Knajpa " u Sam'a "

Marianne

- Nie waż się do niej zbliżyć Sam, inaczej tym razem będziesz miał większe kłopoty niż ostatnio. Ona jest pod moją opieką. - zmrużyła oczy. Nie była zdenerwowana. Była spięta, zdecydowana. Skrzywdzisz ją a Ciebie słodko! zagryzę.

Gość

-Nie dałabyś rady wilkowi... Jesteś tylko zwykłą zmiennokształtną... -zaśmiał się wychodząc na zaplecze.

Marianne

- Ale jestem od ciebie szybsza - mruknęła pod nosem ruszajac za nim. Kilka spraw wymagało wyjaśnienia i rozwiązania na miejscu. Choćby miał ją tam połamać.
- Sam - warknęła na niego gdy tylko znalazła się na zapleczu - Odwal się od niej. - Była szybsza i zwinniejsza. I w tym leżała jej siła. A poza tym.. Gdyby jej coś zrobił, to wujcio urwałby mu jaja. XD

Gość

-Jezuuu.... -warknął na nią ostrzegawczo- Czego jeszcze chcesz namolna babo?

Marianne

- Chcesz sie przypierdalać do mnie? W porządku - stanęla w progu - ale od niej się odwal Sam. Odwal się od niej, Johna i reszty mojej rodziny. To sprawa między mną a Tobą. Rozumiesz kretynie?

Gość

Złapał ją za tę koszulę wściekły. Wkurzyła go, że znowu tu do niego wlazła. Nie życzył sobie tego.
-Robię to co mi się podoba... Więc zjeżdżaj mała.. -mruknął.

Marianne

Warknęła na niego dziko
-Puść mnie dupku - syknęła szarpiąc się

Gość

Spodobało mu się to. Wiedział, że prędzej czy później się zmieni, więc postanowił ją nastraszyć w mgnieniu oka. Pchnął ją w kierunku małej kanciapki, w której czasami pomieszkiwał sobie. Jednym ruchem ręki zepsuł zamek w jej spodniach rozpinając go błyskawicznie. Przypierał ją do ściany, więc nie mogła się ruszyć. Prawą dłonią przejechał po jej brzuchu, wsuwając wcześniej rękę pod materiał. Palce nieustannie podążały ku górze by wreszcie rozerwać zapięcie stanika i znaleźć się na jej piersiach. Sam zaśmiał się gardłowo po czym na koniec jeszcze ją pocałował.

Marianne

Ugryzła go. Wcale nie delikatnie. Ugryzła go mocno. Aż poczuła płynącą z jego ust krew. Była wściekła i przestraszona. Zacisnęła szczęki mocniej. Jemu przemiana zajmowała chwilę. Ona potrzebowała sekundy. Jego dotyk napawał ją obrzydzeniem. Chciała się go pozbyć jak najszybciej. - Pieprzony zbok - warknęła. Kopnęła go kolanem we wrazliwe miejsce. potrzebowała tylko tyle by odrobinę rozluźnił uścisk. Tylko tyle.

Gość

Zgiął się delikatnie wszak to naprawdę zabolało. Jednak wilk miał nieco zwiększony próg bólu. Oblizał językiem zranione usta.
-Słodka dziwka.... -mruknął znów na nią napierając. Tym razem wsunął dłoń w jej spodnie z śmiałością brnąc ku delikatnemu miejscu.

Marianne

Szarpnęła się mocno. Przypomniała sobie wszystkie lata gdy w sforze wuja próbowano ją tak traktować. Jego palce w jej spodniach nie były mile widziane. Gdyby mogła to odgryzłaby je mu natychmiast. Splunęła mu w twarz.
- Puść mnie -syknęła znów szarpiąc się mocniej. Nie spodziewała się po nim tego, ze bedzie próbował ją tu zgwałcić. Wycelowała i kopnęła go z całej siły w krocze.

