Dom Blanki

Blanka

-Dobra. Do usłyszenia.- odłożyął słuchawkę.
-Amelia, pozdrawia cię Jonnas!- Blanka zawołała do nich.
-Idę pod prysznic.- rzuciła i polazła do łazienki.
-Jonnas...- westchnęła Amelia.
-Szef, gej. Nie warcz... -skarciła go wzrokiem. Ona była dzieckiem?

Adam

Adam wzruszył ramionami. Gej nie gej i tak go zje jak się zbliży na kilometr.
- Daj naczynia - mruknął - pozmywam.

Blanka

-Podoba Ci się?- Amelia podała mu naczynia i usiadła na blacie.
-Nie chmurz się, proszę no...

Adam

- Jonnas? Nie wiem... Nie znam goscia - bardzo skrupulatnie mył talerz. Po raz trzeci...

Blanka

-Blanka, nie Jonnas!- Amelia sie oburzyła.
-Jonnas jest kretynem, lubił mi wiązać czerwone kokardki na włosach.- patrzyła na niego uważnie.

Adam

Kąciki ust Adama na moment powędrowały ku górze na słowa o czerwonych kokardach - Chyba nie przypominasz choinki - mruknął i odłożył nieszczęsny talerz.
- A Blanka... - westchnął - Blanka jest... kimś wyjątkowym - no jak miał wytłumaczyć małej dziewczynce, ze Blanka jest jego całym światem. Od pierwszej chwili.

Blanka

-Dziękuję, że nie jestem choinką.- pokiwała głową.
-Amelia, przynieś mi moje ciuchy, leżą u mnie w pokoju na fotelu!- Blanka wydarła się z łazienki, stojąc przed lustrem owinięta czekoladowym ręcznikiem.
-Idź.- mała go szturchnęła łokciem w ramię, uśmiech miała bynajmniej szeroki.

Adam

- to nie jest najlepszy pomysł - powiedział Adam bardzo powoli, na przekór sobie samemu.

Blanka

-Idź... To, ze jestem tej samej płci, to nie znaczy że stoi nago.- Amelia spojrzała na niego krzywo.
-Ciuchy na pewno leżą na złożone równo na fotelu w jej pokoju, łazienka naprzeciwko.- ale ją to rajcowało. Usłyszała suszarkę do włosów, Blanka stała przed lustrem i suszyła włosy.

Adam

- A czy ja mam na imię Amelia? Bo takie imię wołała - Adam skończył zmywać, odwrócił się i oparł się tyłkiem o blat. Splótł ręce i zaczął się wpatrywać w Amelię.

Blanka

-Dla mnie żadna frajda. Obiecuję siedzieć tutaj. - wzruszyła ramionami.
-Adam...- przechyliła się w jego stronę.
-Zaraz rozedrze się drugi raz i wtedy narobisz mi problemów. - Amelka miała swoją wersję i przy niej obstawała.

Adam

- Nie ma mowy ślicznotko - Adam pokręcił głową z lekkim rozbawieniem - sama sobie narobisz problemów. Ja tam nie pójdę - obstawał przy swoim.

Blanka

-To nie.- fuknęła i zeskoczyła z blatu. Poszła do jej pokoju. Była niezadowolona, zawsze mogła wrabiać facetów we wszystko, a teraz jeden taki i co?
-Cnotka wiejska jedna...- Amelia wpadła do łazienki zła.

Adam

Adam uśmiechnął się. Udało mu się zapanować nad wilkiem, mimo że tamten próbował wyrwać się spod tego jarzma samokontroli. Prawdę mówiąc to marzył, zeby iść do tej łazienki, ale był dziwnie spokojny, ze Blance by się to nie spodobało.

Blanka

-Co?- Blanka wyłączyła suszarkę.
-Nie dał się wpuścić w kanał.- mruknęła naburmuszona.- Będe u siebie.- wyszła niezadowolona i poszła do siebie. Dzieci, traf za nimi. Blanka wywróciła oczami i poszła do kuchni juz ubrana.
-Przepraszam za nią...- miała włosy związane w warkocz na prawym ramieniu, jasną tunikę i jeansy.

Adam

- Nie masz za co - zmierzwił włosy - twarda z niej zawodniczka. - zaśmiał się.

- Ślicznie wyglądasz- znów w jego oczach pojawił się ten dziwny błysk - Naprawdę ślicznie... - podszedł do stołu i zgarnął wilczka - do kolekcji - podał dziewczynie.

Blanka

-Słodki.- trzymała go w dłoni, jakby byl z porcelany.
-Ja mam tak albo i gorzej codziennie z nią.

Adam

- On się nie rozbije - rozbawiony Adam musnął dłoń Blanki palcami - Twarda, ale zabawna. Jak bedziesz chciała sie odegrac to załóz jej czerwoną kokardę - szepnął scenicznie.

