Ulice miasta

Demetri

- Staram się być tam tak często, jak tylko mogę - odparł odwracając wzrok. - To miasto zmieniało się przed moimi oczami. To, co kiedyś było pięknem przeminęło, obróciło się w nicość, lub stopniowo traci na wartości. Świat jest pogrążony w chaosie, czas płynie szybko, postęp techniczny zmienił to miasto. Ale jego czar pozostał - tak, może i był pewny siebie, czasem bezwzględny, ale jakaś wrażliwość ciągle w nim istniała.

Gość

- Wieki tam nie byłam. A Florencja? Wenecja? - dopytywała o miejsca, które lubiła. Nie była tam wieki bo się bała. Volturi. Nie wierzyła im. Nie ufała. Nie chciała mieć z nimi nic wspólnego.

Demetri

- Tak samo, choć wszędzie jest niesamowicie. Włochy maja pewną magię i tajemniczość, Nie ważne gdzie się jest, wszędzie spotykasz to samo - uśmiechnął się. - Absolutnie uwielbiam ten kraj. Co nie znaczy, że wyrwanie się z niego nie jest przyjemne. Podróżowanie cieszy.

Gość

- Jest magiczny - westchnęła oddajac się wspomnieniom. - Wróciłabym tam - wyszeptała. - Chociaż na chwilę..

Demetri

- Co cię ogranicza? - zapytał, szczerze zdziwiony. - Jaką masz przeszkodę, która dzieli cię od ojczyzny? - wpatrzył się w jej oczy uwaznie.

Gość

- Strach - zaśmiała się - I uprzedzenia rasowe - zachichotała - A tak poważnie? Niewiele. Po prostu nie byłam tam już tak długo, ze nie wiem czy umiałabym się odnaleźć

Demetri

- A dlaczego nie? - drążył temat spokojnie. - Upływający czas chyba nie ma znaczenia ku temu, by się odnaleźć. To samo mogłoby się tyczyć Stanów. Skoro tutaj się potrafisz odnaleźć, to nie ma dla ciebie przeszkód - uśmiechnął się.

Gość

- We Włoszech jest za dużo Vol..- zaczęła i ugryzła się w język - Po prostu we Włoszech jakoś bardziej odczuwam samotność - uznała to za doskonałe wyjście z sytuacji. Zwalić wszystko na samotność i kiepskie samopoczucie.

Demetri

Demetri zrozumiał o co jej chodziło. Nie miał jednak zamiaru dać po sobie poznać, iż wyłapał to, czego nie dokończyła. I tak zbyt dobrze wiedział jak niektórzy widzą Volturi.
-A może właśnie tam byś samotność przełamała? Pełno jest Włochów - wampirów, którzy tak jak ty są samotni i potrzebują czasem towarzystwa. Taaaaak - mruknął, uśmiechając się do swoich myśli. Odchylił głowę do tyłu, zwracając ją ku niebu. Zamknął oczy.

Gość

- We Włoszech nie rzucają się tak w oczy jak gdzie indziej na świecie - mruknęła. - We Włoszech jakoś trudniej ich zobaczyć - zaśmiała się melodyjnie i przeciągnęła. - Nie śpij bo cię ukradną - zachichotała

Demetri

- Może i coś w tym jest - zaśmiał się. - Mówisz, że mnie okradną? - spojrzał na nią jednym okiem. - Spokojna głowa. Uważam, ze z tobą nic mi nie grozi - dodał wesołym i szczerym głosem.

Gość

- Nie okradną. UKRADNĄ. A jak ukradna to co ja biedna zrobię - puściła mu oczko. - Poza tym to nieuprzejme tak spać w moim towarzystwie. mam wrażenie ze cię nudze - wzruszyła ramionami.

Demetri

- Przepraszam, nie chciałem byś tak to odebrała - uderzył się w pierś. - Po prostu... lubię bez przeszkód ogrzewać twarz na słońcu. Cud, że dziś tu świeci. Ta część Stanów jest przecież ogólnie bardzo deszczowa. Miła odmiana.

Gość

- Nie sądzisz, ze należałoby zejść ze słońca? - rozejrzala się szybko. Chwilowo nikogo nie było. - Nie powinniśmy się ujawniać. - skuliła się odrobinkę.

Demetri

- Słonko jest tu zbyt słabe, na szczęście, odwrócił głowę, zakładając okulary przeciwsłoneczne. W końcu Włoch jakby nie patrzeć, nie zwraca uwagi na to, czy jest lato, czy zima xD
- Może i faktycznie powinniśmy gdzieś pójść? Chociaż tak nikt nas nie zdemaskuje, spokojnie - powiedział pewnie.