Gość

Zaśmiał się widząc jaka jest zdenerwowana. Nic więcej by jej nie zrobił. Odepchnął ją od siebie z szerokim uśmiechem.
-Właśnie dlatego jesteś dziweczką... -starł jej ślinę z twarzy. Wyciągnął z kieszeni scyzoryk w mgnieniu oka i przystawił jej go do szyi. Szarpnie się i po niej. Znów uśmiechnął się jak szaleniec.

Marianne

- Skurwiel - zawyła cicho - tchórz i skurwiel - nie poruszyła się nawet. Nie miała wątpliwości że by ją zadźgał tym czymś. Ona nie goiła się tak jak oni. Wpatrywała się uważnie w każdy jego ruch - Chciałeś mnie nastraszyć? Udało ci się.

Gość

Nadal trzymał nóż przy jej gardle z uroczym uśmiechem. Wolną ręką zsunął z niej spodnie i podniósł lekko brwi w górę. Psychopata. Jakos mu się tak zaniewidziało.

Marianne

- To chore Sam - warknęła nadal się nie ruszając. Śledziła każdy jego ruch. - To chore i wcale tego nie chcesz. - Zabiję cię za to skurwielu. Rozedrę ci gardło

Gość

Jednym silnym ruchem ręki rozerwał jej podkoszulek. Jako że stanik miała już rozpięty z łatwością zsunął go z jej ramion. Zmierzył ją wzrokiem dość badawczo. Chwilowo porównywał ten widok z wszystkimi pozostałymi których niegdyś doświadczył.

Marianne

Patrzyła na niego wściekła i przestraszona.
- Puść mnie - nie było ważne co on powie. Nie było ważne. Nie chciała go czuć przy sobie. Chciała zmyć z siebie każdy plugawy dotyk jego palców. Chciała by ją puścił. Chciała wyjść stąd. Chciała się znaleźć daleko. Odwdzięczy mu się za to. Znajdzie odpowiednią chwilę i sposób by jej za to zapłacił.

Gość

-Nieustraszona Marianne się boi? -zaśmiał się- Gdzie Twoja wyszczekana buźka i nieustraszenie... ? -zapytał znów przypierając ją do ściany. Chwilowo wyszło na to ze stała przed nim tylko w dolnej części bielizny i spodniach przy kostkach. Uśmiechnął sie jak opętany.

Marianne

- Oszalałeś Sam - przełknęła ślinę zerkając na nóz przy swoim gardle. zuła jego zimne ostrze na skórze.

Gość

-Nie mam innego wyjścia... -mruknał- Najpierw sam zostawiłem słodką Lee... Wpojenie... -zaśmiał się- Potem odeszła Emily... A ja przestałem być alfą... - znów się zaśmiał delikatnie przesuwając dłonią po jej piersi.

Marianne

Skrzywiła się z obrzydzeniem. To jej nie podniecało. Wręcz przeciwnie. Czekała tylko by na chwilę chociaż rozluźnił uścisk. By na moment oddalił ostrze od jej szyi. By mogła się przemienić i uciec.
- Straciłeś wszystko Sam - zmieniła ton głosu starając się by brzmiał jak pełen zrozumienia i współczucia. Najchętniej wygryzłaby mu serce i podeptała je. Wydrapała oczy i urwała jaja za to co teraz jej robił. Ale była gotowa mówić prawie wszystko, byle tylko jego czujność osłabła.

Gość

-Nie wszystko.. -zaśmiał się- mam jeszcze tę swoją chorą głowę... -mruknął całując jej szyjke tuż obok ostrza noza.

Marianne

Boze, jak ona pragnęła się odsunąć. Uciec przed jego usttami. Czułą się zbrukana i brudna. W każdym miejscu, w którym jej dotknął.
- Nie chcesz tego Sam - powiedziała najłagodniej jak umiała. Na siłę tłamsząc warknięcie - Przecież nie bawią cię takie rzeczy - zerknęła na nóż.

Gość

-Wiele rzeczy się zmieniło... -mruknał zerkając na nia z satysfakcją w spojrzeniu.

