Kuchnia

Dea

- O matko, przepraszam - dziewczyna schowała nóż za siebie. - Skaleczyłaś się!

Leah

-Na policzku? -mruknęła dotykając dłonią ranki- Czuję. Ale to chyba nieistotne... -wzruszyła ramionami- Nikogo tu nie było prawda? - zapytała podchodząc do okna. Jej sukienka była z lekka poszarpana na dole i niechlujnie zapięta przy dekolcie.
-Przepraszam, że pewnie psuje Twoje doznania estetyczne... ale nie miałam zbyt wiele czasu.

Dea

- Hej. Moje doznania estetyczne? Żartujesz?- Dea właśnie odłożyła nóż na szafkę i wycierała dłonie o spodnie.
- Trzeba to zdezynfekować - wskazała na policzek Leah - a sukienkę zawsze możesz zapiąć jeszcze raz... albo założyć jakieś inne ciuchy, prawda? - uśmiechnęła się. Jednak zdenerwowanie nadal gościło w jej oczach.

Leah

-Tylko po co? I tak za chwile nie będą mi potrzebne...- westchnęła.

Dea

- Chodź do kuchni, Leah... Jadłaś coś? Napijesz się herbaty?

Leah

-Nie dzięki... Albo... Możesz zrobić nam herbatę... -mruknęła wchodząc do łazienki, by związać lekko potargane włosy.

Dea

Dea wróciła do kuchni. Umyła ręce i wstawiła wodę. Wstawiła ostatnią partię babeczek do pieca. Na blacie piętrzyły się już ze dwa tuziny upieczonych.

Leah

Leah weszła do kuchni i na widok ciastek delikatnie sie uśmiechnęła- Może Gaspard się w końcu poprawi... -rzuciła- Całe zycie na jogurtach to tragedia...

Dea

Dea zerknęła nad nią znad kubków.
- Aaaa.. Chodzi ci o babeczki? Zawsze je piekę kiedy jestem zdenerwowana. To działa naprzemian z krwotokami - próbowała zażartować. - Może być melisa z lipą? Czy wolisz zwykłą czarną? A może jesteś głodna? Zostało jeszcze całkiem sporo z obiadu. Chociaż Gaspard zeżarł całą sałatkę... Ale są jeszcze steki i duszone grzyby... - Dea powoli wpadała w słowotok.

Leah

-Matka Embry'ego uznała mnie już dawno za chodzący wieszak... Więc wmusiła we mnie większość zawartości swojej lodówki..-puściła do dziewczyny oko- A Gaspard zawsze byl głodomorem.. -westchnęla

Dea

- Ale naprawdę zostało tego sporo... To jaką chcesz herbatę? A mozę poczęstujesz się babeczka. Są czekoladowe i waniliowe... - Dea nie przestawała paplać - Martwię się - wypaliła nagle.

Leah

-Ja tez. -westchnęła. Nie miała zamiaru wmawiać Dei, że wszystko będzie w porządku- Boję się, że nie wróciii--eee-wrócą..- z lekka się zamotała.

Dea

Dea zacisnęła rękę na kubku. Szkło pękło.
- Cholera jasna! - ze złości kopnęła szafkę. Wsadziła dłoń pod kran i puściła zimną wodę. - Nie mów tak! Choćby nie wiem jak źle było.. Nie mów tak! - warknęła. - Gaspard wróci. Wróci i dotrzyma danego słowa. Wróci. Rozumiesz? - powiedziała to z taką mocą, że aż do niej niepodobne.

Leah

-Zdecydowanie za wiele krwi odpływa z Twojego organizmu... -westchnęła patrząc się na ranę dziewczyny- Dea... Wampiry złamały pakt. To znaczy że... nie tylko ludzie są w niebezpieczeństwie... i jakiego danego słowa? -zerknęła na nia uważnie.

Dea

- Eeee... obiecał mi coś... - mruknęła niewyraźnie, po czym oczy otworzyły jej się ze zdumienia. Na twarz wypełzł uśmiech. - Powiedziałaś wampiry?
Zapomniała o skaleczonej ręce.

Leah

-To nie jest typ człowieka, który wywiązuje się z obietnic- westchnęła łyżeczką mieszając herbatę.
-A myślisz, że po co istnieją wilkołaki? To... stworzenia... istniejące po to by strzec ludzi przed wampirami iii... po prostu zabijają siebie nawzajem przy pierwszej lepszej okazji.

Dea

- Chcesz powiedzieć, ze nie dotrzyma słowa - właśnie zabrano Dei 20 lat życia. - No tak... Cóż... Poradzę sobie inaczej - wyszeptała smutno.
- Po co się zabijacie? Po co się niszczycie nawzajem?

Leah

-Tego nie powiedzialam.. -mruknęła smutno- Może... uda Ci się go zmienić...- posłała jej blady uśmiech.
-Dea... co wiesz na temat wampirow?

Dea

- Mają kły, piją krew, są piękne... - mówiła grobowym głosem, jakby życie z niej właśnie uszło. - Poza tym są całkiem sympatyczne. A mieszka tu jakis?

Leah

-Sympatyczne?!- spojrzała na nią z obłąkanym spojrzeniem- Dea. Każdy wampir mógłby Cię zabić! Wyssać w brutalny i bolesny sposób Twoją krew! -Chociaż pewnie i tak niewiele jej zostało...- No może poza Cullenami. Oni teoretycznie żywią się krwia zwierząt... Nie mniej jednak ktoś z ich 'znajomych'... zlamal pakt... Który zabraniał polowania wampirom na terenie Forks...