Gość

- Nie boisz się? Przecież oni moga być wszędzie - powiedziała cicho - Są okrutni, zapatrzeni w siebie i się wywyższają... - kontynuowała. - Daj spokój Demetri. możemy miec kłopoty. Nie warto umierać za odrobinę słońca - odwróciła wzrok i zapatrzyła się w morze.

Demetri

- Spokojnie, ja wiem jak sobie z tym radzić - odparł lekko rozbawiony. Cóż, nie miał się czego obawiać i wiedział, kiedy przestać. A zagrożenia jeszcze nie widział. Mimo wszystko wstał. Poza tym ciekawe dla niego spostrzeżenie: "Przecież oni moga być wszędzie". Istotnie, jedne siedział z nią. Co do reszty... może się zdziwić jacy niektórzy są łagodni. Czasami...
- Czy znajdzie się tu jakieś schronienie, dla tych, którzy go szukają? - spytał, gotowy opuścić to miejsce.

Gość

- Jest kilka miejsc - odwróciła się do niego. - Jeżeli nie przeszkadza ci towarzystwo to mozesz zatrzymac się u mnie. Mam kilka wolnych pokoi. - westchnęła - A i mnie miło będzie z kimś pogawędzić wieczorami..

Demetri

- Na długo nie zostaję, więc... specjalnie kłopotu byś nie miała. No i muszę zapolować. Jeśli naprawdę jesteś pewna tego, co powiedziałaś... czemu nie. I tak nie znam tu nikogo - westchnął. - Dzień, dwa chyba ze mną wytrzymasz - uśmiechnął się. - Dziękuję za pomoc - skinął jej głową.

Gość

- Musimy sobie pomagać, nieprawdaż? To nas odróżnia od zwierząt - mruknęła - Dwa dni szybko zlecą. A jak mi bedziesz przeszkadzał to się zamknę w pokoju i tyle.

Demetri

- Nie, to ja wtedy wyjdę. Jestem tylko gościem - uśmiechnął się znowu.
- Mam nadzieję ,ze cię nie zanudzę, moja droga. Chociaż... ponoć jestem bardzo rozrywkowym gościem. Może się o tym i ty przekonasz - mrugnął do niej.

Gość

- Myślę, że jakoś się dogadamy - stwierdziła rozbawiona - I nie zagryziemy po drodze.

Demetri

- Trzymam cię za słowo - uśmiechnął się szeroko. - Ok, daleko do twojego domu? Chciałbym chociaż móc cisnąć plecak w kąt. z nim ewidentnie wyglądam jak turysta - zażartował. - Choć przecież i tak nie wyglądam jak śniady, przystojny, ciemnowłosy klasyczny Włoch.

Gość

- Niedaleko - uśmiechnęła się - To ten dom na końcu ulicy. - wskazała jeden z budynków. - Zapomniałam zapytać o Twoją dietę. - zaznaczyła ostatnie słowo.

Demetri

- No tak, moje oczy chyba nic ci nie powiedzą, skoro sa teraz czarne. Nie polowałem już dawno, a ostatni posiłek... był trochę skromny - przypomniał sobie ostatnią ofiarę. - Od zawsze żywiłem się tradycyjnie. Tylko to preferuję - odpowiedział spokojnie, mówiąc ogólnikowo dla ludzi, dla niej zaś ze zrozumieniem, ale w wyrafinowany sposób.

Gość

- Rozumiem. Tutaj polować mozesz bez ograniczeń - powiedziała - Najpierw jednak moze zostaw chociaż bagaż u mnie. - zaproponowała wstając i powoli ruszając w kierunku domu.

// dom Faith [zaczynasz Razz

]

Gość

/skądś po prostu

Felix wszedł spokojnie na ulice miasta. Co jakiś czas rozglądał się za kioskiem i gdy ów budyneczek zobaczył kupił doładowanie do telefonu Nareszcie ! Wiedział że Demetri gdzieś niedaleko jest to też spokojnie zaczął doładowywać konto.

Demetri

/Dom Faith

Demetri spokojnym krokiem szedł ulica, trzymając ręce w kieszeniach kurtki. Wiedział, że Felixa spotka za chwilę, dosłownie, więc wcale mu się nie spieszyło. Oni zawsze wpadali na siebie wtedy, kiedy było trzeba. Cóż, byli najlepszymi kumplami, więc żadnego chyba to nie dziwiło - ta telepatia.
Jednak w końcu wampir wykorzystał swój talent i namierzył przyjaciela, który był - tak jak sądził - za rogiem.
Stanął w końcu niedaleko niego, oparłszy się o jakieś drzewo i patrzył na niego z wrednym uśmieszkiem.

