Dom Clearwater'ów

Leah

| Dom Gasparda

Dziewczyna szybko pokonała drogę do domu. W końcu Gaspard wcale nie mieszkał tak daleko. Wpadła do domu jak burza i mijając po drodze młodszego brata rozczochrała mu włosy.
-Zjesz obiad? -rzuciła jej matka z kuchni. Leah rzuciła wzrokiem na samochód ojca stojący na podjeździe.
-Nie... Ale dzięki.... -mruknęła włażąc na poddasze, gdzie miała swój pokój. Rzuciła torbę tuż przy drzwiach i przekręciła w nich kluczyk. Rozbierając się w drodze do jej własnej łazienki porozrzucała ubrania po podłodze i weszła pod prysznic. Dla odmiany... chłodny.

Leah

Kiedy tylko zdążyła wyjść spod prysznica usłyszała krzyk ojca.
-LEAH! Mogłabyś zejść na dół? Muszę z Tobą pogadać...!!
Dziewczyna przetarła włosy ręcznikiem i gderając coś pod nosem ubrała się i zeszła na dół.
-Jak tam początek roku? -zadał jej pytanie staruszek znad kubka z kawą.
-Względnie? -zapytała zaglądając do lodówki, wyciągając z niej po chwili karton z mlekiem.
-To czemu już po angielskim wyszłaś ze szkoły? -ton głosu ojca nadal emanował spokojem.
-SZPIEGUJESZ MNIE?! -wydarła się na mężczyznę prawie zachłystując się mlekiem.
-Leah ja po prostu... -odstawił kubek z kawą i złożył gazetę.
-A JAK?! - nie przestawała atakować.
-Kochanie... -mruknął z troską powoli się do niej zbliżając- Ja się po prostu martwię..
-GÓWNO PRAWDA! -pisnęła a karton z mlekiem wypadł jej z rąk- CAŁE ŻYCIE USKUTECZNIASZ TE SWOJE POSRANE FOBIE!! O CO CI CHODZI CO?! MOŻE BYŚ MI TO WRESZCIE WYJAŚNIŁ??????- mimo wszystko jest głos łagodniał- Nie rozumiem... -jęknęła- Czy ja jestem jakaś upośledzona, że ciągle mnie nadzorujesz, sprawdzasz, kontrolujesz? - rozpłakała się, a głos zaczął jej się trząść.

Leah

-Po prostu boję się, że Cię stracę...- powiedział ojciec chcąc ją uspokoić.
-Och naprawdę?! Przecież dzieci DORASTAJĄ! Nikt Ci tego jeszcze nie powiedział?! -wycedziła
-Nie o to chodzi... -łysiejący patrzył na nią podłamanym wzrokiem- Nie zrozumiesz... -jęknął- JA NIE CHCĘ ŻEBYŚ ROZUMIAŁA.
Wypowiedź ojca zbiła Leah z tropu. Spojrzała na niego niezrozumiałym wzorkiem.
-To nie powinno się zdarzyć... Jednak obawiam się, że ja i Twoja matka przekazaliśmy Ci zbyt wiele...
-Nie kończ. Nie chcę Cię słuchać! Nie CHCĘ!!! -zawyła jak małe dziecko. Czuła się jakby ojciec tłumaczył jej, że jest upośledzona. A może... może została adoptowana? COKOLWIEK chciał jej teraz powiedzieć spowodowało jej głęboką frustrację. Kiedy do kuchni wpadła ściągnięta krzykami matka Leah, dziewczyna zaczęła się trząść.
-Błagam... -prosił ojciec- Spróbuj się uspokoić...
Jednak oczy dziewczyny stały się juz przerażająco czarne... i dzikie. W mgnieniu oka jej ubrania rozerwały się opadając na podłogę, a przed dwojgiem przerażonych ludzi stał piękny, drobny, szary wilk. Zwierzę zawarczało na mężczyznę, który zdecydowanym gestem odepchnął swoją żonę w kierunku drzwi.
Leah zmierzyła ich jeszcze nie mniej przerażonym wzrokiem i wyskoczyła z kuchni, przy okazji wyważając i niszcząc drzwi.
-Wróci...- szepnął drżącym głosem Clearwater tuląc do siebie kobietę.
Leah w postaci wilka biegła co sił w kierunu lasu.

/Las

Gość

O ile się nie mylę, to ten dom.
Młoda dziewczyna o ciemnobrązowych włosach związanych w dwa luźne warkocze i grzywką opadającą gładko na czoło, podeszła pod drzwi i zapukała trzykrotnie. Cisza. Zapukała jeszcze raz. Cisza.
Najwidoczniej gdzieś wyszli...
Ze stoickim spokojem, jak to miała w zwyczaju, poprawiła plecak i ruszyła na dalsze poszukiwania.