Marianne

- Zmienił ci się charakter Sam? Od kiedy gwałcisz i terroryzujesz kobiety? - warknęła zanim zdołała się powstrzymać. Jego pełne zsatysfakcji spojrzenie rozwścieczyło ją.

Gość

John pożegnał się z Moniką, po czym zwyczajnie poszedł do toalety (za dużo piwa) Razz

Kiedy wrócił, Marianne i Sama już nie było widać. Przez chwilę czekał aż jego ukochana w końcu się znajdzie, jednak potem, targany różnymi myślami postanowił się rozejrzeć i ją odnaleźć.
Nie musiał się trudzić. Znalazł ich bardzo szybko, a scena, którą zauważył, od razu spowodowała, ze złość gotowała się w nim na całego.
- Odpieprz się od niej, sukinkocie! - podszedł do Sama, popychając go szybko na ścianę. Jego pięść znalazła się na twarzy mężczyzny.
- Zabiję cię! - warknął, nadal go szarpiąc.

Gość

Sam spojrzał na John'a z prześmiewczym uśmieszkiem. -Zabiję, zabiję... I tak wiem, że tego nie zrobisz....-mruknął zerkając na Marianne- Jaki facet najpierw idzie się odlać, a dopiero później zaczyna martwić się o kobietę? -parsknął zduszonym śmiechem- Żałosne John. Naprawdę... Jest gorąca. Powinieneś bardziej o nią dbać...- dodał tonem wszystkowiedzacego znawcy- Uwierz mi. Prawie dała się przelecieć młodemu francuzikowi. Zajętemu zresztą. Pomijając już fakt, że całkiem nienadwno La Push żyło jej związkiem z Embry'm. TAK właśnie bardzo za Tobą tęskniła... -mruknął- A teraz wybaczcie... Ale wolają mnie już na górze... -oznajmił lekko obłąkanym tonem głosu- Pozdrów Lee, ok? -zerknął na dziewczynę- Ona jedyna miała z nich naprawdę zajebiste cycki... -powiedział spuszczając spojrzenie. Jednym, potężnym szarpnięciem odsunął od siebie Johna a trzymany w ręku nóż wbił w swoją tchawicę.

Marianne

Oszołomiona Marianne nie mogła z siebie wydobyć nawet słowa.
- On... On... - wyszeptała w końcu. - On oszalał.. Kompletnie oszalał... - doszła do siebie i rzuciła się by zatamowac krwawienie. - Cholera, John... Wiedźmę. Wezwij tu tą małą wiedźmę Embry'ego. W mojej komórce masz numer do niego. Zadzwoń. Jestem pewna, ze są razem. A jak nie to bedzie wiedział gdzie jej szukać. - bała się ruszyć nóż z tchawicy Sama - Głupi dupku nie waż się umierać. Sama chcę ci rozszarpać gardło...

Gość

John nie wahał się z działaniem. Widział już kilka razy takich psychopatów i choć pluł na nich, w tym wypadku miał zamair coś zrobić.
Wział telefon i wybrał odpowiedni numer.
- Odbierz do cholery - warknał, słysząc tylko sygnał.

Marianne

- Nie mozesz być odrobinę milszy John? - mruknęła Marianne usiłując zatamować krwawienie.

Gość

- Nie! - odpowiedział krótko. Jak mógł byćmiły dla kogoś, kto z nią był według tego, co mówił Sam? Był wściekły jak cholera, ale postanowił zostawić to na później.
W końcu gosć odebrał, a John powiedział co trzeba i to, co mu sięcisneło na usta. Nie cackał się z nił! Razz

- Załatwone, zjawiąsię najszybciej jak się da.

Marianne

Patrzyła na niego spode łba. Był zły. Jak cholera. Sama była wściekła na tego szmatławca któremu teraz próbowała uratować życie.
- W porządku - powiedziała krótko.

Gość

- Musimy poczekać. Ja nie ruszam niczego. najchętniej dałbym mu tu zdechnać za to, co ci zrobił, ale wolałbym jednak rozprawić sięz nim osobiście. Jesli przeżyje, to nie darujęmu z pewnością. Urwę mu cojones, albo ukręcę łeb jak kurczakowi.