Blanka

-Jak chce się odegrać to idę do szkoły na wywiadówkę.- pokiwała głową.
-ale wygląda jak żywy.- pogłaskała wilka palcem i uśmiechnęła się nieznacznie.
-W sam raz do tamtej figurki.

Adam

- Cieszę się, że ci pasuje - mruknął zadowolony delikatnie przesuwając palcami po jej palcach.

Blanka

Podniosła an niego wzrok, spojrzała mu w oczy.
-Pójdę go postawię, bo teraz się może jeszcze zawieruszyć.- poszła postawić figurkę na kominku. To było za dużo na nią...

Adam

Idiota... Adam westchnął ciężko i oparł się tyłkiem o stół w kuchni. Patrzył przez okno.

Blanka

Wróciła do niego, po serii wdech-wydech-spokojnie-wdech....
-Uważasz nas juz za chore psychicznie?- zaśmiała się stając obok niego.

Adam

Trącił ją ramieniem - Niby czemu miałbym? - zaśmiał się.

Blanka

-Daję siostrze spraszac starszych facetów do domu, ona nasyła na mnie tego starszego faceta. Zabawa...- wywróciła oczami.

Adam

- tia...- zachichotał - a kiedys dziewczynki bawiły się lalkami.

Blanka

-A teraz bawią sie siostrami i znajomymi.- stwierdziła kwaśno.
-No dobra. Co tu robiłeś rano?- spojrzała na niego poważnie. W jej oczach widzieć faceta wieczorem a potem z rana to nie jest normalne.

Adam

Uparcie patrzył przez okno
- To trudno wytłumaczyć... Generalnie czekałem aż wstaniesz... - westchnął - Nie powinienem był, tak?

Blanka

-Normalni ludzie czekają az ktoś wstanie? Gdzie czekałeś?- zmarszczyła brwi. Nie wiedziała, gdzie Amelia go znalazła.
-Adam, to miłe, ale dziwne...

Adam

- Przed domem... - westchnął ciężko - siedziałem i rzeźbiłem... - postanowił być szczery jak zawsze - Posłuchaj... pierwszy raz mi się zdarza coś takiego... ja... - nie wiedział jak ma to powiedzieć. Właściwie nie wiedział co ma jej powiedzieć - Od wczoraj...Odkąd Cię poznałem... Ja się czuję jakby mój świat zaczynał się i kończył na Tobie... Jakbym ja sam bez Ciebie miał zniknąć. Jakby... - to najlepiej oddawało to co czuł w tej chwili. Jednocześnie zdał sobie sprawę z tego jak dziwacznie i niepokojąco zabrzmiało to co powiedział. Doszedł do wniosku, że nie umie jej wytłumaczyc tego w sposób przystepny. Zmarkotniał. - Masz rację, to dziwne... Przepraszam... Nie chciałem... nie chciałem Cię przestraszyc. Masz mnie pewnie za jakiegos świra... Powinienem... powinienem chyba wyjść... Czy chcesz żebym wyszedł? - zapytał cicho i zacisnął dłonie na krawędzi stołu. Zgarbił się jakby czekał na wyrok.

Blanka

-Gdzie pójdziesz? Pod płot?- spytała poważnym tonem, to nie była drwina.
-Zmieni Ci się, ale miło, że jesteś szczery.- pokiwała głową.

Adam

- Myślę, ze nie - Spojrzał na nią jakby mu właśnie pół życia zabrała -

Blanka

-Faceci.- zaśmiała się, czymś ją rozbawił.
-Co masz w planach dopołudnia?

Adam

- Zakupy i gotowanie - zastanowił się chwilę - Ale... mogę je zmienić.

Blanka

-Tak się z ciekawości pytam.- wzruszyła niedbale ramionami.
-I potem na koniec sobie jeszcze dopasuj gdzieś "przyjść po Blankę i Amelię", bo ja z okolicy to wiem, gdzie jest sklep i las.

Adam

Uśmiechnął się - Mozecie iść ze mną...

Blanka

Podniosła na niego wzrok uważnie, zza zasłonki rzęs spoglądała na niego. Szaleniec... pomyślała bardziej rozbawiona niż zmartwiona jego szaleństwem. Nie do końca wiedziała co ma mu powiedzieć. Tak chętnie? Ona tak, ale chętnie bez młodzieży... Zdarza się.
-Jak nas zabierzesz, to z Ameli nawet niezły wielbłąd jest do noszenia zakupów.

Adam

Uśmiechnął się uradowany. A niech go ma za świra, co mu tam. Ważne, ze bedzie z nim.

- Myślisz, ze powinienem ją przeprosic? - zachichotał

Blanka

-Co Ty. Ona juz pewnie nie pamięta o tym.- pokiwała głową.
-To u niej normalne, można się przyzwyczaić.

Adam

Przez chwilę bił się z myślami. Zaryzykował i przygarnął ją lekko ramieniem
- A Ciebie? Mam przeprosić?