//Dom Gasparda

Gość

//Dom Gasparda

Yuma podeszła pod drzwi i zapukała. Po krótkiej chwili w progu stanął wujek Harry.
- Yuma? Co ty tu robisz? - zapytał szczerze zdziwiony i wpuścił dziewczynę do środka.
Yuma opowiedziała wujkowi i cioci Sue historię śmierci rodziców. Starsi byli w naprawdę głębokim szoku.
- Ależ oczywiście, możesz u nas zostać na jakiś czas, słońce.
Ciocia Sue była jak zwykle bardzo serdeczna.
- Możesz zająć pokój Lei... Ona... Nie będzie jej trochę...
Yuma podziękowała wujostwu i pognała na górę. Zdjęła plecak i oparła go o łóżko. Po chwili zbiegła na dół.
- Idę się przejść. - zawołała i wyszła.

//Klify

Gość

Seth otworzył oczy i niezbyt entuzjastycznie zuważył, że nie śpi. Podciągnął szybko kołdrę pod brodę i skulił się na materacu, uporczywie mrużąc oczy.
Spać!
Powtarzał sobie w myślach, jednak efekty były marne. Powoli podniósł się i ześlizgnął na podłogę. Założył pierwszy-lepszy podkoszulek, wsunął na nogi trampki i już miał zbiec na dół, gdy zorientował się o braku, hm, spodni. Szybko naprawił swoje niedopatrzenie - wybór padł na parę przetartych jeansów - i udał się na parter.

Gość

Na dole jego wzrok padł na sok stojący na blacie. Od paru dni czuł dziwne dygotanie od środka, więc nie zdziwił go fakt, że wylał sok na stół, a nie do szklanki. Ręka mu się trzęsła. Pośpiesznie wytarł plamę i spojrzał przez kuchenne okno.
Jak zwykle leje... Głupia pogoda.
Znowu zadygotał. Cudem się uspokoił i odstawił szklankę do zlewu, o mały włos jej nierozbijając. Narzucił na ramiona pullover i otworzył drzwi frontowe. Zimny wiatr jakoś mu nie przeszkadzał. Wyszedł, niezbyt wiedząc, gdzie zmierza.

/Plaża

Leah

/dom Gasparda

Leah weszła nieśmiało do kuchni. Przejechała dłonią po sterylnie czystym blacie. No tak... Cała matka. Przecież akurat tego mogła się spodziewać. Na stoliku leżały 2 koperty. Kiedy podeszła bliżej okazało się, że obie są zaadresowane do niej. Pierwszą, staranniej zaadresowaną otworzyła od razu. To matka napisała do niej, że wyjechali na trochę do babki, bo poczuła się gorzej. Mają wrócić niebawem i to wtedy porozmawiają... Dziewczyna westchnęła i sięgnęła po kolejną kartkę. Ku jej szczęściu, zanim zabrała isę do lektury usiadła na krześle. To Embry w kilku słowach nabazgrał jej, że w Sforze są 2 nowe....kobiety. Otworzyła oczy ze zdziwienia. Po kilku chwilach, chwyciła kurtkę do ręki i wybiegła z domu.

/dom Gasparda

Adam

//klify

Adam jak zamierzał tak zrobił. Odprowadził Leah pod same drzwi.
- Trzymaj się, Leah...- mruknął - i odezwij sie jutro, dobra? - odwrócił sie na pięcie i poszedł w las XD

//chatka Steelów

Leah

/klify

Stanęła pod drzwiami.
-Jak uważasz... -uśmiechnęła sie smutno- Wybacz, że nie zaproszę Cię do srodka ale dawno mnie tu nie bylo...

Leah

-Postaram się... -mruknęła wchodząc do domu.
-Leah? -jej matka aż zaniemówiła- Dziecko!- podbiegła tuląc ją do siebie. Leah rozpłakała się lekko mówiąc.
-Mogę Ci powiedzieć, że nieciekawie wyglądasz? -zapytała matka gładząc ją po włosach.... Pogadały sobie trochę, ogólnie Leah po wzięciu prysznica wylądowała w wielkim łóżku rodziców z litrami gorącej herbaty z rumem i ciepłą ręką matki na policzku.
-Czuję się jakbym miała 5 lat... znowu....-szepnęła z delikatnym uśmiechem.
-Nadal nie powiedziałaś mi czy coś się stało... Źle wyglądasz córeczko...
-Nie. Wszystko jest w porządku.-przygryzła dolną wargę ust i zamknęła oczy.

Leah

Leah korzystajac z tego, że matka zajęta Sethem nie ślęczała jej nad głową ubrała się i za pomocą auta matki dotarła do szkoły.

/Szkoła w Forks.

Leah

/ Szkoła w Forks

Leah zostawiła samochód przy wjeździe do garażu. Ku jej radości nikogo nie było w domu. Weszła do swojego pokoju, żeby zostawić tam rzeczy i zabrać odtwarzacz muzyki i koc. Wyszła do ogrodu i siadając na bujanej ławce okręciła się kocem. Włączając przy okazji jedną z ulubionych piosenek.