Dea

- To samo słyszałam o wilkołakach. Że wpadają w mordercze szały i zabijają wszystko co się rusza... - popiła łyk herbaty.

Leah

-Żaden wilkołak nie skrzywdzi człowieka. Bo po części sam nim jest... -Leah spojrzała krytycznie na swoje odbicie w lustrze wiszącym w korytarzu.
-Pijawki są martwe. I aby przeżyć muszą żywić się krwią. Zdecydowanie preferują ludzką. Taka już jest ich natura... Nikt w otoczeniu wampirów nie jest bezpieczny. Nawet one same.

Dea

- No a ci.... Caldenowie?

Leah

-Cullenowie.. -westchnęła- Kojarzysz 5 rodzeństwa ze szkoły? Pięcioro pięknych ludzi. Blondyn z filigranową brunetką, piękna blondynka z osiłkiem i jeden samotnik. To są Cullenowie. Jasper, Alice, Emmet, Rosalie i Edward. To oni podpisali pakt.. Sa tak jakby... wegetarianami.

Dea

Dea spojrzała na nią podejrzliwie.
- Ja nie wiem kim są ci Cullenowie... Dopiero się tu sprowadziłam... Chcesz powiedzieć ze do szkoły chodza wampiry? Ptrzecież one nie mogą łazić w dzień. Światło słoneczne je zabija!

Leah

-Bzdura. One po prostu nie mogą pohamować swojego pragnienia. Kiedy rzucą się na kogoś w nocy to istenieja nadzieja... że nikt tego nie dostrzeze..

Dea

- Ale mówisz, ze oni żywią się krwią zwierząt... Czyli można tak, prawda? Dlaczego więc wszystkie nie zaczną odżywiać się w ten sposób? - Dea wydawała się zaciekawiona, acz nadal przygnębiona.

Leah

-A jakbyś ty czuła się, gdyby ktoś karmił Cię przez całe życie tofu? Nic innego? Tylko ten cholerny serek? Krew zwierzęca pozwala im przetrwać... ale nie zaspokaja pragnienia.

Dea

- Na tofu da się przeżyć. Wiele rzeczy da się przeżyć - powiedziała ponuro

Leah

-Dlatego Carlisle ma z 300 lat... -mruknęła.

Dea

Dea zakrztusiła się herbatą.

Leah

-Powiedziałam że się nie starzeją... -mruknęła beznamiętnym tonem głosu.

Dea

- Jak widać wy też nie. Gas wygląda jak 18latek, a ma 50... Oni zywią się krwią, tak? To im daje nieśmiertelność. A Wam?

Leah

-Nie starzejemy się, do póki wampiry znajdują się w pobliżu.... Ale ja... zapewniam Cię, że mam 18 lat...- uśmiechnęła się delikatnie.

Dea

Dea prychnęła.
- Świetnie. Ja mam 17. I jedyne co potrafię robić to pieprzyc sobie życie. I zapewniam Cię. Będę się starzeć. W jakimś domu opieki. Albo pod płotem - parsknęła śmiechem To było kolejne stadium zdenerwowania.

Leah

-Nie mów tak... Ty przynajmniej dorośniesz.... Nigdy nie pragnęłaś mieć rodziny? Gas, Jacob, Quil, Embry, Sam... Ich wszystkich też to czeka... Mnie nie. Już zawsze będę miała te pieprzone 18 lat. I nic sie nie zmieni. -powiedziała stukając palcami w stolik.

Dea

Dea usiadła naprzeciwko dziewczyny
- Dlaczego ty sobie tego odmawiasz? Skoro oni mogą ją mieć, ty także możesz.

Leah

Leah podniosła się z krzesła, by móc spojrzeć na Deę.
-W książce którą zabrałaś z biblioteczki Gasparda większość miejsca zajmuje 'wpojenie'. Wiesz co to jest? Wilkołak podświadomie wybiera kobietę, która zapewni trwałość wilczych genów... Czyli po prostu przekaże je dzieciom. I w przypadku mężczyzn- wilkołaków nie ma z tym żadnego problemu... Bo aby mieć dziecko... ich ciało nie musi się zmieniać. Co innego w przypadku kobiety. Na miłośc Boską....-Leah jęknęła- przecież chodzisz na biologię. Ja się nie starzeje, więc moje ciało nigdy się nie zmieni. Nigdy nie będę matką, więc nigdy nie przytrafi mi się wpojenie. Owszem... każdy może się zakochać. Ale... kto normalny chciałby mieszkać ze zwierzęciem?

Dea

- Czytałam co to jest wpojenie. Czytałam również że wilkołactwo przenoszone jest w linii męskiej. Ty jesteś kobieta, więc może u Ciebie też zaistnieje mozliwość posiadania rodziny? Moze nie wpojenie, ale... Może u kobiet wilkołaków występuje coś takiego jak... czasowe wstrzymanie się od przemian? Nie wiem... Natura z zasady jest dość sprawiedliwa. i nie wyjeżdżaj mi tu z biologią... Na lekcjach biologii nie ucza o wilkołakach i wampirach... - Dea dolała Leah herbaty.

Leah

-Nie wiem Dea... To się chyba jeszcze nie zdarzyło... -uśmiechnęla się blado.