Dea

//MDPP

Wpadli do knajpy zziajani. Dea rozejrzała się ale nigdzie nie widziała Sama. - No dobrze i co teraz?

Embry

// mdpp

- Nie wiem czekaj - mruknął i zaraz poczuł zapach krwi i wilkołaków i Marianne.
- Tam - pociągnął Deę w stronę zaplecza.
- Co tu się k**** stało? - prawie krzyknął bo wlazł w kałużę krwi. Po prosty nie mógł się powstrzymać żeby nie użyć brzydkiego słowa

Dea

Dea posadziła Cassie przy stoliku - Nie ruszaj się stąd nawet na krok. Dopóki nie wrócę. - zamówiła dziewczynce ciasto i colę. Sama poszła za Embrym. Nie miała wyjścia, skoro ją ciągnął.
- O matko... - zlustrowała sytuację. Dopadła do Sama i wyciagnęła ręce. Mocno się skupiła. Obrażenia były spore.

Embry

- Dea! - prawie krzyknął. Już był nieźle wkurzony.
- Cześć Marianne - mruknął i odciagnął Deę - nie masz tyle siły. Zostaw - poprosił patrząc jej w oczy zatroskanym wzrokiem. Na pewno czuła jego smutek i strach o nią.

Dea

Obrzuciła szybkim spojrzeniem półnaga kobietę. A wiec to jest Marianne... Złość w niej wezbrała. Złość i zazdrość. Ona tez jest śliczna. Jak Leah... Już rozumiem czemu... Nie mogę się równać z żadną z nich.. Przygnębiło ją to. Odegnała te myśli skupiając się na Samie. Wyrwała się Embry'emu i spojrzała na niego wyzywająco.
- Skąd to mozesz wiedzieć? - zmrużyła oczy. Miał rację. Miała nadal jeszczemało siły. Ale do cholery nie bedzie z niej przy tej babie robił sieroty! Ani dziecka! - Próbowałeś kiedyś, Fael? - przeszła na irlandzki - Oczywiscie ze nie próbowałeś, ale nie pozwolę ci na to byś ze mnie robił takie ciepłe kluchy na oczach swojej byłej. Już dość się nasłuchałam o niej. Jaka jest wspaniała i seksowna. Nie musisz tak podkreślać ze ja nigdy taka nie będę i nie byłam! Ona moze jest cudowna we wszystkim, ale ja tez coś umiem, wiesz? I nie bedziesz mi bronił tego robić! - podniosła nieznacznie głos wyrzucajac z siebie słowa w obcym języku. Spojrzała na niego z burzą szalejącą w oczach i uklękłą przy Samie - Daj jej coś do ubrania. pewnie jej chłodno - rzuciła do Embry'ego i dodała znów po irlandzku- Niech tu nie świeci cyckami bo ci oczy do nich wypadną - mruknęła przygładając ręce do szyi leżącego wilkołaka.

Embry

Słuchał jej z otwartą buźką. nie wiedział o co jej chodzi. Czuł, że jest zazdrosna, zła jakaś przybita. Podał Marianne swóją bluzę na rozkaz Dei. W końcu porkęcił głową i zamrugał.
- Dea, proszę zostaw go. On nie jest warty po tym co zrobił Lee. Zostaw go - położył dłoń na jej ramieniu.

Marianne

- Hej Embry - odruchowo się zasłoniła trochę. Patrzyła na nich jak na parę wariatów. To małe rude było dziwne. O mało co nie parsknęła śmiechem widząc jak cos gada do Embry'ego. Dziewczynka tylko zapomniała chyba, ze nikt jej nie rozumie poza nią samą. Przyjęła bluzę Embry'ego i okryła się nią. Gdy usłyszała słowa swojego byłego mimowolnie usmeichnęła się. Gdy był z nią nawet nie wspomniał o Leah. Nie miał na to ani ochoty ani czasu. A tu.. widać ruda nie jest zbyt zajmująca. XD