Leah

Po skończeniu telefonicznej rozmowy z Embrym, polożyła telefon gdzieś za sobą i opatulając się kocem zamknęła oczy. Zapomniała już jak to jest, kiedy robi się zimno.

Melanie

/Dom Mel

Melanie stanęła przed drzwiami i nacisnęła dzwonek.
Nic.
Cisza.
Była pewna że Leah nie wyszła.
Zawiał mocniejszy wiatr i poczuła jej zapach, nie wiele myśląc udała się z nim.
-Hej Le.
Powiedziała gdy już ją zobaczyła.

Leah

Muzyka grała głośno. Dziewczyna nadal siedziała na bujanej ławce z przymkniętymi oczami, dlatego nie zauważyła ani nie usłyszała Mel.

Melanie

Uśmiechnęła się i wyciągnęła Leah jedną ze słuchawek.
-Drugi raz się witać nie będe.
Powiedziała.

Leah

Leah uśmiechnęła się szeroko, powoli otwierając oczy.
-Myślałam, że nikt mnie tu nie znajdzie.

Melanie

-Ha, nie ma tak dobrze.
Uśmiechnęła się.
-Ode mnie się nie uwolnisz.
Zaśmiała się.
-trzeba się było ze mną nie bawić za młodu.

Leah

-Tylko nie mów, że tobie też łamałam łopatki... -zaśmiała się- Embry też mi to wpierał dziś.

Melanie

-Nie.
Zaśmiała się.
-To ja podbierałam Twoje.
Spojrzała na dziewczynę.
-Nie pobijesz mnie za to?
Zapytała.
-Pamiętaj że byłam mała.
Dodała robiąc skruszoną mine.

Leah

-Skoro Embry mi nie przyrżnął to ja Tobie też nie mogę... -uśmiechnęła sie zabierając nogi z połowy ławki.

Melanie

Klapnęła na ławkę obok.
-Jak się czujesz.
Spytała patrząc na jej twarz

Leah

-Pomijając to, że ojciec wraz ze starszyzną uświadomili mi, że ten cyrk wcale nie bedzie trwał 9 miesięcy too.... nawet nieźle. Przynajmniej lepiej niż rano. -westchnęła.

Melanie

-Chodź przytul się i m mów co wiesz.
Zaśmiała się.
-żartowałam z tym przytulaniem
Przeczesała włosy ręka.
-No chyba że ci ogrzać.

Leah

-Chodź tu. -mruknęła wyciągając ręce w kierunku przyjaciółki.
-Chwilowo nie jestem już wilkołakiem , więc chyba mi trochę zimno.

Melanie

Przysunęła sie objęła Leah.
Od razu poczuła że ma niższą temperaturę.
-No, to mów czego się dowiedziałaś od ojca.

Leah

-no więc mój ojciec rozmawiał z tymi hmm 'specami od legend' -zaśmiała się chociaż wcale nie było jej do śmiechu.
-Dziecko może mnie wyniszczyć. Będzie rozwijać się szybko z siłą charakterystyczną dla wilka. Musi mieć mocne geny... A ja. Ja chwilowo jestem człowiekiem... -westchnęła wpatrując się w przestrzeń przed soba.

Melanie

Przytuliła ją.
-Dasz radę Lee.
Uśmiechnęła się.
-A jak sama nie dasz, to ja ci pomogę. i o.

Leah

-Tak... To będzie dość interesujace... -mruknęła.

Melanie

-Leah, wszytko się jakoś ułoży. Kupie ci różowe okulary i siłą wsadzę na nos.
Zapowiedziała.

Leah

-Trzymam Cię za słowo. -podkuliła nogi- W końcu co nas nie zabije to nas wzmocni...

Melanie

-To już zabrzmiało prawie optymistycznie.
Ucieszyła się.
-wiesz, ze cokolwiek by sie nie działo możesz do mnie...?

Leah

-Chcesz być moim lekarzem prowadzącym? -zaśmiała sie.

Melanie

-Mogę.
Też się zaśmiała.
-Tylko nie każ mi nosić tego lekarskiego fartucha. Brzydko by mi w nim było.

Leah

-Wyobrażasz sobie mnie z dzieckiem Mel...? -jęknęła- Przecież to nie pojęte.

Melanie

-Teraz, to jest niepojęte.
Zaznaczyła.
-Leah, nie cofniesz już tego, czemu więc nie cieszyć się samym faktem?
Spytała

Leah

-Bo na przykład ja kocham swojego ojca Mel... -rzuciła smutno.

Melanie

-Nie rozumiem.
Przyznała.
-To chyba dobrze że go kochasz

Leah

-Tylko, że moje dziecko nie będzie miało kogo kochać... -westchnęła.