Gość

Schwał telefon w chwili gdy Demetri wyszedł zza rogu. Felix podszedł do niego spokojnie z tak samo wrednym uśmieszkiem.. Wyciągnął do niego rękę na powitanie.
- Co u Ciebie ? - spytał spokojnie ot, tak na dzień dobry. Uścisnęli sobie dłonie. Felix również włożył ręce do kieszeni.

Demetri

- Właśnie rozkoszowałem się wolnością, spędzając mile czas z piękną Włoszką - odpowiedział spokojnie, nie pozbywając się uśmiechu z twarzy.
- Tak, dobrze jest być turystą - dodał. - Jesteś moze... głodny? - zapytał ot tak.
- Nie lubię się nudzić.

Gość

Zaśmiał się cicho na jego słowa.
- Głupio się pytasz. I głodny i zły, ponieważ biegłem przez las, 3 kilometry i nie było ani jednego kiosku - udał oburzenie. Mówił żartem jak zawsze kiedy chciał poodwalać. Nudził się ostatnio w Volterze i to bardzo. Rozejrzał się po ulicy. To było po prostu kolejne szare miasteczko...

Demetri

- Taaa, twoje biedne stare nogi - poklepał go po ramieniu, biedaka.
- No cóż, w lesie raczej kiosków nie ma. I wiesz co, trzeba było wziąć telefon na abonament. Chociaż rachunki płaciłaby Gianna - cóż, choćby nie chciała, jego rachunki płaciła Razz

- Trzeba sobie znaleźć rozrywkę... Aaa, szkoda, że nie wziąłeś ze sobą bliźniaków. To by była dopiero jazda. Wściekła Jane... - rozmarzyłem sie.

Gość

Wywrócił oczami.
- Ty myślisz że ja mam tylko jeden telefon ? - zaśmiał się pod nosem. Miał chyba z 4 numery więc kilka jego rachunków tez zostawało dla niej. Słysząc o bliźniakach wywrócił oczami.
- I może jeszcze frytki do tego ? - O nie, nawet lubił Jane lecz gdy była w dobrym humorze. A nie teraz gdy wchodzi wściekła.

Demetri

- No co, Jane mnie lubi. Przy mnie zawsze jest grzeczna - w końcu, która dziewczyna w Volterze go nie lubiła.
- Frytki? A czemu nie, chętnie - wyszczerzył się głupio. - A tak na poważnie, dobrze cię widzieć. Ostatnio się mijaliśmy, a naprawde nie ma to jak najlepszy kumpel.

Gość

Nie odpowiedział na temat Jane lecz tylko znów wywrócił ślepiami. Słysząc o frytkach zaśmiał się i złapał go wokół szyi po czym potargał mu tą jego prowizoryczną fryzurę jedną ręką, drugą nadal go trzymał. Nadal się śmiejąc puścił go.
- Tak, nie ma to jak takie spotkanie. Mówię Ci że w Volterze nie ma nikogo normalnego do rozmowy. - Oj, tak. Nudziło mu się porządnie bez kumpla. Nie miał nawet komu podokuczać czy coś.

Marcello

/Włochy

Pojawił się obok kumpli niespodziewanie. - Siema, chłopaki. - przywitał się. Marcello był w dobrych stosunkach z niemalże całą Volterą. - Mam wiadomość. Wszyscy członkowie Voltery mają wrócić do domu. Szykuje się jakaś bardzo ważna narada. - wzruszył ramionami udając, że nic nie wie. - Odgórny rozkaz. - dodał z posępną miną. - Muszę poinformować resztę. Na razie! - rzucił i zniknął równie szybko jak się pojawił.

/?

Nathalie Edwards

// Kino

Szli spacerkiem po mieście. Nathalie była szczęśliwa, że ma takiego faceta blisko siebie i zawsze może na niego liczyć.
-Więc.. jesteśmy razem?..-zapytała rumieniąc się.

Alex Meyer

-No raczej-uśmiechnął się i pocałował ją w czoło.
Szli dalej... Alex rozmyślał o tym, jak powiedzieć to Nathalie.
-Może zaproszę ją do siebie 'na kolację'...? Może to jednak dobry pomysł...
-Nie chciałabyś wpaść dziś do mnie na kolację?-zapytał.

Nathalie Edwards

O boże...
-Tak, z wielką chęcią. Tylko, że... raczej nie szykuj dla mnie kolacji... Chyba, że dla siebie. Bo ja nie będę jadła, przepraszam. Jestem na specjalnej diecie...-mówiła z niepewnością w głosie.

Alex Meyer

-...Aha(?), ale jeśli nie będziesz jeść to ja też nie. Bo właśnie... chciałem ci coś powiedzieć... Ale może jutro?-spytał niepewnie.