uważnie. Głupia... Zachciało się jej wycieczek po nocy. Kręcił głową rzucając uważne spojrzenia na lewo i prawo. Ledwo ją dostrzegł. A pod latarnią to nie łaska stanć? Uśmiechnął się do siebie No cóż może i latarnia nie dla niej. Zahamował i wysiadł z samochodu. Oparł się o drzwi i zawołał a jego głos potoczył się echem wśród pustych magazynów - Marika!

Marika Knight

Stała w jednym miejscu tak jak jej nakazał. Zreszta nawet nie była w stanie się poruszyć, cała się trzęsła to ze strachu, to z zimna. Potarla dłońmi załzawione policzki, próbując się doprowadzić jakoś do ladu. Słysząc głos Aarona ulżylo jej duchu. Po chwili odezwała się wciąż cichym słabym głosem. - Tutaj jestem - powiedziała, próbując podejść do niego.

Aaron

- I czego płaczesz? - w świetle reflektorów jego samochodu było wszystko widać. Zatrzasnął silnie drzwi i podszedł do niej - No już... - trącił ją lekko w ramię - Nie maż się. Chodź.

Marika Knight

Przestala płakać osuszajac sobie twarz z łez, ruszyła za nim posłusznie. - Bo się bałam - powiedziala już trochę wyraźniejszym głosem. - Dziekuję, że przyjechałeś. - powiedziala szczerze z wdzięcznością, bo wiedziała, że nie jeden by to już dawno olał. - Wybacz, że musiałam Cię wyciągnąć z domu, nie chciałam - powiedziala przepraszająco.

Aaron

- Nie ma za co. - odpowiedział zwykłą grzecznościową formułką - Co ci sztrzeliło do głowy - zaytał kiedy wsiadali do samochodu. Było w nim o wiele cieplej co kojarzyło się z bezpieczeństwem. - by jechać do Port Angeles wieczorem, co? Nie wydawałaś mi się tak głupia - powiedział bez ogródek. Oparł się o wewnętrzną stronę drzwi i patrzył na Marikę.

Marika Knight

Spojrzała na niego a jej oczy robiły się wielkie jak spodki. - Nie jestem głupia - zaoponowała spokojnie. - Pojechałam do księgarni, chcialam sobie kupić książki i nawet nie wiem jak to się stało . - rzekła z rozmysłem. - Przeciez nie planowałam tego, czy Ty myślisz, ze zrobiłabym to specjalnie i ściągala Cię tu bo jestem jak to powiedziałeś głupia - dodala urażonym tonem i wlepila swój wzrok w szybę nawet nie okazując tego, ze ją uraził.

Aaron

- To co? Zegarka nie masz? - zaczął z irytacją - Nie widziałaś że się ściemnia? Po co wam mózgi? Co wy wam macie? - usiadł normalnie w fotelu i wrzucił jedynkę. Wywrócił oczami i zapytał - Głodna? - pomyślał ze pożałuje kiedy usłyszy odpowiedź ale nie zdąrzył ugryźć się w język.

Marika Knight

Spojrzała na niego poirytowana. - Kiedy tu przyjechałam nie było jeszcze tak ciemno i ... - zacięła się na chwilę po czym machnęła ręką. - ... Zresztą nie ważne - nabrała powietrza w płuca i wypuściła je ze świstem obgryzajac nawet nie świadomie paznokcie. - W sumie to dziś jeszcze nic nie jadłam - przyznala ze szczerością. - Więc jeśli Ci to nie sprawi kłopotu mozemy zachaczyć o jakąś restaurację czy coś takiego.

Aaron

Żałował. Tak jak przewidywał jego niewyparzony język znów przyniósł mu kłopoty. Zachciało mi się... - Nie było ciemno i co? Ściemniao się tak? - postanowił że jej nie odpuści. - Zamiast się zbierać do domu to ty urządzałaś sobie wycieczki po nieznanym mieście. - zaśmiał się cicho. Jechali promenadą. Tu gdzieś powinna być... Za czasów kiedy często bywał w Port Angeles byla tu kawiarnia. Skręcił w jedną z bocznych ciemnych uliczek. - Nie bój się nie wywiozę cię nigdzie... - zatrymał się przed rozświetlonymi oknami.

/ Kawiarnia przy promenadzie

Marika Knight

- Oj Boże - rzekla z irytacją - ściemniało się owszem, po prostu się zamyśliłam, chciala trochę pozwiedzać i no własnie i się zgubiłam - powiedziała smutno. - Ale ok, wedlug Ciebie jestem głupią nierozważoną kobietą, która lubi sprowadzać na siebie nieszczęścia tak? - zdenerwowała się. - Oczywiście codziennie myślę o śmierci bo tak mi jest źle na tym świecie, że szukam jak najłatwiejszej drogi do odejścia - wyładowała się na nim choć nie robila tego specjalnie. - Nie znasz mnie ani trochę. - dodała dziwnym glosem a coś w środku niej pękło. Przypomniała sobie czasy gdy mieszkała z rodzicami, ostatnią ich kłotnię, wtedy było podobnie. Według nich wszystkich była niedojrzałą smarkatą dziewuchą. A nawet sami nie wiedzą jak dojrzała potrafi być, tylko gdyby nie ta jej skorupa. Wyszła z samochodu trzaskając drzwiami i oparła się o szybe krzyżując sobie ręce na wysokości klatki piersiowej.